TTC

Op een gegeven moment stopt het, je kan twijfelen, en nog eens twijfelen, en in vertwijfeling gebracht worden, of gehouden worden door interferentie met andere gedachten, het kan oneindig doorgaan, tot het stopt en die twijfel wordt weggenomen. En dan heb je op basis van je onderzoek nog niet eens een vraag gesteld, dan begint het pas, dan mag je terug beginnen aan wat je nu net gedaan hebt, net gemist. En dan vraag je aan christenen om dat even uit te leggen?

Wanneer je denkt enig resultaat geboekt te hebben en diep doordachte verklaringen hebt gevonden voor je eigen psychische ongemak, hiermee zeggend een aantal twijfels hebt weggenomen, ben je klaar om een aantal nuchter doordachte hulpvragen te stellen aan de GGZ. Ons herstelonderzoek had eigenlijk ook veel sneller afgehandeld kunnen geweest zijn, dan bleef het gewoon bij geld, macht en bezitsdrang, klaar is kees. En morgen WOIII, het is altijd al zo geweest, helaas pindakaas.

Het zijn de vragen waar slechts weinigen aan denken, maar wel plots op je bord verschijnen wanneer tijdens een herstelonderzoek een aantal voortschrijdende inzichten zich aan je openbaren. En ja, openbaren is hier nuchter doordacht het juiste woord, het is immers niet dat die inzichten al niet aanwezig waren, ze laten zich als spontaan opmerken, en niemand in je omgeving heeft een idee waar je het over hebt. En met wie ga je dat vervolgens kunnen delen, dat wat zich nu onwrikbaar in je innerlijke genesteld heeft? En wat betekent herstel in het licht hiervan, zo hoopvol dat het ondraaglijk word

Als we niets praktisch maken, komen we uit bij eenvoudige ideeën zoals een monetaire reset, tijdloos schitterend en getuigend van een eenvoud die menig harten sneller doet slaan, in hoop en liefde. Het grote voordeel is dat je niets hoeft te kennen van economie, maar wel heel andere dingen aan het licht brengt die we misschien als minder prettig kunnen ervaren. En hoe we hier vervolgens mee omgaan, idealiter vreedzaam van waaruit dan ook veel hulpvragen kunnen geventileerd worden, en basiskennis een belangrijke factor zal blijken binnen het kader van herstel. Maar het start bij niets, heel bij

Onwaarschijnlijk is het, en de sleutel ligt in de schuif, wellicht geen tijd voor.

Voor lotgenoten, moest je ooit op het absurde idee komen om als een klein kind met blokjes te spelen, lees dan ook even de stellingen van Einstein, wat apart is. Maar stop niet met spelen, hoe ongeloofwaardig ook, het wordt steeds eenvoudiger, wat echter geen garantie is op een beter begrip. Kortom, een aantal E-werkers in de GGZ denkt dat een nieuwe GGZ, gezien de geopperde ambities, zeer wenselijk is, maar ook in alle integriteit meent dat onderschatting niet gepast is. Als E-werkers in de GGZ kunnen we niet anders doen dan hulpvragen blijven stellen, en blijven hopen op meer ontvankelijk in

Het vreemde van eenheid in verscheidenheid is dat bewustzijn zich niet altijd bewust lijkt te zijn van zichzelf, maar dat zal dan het spel zijn wellicht.

Vanuit ervaring gesproken, door het toelaten van nieuwe elementen en het loslaten van beproefde overtuigingen die behoren tot wat we klassiek ingeprent krijgen, is er een andere kijk op de wereld ontstaan. Heel interessant en verrijkend met betrekking tot het idee van een fluweelzachte paradigmashift, alsof we dit zomaar eventjes zouden kunnen regelen door innerlijk aan een paar knoppen te draaien, heel nuchter bekeken is het eigenlijk niet meer dan dat. Gaandeweg besef je maar al te goed ook de ethische implicaties, net zoals realisme je niet vreemd is en hulp inroepen van de GGZ gepast is, n

Wat eenvoud vermag, misschien zit het antwoord niet in de keuzes die we maken, maar in de opties die we niet kennen. Het zit in kleine dingen wordt dan een wereld van verschil, letterlijk. En de paarden hobbelen rustig voorbij, niemand kan verplicht worden om van het water te drinken, net zoals veel hulpvragen dan ook een maat voor niets worden. Het zit goed in elkaar, maar wat dan met klanten die hier zwaar onder lijden? Aan dooddoeners geen gebrek, de pijn voel je niet.

Het wordt steeds onwaarschijnlijker voor wie het aandacht schenkt, niet moeilijk dat velen liever in de lucht beginnen te staren en hopen dat God ons komt helpen.

Ik zou die neutraliserende katalysators best maar niet onderschatten, vaak is het dan beter om je te verankeren aan wat je gekend is, en verder doen alsof het iets met religie te maken zou hebben.

Je moet altijd iets zeggen zodat alles blijft kabbelen, het is de beste manier om dat midden weg te duwen, een midden dat oneindig blijkt.

Dat van die neutraliserende katalysator is wat Jezus ook zei, over het redelijke evenwicht tussen goed en kwaad, verstand gebruiken.

Het moeilijkste van een neutraliserende katalysator is de neutraliteit, zo ben je er zeker van dat het altijd klopt en amper iemand die het begrijpt, met in het verlengde een karrenvracht aan labels waar je helemaal niet om vroeg maar wel de pijn van dragen mag, tot je afscheid neemt.

Zou toch maar opletten Zendeling, straks krijgen we dat verhaal dat God in elk atoom zit, dan wordt het helemaal gekkenwerk.

Hier zijn de kindjes weer, wil je een lolly?

Wiskundige precisie heeft iets goddelijks, per definitie onwrikbaar juist. Maak dit concreet middels een voorbeeld dat het maatschappelijk belang dient en leg het voor aan christenen, ervaar en observeer de reacties. Op dat moment weet je waarom het vaak niet over het ware christendom kan gaan, tot verbijstering en verschrikking van veel lotgenoten, die misschien nog van niets weten.

Als het leven een mysterie is dan zou er ook een manier moeten zijn om je daar bewust van te kunnen worden, en die manier zou zo eenvoudig moeten zijn dat het amper geloofwaardig is, omdat het nu eenmaal een mysterie moet zijn. Een aantal weet inmiddels hoe dat kan maar experten nog niet, waardoor nu alweer een nieuwe religie noodzakelijk wordt, hoe tragisch absurd en mensonterend is de situatie dan wel niet?

Monddood zullen ze gemaakt worden, prachtig studieobject.

Inmiddels kunnen een aantal E-werkers quasi perfect de gevangenis beschrijven en een ontsnappingsroute op verzoek laten geworden die in het geheim kan bewandeld worden, of het gewoon simpel houden en de deur nemen die wagenwijd open staat. Het ene lijkt wat spannender dan het andere maar het resultaat is wel hetzelfde, vertel dit aub niet verder. Maar vergis je niet, aan de andere kant van deze bevrijdingsroute is er nog een luik, wat je in alle euforie en hoop misschien niet eens verwacht.

We houden het nog amper voor mogelijk, wat mensen met een muisklik te weten kunnen komen.

Het einde komt zo stilaan wel in zicht, hoe lang willen experten blijven kijken tot mensen zelfmoord plegen, is het een leuke show misschien? En over wat gaat het nu precies, nog steeds geen flauw idee? Hoe komt dat eigenlijk, omdat we niet genoeg vreedzaam hulpvragen gesteld hebben? We begrijpen het wel, het is allemaal om te lachen, we zijn dan ook maar zwakke mensen die geen verstand in hun hoofd hebben, stuk voor stuk achterlijk zijn we, maar toch dank.

En ze blijven maar lachen, werkelijk geen idee hoe ernstig de situatie is, om absurde redenen dan nog wel.

Amper geloofwaardig en angstwekkend, laat ons hopen dat we deze tijd kunnen inkorten door ook ons verstand te gebruiken.

Het leven kan nog slechts een film zijn, zij het een tragische die gevoed wordt door steeds hetzelfde binnen dezelfde sfeer te betrekken. Maar er zijn boeken over geschreven, dat kan het probleem dus niet zijn.