Willempie

Slechte voornemens dan misschien?

Dat er (voor jou) geen reden was impliceert toch geen *bewuste* keuze?

Over de mate van verantwoordelijkheid van God zelf zijn al vele theologische en filosofische boeken geschreven. Het is waarlijk geen eenvoudig onderwerp. Zelf denk ik dat God inderdaad verantwoordelijk is maar tegelijkertijd veel van die verantwoordelijkheid heeft gedelegeerd. Het lijkt een tegenstrijdigheid, zoals (bijna) alles in de schepping, maar is dat volgens mij toch niet. Laten we zeggen dat ik ermee kan leven maar dat betekent niet dat ik het allemaal begrijp. Ik leef in de verwachting dat het ons wel allemaal geopenbaard zal worden en dat het dan goed en rechtvaardig zal blijken te zijn. Deze verwachting heft mijn (mede)verantwoordelijkheid echter niet op. 

De natuur en kunst staan inderdaad niet haaks op elkaar en je bent een gezegend mens als je de schoonheid en kunst in de natuur kunt zien, ook in de wiskunde. Dat zelfbenoemde atheïsten van kunst kunnen genieten is duidelijk. Maarten 't Hart is lyrisch over Bach. Maar jij zult, neem ik aan, niet van jezelf kunnen beweren dat je slechts natuurwetenschappelijk denkt want in dat geval zou de muziek waarvan je kunt genieten niet te onderscheiden zijn van ander geluid of lawaai. Het zijn immers slechts geluidstrillingen. Iets soortgelijks geldt voor atheïsten die beweren dat goed en kwaad niet bestaan en zich vervolgens enorm opwinden over het kwaad. Hier zie ik toch wel iets om over door te denken. Kunst, schoonheid en rechtvaardigheidsgevoel overstijgen m.i. het natuurwetenschappelijke denken. 
Ik zou niet durven beweren dat emoties niets met God hebben te maken. Het is wel zo dat ons gevoel, verstand en wil tot ons vlees behoren en op zich niet geestelijk zijn. Maar kunst bevindt zich m.i. toch op een wat hoger vlak dan louter het emotionele. Ik zou wel durven beweren, wat veel kunstenaars trouwens ook doen, dat kunst de hemel een beetje raakt en dus iets met het spirituele van doen heeft.
De Schepper.

Even kort w.b. emoties en geloof: emotie is niet "minder" dan verstand of wil. We zijn nu eenmaal mensen en emoties horen daarbij. Het gaat, denk ik, om de vraag waar de emotie toe leidt, in welke richting ze je beweegt en hoe de verhouding is ten opzichte van je verstand en wil. In God zijn emotie, verstand en wil uiteindelijk geïntegreerd. Alles gaat één richting uit, naar God, en versmelt daar met Hem. Dat is, missschien, waar Paulus op doelt als hij het heeft over 'de vrede van God die alle verstand te boven gaat'.

@Mullog,
Dat was ook het eerste wat in mij naar boven kwam, en de voorbeelden ken ik. Rereformed van Freethinker is een voorbeeld van iemand die leeft met zo'n passie voor muziek en kunst. Mijn dierbare oude vriend Gershom die me steeds nieuwe kunst en muziek laat kennen.
Maar......ik heb God wel nodig om vervuld te zijn van muziek, nooit kom ik dichter bij wat "geloven is" dan via muziek.
Later meer.....mijn kleindochter heeft trek,heel aards.

Als notoire atheïst kan ik hier wel een antwoord op geven, denk ik (en ik spreek voor mijzelf).
Het staat helemaal niet haaks op elkaar. De natuur bevat enorm veel schoonheid. Om te beginnen om aan de exacte kant te blijven, ik kan mij er enorm over verbazen dat zoiets als de identiteit van Euler bestaat, waarbij een trancedentaal getal (e) tot de macht i*pi (zijnde een imaginair getal en een ander trancedentaal getal) verheven een heel concrete uitkomst geeft (namelijk -1). En in die verbazing en verwondering zit ook de enorme waardering die ik heb voor muziek (van Beatles tot Bach om een cliché uit de kast te trekken) en schilderkunst (van Appel tot Michelangelo). Natuurwetenschappelijk denken is doorgronden hoe de natuur werkt en als je daar inzicht in krijgt dan zie je daar de schoonheid van. En dat stopt dan niet, dat strekt zich uit tot de menselijke kunstuitingen.  
In juni ga ik met mijn vrouw naar het Zwanenmeer en een week later met haar naar een optreden van Roger Waters, ik kan welhaast niet wachten.
Ik begrijp ook niks van van onderstaande uitspraak
Misschien wel waar maar ik zie een atheïst geen kunst verwoesten, dat zie ik fundamentele Talibanners doen, of IS'ers, en vroege christenen die "heidense" tempels verwoesten of protestanten die katholieke kerken aan gort sloegen. In de verzuurde gereformeerde tak van mijn vrouws familie zie ik weinig lachen en en ik heb persoonlijk nog nooit zoveel ruimte gevoeld dan nadat ik God verlaten had.
Je hebt God niet nodig voor kunst. 

Toen ik begon een avatar te gebruiken vond ik het leuk er tevens een soort raadspelletje van te maken. Ik kies afbeeldingen van mensen die op mij veel invloed hebben uitgeoefend. Zodra iemand mijn avatar raadt neem ik weer een andere. Er zijn er meer dan genoeg. Ik vind het ook leuk om te zien wie wie herkent.

Meer liefde en respect, meer aandacht en discipline, meer geloof en vertrouwen, meer onverschrokken moed maar bovenal meer tijd in gebed om te luisteren naar Zijn stem, totdat Hij Zijn Bruid komt halen. En dat wens ik iedereen hier toe.
 

Allemaal van harte vrede toegewenst.
En voor wie niet van feesten houdt een geslaagde ontsnapping:
 

Allemaal van harte vrede toegewenst.
En voor wie niet van feesten houdt een geslaagde ontsnapping:
 

Allemaal van harte vrede toegewenst.
En voor wie niet van feesten houdt een geslaagde ontsnapping:
 

Allemaal van harte vrede toegewenst.
En voor wie niet van feesten houdt een geslaagde ontsnapping:
 

Ik denk om dezelfde reden waarom wij onze zonden moeten belijden, soms zelfs nog aan een priester, terwijl God natuurlijk allang weet wat we uitgespookt hebben en hoe echt ons berouw is. Iets weten en het daadwerkelijk van de ander horen zijn toch twee verschillende dingen. Ja, Hij weet wat wij willen, maar wil het tóch graag van onszelf horen.
Denk aan een vader met zijn kinderen: hij weet wellicht best wat ze voor hun verjaardag willen hebben, maar toch is het leuk als ze een verlanglijstje maken en wil hij dat ze het met hem delen. En hij weet misschien allang wie die ruzie begonnen is, maar wil het wel uit hun mond horen. Al is het alleen maar zodat ze hun hart kunnen luchten.
Blijft inderdaad altijd een bijzonder iets. "Vraag God wat je wil!" "Ik wil een Ferrari!" "Maar het moet wel naar Gods wil zijn!" Ja, zo kom je inderdaad ver als algevende God.
Het vrome antwoord is natuurlijk dat God het beste weet wat jij nodig hebt en het gebed er is om dat steeds meer te ontdekken. Dat Gods wil eigenlijk hetgeen is wat jij óók wil, al weet je het misschien niet altijd door je zondige natuur.
Het meer mystieke antwoord is, denk ik, dat je zo je verlangens, goed of slecht, aan God overdraagt en het dan dus ook bij Hem láát. Het is dan dus eigenlijk een stukje geleide onthechting, waarbij je in het ideale geval dus om die Ferrari bidt en vervolgens stopt met het verlangen naar dat gevaarte, omdat het nu bij God ligt en Hij je hem vast wel zal geven als je hem op één of andere manier nodig zult hebben. Het is in elk geval ook een traditionele duiding van bijvoorbeeld de haatpsalmen: de bidder vraagt God om strenge vergelding, zodat hij het kan laten rusten.
Zodat je uiteindelijk, helemaal onthecht en al, inderdaad enkel naar Gods wil bidt: niet in de vorm van verlanglijstjes, maar in stille, contemplatieve vereniging met Hem.
"Schuift al uw zorgen op Hem af, want Hij heeft zorg voor u." (1 Petr. 5,7) Dat dus, denk ik dan.

En je verwijt mij inlegkunde..? Bovenstaande heeft weinig van doen met waar ik naar verwijs met het woord christelijk.
Dat je fel reageert, snap ik wel hoor. Sorry als ik je persoonlijk gekwetst zou hebben. Ik kom natuurlijk zomaar binnenvallen met een nogal negatief bericht. Smaad of laster vind ik het zelf niet, maar daar hoeven we wat mij betreft geen discussie over te voeren. Ik kan alleen niet níet reageren op een bericht dat zo lijnrecht ingaat tegen wat ik ten diepste geloof. Namelijk dat wij één grote gemeenschappelijke deler hebben: dat wij met elkaar mens zijn. Dat wij allemaal (christen, moslim, atheïst, boeddhist, hindoeïst... noem maar op) door dezelfde woestijn trekken en dat het, mochten we gezegend zijn met voorspoed (praktisch of in geloof) onze taak is om de ander te helpen niet verloren te gaan. Met geduld, altijd zoekend naar het goede in de ander en nooit opgevend. Níet om te verzuchten dat wij tenminste niet zoals zíj, de afdwalers of de langzamen, zijn. Wie zijn wij, wérkelijk, om ons zo te positioneren tegenover een ander mens? Uiteindelijk is er één die oordeelt en dat is Christus. In Zijn ogen zijn we allemaal even nietig en even geliefd en is onze zelfbedachte christen-status weinig meer dan ijdelheid.

Bedankt voor het noemen. Heb het besteld en vandaag per post ontvangen en alvast her en der erin gelezen. Pakkend en inderdaad waargebeurd (dat staat in het voorwoord van Prof.Dr. M.J. Langeveld.)

Het is niet het boek dat jij bedoelt maar wel een prachtig en waargebeurd verhaal.

Pff, ik heb het wel een beetje gehad met de extremistische denkbeelden van Fundamenteel en Dolce Vita. Fundamenteel is het spoor volledig bijster (of is een enorme trol) en Dolce Vita is blind voor alles wat maar enigszins afwijkt van haar wereldbeeld. Ze zijn geen haar beter dan diegenen die ze beschuldigen (erger eigenlijk). Alles is geoorloofd voor de eigen groep waartoe je behoort; het wij-zij-denken. Dat zijn blijkbaar hun (christelijke) waarden. Dus het heeft ook geen zin om daar inhoudelijk op in te gaan. Het is de nuance heel ver voorbij. Ik laat ze lekker links, of beter gezegd, rechts liggen.
Ik heb gelukkig een positiever beeld van mensen, ook van de meeste christenen (hier actief). 
Iedereen alvast goede feestdagen gewenst!

Ik bid nog steeds, het is een tijdje minder geweest maar het geeft me rust. Dus het is wel een beetje egoïstisch. Maar ik dank ook hoor!! Bidden heb ik altijd gezien als; 'praten met God, mijn eigen woorden gebruikend' . Soms zelfs als ik naar het werk fietste en ik de koeien zo mooi met hun poten in de mist zag staan. 
We hadden vroeger een ouderling in de kerk die zei: "Goedemorgen God, hier ben ik weer". En dat vond ik mooiere dan alle vaste gebeden bij elkaar.

Deze reactie komt me erg bevooroordeeld over. Als dertien terroristen proberen een aanslag te plegen en daarbij omkomen alsmede twee Israëliërs, zijn de Israëliërs dan schuldig? De regering van Israël staat niet toe dat Palestijnen het leven zuur gemaakt wordt. Israël wil juist wel een goede economie in de Gazastrook maar de Hamas regering gebruikt helaas alle beschikbare  financiële middelen om oorlog tegen Israël te voeren in plaats van de economie op te bouwen. En dat zogenaamde Holocaust schuldgevoel heeft m.i. precies het tegenovergestelde effect als jij lijkt te bedoelen. En Joods staatsterrorisme? Een bij uitstek propagandistische term volgens mij. 

Een beetje historische kennis helpt hopelijk toch een beetje. 

Hallo meneer God ... met Anna.  

In mijn ogen (die er oveigens niet toe doen) zijn die gebeden erg heilig

Het is niet het boek dat jij bedoelt maar wel een prachtig en waargebeurd verhaal.

Eergisteren en gisteren zong ik mee met de Volkskerstzang dienst in de Spiegel, een theater in Zwolle. Alles was in de sfeer van Dickens; de toneelstukjes, de zang, muziek etc. Het ging over kinderarbeid en sociale rechtvaardigheid.
Ook over bidden....een boekje waarin gebeden van kinderen stonden, niet heilig, niet devoot. Gewoon praktisch.
Meneer God; dat oog om oog en tand om tand mag dat nog steed? Want dan geef ik mijn broer een beste klap.
Lieve God waarom heeft u geen feest tussen Kerst en Pasen gezet, het is nu zo'n saai eind.
God, als Kain en Abel in die tijd een eigen slaapkamer hadden gehad was het misschien wel goed afgelopen, het hielp ook bij mij en mijn broertje.
God als u zondag even wil kijken als ik in de kerk zit, ik heb mijn nieuwe schoenen aan.
Gebeden....zijn er goede, mooie, bijzondere gebeden? Oprechte gebeden zijn m.i het mooiste .Ik vind deze prachtig en als God humor heeft, Hij waarschijnlijk ook.