TTC

Inmiddels ver voorbij aan hun aanvankelijke twijfels begon hun betoog steeds meer de gedaante te krijgen van een binaire optie, ondanks alle innerlijk gekoesterde hoop hadden ze immers geen flauw idee naar welke kant het dubbeltje zou vallen.

Geloof niets zomaar, in de fase dat eenvoud onbevattelijk begint te worden, ben je misschien goed op weg. Hoe je nu precies aan een facelift ook ernstig je broek kan scheuren, heeft een aantal geen woorden meer voor.

Interessant zijn de verschillen of opties om het fenomeen van openbaringen te interpreteren vanuit een strikt ego-perspectief, dit afgewogen tegen het idee van zich gaandeweg ontsluierende oude wijsheden. Dit betekent namelijk dat mensen dingen kunnen weten die anderen niet weten, zoals veronderstelt met die geopperde 144.000 maar zich hiertoe ook niet beperkt.

Hoe ik de confrontatie met m’n eigen domheid ervaren heb, krijg ik met geen stokken uitgelegd. Kruger en Dunning hebben een aantal hypothesen getoetst bij eerstejaars studenten van de Cornell Universiteit die zich voor verscheidene psychologievakken hadden ingeschreven. Gedurende een reeks tests onderzochten ze hoe de deelnemers hun eigen competenties waardeerden op het vlak van logisch redeneren, grammatica en humor. Na het uitvoeren van testjes op deze vlakken en confrontatie met de uitslagen van deze tests, werd de deelnemers opnieuw gevraagd de eigen vaardigheden te evalueren.

Aparte cases zijn beïnvloedingswaan onderzoeken vanuit het standpunt dat diegene die dit beoordeelt niet weet onderhevig te zijn aan beïnvloeding, want hoe ga je immers kunnen bepalen wat werkelijk en wat waan is? Theosofie, wijsheidsreligie of esoterische wijsbegeerte is een metafysische religieuze filosofie die stelt dat alle religies en grote filosofieën uit één universele, tijdloze wijsheid zijn voortgekomen. Daarom stelt de theosofie dat religies in essentie overeenkomen, omdat ze op dezelfde beginselen zijn gebaseerd.

Voor elk complex probleem bestaat een antwoord dat helder is, simpel, en verkeerd.

Hun nieuwste creatieve spitsvondigheid was door in de periferie een aantal tekstblokjes te laten verschijnen waarin het onderwerp van debat zou weggelaten worden, en dan te vragen naar een mening. Het werkte perfect om aan te tonen wat ze nu precies wilden bewijzen, wat ze voordien al meermaals bewezen hadden wanneer het onderwerp wel werd meegegeven. Het was in ieder geval apart en hun hoop bleef gekelderd, wat voortaan de normaal zou genoemd worden, van harte.

Werkelijk bezwarend werd het pas toen een aantal middels allerhande technieken in het innerlijke dan wel een corridor had gecreëerd om fluweelzacht van A naar B te evolueren, maar die weg nooit effectief hebben kunnen bewandelen omdat ze telkens opgeslokt werden door allerhande energieën die als schuimbekkende golven hun integere en vreedzame ambities van de kaart veegden.

Succes.

Het wordt niet anders, het is zo. De metafoor van die berg is hetzelfde als verwijzen naar Jubel- of Heilige Jaren, al eeuwen lang.

Voor diegenen die steeds opnieuw ervaren dat eenvoud tot een haast onwaarschijnlijke complexiteit verheven wordt wanneer een en ander ter bespreking wordt gesteld, begrijpen wellicht ook veel beter wat er nu precies bedoeld wordt met licht dat door duisternis gekaapt kan worden.

Dat simpel houden niet wil zeggen dat het niet tot een complexiteit kan verworden, heeft een aantal aan den lijve mogen ervaren waardoor ze uit zelfredzaamheid dan ook steeds meer afstand hebben genomen, dragend het simpele in hun harten, onbegrepen.

Weet je nu ook al wat er inhoudelijk wil gezegd worden met de noösfeer? Of ging het niet over de inhoud?

Zo gaat het verder, alsof je zou denken dat iedereen zich in steeds dezelfde wespennnesten wenst te wikkelen, succes toch.

In een volgende fase van het onderzoek merkte een aantal E-werkers op dat weerstand pas kon ontstaan nadat er ook aandacht voor gevonden kon worden, en het primaire gevoel van vereenzaming, verlatenheid en afwijzing in de afwezigheid daaraan. Kortom, op deze manier was het zelfs niet mogelijk om überhaupt een redelijke dialoog te verwachten, wat vanuit hun beleving diverse stellingen bekrachtigde maar logischerwijs ook onmogelijk maakte om ze te begrijpen.

Net zoals de biosfeer de eenheid is van al het leven met zijn hulpsystemen, is de noösfeer de eenheid van alle geest en denklagen. Op deze manier kan de noösfeer worden opgevat als de som van de mentale interacties van al het leven, lezen we.

Het is een heel kluwen geworden dat zichzelf onderhoudt, gelukkig komt daar nu een kentering in. Mooi, dat is wat bedoeld wordt met die biosfeer-noösfeer-transitie, wat gepaard gaat met veel weerstand om verschillende redenen. Andere termen zijn bruikbaar, het gaat om het proces.

Speltheoretisch is en blijft het een fascinerend fenomeen dat iemand kan denken perfect bezig te zijn binnen een set spelregels zoals deze in democratische consensus werden afgesproken, maar ook als absurd kan gepercipieerd worden wanneer we deze set spelregels zouden veranderen.

Paradoxaal is de beleving dat wanneer de deuren van een gevangenis open gezet worden, dat plots die gevangenis heel fijn vertoeven blijkt, bizar.

Wat niet in elke bijsluiter vermeld staat, in de vreugde van het ontwarren van gordiaanse knopen ligt ook de haast ondraaglijke pijn van de hoop die niet doorstromen kan, van harte.

Apart is de bedenking dat een mens zich pas een gigantisch probleem op de nek kan halen wanneer hij zich begint te interesseren in dat wat iedereen interesseert, en net daarom niet begrepen wordt, de paradox.

Als de handboeken ons laten weten dat inzichten in de volgende stadia van een groei- en/of herstelproces van toepassing zijn op het voorgaande stadium, dan kunnen we de slaagkans hiervan ook afmeten aan de acceptatie en de bereidheid tot overdenking binnen dat stadium. En dat betekent simpelweg dat een aantal dan wel hoop in het innerlijke kan cultiveren, maar ook de psychisch morele last en de continue weerstand jegens dergelijke inzichten, wat niet alleen pijnlijk absurd is maar ook de eigenheid van het betrokken zelf innerlijk verwoest. Het is weer wat, als alles uit het niets komt e

Als het leven al doende leren is en wijsheid komt met de jaren, is het leven een vat vol wijsheid en we hebben nog niets geleerd.

De brugmetafoor is ook wel interessant binnen het AB-perspectief. E-werkers die binnen deze context al enige ervaring en/of progressie hebben geboekt, zijn elke dag getuige van wat er zich op de brug afspeelt, het is verbijsterend. En wat ze ook zeggen, onderbouwen of beweren willen, alles wordt vertaald binnen het A-perspectief waardoor een redelijke dialoog amper mogelijk is.

De berg staat er nog steeds, voor sommigen toch. Volgende keer zal het niets anders zijn, tenzij. Wie lang genoeg zoekt in het overweldigende aanbod aan informatie dat elke dag aan het geestesoog verschijnt, komt finaal misschien tot stellingen een speldenkopje in het universum gevonden te hebben, dat gewoon op de tafel lag.