TTC

Ken je dat, honderd keer kijk je naar dezelfde tekst en het is altijd hetzelfde, en heel plots lijkt de tekst te veranderen waardoor je tot andere inzichten komt? Hetzelfde kan gebeuren met rasters met getallen waarna je je misschien voor het hoofd stoot, het is een uitermate fascinerend en zelfs mysterieus fenomeen. Maar dat is lang niet alles, er is immers nog veel meer. Ja, dat is meditatie, aandacht hebben voor iets en denken over het denken, ontnuchterend. Wees er voorzichtig mee, niet elke vorm van mediatie komt van Albert Heyn, het kan ook ernstig zijn.

Ja, eenmaal ik van de GGZ het advies loslaten kreeg ben ik sterk gaan abstraheren, een moeilijk woord om te zeggen dat niet relevante zaken geestelijk op de parking worden gezet om dan te gaan kijken waar we zouden kunnen uitkomen. Iedereen kan dit, paradoxaal genoeg verbluffend eenvoudig omdat het enkel over loslaten gaat, doch best om voorzichtig mee te zijn aangezien een dergelijke transitie ook schokkend kan zijn, doch hoopvol. Hulp van GGZ-experten is dan ook gewenst, en dat in hoeverre hiervoor ontvankelijkheid kan gevonden worden. Maar om het simpel te zeggen, een fluweelzachte paradigm

Als de nieuwe GGZ het wil hebben over paradigmashifts dan is er heel goed nieuws, het is immers perfect mogelijk om in kleine groepjes alvast een impressie te krijgen. Het is perfect zoals de definitie een en ander weerspiegelt, aanvankelijk kan het beslist warme gevoelens oproepen maar snel zal blijken dat het net iets moeilijker is dan wat de theorie doet vermoeden. Het mag denkelijk voor zich spreken dat we hier heel wat GGZ-experten voor nodig hebben, binnen een veilige en vertrouwensvolle setting. Maar zoals vaak zijn dit woorden zonder betekenis door het gemis aan educatie en ervaring bi

Dat het in kleine dingen zit? Geloof het of niet, mijn absolute eenzaamheid en bijhorend psychisch lijden heeft daar alles mee te maken, het is ook op deze manier tot ik tot begrippen kom zoals de paradox van herstel. En naarmate de tijd vordert wordt de pijn steeds erger, het waarom en hoe staat allemaal netjes uitgelegd in een portfolio die ik ooit eens geschreven heb, dat wel. Help me, wat kon ik anders gedaan hebben dan de GGZ om hulp verzoeken om een en ander te willen onderzoeken op waarachtigheid? Echt, ik ken mensen die het nog veel zwaarder hebben dan ik, heel misschien omdat ze nog e

Dom vraagje, heb je per toeval een GPS in je wagen? Of elders waar je die optie kan gebruiken?

Het lijkt zo precies dat je progressie maakt, nu ben je al God. Zo zijn er hier nog een paar, viel me eerder al op, interessant.

Door simpelweg iets te lezen ontstaan er nieuwe vragen, of helemaal geen vragen omdat de aangeboden informatie de ontvanger niet interesseert. Metadenkend is dit fascinerend, een aantal kan immers de informatie wel interessant vinden om zodoende tot een heel andere mening te komen dan zij die dit niet relevant vinden op dat eigenste moment. En zo, heel simpel dus, zeggen een aantal dat begrotingstekorten enkel maar kunnen bestaan door de manier hoe we daarover denken, het voor velen ontnuchterende resultaat van omdenken. Merk echter op, in die zin wordt overprikkeling en psychische ongemakken

Door alsmaar te verwijzen naar m’n OPS-lijderschap zijn al m’n andere stoornissen onderbelicht geraakt, misschien dat we het nu eens kunnen hebben over de relatie tussen de bipolaire stoornis en derde orde impulsen? Naar het werk van psychiater Dabrowski wensen we u alvast een prettige reis, nu wordt het pas echt schokkend, ontnuchterend en hoopvol.

De donkere nacht van de ziel bestaat uit twee fasen, enerzijds de zuivering van de zintuigen, anderzijds de zuivering van de geest. Op basis hiervan hebben we voor de GGZ een nuchter doordacht denkexperiment bedacht maar ze hebben het nooit gezien, het is dan ook nooit mogelijk geweest om aan de tweede fase te beginnen. Freek de Jonge zei het al, het zit goed in elkaar.

Dank je, denk dat een aantal die donkere nacht van de ziel toch een beetje onderschatten, vooral door het zuiveren van de zintuigen. Wat met al m'n andere diagnoses?

Mijn ervaringsverhaal binnen de GGZ komt uit zelfredzaamheid zo stilaan aan z’n einde, vijf jaar lang hebben we GGZ-experten onze bevindingen voorgelegd met de integere en vreedzame vraag om een en ander deskundig te willen onderzoeken op waarachtigheid, een vraag die er niet zomaar komt maar op basis van een zware herstelstrijd die hieraan vooraf ging. Ik beschouw het als mijn persoonlijke tekortkoming dat het me niet gelukt is GGZ-experten hiertoe te charmeren, ondanks net hierdoor de hulpvraag, of net dat wat ter onderzoek werd gesteld, aan kracht en waarachtigheid won. De situatie is voor

Iets kluchtiger, nog niet zo lang kwam ik Socrates tegen, heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem te vragen hoe hij wist dat hij niets wist. Hij antwoordde dat over niets of niemand het laatste woord nog niet gezegd is, alsof hij tegen zichzelf aan het praten was.

Leuke vraag eigenlijk, wat gebeurt er precies met je wanneer het collectieve onbewuste zich op vreemde manieren aan je opdringt, is dat een ervaring om vrolijk van te worden? En wat als je hier verder over doordenkt en op een pragmatische manier expressie aan geeft? Kunnen we op basis daarvan het OPS-lijderschap inhoudelijk beter gaan begrijpen? Ik zal een antwoord vanuit m’n persoonlijke beleving proberen mee te geven, toegang krijgen tot het collectief onbewuste is de ergste nachtmerrie die je je kan voorstellen omwille van het haast onwaarschijnlijke contrast met het verborgen potentieel da

Ik zou een manier willen vinden om niet meer te weten wat ik te weten kwam tijdens m’n herstelonderzoek, het liefst had ik dat gewoon spontaan tot expressie willen brengen maar heb gemerkt dat ik daar maar weinig ontvankelijkheid voor kan vinden, mijn fout omdat ik nu eenmaal niet in staat ben om op een normale manier te communiceren. Ik kan daarom maar beter doen alsof ik van niets weet en hopen dat iemand anders wel het lef heeft om hierover openlijk te praten. Ik weet echter niet welke impact dat gaat hebben op lange termijn, misschien dat het me stilaan maar zeker kapot maakt maar dat zien

Voor de effectieve realisatie van het verloren paradijs van Keynes, met als initiërend doel arbeidsweken van 15 hr/wk, konden we eenvoudig in kaart brengen met welke obstakels we nog rekening dienden te houden. Nog hoopvoller werd het wanneer bleek dat deze obstakels in hoofdzaak in onze manier van denken te vinden waren, net zoals een aantal zeer specifieke anomalieën waar de GGZ eerder nog geen aandacht voor had. De impact van deze anomalieën was echter van die orde dat niet anders dan nuchter kon besloten worden dat een keerpunt in de menselijke geschiedenis nakend was, in theorie zelfs ree

Voor het arbeidsmarktbeleid, en dan in het bijzonder met betrekking tot de zware beroepen, hebben we het idee opgevat dat zware beroepen doorheen hun loopbaan minder lange werkweken dienen te presteren. Anders gezegd, de volksgezondheid komt hiermee centraal te staan met in het verlengde een cascade aan gevolgtrekkingen met nog veel meer spontaan transformerende impulsen. Onmogelijk zou blijken vanuit het A-perspectief, hartverwarmend en verbindend vanuit het B-perspectief, aan de bron getriggerd door het menselijke denken te activeren.

In de eenvoud der dringen vinden we het antwoord, omdenken en grensverleggend denken biedt echter een resultaat waar weinigen geloof aan hechten, en dat in hoeverre de bereidheid al gevonden wordt om deze denkpiste diepgaander te exploreren. Of zoals Einstein zeer terecht opmerkte, als we een absurd economisch systeem onderhouden dan lijkt alles wat anders zegt ook absurd, tot je het aandacht geeft en misschien met een schok wakker wordt dat je het niet eerder zag. En neen, het is geen raketwetenschap, op een kinderlijk speelse manier kan ieder dat voor zichzelf beschouwen om er pas dan een nu

Eindelijk snap ik waarom ik zo moeilijk op gang kon komen, de voetplaat van m’n stijgbeugel in m’n oor zat scheef. Verder heb ik de indruk dat ik stilaan van m’n burnout vanaf geraak, vlotjes evoluerend naar de donkere nacht van de ziel alwaar twee bolwassingen volgen, de nacht van de zuivering van de zintuigen en de nacht van de zuivering van de geest. Verder stel ik vast dat m’n doorgedreven herstelstudie over agnosie en epistemologische obstakels toch niet zonder succes is gebleven, om vanaf hier levenslang de nuchtere getuige te worden van een economisch schouwspel dat zich auto-immuun voo

Ik lees graag verschillende visies over hetzelfde, vooral wanneer het mag gaan over een fluweelzachte paradigmashift, te zacht gekookt eitje wellicht. Het laatste is er dan vaak teveel aan, je kwetsbaar tonen in een wereld die helemaal geen interesse heeft in niet realistische en vooral van de pot gerukte ideeën zoals een fluweelzachte paradigmashift. Boeiend, dat is het probleem niet, de hartenpijn, de angst, de zorg, de weerzin en het verdriet een ander, maar dat ligt aan mij omdat ik nu eenmaal ben wie ik ben, volkomen belachelijk.

Ik weet dat we, lotgenoten der lage landen, niets te zeggen hebben, toch is het m’n wens om m’n integere bezorgdheid uit te drukken middels het enige kanaal dat ik nog heb. Die zorg heeft vooral te maken met congruentie, tussen wat gezegd wordt en wat het in werkelijkheid betekent. Simpel gezegd, mijn hart verkrampt quasi letterlijk wanneer ik de nieuwe GGZ vrolijk en dartel hoor spreken over derde orde impulsen, hiermee mensen inspirerend tot diepgaander onderzoek om ze vervolgens misschien moederziel alleen achter te laten omdat het resultaat niet bevalt, nochtans nuchter doordacht. En dit i

Je hoort het vaak, het is zoeken naar ons ware zelf door ons te ontdoen van het valse zelf, in het verlengde een verwarrend complex aan variaties, interpretaties, onbegrip en bijhorend meningsconflict. Merk op, we zitten dan in een sfeer waar het onderwerp al ter dialoog kan gesteld worden, nog net iets anders dan een debat over het volgende regeerakkoord. Kortom, mijn volgende existentiële angstervaring zal er wellicht komen als de nieuwe GGZ besluit om aan dit kluwen nog een aantal derde orde impulsen toe te voegen, die eigenlijk al eeuwen gewoon in de schuif liggen.

Elaboratie is veel moeilijker dan we aanvankelijk enthousiast en hoopvol denken, veel vaker is het resultaat krampachtig vasthouden en krachtdadig verdedigen van het gekende om zodoende tot het paradoxale fenomeen angst voor vrijheid te komen. OPS-lijderschap inhoudelijk verklaren is dan ook zo moeilijk niet, noch waarom Schopenhauer meende dat elke waarheid in drie fasen komt, geen garantie op de derde fase, verre van. Kortom, een volgend wereldconflict zou om deze redenen als tragisch absurd gezien kunnen worden, doch begrijpelijk. Verder hebben we ontelbare tinten grijs die niet altijd help

Echt, ik meen dat vanuit het diepste van m’n hart, heb eigenlijk nooit goed begrepen waarom je niet gewoon getallen van plaats kan verwisselen. Correcter is misschien te zeggen dat het technisch gezien perfect mogelijk is maar dat we deze optie schijnbaar niet in overweging nemen binnen maatschappelijke besluitvormingsprocessen. Absurd zal je misschien zeggen, ik heb er een hele portfolio over geschreven, netjes onderbouwd door het prachtige studiewerk van de GGZ. De GGZ biedt ons dan ook alle middelen om rationeel doordacht een en ander te herstellen, net zoals paradoxale verklaringen waarom

Ja, in relatie tot die parallelle werelden, waarom zou dat niet hetzelfde kunnen zijn, begrijp ik niet. Sjako?

Mensen die onverbiddelijk hoge eisen stellen voor zichzelf kan je misschien beter niet naar de GGZ sturen, het zou immers kunnen dat ze met stoornissen buiten komen waar ze nog nooit eerder van gehoord hebben. Het probleem wordt hiermee enkel maar groter, het risico bestaat immers dat ze ook daar het fijne van willen weten waarna ze prompt een cursus ervaringswerker in de GGZ gaan volgen. We kunnen dan ook niet zeggen dat de diagnose niet klopt, zo heeft iedereen gelijk en de vreedzame hulpvraag blijft netjes buiten het aandachtsveld, samen met de klant die spontaan OPS-lijder wordt.