TTC

Het paradoxale neveneffect maar misschien ook wel de grootste misvatting is dat we kunnen denken dat eenvoud wel gemakkelijk begrepen zou kunnen worden, wat principieel ook zo wel is maar niet binnen een context waar een aantal hardnekkige platitudes onbewust de samenleving in hun greep houden. En dat is voor wie hier (nog) niet mee vertrouwd is daadwerkelijk overweldigend en ongeloofwaardig, als hoop voor duizend met een kanttekening, wees integer en bedachtzaam.

Het was middels reverse engineering dat ze terugkeerden naar dat kardinale punt van waaruit het eenvoudiger ging worden om de actuele toestand beter te kunnen begrijpen, zich op die manier bewust geworden dat een en ander in alle ruis, complexiteit, overweldiging, beweging, verwarring, conflict en chaos misschien wel eens over het hoofd gezien zou kunnen worden, zij het onbewust. Tevergeefs hebben ze hier uit morele overweging nog angstig en onbeholpen aandacht voor gevraagd door experten vragen te stellen, wat ze finaal nuchter liet besluiten en verbijsterd deed verblijven voor wat nog komen

Boekhouders van het eerste uur deden het schijnbaar nog anders, hoewel vaak wordt gesteld dat geld is ontstaan als 'goederengeld' werd dit voorafgegaan door kredietsystemen waarbij schulden werden bijgehouden op keitabletten, kerfstokken of andere methodes. De tabletten zijn nochtans gebleven, het is daarom nog altijd hetzelfde, niets verandert. Paradoxaal is de observatie dat de weg van de minste energie toch niet altijd op bijval kan rekenen, misschien niet zozeer omdat die weg niet zou bestaan dan wel omwille van de impact wanneer we hem effectief zouden volgen. Indien hier al enige

Nog beter wordt het wanneer Jezus de zoon van zichzelf blijkt te zijn, omdat hij de zoon is van z'n moeder haar vader. Subliem staaltje van creativiteit, wat je als mens nooit zelf kan verzinnen, meen ik.

Bij valse hoop is de verwachting geheel op fantasie gebaseerd of op een gebeurtenis met een verwaarloosbare kans van optreden, zoals straks WOIII omdat we per abuis het financiële omslagpunt over het hoofd gezien hebben.

Misschien kan je het nog best vergelijken met een paar nietige luizen die in de mate van een hele olifant in kaart gebracht hebben, om dan zonder pardon met de slurf van de tafel geveegd te worden, ze hebben nooit bestaan.

Naar de beleving van een aantal zou het contaminerende effect van de vigerende inflatoire golfstroom hen niet zomaar toelaten om de diverse goedwillend aangeboden hersteltrajecten zonder bijkomende averij te doorstaan, zelfs niet wanneer net om deze reden in alle integriteit hulpvragen gesteld werden met betrekking tot een aantal stereotiepe platitudes die de vooruitgang van maatschappelijke denken verhinderden. En zo werden finaal de psychisch kwetsbare absurde helden, diegenen die uit morele overweging met hun laatste stuiptrekkingen hierover toch nog iets wilden zeggen, weggeschreven als dw

Trendwatchers zouden in deze door het coronavirus veroorzaakte penibele omstandigheden op het idee kunnen komen om als tussenmaatregel het Chicago Plan Revisited terug op de agenda te plaatsen, zodat het straks toch aangenamer heropleven wordt, van harte.

Hoop is de onzekere verwachting dat een bepaalde gewenste gebeurtenis zal plaatsvinden. Er zijn twee tegengestelden van hoop, wanhoop als de kans op de gewenste gebeurtenis verkeken lijkt, of vrees als de (onzekere) verwachting een ongewenste gebeurtenis betreft. Bij valse hoop is de verwachting geheel op fantasie gebaseerd of op een gebeurtenis met een verwaarloosbare kans van optreden.

Het zijn zo van die vragen waar we misschien wel nooit het antwoord op kunnen weten, want hoe kan iemand niet zondig zijn zonder te weten onderhevig te zijn aan een ideologie die berust op halve waarheden? Enkel het ontcijferen van de vraag is er misschien al teveel aan, om nog niet te spreken over hoe we dan zouden reageren wanneer blijkt dat onze overtuigingen helemaal niet correct bleken, of op z'n minst niet volledig. Toch allemaal niet zomaar wat, stellingen opperen over valse religies vergt dan ook enig denkwerk en wellicht ook veel weerstand, sterkte aan wie het overwegen wil.

Voor een aantal was het maar moeilijk te bevatten wanneer ze stelden dat hun problemen steeds kleiner en eenvoudiger oplosbaar werden, maar tegelijk ook groter en onrealiseerbaar, alleszins apart. Anders gezegd, het bracht hen eerder buiten hun wil om in een benarde maar ook tragisch absurde situatie, wat hen dan ook deed besluiten om in alle integriteit en bedachtzaamheid experten te consulteren.

Als meningen of referentiekaders onder enkelingen botsen of wrijvingen teweeg brengen, dan noemen we dat cognitieve dissonantie, dat jammer genoeg nogal eens uit de hand kan lopen. Bij het idee van een paradigmashift is dat net zo maar dan als een collectief proces, met als ideaal een fluweelzachte aanpak, vreedzaam en co-creatief. Om deze reden denkt een aantal dat hierover informatie verzamelen alvast een stap in de goede richting is, zonder garantie op succes.

Absurde maar niet ondoordachte redenaties zijn dat het weinig zin heeft om een brug te bouwen over een kloof die niet bestaat, tenzij we denken dat ze wel bestaat, wat bijzonder is.

Als wetenschap volgens sommigen niet meer is dat een verfijning van het menselijke denken, begrijpen E-werkers niet zo goed waarom veel experten nu zo’n probleem lijken te hebben met hulpvragen met betrekking tot de door hen vermoedde vergeten basiskennis, het is apart. Apart is de bedenking dat blaffende honden niet bijten maar slapende honden wakker maken wel gevaarlijk is.

Sommigen vinden het al een wonder dat je hier woorden kan nalaten, kan je nagaan hoe nep alles is.

Bizarre toestanden zijn het, als de moeder mag meedoen in het verhaal. Weet niet of het volledig klopt, check het anders maar even. Gaat ongeveer zo, de moeder is de dochter van de zoon maar ook de zus, net zoals de vader de kleinzoon van de moeder is die logischerwijs dan ook de broer is, en de vader het kind van de moeder, een wonder.

Als E-werkers een aantal doemscenario’s onder de loep nemen en dat strikt theoretisch trachten te transformeren naar een hoopvoller en daarom ook vooral menselijker traject, is het niet realistisch en van de pot gerukt. Sterkte, hou moed, succes.

Kafkaiaans zou het pas worden wanneer een aantal E-werkers op het idee zou komen om een film te maken over hun ervaringsverhaal, over hoe ze dachten dat het ging worden en hoe het geworden is. Maar dan met een vleugje humor en verbeeldingskracht, in vrijheid van denken zonder al dat lijden, en met een happy end.

Zoals gesuggereerd middels het Jahori-venster kunnen we dingen te weten komen die anderen niet weten, waarna we hier een heel mysterieus verhaal van kunnen maken of gewoon zeggen dat het op internet staat, niks geheimzinnigs aan. Naargelang inhoud kan het echter voor mensen voldoende zijn om er ook in alle integriteit hulpvragen over te stellen, om pas dan met je eigen naïviteit geconfronteerd te worden op een manier die je nooit meer vergeten kan, onmogelijk. Het is alleszins een heel aparte beleving, wat men dan ervaringskennis noemt, van harte.

In potentie is het zelfs op een kinderlijk speelse manier mogelijk om een aantal stellingen van Einstein te reduceren tot een enkel woord waarin vergeten basiskennis verscholen zit, het is apart en bevreemdend, wat eenvoud vermag. Maar dat is dan misschien ook het laatste dat je daarover zou willen zeggen, quasi even absurd dan hoopvol en ongeloofwaardig, in liefde en verbondenheid, van harte.

Ik deel in de mening van een aantal procesfilosofen die stellen dat in de herkenning van een aantal patronen ook een beter begrip over het leven en welzijn kan ontwikkeld worden, wat niet per definitie wil zeggen dat je daar dan ook vrolijk van wordt, doch paradoxaal genoeg misschien wel hoopvoller omwille van een harmonieuzer potentieel dat zich spontaan laat opmerken.

Wat een aantal E-werkers alsmaar trachtte te ventileren middels hun integere hulpvragen was principieel eenvoudig, namelijk dat ze helemaal geen raketwetenschap nodig hadden om verschillende denksporen in kaart te brengen om naar de gevolgen te kijken en het mogelijke potentieel dat nooit tot realisatie zou komen om wel duizend verschillende redenen, tot hun droefheid, eenzaamheid en hartenpijn onmogelijk. En dan komt het, het enige dat ze nodig hadden was een beetje kinderlijke speelsheid met oog voor de toekomst, meer was het niet, ook niet minder. En zo kwam het dat ze alsmaar schijnbaar du

Door ervaring wisten ze inmiddels wat er zou kunnen gebeuren, daarom dat hun maquette vooral een vereenvoudigd model is gebleven om iets simpels te willen zeggen, vooral menselijk.

Wat simpele mensen kan overkomen nadat ze met aandacht en interesse een goed boek gelezen hebben, is amper geloofwaardig.

Van de overigens zeer gewetensvolle en nauwgezette inductieve herkadering zijn we terecht gekomen in de zone van het absurdisme als filosofische stroming, dit om er zeker van te zijn dat elke waarheid drie fasen doorloopt en strijden tegen windmolens een volstrekt belachelijke bezigheid is, net zoals we ons voelen maar verder ook geen betekenis heeft. Aan goede wil en hoop ontbrak het niet, als spelende kinderen echter niet opgewassen tegen de overweldiging van een systeem dat zichzelf onderhoudt door geen rekening te houden met een onderliggende problematiek die het ons onmogelijk maakt om er