TTC

Heel soms vallen kleine dingen ook maar pas op door geijkte termen te herleiden tot de delen waardoor ze zijn opgebouwd, als niet meer dan een tussenstap die verder kan doorgetrokken worden tot we uitkomen bij de kiem van waaruit artefacten binnen deze of gene niche in het leven geroepen worden. Het idee van het proces is de weg krijgt op deze manier gradueel voortschrijdend steeds meer betekenis, jammer genoeg zelden begrepen.

Ideeën zijn als zaadjes die pas tot wasdom kunnen komen wanneer ze ook door steeds meer mensen bekrachtigd worden, maar misschien ook in het innerlijke kunnen blijven steken zodat hoop als pijnlijk ervaren kan worden, ongewild.

Dijk van een vraag.

De aspiraties van de nieuwe ggz zijn meervoudig complex in die zin dat zelfs de miniemste fluctuaties tot een wereld van verschil kunnen leiden, hypergevoelig. Deze inherent hoopvolle impulsen kunnen indien voldoende doordacht het kwetsbare zelf belasten op een manier die dan misschien wel de ondraaglijkheid ervan verklaart maar mogelijks ook spot en stigma in de hand werkend, vaak onbewust. Wetenschap heeft daar gigantische simulatiemodellen voor bedacht, net zoals iedereen wel weet wat de onzichtbare hand van Adam Smith precies wil zeggen. En hoe we van eenvoud ook een nachtmerrie kun

De responsen op dat wat we als een universele stimulus kunnen onderscheiden zijn vaak dermate ambivalent dat niets laat vermoeden dat de hoop die erin weerspiegeld wordt ooit enige duurzame doorstroming zal kunnen vinden.

Humor is belangrijk, nu heb ik een boek gekocht over geweldloze communicatie om aan mezelf uit te leggen waar ik niets meer over durf zeggen, maar ben wel van plan om het simpel te houden.

In relatie tot een aantal kwetsbaarheden kunnen we niet genoeg het belang van interferentie benadrukken, het hypergevoelige fenomeen wanneer verschillende percepties, aspiraties en bijhorende attitudes door elkaar heen beginnen te lopen. Anders gezegd, middels abstracties en/of schetsen kunnen we een en ander dan wel trachten te verhelderen, in praktijk vergt het heel wat aandacht en onderscheidingsvermogen om niet continu in conflict, onzekerheid, twijfel en/of verwarring te raken. Als we zeggen dat de synthese niet meer verandert, impliceert dit dat ze onmogelijk persoonlijk kan zijn.

Dat zien we in veel aforismen ook terugkomen, niet zomaar overigens. Ten individuele titel hebben we maar een paar trucjes nodig om te achterhalen waarom dat zo is, waarin dan ook veel hoop gelegen is. Wees echter bedachtzaam, waarom weet je onderhand zelf wel, sterkte.

Goed gemutst en goedlachs zoals altijd koop je eens een leuk boek over de homo ludens, iets later een ware verschrikking wanneer je wakker wordt tussen puerilisten waarvan je misschien denkt dat het onmogelijk waar kan zijn, maar toch.

Non-lineaire katalysatoren bevinden zich in de intersubjectieve ruimte waar iedereen vrij toegang toe heeft, deze hebben een katalyserende werking die een fluweelzachte paradigmashift tot een hoopvol en realistisch potentieel maakt. Maar dat is theorie, dat waar mensen misschien dan wel in alle bedachtzaamheid hulpvragen over kunnen stellen, tegelijk betekenisloos.

Je zou bijna kunnen gaan denken dat WOIII afhangt van administratieve formaliteiten die maar traag op gang komen, terwijl in simulatiemodellen tal van problemen in theorie niet eens meer bestaan. Maar zo gaat het nu eenmaal met informatie zodat een gespleten wereld kan ontstaan, doch des levens verklaarbaar.

Kunnen alleen maar hopen dat iedereen dat op dezelfde manier wil interpreteren, veel vaker is dat niet het geval. Gelukkig kunnen we al terecht om ons een beter begrip te vormen hoe deze processen werken, wat het enigszins vreemd doet lijken dat gedaan wordt dat al niet veel meer geweten is. Maar misschien is dat een kwestie van tijd, aandacht en motivatie, soms confronterend weliswaar.

Heb je er al iets van ondervonden? Meestal komt het samen met een aantal adviezen zoals loslaten, maar wees daar vooral voorzichtig mee.

Abstracties kunnen deelaspecten oplichten met issues die mogelijks niet onbelangrijk zijn in relatie tot het geheel, soms dermate hypergevoelig dat ze ook niet altijd opgemerkt worden, ondanks tijdloos.

De oproep tot het avontuur gaat vooraf aan de voetwassing, in die zin is het proces de weg waarin geen leerlingen en geen meesters zijn. Veel rituelen verwijzen naar dat proces, op veel verschillende manieren omschreven, evolutie en/of involutie. Of Telos, christelijk gezien. Het heeft wel iets, als de dyade getallen baart en je zou voor jezelf een paar getallen op een blad schrijven, ben je dan een magiër?

Dan zouden we in de eerste plaats al interesse dienen te hebben in wat wetenschappers vandaag al vertellen, net zoals het idee van een paradigmashift van alle tijden is. Maar dat zal iets lastiger worden omwille van de vele tegenstrijdigheden die zich dan zullen opwerpen, doch ook netjes gedocumenteerd door wetenschappers. Waarin schuilt dan precies het probleem?

Sommigen zeggen dat 'hekserij' vandaag gecontroleerde chemie is, al zullen er nog steeds buitenbeentjes gevonden kunnen worden.

Procesmatig is het bijzonder om zien hoe we van basics tot een situatie kunnen komen die meer lijkt op een verzakking, als een soort binnenplein omgeven met bergen die we, wanneer daar de interesse toe bestaat, kunnen beklimmen. Het zijn metaforen die vrijwel spontaan tot stand komen naarmate we deze of gene denkpistes exploreren, en net daarom in alle bedachtzaamheid hulpvragen aan in het bijzonder ggz-experten voedend. Het goede en het slechte nieuws, in het complexe zit het simpele, in het simpele het complexe.

Niet iedereen beantwoordt de oproep tot het avontuur, in die zin blijft het niet meer dan een ritueel.

Is dat ook niet gewoon maar een ritueel zonder de betekenis te begrijpen?

Zoals je het zegt, zelfs kinderen kunnen een Special Purpose Vehicle verzinnen, maar wat dan? 😉

Ligt nog wel iets complexer in de wetenschap dat informatie tijdloos is, de manier hoe informatie verwerkt wordt een andere zaak.

Leuk bedacht, het grondpersoneel. 😉

Sluit mooi aan bij niet-montone logica en paraconsistente logica, waarin die befaamde tweedeling kan herkend en niet zelden tot nog meer versnippering leidend. Paradoxale fenomenen zoals angst voor vrijheid laten zich in dat segment opvallen, maar mogelijks ook veel fricties en turbulentie die alle hoop en moed ontneemt van diegenen die vertrouwd zijn met deze materie. Het lijstje met zeven zonden en zeven deugden is iedereen gekend, theorie en praktijk lijken nogal eens te verschillen, zoals altijd. Met de nuance 'op wezenlijk niveau' kunnen we alles verklaren, simpelweg omdat het verwijst n

Het breekpunt is altijd hetzelfde, prachtig omschreven in relevant studiewerk en zeer herkenbaar wanneer we voorbij gaan aan dat scharnierpunt.