TTC

Dat leerstuk over inductieve herkadering viel weinigen op door de overweldiging aan informatie die ons telkens weer op sleeptouw nam, wat eenvoud en kleine dingen tot een goed verkopende slogan maakte binnen hetzelfde referentiekader, zij het zonder de herkadering.

Kan je er ook begrotingstekorten mee oplossen, dat is het enige dat mensen interesseert, niet de leegte van de staatskas.

Waar niets over te zeggen valt, de rest zijn neveneffecten, zeggen ze.

Als hoopvoller gedachten geen doorgang krijgen dan kunnen we ons de vraag stellen hoe dat nu precies komt, wat eigenlijk niet meer is dan een onderzoek naar de rijke schat aan metaforen en aforismen die we met regelmaat in de mond nemen alsof we het allemaal wel al weten, bizar.

In de vreugde van onze hoop zagen we simultaan de pijn van het verdriet dat ons onvermoeid in de ogen blijf staren, zich in het innerlijke manifesterend als een verschroeiende tweestrijd die onze harten brak, het getarte geweten om hulp deed verzoeken, maar niemand te vinden.

Bekeken vanuit het perspectief dat het leven zich laat opmerken als een caleidoscoop van verschillende vaarwateren of stromingen, wordt het idee van een hartverwarmende tsunami die ons allen aangenaam verrast als een scenario voor een boeiende film waarin we zelf participeren.

Het psychozoïsche tijdperk zoals beschreven door Vernadsky lijkt een aantal toch niet onbelangrijk om er in alle preventieve bezorgdheid attent op te maken, idealiter geflankeerd met ‘to the point’ oefeningen zodat niet alles vaag en mistig zou blijven.

Stel eens een vraagje over epistemologische obstakels die de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderen en je zal snel weten waarom het niet eens over 'valse' religies gaat, hoeveel goden men er ook bij wil verzinnen.

Bij onkruid vergaat niet denkt een aantal aan een repeterend cyclisch proces van incarnaties waarbij het zelf zich in onwetendheid stort, behoeftig kan doorschieten in steeds meer van hetzelfde binnen een door onszelf bedacht nulsomspel dat enerzijds toxische sferen creëert, en anderzijds het ijveren voor meer verbinding en vrede verklaart, het is altijd hetzelfde.

De tragische absurditeit van herstel laat zich eenvoudig opmerken door hersenspecialisten die nogal hoogdraverig beweren dat mensen superintelligent zouden zijn wanneer ze oude kennis integreren binnen actuele contexten, in schril contrast met psychisch kwetsbare mensen die al meer dan vijf jaar hulpvragen stellen over vergeten basiskennis, en telkens wandelen gestuurd worden door diezelfde experten.

Zo was er ooit eens een rups die een steile berg beklom, aanvankelijk leek het een onmogelijke opdracht maar het is toch gelukt, met veel obstakels en averij onderweg, dat wel. Maar toen gebeurde er iets wonderbaarlijks dat velen maar moeilijk kunnen bevatten, plots viel die rups als een blok beton tegen de grond, omdat die berg een illusie bleek, plotsklaps, gewoon weg, foetsie.

Het is apart om zien dat er gradueel de ontvouwing van het leven steeds complexere structuren op ons bord kunnen gelegd worden en dat verhaal maar niet lijkt te stoppen, maar ondertussen wel flagrant kunnen voorbij gaan aan wie dit alles onderzoekt.

Als mensen denken dat zelfrealisatie een trofee is voor het ego, zijn ze maar een kleinigheidje vergeten.

De lastigste vragen zijn diegenen waarin een aantal je vraagt wat je niet weet, maar wel al lang geweten is wat je vergeten bent, succes.

Fascinerend, geef twee mensen exact hetzelfde boek en iets later komt de ene laaiend enthousiast vertellen dat we morgen allemaal miljonair kunnen zijn, de andere verklaart hem voor gek. Over meer gaat religie vandaag niet, het kost de ene z’n leven en de andere is expert geworden, en de volgelingen mogen het allemaal slikken, integer en vreedzaam, als broeders op een rij.

Bijzonder binnen het kader van bewustzijnsgroei is dat we doorgaans geen weet hebben dat er nog hogere of diepere niveaus zijn, maar in dat andere niveau liggen wel sleutels om problemen binnen het lagere of oppervlakkiger niveau op te lossen. Er is geen beter of slechter, maar sommigen hebben kennis over een aantal sleutels, wat betekent dat ze quasi letterlijk naar een gevangenis zitten te kijken, en de deur staat wagenwijd open.

Verbeeldingskracht, stel je een gordiaanse knoop voor die het geheel vormt en binnen die knoop leg je nog knopen waardoor er verschillende levels binnen die bol ontstaan, en het dominerende level bepaalt het zwaartepunt van die bol, wat we als de normaal beschouwen. Is dat moeilijk?

Deelachtig zijn in een gordiaanse knoop kan ons blind maken voor veel zaken, alsof we in een soort van trance naar geluk zoeken maar niet kunnen vinden binnen die knoop, door en door toxisch wanneer geld en bezit dat gemis aan voldaanheid als surrogaat opvult. En wanneer E-werkers herstelvragen stellen over vergeten basiskennis dan zijn het dwazen, alsof ze geen gevoelens hebben, geen verstand, noch een hart.

Bijzonder is de observatie dat religies nooit klaar zijn voor steeds dezelfde harmoniserende remedies, waarom zouden we dan verwachten dat ze er vandaag wel klaar voor zouden zijn?

Over deus ex machina gesproken, iedereen kan zelfstandig de stellingen van Einstein onderzoeken op impliciete waarachtigheid, en pas dan tot een nuchter beredeneerd oordeel komen, geen religie voor nodig.

Religie is bijzonder, omdat gewone mensentaal in deze wereld quasi onmogelijk is, hebben we nood aan archaïsch-mythische denkbeelden waarbij we de magische verdamping van geld kunnen oplossen door gebruik te maken van wonderformules die voorbijgaan aan een aantal gordiaanse knopen die we normaal gezien met zwaarden doorklieven, maar we hebben het eigenlijk over een regeltje van drie, niet meer, niet minder, wat eenvoud vermag.

Het is altijd hetzelfde verhaal, een aantal ontspringt de dans om een paar gordiaanse knopen te ontwarren en te denken dat het wel hoopvol nieuws is, om dan in flarden uit elkaar gereten te worden, stuiptrekkend zich aan de laatste strohalm hoop vastklampend, en per abuis platgetrapt.

Hoop kan gaan over ideeën en katalysatoren die we in de schuif leggen, als alternatief kan je ze door de tredmolen loodsen waarna ze zich ontvouwen als een droom vermorzeld in duizend stukken, inclusief diegenen die dachten er even in alle integriteit een vraagje over te kunnen stellen, en het noemt eenvoud, verbondenheid en liefde.

Vereenvoudigde denkexperimenten laten eenvoudig toe om op een verfijnde, neutrale en integere manier aan te tonen hoe verschillende manieren van denken tot verschillende uitkomsten leiden, dit verandert niet door de kwantiteit aan spelers te verhogen maar maakt ons wel bewust waartoe tendensen naargelang keuze leiden, goedschiks, kwaadschiks.

Zoals Schopenhauer nog wist te vertellen, als elke waarheid drie fasen doorloopt en het je überhaupt al zou lukken in om de zone van eenvoud en vanzelfsprekendheid tot een redelijke graad van vreedzame stabiliteit te komen, begrijpt elk kind hoe de rest van je leven er gaat uitzien.