TTC

Het is maar hoe we het bekijken willen, zoals altijd.

Comparitie is een term uit het recht. Een comparitie is een verschijning voor het gerecht, een opkomst, een bijeenkomst ter beraadslaging, of een zitting.

Beetje als het nul-perspectief, we zijn er allen deelachtig in.

Comparatieve mythologie heeft verscheidene parallellen tussen mythen uit verschillende culturen vastgesteld, waaronder ook wijdverspreide, steeds terugkerende thema's en verhaallijnen.

Dat wist men ons op die andere planeet ook te zeggen, alsof het nooit stopt.

Dat zou betekenen dat niemand bestaat, het is sowieso al verwarrend genoeg.

Sommigen wordt gevraagd om iets af te leren dat ze nooit aangeleerd hebben.

Onmogelijk is om alle niches tegelijkertijd te belichten, hieruit volgt de paradoxale stelling dat we door minder te weten ook meer kunnen weten.

Aansluitend op de besluitvormingstheorie van Herbert Simon, is paraconsistente logica een vaak lastig te verteren thema.

Uniformitarianisme, actualisme of actualiteitsprincipe is het principe geldend binnen de geologie en de kosmologie, dat stelt dat de geschiedenis van de Aarde en van het heelal verklaard kan worden met dezelfde geologische en kosmologische processen als die van vandaag de dag. Dit betekent dat geologische en kosmologische processen uniform zijn door de tijd heen, maar niet altijd met dezelfde kracht. Het principe geldt op Aarde voor zowel de abiotische als de biotische wereld.

Als apen vissen beoordelen op hun potentieel om bomen te beklimmen, wordt zelfs het buldergelach begrijpelijk. Andersom kan dus ook, maar dat is wellicht minder goed hoorbaar aan de oppervlakte.

Als iets 'schering en inslag' is, dan gebeurt iets aan de lopende band. De uitdrukking is afkomstig uit de wereld van de weverij en heeft doorgaans een negatieve context. De ‘schering’ is de benaming voor de geschoren draden die over een weefgetouw zijn gespannen. Met de ‘inslag’ bedoelt men de draden, die bij het weven door middel van een spoel door de schering worden geslagen. Bij het weven van bijvoorbeeld een kleed herhaalt deze gebeurtenis zich continu. Het is dus 'schering en inslag'.

Het is een beetje als vragen of Jezus naar volgelingen zocht of collega's, hou moed. 🔆

Een kaart is niet hetzelfde dan de weg belopen, anomalieën vinden we terug in systeemconfiguraties.

Ja, die anomalieën en paradoxen zijn dan ook geen geheim, simpel gezegd.

Alsof we elkaars ogen zouden kunnen gebruiken, dat lijkt me een brug te ver. Redelijk afleidbaar op basis van logische argumentatie, meer is dat niet, ook niet minder.

Zoals je het zegt, iedereen kan het zien op basis van een universele stimulus, als vanzelfsprekend. Het is een kluwen van jewelste, op basis van de aangeboden stimulus kunnen we optioneel het aantal mogelijke variaties eens proberen te berekenen.

Sterker, verbindende communicatie is de kunst om zo dicht mogelijk langs elkaar heen te praten. Ja, en het is allemaal redelijk afleidbaar van dezelfde stimulus, onder voorwaarde van de bereidheid daartoe.

Met eindresultaat wordt hier bedoeld wat tijdloos onveranderlijk is, gegeven de context die we vandaag het hier en nu noemen. Het is een stelling die geldig is op metaniveau, hoe deze geïnterpreteerd wordt op andere niveaus doet hier echter geen afbreuk aan. Ja, en dan hebben we het nog niet over een reeks anomalieën en paradoxen gehad, bedachtzaamheid gepast.

De term piekervaring wordt gebruikt om een bepaalde bewustzijnsstoestand te beschrijven die kan optreden tijdens een transpersoonlijke of extatische belevenis waarbij vooral gevoelens van eenheid, harmonie en verbondenheid aanwezig zijn. Mensen die dit overkomt geven aan dat zij de mystieke aard van deze ervaringen niet onder woorden kunnen brengen.

Naargelang de positie van waaruit we binnen het onderzoek vertrekken is het eindresultaat nul, tegelijk het begin. En zonder onderzoek zal het voor de omgeving niet meer dan betekenisloos gewauwel zijn zonder enige samenhang, hiermee elke goedbedoelde poging tot horizonversmelting fnuikend. En die leemte vullen we op met dure woorden, zodat fundamentele kennis naar de achtergrond wordt verdreven maar ook des levens het zoeken en vinden mogelijk maakt, als circulair proces waarin we in meer of mindere mate, op deze of gene manier, doelgericht participeren.

Kwestie van perceptie wellicht, of hoe we iets simpel complex kunnen maken? Het al dan niet volgen van de wet van de uitgesloten derde heeft aanzienlijke implicaties voor de acceptatie van bepaalde bewijzen, met name bewijzen uit het ongerijmde. De wet is equivalent aan de regel van dubbele negatie-eliminatie in de natuurlijke deductie.

Het verhaal van hoe niet-monotone logica kan leiden tot paraconsistente logica en bijhorende impasse omwille van schijnbaar niet verenigbare cognities die horizonversmelting in de weg staat? Kan eindeloos doorgaan op deze manier, zit allemaal vervat of redelijk afleidbaar van dezelfde stimulus. Het is net hierin dat we het non-lineaire karakter kunnen vinden, op basis van introspectie en argumentatie, niets is verzonnen.

Hoe kom je hierbij, op basis van de aangeboden stimulus?

De synthese blijft onveranderlijk, hoe concreter kan het zijn?