TTC

Hun nieuwste creatieve spitsvondigheid was door in de periferie een aantal tekstblokjes te laten verschijnen waarin het onderwerp van debat zou weggelaten worden, en dan te vragen naar een mening. Het werkte perfect om aan te tonen wat ze nu precies wilden bewijzen, wat ze voordien al meermaals bewezen hadden wanneer het onderwerp wel werd meegegeven. Het was in ieder geval apart en hun hoop bleef gekelderd, wat voortaan de normaal zou genoemd worden, van harte.

Werkelijk bezwarend werd het pas toen een aantal middels allerhande technieken in het innerlijke dan wel een corridor had gecreëerd om fluweelzacht van A naar B te evolueren, maar die weg nooit effectief hebben kunnen bewandelen omdat ze telkens opgeslokt werden door allerhande energieën die als schuimbekkende golven hun integere en vreedzame ambities van de kaart veegden.

Succes.

Het wordt niet anders, het is zo. De metafoor van die berg is hetzelfde als verwijzen naar Jubel- of Heilige Jaren, al eeuwen lang.

Voor diegenen die steeds opnieuw ervaren dat eenvoud tot een haast onwaarschijnlijke complexiteit verheven wordt wanneer een en ander ter bespreking wordt gesteld, begrijpen wellicht ook veel beter wat er nu precies bedoeld wordt met licht dat door duisternis gekaapt kan worden.

Dat simpel houden niet wil zeggen dat het niet tot een complexiteit kan verworden, heeft een aantal aan den lijve mogen ervaren waardoor ze uit zelfredzaamheid dan ook steeds meer afstand hebben genomen, dragend het simpele in hun harten, onbegrepen.

Weet je nu ook al wat er inhoudelijk wil gezegd worden met de noösfeer? Of ging het niet over de inhoud?

Zo gaat het verder, alsof je zou denken dat iedereen zich in steeds dezelfde wespennnesten wenst te wikkelen, succes toch.

In een volgende fase van het onderzoek merkte een aantal E-werkers op dat weerstand pas kon ontstaan nadat er ook aandacht voor gevonden kon worden, en het primaire gevoel van vereenzaming, verlatenheid en afwijzing in de afwezigheid daaraan. Kortom, op deze manier was het zelfs niet mogelijk om überhaupt een redelijke dialoog te verwachten, wat vanuit hun beleving diverse stellingen bekrachtigde maar logischerwijs ook onmogelijk maakte om ze te begrijpen.

Net zoals de biosfeer de eenheid is van al het leven met zijn hulpsystemen, is de noösfeer de eenheid van alle geest en denklagen. Op deze manier kan de noösfeer worden opgevat als de som van de mentale interacties van al het leven, lezen we.

Het is een heel kluwen geworden dat zichzelf onderhoudt, gelukkig komt daar nu een kentering in. Mooi, dat is wat bedoeld wordt met die biosfeer-noösfeer-transitie, wat gepaard gaat met veel weerstand om verschillende redenen. Andere termen zijn bruikbaar, het gaat om het proces.

Speltheoretisch is en blijft het een fascinerend fenomeen dat iemand kan denken perfect bezig te zijn binnen een set spelregels zoals deze in democratische consensus werden afgesproken, maar ook als absurd kan gepercipieerd worden wanneer we deze set spelregels zouden veranderen.

Paradoxaal is de beleving dat wanneer de deuren van een gevangenis open gezet worden, dat plots die gevangenis heel fijn vertoeven blijkt, bizar.

Wat niet in elke bijsluiter vermeld staat, in de vreugde van het ontwarren van gordiaanse knopen ligt ook de haast ondraaglijke pijn van de hoop die niet doorstromen kan, van harte.

Apart is de bedenking dat een mens zich pas een gigantisch probleem op de nek kan halen wanneer hij zich begint te interesseren in dat wat iedereen interesseert, en net daarom niet begrepen wordt, de paradox.

Als de handboeken ons laten weten dat inzichten in de volgende stadia van een groei- en/of herstelproces van toepassing zijn op het voorgaande stadium, dan kunnen we de slaagkans hiervan ook afmeten aan de acceptatie en de bereidheid tot overdenking binnen dat stadium. En dat betekent simpelweg dat een aantal dan wel hoop in het innerlijke kan cultiveren, maar ook de psychisch morele last en de continue weerstand jegens dergelijke inzichten, wat niet alleen pijnlijk absurd is maar ook de eigenheid van het betrokken zelf innerlijk verwoest. Het is weer wat, als alles uit het niets komt e

Als het leven al doende leren is en wijsheid komt met de jaren, is het leven een vat vol wijsheid en we hebben nog niets geleerd.

De brugmetafoor is ook wel interessant binnen het AB-perspectief. E-werkers die binnen deze context al enige ervaring en/of progressie hebben geboekt, zijn elke dag getuige van wat er zich op de brug afspeelt, het is verbijsterend. En wat ze ook zeggen, onderbouwen of beweren willen, alles wordt vertaald binnen het A-perspectief waardoor een redelijke dialoog amper mogelijk is.

De berg staat er nog steeds, voor sommigen toch. Volgende keer zal het niets anders zijn, tenzij. Wie lang genoeg zoekt in het overweldigende aanbod aan informatie dat elke dag aan het geestesoog verschijnt, komt finaal misschien tot stellingen een speldenkopje in het universum gevonden te hebben, dat gewoon op de tafel lag.

Een aantal enthousiaste E-werkers komt nu tot de wel heel paradoxale verklaring dat onbewust stigma ook verklaard kan worden door nu net de verschillende groeisnelheden die op zich sterk kunnen variëren naargelang de belopen weg, wat naar hun beleving louter een keuze is op basis van voor iedereen beschikbare informatie, het is apart.

Het voordeel van tijdloze katalysatoren is dat ze ook niet verdwijnen, net zoals de hoop en het vreedzame potentieel dat zich steeds dieper genesteld heeft in de hoofden van een aantal. En dat is een puur cognitief proces, als oefening baart kunst waarin het redelijke evenwicht centraal komt te staan, zij het met een bijzonder oog voor de weg van de minste energie. Garantie op succes bestaat echter niet, vanuit die beleving het potentieel ontkennen net zo min, van harte.

Als een aantal beweert dat ze op een kladje de wereld kunnen redden, bedoelen ze op hun aparte manier wellicht dat ze middels een A4’tje kunnen aantonen dat verschillende mensen op verschillende manieren naar hetzelfde fenomeen kunnen kijken, denk ik. Kortom, het zegt dus helemaal niet dat ze de wereld gaan redden, het gaat hen louter om het spontaan aanbieden van een andere invalshoek en het correlaat met wat onder 'ware' of 'onware' religie zou kunnen bedoeld worden, wat voer is voor experten.

Ken je dat, je begint met een idee (1) dat enerzijds een probleem oplost (2) en dan komen er prompt zo van die logistieke problemen (3) waardoor je dat idee maar snel terug in de schuif legt? Kwestie van verbeeldingskracht, als we (1) als mensheid morgen de ruimte intrekken dan biedt dat (2) een oplossing voor de overbevolking, maar hoe (3) Albert Heyn dan al die bananen tot bij die ruimteschepen gaat krijgen? Andere scenario’s zijn mogelijk, het is dan ook maar een idee dat in schuiven ligt, een beetje fantasie kan nooit kwaad. Happy new year.

Sinds kort twijfel ik er sterk aan dat je ‘iets’ zou kunnen begrijpen zonder het ook aandacht te schenken, en dat aandacht schenken niet perse betekent dat we het dan ook zomaar eventjes als vanzelfsprekend accepteren, integendeel zelfs ontkennen kunnen, verwerpen willen, onderdrukken zullen, zelfs ongeloofwaardig vinden en belachelijk maken, ondanks alle hoop die dat onpersoonlijke ‘iets’ ons spontaan bieden kan. Kortom, het is naargelang het inhoudelijke een bijzonder proces voor wie het interesseren mag, enkel dan, anders niet, het is nu eenmaal zo.

Bijzonder alweer, waarom de stelling dat elke waarheid drie fasen doorloopt ons zoveel hoop biedt, is omdat er nog niets veranderd is, het is altijd hetzelfde.