TTC

Niet alleen de wereld, heel het universum. Bizar is het, dat leerstuk over die kernkwadranten lijkt wel eindeloos te kunnen doorgaan.

Het vasthouden van informatie kan op twee manieren worden belemmerd. Indrukken of kennis kunnen passief vervagen, of kunnen op een meer actieve manier door interferentie met andere informatie uit het geheugen verdwijnen. Iets wat recent is geleerd kan bijvoorbeeld iets anders dat wij vroeger hebben geleerd weg- of onderdrukken. Men spreekt dan van retroactieve inhibitie. Ook het omgekeerde, proactieve inhibitie geheten, kan plaatsvinden: iets wat vroeger is geleerd kan iets anders dat later is geleerd onderdrukken.

Ervaring leert dat een overvloed aan studiewerken de hulpvraag kan doen vergeten, wat de onbeholpen klant echter niet vergeet dan wel machteloos laat verblijven in daartoe bestemde goedbedoelde voorzieningen van repressief tolerante aard.

Er is nooit iets, en de rest interesseert ons niet.

Die glimp zouden we ook op een flagrante manier kunnen missen, met in het verlengde heel veel tekst zonder die glimp. Bizar genoeg, heel veel metaforen en aforismen verwijzen hiernaar, wat dan ook doet verbazen waarom eenvoud zo moeizaam begrepen wordt.

In de lectuur wordt gewag gemaakt dat de gezondheid van de spiraal afhankelijk is van alle lagen binnen dat spectrum, aangevuld met veel dure woorden die enige aandacht vergen om er überhaupt een glimp van te kunnen begrijpen.

WOIII voltrekt zich in een wereld waar mensen leven, niet in een ivoren toren waarin een vermeende verlichte stelt dat absurd te vinden.

Waarmee je zegt dat die ongelijksoortige zaken in dezelfde synthese vervat zitten? Dat is een beetje als zeggen dat we een hamer op verschillende manieren kunnen inzetten, goedschiks, kwaadschiks.

Misschien dat we dan paraconsistente logica nodig hebben, voorbij aan het strikt lineaire of/of denken. Dit geeft tegelijk een wetenschappelijke verklaring voor de vele verwarringen die zich binnen deze context kunnen manifesteren, en dat in hoeverre de verwarring zelf niet debet wordt aan het buitenspel plaatsen van de geambieerde verheldering waarin herstel zich verder ontplooien kan, als mens in wording. Toch logisch, niet?

Voor de goede orde, dat 'dwalen' bedoelde ik niet in negatieve zin, net zoals de preoccupaties van de geest zo divers kunnen zijn dat we elkaar niet altijd begrijpen, des levens. Het zijn contexten binnen contexten, correlaten, patronen herkennen, orde en chaos inherent aan het leven, verwarring, ambivalentie, groeipotentieel, licht, duister, van onbewust naar bewust, als een caleidoscoop aan stromingen, geld, macht, bezit, educatie, niches van interesse, specialismen, alledaagse beslommeringen, overweldiging, overprikkeling, bijzondere ervaringen, met vallen en opstaan, bloed, zweet en tranen

Ik weet niet precies wat je binnen deze context met synthese wil zeggen, het lijkt immers een containerbegrip te zijn.

De meest domme hulpvraag is wellicht waarom we bij herstelonderzoek niet gewoon vertrekken van de synthese.

Een theorie is indrukwekkender naargelang de eenvoud van haar vooronderstellingen, de verschillende zaken waarmee zij in verband staat en de uitgestrektheid van het terrein waarop zij van toepassing is.

Straks WOIII misschien, het is de normaal.

Waarheidsvinding is niet altijd even makkelijk, daar kunnen we het onderhand wel over eens zijn.

Het basale, een wiskundig bewijs hoeft zichzelf niet te bewijzen, dat is absurd.

Het gekke van alsmaar in cirkeltjes draaien is dat we ook altijd dezelfde beren op de weg tegenkomen, wat het innerlijke kind ondanks alle hoop en vreugde de moed in de schoenen laat zakken.

Niet zonder verzet, ontkenning en vluchtgedrag kwamen we op het spoor van het Dunning-Krugereffect, waarin we tot onze schaamte en verwondering moesten erkennen dat het toch nog anders is, of zou kunnen zijn, dan we heel die tijd nogal hoogmoedig in zijn blijven volharden.

Als je maar lang genoeg goochelt met dure woorden, loop je het risico de eenvoud van tegelwijsheden steeds diepgaander te begrijpen.

Het antwoord in eenvoud en kleine dingen heeft wel wat, tenzij we nergens in alle rust en sereniteit beschouwen kunnen.

Iets laten bezinken lijkt op elaboratie, het verwerken van deze of gene informatie. Creatief aan de slag gaan met iets dat we niet kennen, is redelijk moeilijk.

Volgens wiki, zonde gaat in het christendom verder dan het alleen maar doen van zonden, de mens wordt vanwege de zondeval ook beschouwd als een wezen met een zondige natuur en daardoor met een hang naar de zonde. Voorts brengt de zonde en de zondige staat van de mens een scheiding tussen deze mens en God teweeg. Uiteindelijk leidt de zonde daarom naar de dood, zowel in lichamelijke als in geestelijke zin.

Dat het door de vrije inzetbaarheid van onveranderlijk veranderlijke katalysatoren redelijk verwarrend en/of conflictueus kan worden, is onderhand nog de enige zekerheid.

De hele olifant in beeld is nog een ander verhaal, maar dat staat in een ander boek.

Zowel kunstenaars als wetenschappers hebben zulke verhelderende ogenblikken van ontzag en verwondering beschreven, waarin een chaotische situatie zich op wonderbaarlijke manier uitkristalliseert tot een nieuw idee of oplossing voor een tot dan toe schijnbaar onoplosbaar probleem. Door het door en door non-lineaire van het proces laat het zich echter niet altijd ten volle analyseren door ons strikt lineaire denken, zodat we vaak geneigd zijn het als sociaal vreemd te percipiëren, zoniet mysterieus.