TTC

Machteloos beschouwend, vandaag meer dan ooit.

Wat heeft de wereld aan dat wat de Bijbel wel zegt, als niemand dat leest of begrijpt?

Binnen het kader van een fluweelzachte paradigmashift was het meest eenvoudige en transparante leerstuk het idee van een monetaire reset, simpelweg omdat het niet meer dan onze kinderlijke creativiteit vereiste om in vrijheid van denken steeds meer opties te bedenken.

Fascinerend zijn herstelonderzoeken waarbij we eerst proberen te begrijpen hoe alle stromingen of bestaansgolven op elkaar inwerken en aan ons geestesoog voordoen als een onontwarbaar kluwen, en er dan een tijdloze attractor aan toevoegen die amper iemand zal opmerken maar onmiskenbaar wel het potentieel in zich herbergt om het geheel op een fluweelzachte manier naar een harmonieuzer niveau te tillen. Op deze manier krijgt onze heimwee naar de toekomst dan ook een wetenschappelijk verdedigbare verklaring, wat heel wat mist, vaagheid en mystificatie helder maakt op een manier die onze harten me

Redelijk creatief is een systeem bedenken waarin lucht ons toelaat om te ademen, nog creatiever is dat we, zoals ik in de eerste plaats, die lucht ook gebruiken om de grootste nonsens uit te kramen, om ons dan, vroeg of laat, af te vragen waarom eigenlijk, het is apart.

Als lucht water wordt, kunnen we onder water ademen.

Aanvankelijk liet niets vermoeden dat de op zich simpele woorden inhibitie en elaboratie tot zoveel hoop konden leiden, sterk afhankelijk van hoe subjectief een en ander verteerd zou worden. Alsof het al in orde is maar zonder aandacht vooralsnog niet gezien wordt, noch begrepen, de rijke schat aan variaties het ongeloof tartend, de ontnuchtering haast kinderlijk verwonderend, van harte.

Een aantal E-werkers is tot een doorbraak gekomen in naar hun zeggen niet ondoordacht herstelonderzoek, er ontstaat immers pas een probleem wanneer ze in hun bewijsvoering middels abstracte kruisvergelijkingen de gehanteerde symbolen veranderen. In het andere geval blijft een en ander volstrekt betekenisloos, quasi ongeloofwaardig, apart.

Apart was hun bedenking dat ze het pad ook konden effenen door met bergen kloven te dichten, het ongeloof getart.

Alwaar het ontwarren van gordiaanse knopen hen dan wel verbluffend eenvoudig gemaakt werd door het in rekening brengen van een aantal neutraliserende katalysatoren, mispakten ze zich haast onwaarschijnlijk bij het idee dat het dan wel vanzelfsprekend zou gaan worden om er in alle integriteit ook hulpvragen uit preventieve bezorgdheid over te stellen, de harten doormidden, de hoop aan flarden, de zielen gefolterd, het antwoord in eenvoud en kleine dingen, kinderlijk speels monddood.

De hypothese dat niets waar is wil nog niet zeggen dat we niets ook makkelijk kunnen vinden, wellicht omdat er ook niemand is die dat überhaupt zou kunnen.

Weet jij eigenlijk waarom veel ggz-experten zich auto-immuun aangepast hebben aan de neologismen van economen? Het spontane neveneffect is dat de boekjes over de kracht van eenvoud goed verkopen, zij het misschien zelden begrepen.

Je draait precies alles om, we geven je nu net de bevestiging dat die schuldenbergen een illusie zijn, een product van het denken. Hoe we dat weten? Simpel, als we anders denken zijn ze weg, vandaar die zeven regeltjes, niet meer, niet minder. M = E V = S F = S/M+1 M/F = E/F V/F = S/F M – M/F = X V/F = X = S/F En het is niet dat jij niet verder doordenkt over wat we met dat neutrale geld kunnen doen, dat we anderen dat kunnen beletten. Maar wat we onmogelijk kunnen ontkennen, is dat het technisch heel eenvoudig is om een tabula rasa effectief

De meest onmogelijke opdracht bestaat eruit om het meest simpele begrijpelijk te maken, maar je mag niet zeggen dat iedereen het eigenlijk al wel weet, dat is spelbederf.

Zeggen we toch, neutraal geld bestaat ook uit atomen, net zoals mensen. Apart is de bedenking dat wanneer we zeggen dat alles subjectieve beleving is en ons a priori hierin perfect kunnen vinden, hier middels een gewetensvol herstelonderzoek aan voorbij gaan om zodoende tot een verfrissend objectief wetenschappelijk bewijs of nuchter doordachte beschouwing te komen, hiermee zeggend voor iedereen op dezelfde manier begrijpelijk gemaakt middels logisch argumentatie, pas dan duidelijk wordt hoe E-werkers beoordeeld worden vanuit een betwistbaar wetenschappelijk referentiekader. Op de volg

Je kan het rustig op je eentje doen maar soms is het gepast om ggz-expertise in de buurt te hebben om je te vergewissen dat het wel klopt wat je ziet, en als je het per toeval op je eentje gedaan hebt dan vind je misschien geen ggz-experten, of ze zeggen dat het niet klopt wat je ziet. Je krijgt drie kansen om te raden over wat het precies gaat, maar dan aub ook tegen niemand verder vertellen, wat vanzelfsprekend is moet namelijk heel vaag en mysterieus blijven, van harte.

Het zijn zo van die schijnbaar vreemde redenaties waar we zelden of nooit bij stilstaan, maar voor een aantal E-werkers wel de reden om in alle integriteit alsmaar hulpvragen te stellen uit preventieve bezorgdheid, tijdloos denken. En vraag aub niet wat het betekent, je wil immers niet weten hoe het een aantal hoopvolle lotgenoten vergaat, elke dag opnieuw.

Als herstel in grote mate betekent dat we orde in de chaos scheppen, komen we misschien ook op het idee om in de eerste plaats sterk te gaan abstraheren, simpelweg ons ontdoen van allerhande overtolligheden die een heldere kijk belemmeren. Als welgemeende suggestie niets mis mee zou je zeggen, het gaat immers over eenvoud en kleine dingen, niet?

Hoe fascinerend is een leven niet waar je speels met een komma kan spelen en iets later twee jaar lang hulpvragen mag stellen over een aantal epistemologische obstakels, afschuwelijk moeilijk woord om te zeggen dat we antwoorden kunnen vinden in eenvoud en kleine dingen, in aandacht voor wat is, reeds gegeven, niet meer, niet minder. Als mensen zouden kunnen raden wat de grootste nachtmerrie voor economen is, ga je wellicht niet geloven dat het zo eenvoudig kan zijn, of doe maar liever niet, van harte.

Apart is de bedenking dat we om naar onszelf te kunnen zoeken ook een zoeker nodig hebben die we niet zijn, anders zou het absurd worden om überhaupt aan een dergelijke oefening te beginnen, en alvast laat vermoeden dat we hierdoor ook hopeloos in verwarring kunnen raken, eerder normaal. Of de zoeker is het gezochte al bij aanvang, zichzelf in vergetelheid stortend, de variaties oneindig, who’s fooling who? Enfin, en nu die begrotingstekorten nog, nog een veel grotere miserie, sterkte.

Na enige twijfel en tweestrijd had gek genoeg Einstein precies toch wel een reden om te zeggen wat hij zei, een opsteker voor veel lotgenoten maar misschien iets minder voor experten, bedachtzaam in alle integriteit de hulp- en onderzoeksvragen uit preventieve bezorgdheid continu ventilerend, van harte.

Wat schijnbaar veel minder begrepen wordt is dat als vanzelfsprekend te percipiëren prangende onderzoeksvragen nu net als van nature voortvloeien uit een gewetensvol herstelonderzoek, paradoxaal genoeg ook het vele onbegrip en vanuit die specifieke beleving onbewuste stigma verklarend. Ja, op die manier wordt het oeverloos vergaderen om een correcte definitie voor herstel te vinden, quasi onmogelijk omdat we niet eens weten waar het menselijke herstel- en/of groeiproces ergens stopt. Als subjectief tot in de kist, en dan nog blijft het gissen wat er komt, van harte.

E-werkers steken hart en ziel in introspectief onderzoek om van hieruit hulpvragen te stellen ter preventie van erger, dit doen we door het volgen van ggz-adviezen maar nog steeds is dat niet voldoende om enige aandacht te genieten voor wat kwetsbaren in hun hachelijke posities trachten te vertellen. Een prangende onderzoeksvraag naar de onderliggende werking van epistemologische obstakels komt er niet zomaar, het is angst, zorg en weerzinwekkend, ondraaglijk de gewetenskwestie die onze draagkracht ver overstijgt. In alle respect en sereniteit hopend op je begrip en beroepsernst, dit is naar o

Enkel geldig wanneer je dat vergeten zou zijn, wat nogal vaak het geval is.

Als we het willen hebben over herstel dan zullen we straks misschien zien dat het overweldigende aanbod aan lijstjes en voorkeuren ons dermate verlammen en verwarren dat we bij het idee enkel al een burn-out zouden kunnen oplopen, de emotionele katers en bijhorende fricties tot in z’n extreme verheffend, per normaal. Op deze manier ontstaat misschien de illusie dat herstel per definitie enkel maar mogelijk zou zijn voor absolute dwazen die we dan maar beter zo snel mogelijk wegrationaliseren, omdat ze ons misschien dingen gaan komen vertellen die we niet zo graag horen, per abuis misschien nog