TTC

Derde orde impulsen zoals geopperd door procesfilosofen kunnen we vergelijken met het corona-virus, ze maken immers geen onderscheid tussen rassen, religies, ideologieën, rijk, arm of wat dan ook, het zijn neutraliserende katalysatoren die een ethische upgrade faciliteren maar net omwille van hun aard niet zomaar als vanzelfsprekend aanvaard zullen worden.

Hoe ze het ook draaien of keren wilden, voor een aantal was het onverklaarbaar waarom experten de stellingen van Einstein schijnbaar nog nooit onder hun deskundige loep hebben gelegd, tenzij boekenkasten vol met verklaringen die iedereen eerst maar eens gelezen moesten hebben om terug tot dezelfde vraagstelling te komen, onbegrijpelijk.

Alwaar de mythen zich pas konden ontvouwen als er ook ruimte en tijd voor voorzien zou worden, was er nog die factor die we niet zien konden, als de schokkende herinnering aan wie en wat we al waren voorafgaand aan onze geboorte, niet dit, niet dat.

De zwaarte van lichtheid laat zich eenvoudig opmerken door een hypergevoeligheid die je laat zwijgen alvorens je nog maar iets hebt willen zeggen, omdat je door ervaringskennis al kan voorspellen wat voor een berg rationalisaties je over je heen zal krijgen en wat je nu precies wou zeggen in het niets doet verzanden, waar het dan in essentie over ging.

Pijnlijk is de observatie dat wanneer mensen gevraagd wordt om zich open te stellen voor iets dat moet lijken op een kosmische boodschap waar heel wat rituelen voor bedacht werden, misschien ook gewoon op de tafel kan liggen.

Het is weer wat, achteruitdenken is naar de toekomst kijken alsof we in een wagen zitten met het stuur in onze handen, en in versneld tempo doorheen de menselijke geschiedenis flitsen tot we op een punt komen dat ons informatie verschaft om anders naar het heden te kijken, en dan bij sturen in de richting van een harmonieuzer samenleving, van harte.

Wie naar de wereld kijkt in termen van energieën en gelaagdheden, en binnen een specifieke energie een aantal anomalieën bespeurt die schijnbaar het zwaartepunt van de samenleving bepalen op zo’n manier dat perverse effecten het speelveld verdichten en verharden, acht het misschien ook raadzaam om hierover in alle integriteit een vraag te stellen aan experten, al was het maar voor de zekerheid.

We zetten een streepje bij in het onderzoek naar magie en wonder, inmiddels laten we de vraag al achterwege wegens de voorspelbaarheid van het antwoord, wat eenvoud vermag. Zoals systeemwetenschappers terecht stellen, het begrijpen van het leven start bij dieper inzicht in patronen en hun beweging in deze of gene richting, goedschiks, kwaadschiks. En wie hier nog een non-lineaire katalysator aan toevoegt, krijgt misschien nog een heel andere kijk, wat voor de omgeving verder dan betekenisloos zal blijven, what’s the point?

Als we deze of gene theorie ervaringsgericht toetsen komen we misschien tot de ontnuchterende ontdekking dat ze als waarachtig kan gepercipieerd worden, om op deze manier ons hart te doen vollopen met hoop en enthousiasme. Maar ook z’n tegenpool is misschien even waarachtig, het deert plots allemaal zo niet.

Het is moeilijk om een vraag te beantwoorden over iets dat we niet weten, net zoals in de transitie van niet-weten naar weten een proces doorlopen wordt dat misschien veel minder prettig is dan we voorafgaand niet eens kunnen vermoeden, sterk afhankelijk van de impact tot het leven van alledag.

Het goede nieuws van een gewetensvol herstelonderzoek is dat we steeds meer verbanden kunnen leggen die in zich de belofte dragen van een harmonieuzer samenleving, als een potentieel dat zo voor de hand ligt dat we misschien maar amper kunnen geloven dat het zo eenvoudig kan zijn. Het slechte nieuws zit in dezelfde kiem, en zo verbleven ze, onbegrepen.

Het zijn zowat de meeste absurde dialogen die een mens zich kan bedenken, eerst een aantal adviezen toepassen waardoor een aantal obstakels opgelost worden en er dan nietsvermoedend van uitgaan dat experten dat wel als vanzelfsprekend zouden begrijpen, niets is echter minder waar.

We kennen van niets iets, sta je nu voor de berg, of achter de berg?

Een aantal staat nog altijd verbijsterd te kijken wanneer onpersoonlijke katalysatoren verward worden met diegenen die er in alle integriteit iets over willen vragen.

Rechtvaardigheid en ethiek zijn naar mijn perceptie hetzelfde, wat misschien voor een aantal als angstaanjagend kan ervaren worden op basis van wat geweten is, niet te onderschatten.

Een aantal zou kunnen zeggen dat ethiek en liefde samengaan, het eerste als waarschuwend voor stommiteiten met respect voor de vrije wil, het tweede zalvend na al die stommiteiten.

Alwaar metaforen ons intuïtief herkenning kunnen geven en onze romantische verlangens naar een harmonieuzer samenleving aanwakkeren, is het meer dan gepast om er preventief ook de bijsluiter bij te leveren.

De corridor die voor iedereen toegankelijk is werd door amper iemand opgemerkt, alsof die er altijd al was geweest maar nu net door allerhande tumult belemmert, het ongeloof dan ook begrijpelijk.

Met het idee van een hartverwarmende paradigmashift hadden ze absoluut geen probleem, hierin lag nu net hoop besloten maar ze stootten op een weerstand die je niemand toewenst van zij die nu net die paradigmashift predikten, de omgekeerde wereld.

Voor de E-werkers die middels de E-therapie en de TTT-methode een creatieve binnenweg hadden gevonden, wachtte een opdoffer van jewelste. Maar niettemin hoopvol voor veel lotgenoten en dat in hoeverre het al de interesse kon genieten, wat nooit verplichtend kon zijn, van harte.

Alwaar een nieuwe religie hartverwarmend pleit voor een fluweelzachte paradigmashift, vond een aantal E-werkers deze aspiraties meer dan interessant genoeg om zich eerst degelijk te informeren waar dat nu precies over gaat, om pas dan tot hun bijkomende vragen te komen waar ze geen experten voor konden vinden, de paradox. Naarmate ze verder gingen werd het ook steeds eenvoudiger, waarna ze op hun stappen moesten terugkeren omdat ze dachten dat het al in orde was, onbegrijpelijk.

Bij niets blijft verborgen denkt een aantal dat niets bestaat, het is apart.

De hoop die het zelf kan ventileren uit een gewetensvol herstelonderzoek is van die orde dat de stellingen van Einstein steeds meer als zoete broodjes beginnen te smaken, maar ook tot een frontale botsing kan leiden wanneer experten hierover geïnterpelleerd worden.

Ik dacht vroeger altijd dat twee ezels wel slimmer zouden zijn dan een paard, maar het is wel het paard dat je vertrappelt wanneer je daarover iets simpels zou willen zeggen, voel je niet verplicht.

Voor wie een aantal metaforen aandachtiger bestudeerd zou het best wel eens kunnen dat je van heel hoog loodrecht naar beneden smakt op een betonnen plaat, en tot overmaat van ramp een aantal je daarin nog tracht vast te schroeven ook, sterkte alleszins.