Flash Gordon

Mogelijk faalt de techniek, maar ik mis volgens mij iets

Maar dat onderscheid is er ook sinds vaticanum ii. Met bizarre discussies tot gevolg over de positie van oud-katholieken bijvoorbeeld

En dan probeer ik een playlist te maken ik kom ongeveer op de volgende lijsten: - wat mijn kinderen mooi vinden - rustige ouwe lullen muziek - ouwe lullen muziek die mijn kinderen acceptabel vinden

een aanval, nee. Een toon zonder respect, al meer. Maar bovenal een kennelijke behoefte te oordelen en "grip te krijgen" die ik echt prima vind maar die mij niet boeit. Ik heb in de loop der jaren geleerd in gesprek te gaan en te blijven met mensen waarmee ik genoeg verwantschap, wederzijds verstaan, vergelijkbare ervaring deel om het tot een uitwisseling te maken die wederzijds tot groei leidt. Niet dat ik het met iedereen eens moet zijn of we voor dezelfde bewoordingen kiezen, vaak niet. Maar als mijn ontwikkeling of nieuwsgierigheid niet geprikkeld wordt en/of degene met wie ik in ges

Disclaimer vooraf: ik snap dat katholieke exegese voor niet-katholieken weinig te betekenen heeft. Ik neem aan dat het even makkelijk te begrijpen is dat in dit topic het niet bijzonder nuttig is te komen vertellen dat de katholieke exegese fout is. Het is een mogelijke exegese, en ik vind het dan weer niet zo relevant of die al dan niet past in een niet-katholieke exegetische traditie. Mijn docent exegese op het seminarie gaf als uitleg bij deze tekst: Paulus, die weliswaar graag vertelt dat hij geen gebruik maakt van de retorica, toont in zijn brieven juist dat hij de regels van d

Een volmaakte heilige is vrij zeldzaam denk ik Maar theoretisch gezien denk ik dat als je de aanwezigheid van je kind niet nodig hebt voor jezelf, je ook niet lijdt aan de afwezigheid van je kind. Of je Calvijn mag verwijten dat hij mensen heeft wijsgemaakt dat mensen "moeten" lijden weet ik niet, ik ben geen calvinistisch theoloog en bepaald geen Calvijn-kenner. Maar het lijkt me een ongezonde benadering. Het lijden heeft niets goeds in zich, helemaal niets. Als je, maar dat is nogal onchristelijk en in mijn ogen een beetje eng, gelooft in een straffende God, die het lijden uitdeelt omda

Ik denk dat de Boeddha, Jezus die God is, de Kerk of pakweg Sint Ignatius van Loyola hier hetzelfde leren: de onthechting die totaal is verlost de mens van het lijden, en laat medelijden uit liefde voor de mens over als enige drijfveer. Of dat nu Verlichting heet of Heiligheid, maakt weinig uit. Als ik heilig zou zijn, en ik ben dat niet in het minst, dan zou de dood van mijn kind geen lijden zijn voor mij, maar volledig medelijden. Het lijden immers zou zelfgericht zijn: IK ben dat kind kwijt en dat is erg voor MIJ. Het medelijden is liefde: uit liefde voor dat kind gun ik het dat h

Ter aanvulling, het is goed te beseffen hoe het donatisme ontstond. Tot dr dag van vandaag komen we de term "traditores" bijvoorbeeld in het Engels tegen als "verraders". En ja, zij die de heilige boeken inleverden waren verraders. Maar de Kerk nam de traditores terug en veroordeelde de donatisten. Dat moet ons als katholieken iets zeggen denk ik. We zoeken het lijden te ontstijgen door het te ontstijgen in onthechting, wij ervaren dat Christus in ons lijden deelt en we dragen ons lijden op aan Hem. Maar hoezeer we ook streven naar heiligheid, het is niet erg als we falen. Want de lijdend

Dat is een hele reeks interessante punten Natuurlijk, wie over lijden praat zou duidelijk moeten zijn over de betekenis die hij hanteert. Aan een ziekte lijden kan gewoon betekenen "je hebt die ziekte" zonder dat daar een gevoelswaarde "lijden" bij hoort. Ik bedoel met lijden de subjectieve interpretatie, de duiding van de werkelijkheid die negatief is. Pijn valt niet altijd te vermijden. En medicijnen die de pijn verzachten of bestrijden vallen niet bepaald onder onthechting. Is er daarmee iets mee mis? Ik ben geen donatist. Ik begrijp maar al te gied hoe mensen onder drei

Interessant een klein detail waar ik op wil wijzen u's een denkfout die je maakt: wie onthecht is (niet zichzelf verklaard, maar is) wordt ziek, maar lijdt niet. Je gelijkstelling van dat wat in jouw denken samenhangt met lijden valt daar nog niet mee samen. Precies wat Hitchens zegt: het lijden bestaat niet als objectieve werkelijkheid, enkel als subjectieve interpretatie. Slechts het verlangen naar gezondheid kan ziekte tot lijden maken.

en wie ben ik om te zeggen dat het anders is? Wij worden allen geregeerd door de wil, aldus Schopenhauer, het is slechts een zeldzaamheid daaraan te ontsnappen.

Je behoefte ergens vat op te krijgen uit zich al in je behoefte mij te objectiveren. Mensen zijn geen objecten dus daar zou enige terughoudendheid op zijn plaats zijn. Mij boeit je poging me de les te lezen en me te voorzien van een etiketje en jouw oordeel niet zo. Je maakt me vooral duidelijk dat je geen gesprek wil en weinig respect hebt. Dat mag en ik gun je daarin alles wat je maar zoekt. Maar het vermag mij niet te boeien. Het ga je goed in je leven, vaya con Dios.

Een man offert zich volledig voor zijn vrouw, een vrouw offert zich volledig voor haar man en dat offer is betekenisvol omdat het iets communiceert, maar het is betekenisloos in zoverre dat het feitelijk niets "doet"

Het kan aan je lezen liggen, het kan aan mijn schrijven liggen. Is het niet belangrijker dat we elkaar nu beter begrijpen, dan te bepalen waar het onbegrip aan lag? Ik zou het mooi vinden als je een topic wil openen over de vraag waar het lijden wel uit ontstaat. Dat zou ik een interessant onderwerp vinden om over te lezen!

Ik denk dat we weinig drama herkennen in een machteloze worm die vertrapt wordt. Het ultieme drama van de machteloze God, waardoor Hij ons kan inspireren, waarom wij de mystieke vereniging naar Lichaam, Bloed en Geest met hem zoeken, is juist dat Hij de almachtige eeuwige God is, die ten overstaan van ons heeft geleerd machteloos te zijn, gehoorzaam, in de school van het lijden. Ja, ik geloof dat Hij voor alle tijden almachtig was. En toen begon de tijd.

Ik vrees dat ik te oud ben om te weten wat "hardcore/hardstyle" is. Wat in mijn jeugd "hardcore" heette, schijnt tegenwoordig Goth te heten, maar misschien is dat ook alweer achterhaald. Persoonlijk doe ik niet aan muziekkeuringen, dus ik keur niks af. In de praktijk neem ik wel waar dat muziek die uitgesproken christelijk is, vaak vrij beroerd is. Ik ben bang dat slechte muzikanten een christelijk sausje gebruiken om toch iets te verkopen. Ik weet niet of ik van "deze muziek" hou, omdat ik niet weet wat het is. Via mijn kinderen leer ik wel nieuwe muziek kennen, geen idee alleen we

Genot is gehechtheid, pas maar op

Ik zie mijzelf nergens schrijven dat de katholieke Kerk als enige de weg wijst, ik zeg wel dat er slechts één weg is. Die weg wordt in het oosten, onder velen anderen, prima beschreven door de Boeddha. Maar zij wordt gewezen door boeddhistische meesters aan boeddhistische leerlingen. En die ene weg wordt in het westen, onder velen anderen, prima beschreven door de katholieke Kerk. Maar zij wordt gewezen door katholieke meesters aan katholieke leerlingen. Onthechting is slechts volmaakt, of onvolmaakt.

Het gebrek aan fatsoen zit voor mij in de combinatie van het leed dat in de wereld is en dat geen enkele volwassene zonder uitzonderlijke problemen kan missen, en het idee dat er een algoede almachtige alwetende God is die jouw leven wel fijn op orde houdt. Zijn al die mensen die echt zwaar lijden dan minder waard ofzo? Ik vind dit gedachtegelag onfatsoenlijk. Ik neem dat overigens niemand kwalijk. Ik ben niet zo van het kwalijk nemen. Ooit las ik "don't get mad, get even" en dat vond ik wel aardig. Maar intussen ben ik dat ook wel voorbij. Ik maak me niet meer zo snel kwaad. Een enkele k

Mijn eigen gedachten staan al goeddeels in de OP. Ik denk dat een geloof in een almachtige, alwetende liefdevolle God alleen maar valt te aanvaarden met oogkleppen op, een bord voor je kop en een hemeltergend gebrek aan fatsoen, beschaving en empathie. Het is al jaren duidelijk voor mij, ook al benoem ik het nu voor het eerst letterlijk en openlijk: ik ben een boeddhistisch katholiek. Ik kan niet anders dan erkennen dat de edele waarheden inderdaad waar zijn. Er is lijden, dat lijden komt voort uit gehechtheid, er is een uitweg uit dat lijden en die uitweg wordt ons gewezen door Christus

Ik zal binnenkort mijn mening geven

Ik denk dat je in al je worstelingen met je geloof dichter bij God gekomen bent dan je ooit geweest bent

je mag er mee doen wat je wil, ik gaf je een suggestie waarmee je er het meeste uit kan halen. Maar wat je er mee doet is aan jou

Suggestie: lees het openingsbericht eens goed, en probeer het niet te weerleggen

Dus Jezus was een mislukking? Of last hè nu zelf precies zien waar ik op doelde, zonder het door te hebben omdat je hè niet werkelijk afvroeg wat ik schreef? Zo graag vasthoudend aan je al te menselijke idee over wat en hoe God van jou moet zijn?