Maria K.

Ja maar nadelig kan zijn dat je terecht komt in een verstandshuwelijk en dat zou ik eveneens niet willen.

Natuurlijk.

Maar met alleen vriendschap zonder passie hebben we het toch (nog) niet over een liefdesrelatie?

Daar ben je zelf bij.

Maar ergens moet je beginnen.

En niet zelden is dat bij vriendschap.

Doe mij maar liefde en gepassioneerdheid en vriendschap.

En dat allemaal heel duurzaam.

Hun aanbod van vriendschap is het op één na hoogste, wat je van één date kunt verwachten en jij geeft dat weg.

Dom, dom, dom.

Misschien het een-na-hoogste, maar het gat tussen dat en een liefdesrelatie (ik neem aan dat dat het 'hoogste' is?) is ook oneindig groot

Leuk plaatje en het zegt heel veel.

Vooral niet meer en niet minder, dan dat de voorwaarden voor vriendschap er zijn.

Zeker niet alleen, dat je nu vriend geworden bent en dat het nooit tot een liefdesrelatie kan komen, ook al wordt dat wel eens door cynische mensen zo aangeduid.

Waarom een oneindig gat?????

Wel onbekend of het tot een relatie komt, inderdaad.

Toch ontstaan heel goede en zeker heel duurzame (liefdes)relaties vaak uit vriendschap.

Dit ga ik niet geloven ^^

Doe dat dan toch maar wel voor een paar dingen, die ik schreef.

Voor een beter soort communicatie, graag wat uitgebreider schrijven wat je bedoelt aub..

Van wat ik uit zijn post haal is hij niet op zoek naar "lust", maar gaat hij met leuke meisjes uit om te kijken of de persoon in kwestie relatiemateriaal is.

Dat betekent niet meteen dat hij met elk meisje op de eerste date in bed wil eindigen.

Waar of hoe lees jij, dat ik dat er wel uit zou halen?

Na 1 date zien vrouwen me als een vriend en krijg ik altijd te horen: ooo Matthias, je bent lief/je heb een groot hart voor mensen en ik zou je graag als vriend!! beter willen kennen... (dan kap ik er dus direct mee en is het

Een blijvende relatie na liefde op het eerste gezicht, die niet in zeer hoge mate beïnvloed is door "lust", is zeldzaam.

Zie vorige filmpje over de hormonale reactie bij verliefdheid.

Juist dat zou ik, alhoewel het "vleiend lijkt" met veel behoedzaamheid behandelen.

En dat is dus wat heel veel vrouwen, die het serieus bedoelen en niet voor even een "one-night stand" gaan, dus doen.

Behoedzaam zijn en zich niet gelijk al helemaal blootgeven.

Het is maar wat jij verlangt.

Je zult dus begrijpen dat ik je conclusie heel erg jammer vindt voor jou, want waarschijnlijk heb je al veel optionele relaties zelf afgekapt, door hier geen rekening mee te houden.

Hun aanbod van vriendschap is het op één na hoogste, wat je van één date kunt verwachten en jij geeft dat weg.

Dom, dom, dom.

PS:

Je schrijft niet wat jouw eigen gevoelens waren bij en na zo'n eerste date.

Was jij steeds wel verliefd?

Heb je je eigen gevoelens verteld?

Of vond je ook, dat het alleen maar een goede opening was voor een nadere kennismaking?

Of ben je niet zo voor het willen veroveren en vind je dat het maar in één keer moet klikken?

Ben jij misschien ook voorzichtig?

De reden dat ik het een boeiend artikel vind heeft te maken met een verruiming van perspectief. Als je het leven van Jezus alleen benaderd zoals het in de Evangelieën is opgeschreven, kan het soms wat nauw en abstract worden - je hebt het allemaal al zo vaak gelezen en gehoord dat je haast vergeet dat het om werkelijke historische gebeurtenissen en omstandigheden gaat.

Zeker is het van nut om meer te weten over de omstandigheden en denkwijzen uit de tijd waarin een persoon leefde om deze achtergronden te gebruiken om een beter beeld rond enkel wat feiten te krijgen.

Daarmee wordt de historie levend en komt dichterbij menselijk leven en gedrag in het algemeen en zal zeker meer begrip geven voor de woorden die ca. 2000 jaar geleden werden geschreven.

Die algemene omstandigheden gebruiken om de feiten naar je eigen fantasie naar je hand te zetten is pure science fiction.

Daar zouden mensen zich niet mee bezig moeten houden, als het gaat om een figuur als Jezus.

Theologen die zich hier mee bezig houden maken zichzelf ongeloofwaardig en belachelijk.

Dit in het algemeen gesteld, los van wat hier wordt gespeculeerd.

De Romeinse overheid niet, want prefect Pontius Pilatus trekt zijn handen ervan af. De Joodse leiders evenmin; zij dringen wel hevig aan op de executie, maar ze vinden geen gehoor.

De aanklagers, in dit geval de joden, vonden wel degelijk gehoor.

De Romeinse overheid was niet de aanklager, maar is wel degelijk verantwoordelijk voor deze rechtspraak en de uitspraak.

Dat Pilatus de schuld niet bewezen zag, wil niet zeggen dat hij geen uitspraak heeft gedaan.

Een eeuw wetenschappelijke discussie leidt uiteindelijk tot maar één conclusie: de executie was een initiatief van de Romeinse soldaten zelf. Ze voerden een bizarre rituele moord uit, een wijze van ombrengen die vaker werd toegepast op personen die rex mimus, koningsclown, waren.

Dan moet deze fantasie dan maar wel?

Bij een uitspraak van doodvonnis door een officiële rechtbank spreekt men nooit van moord.

En wat voor macht denk je dat een Romeinse soldaat had?

En hoezo ritueel?

Iedere cultuur heeft zijn eigen manier van doodvonnis, en bij de Romeinen was dat de kruisdood. Zie ook de beide moordenaars, die tegelijk op deze executiedag geëxecuteerd werden en Barrabas die genade kreeg. (vlg. het verhaal vanwege het Pascha)

Wat hier wordt geschreven is zo bezijden elke waarheid, dat het eigenlijk zonde is hier serieus op in te gaan.

Doet me denken aan die priester. Iemand zei tegen hem dat gebed niet werkte en dat het toeval was. Toen zei hij: Nou, dan zal ik maar veel blijven bidden, want elke keer als ik bid gebeuren er toevalligheden.

Logisch.

Maar is dit dan toeval of komt dit door God?

Ik denk geen van beide.

Net bijvoorbeeld, ik was al sinds gisteravond mijn pinpas kwijt en ik was he-le-maal in de stress. Ik had óveral gezocht, en was echt in paniek omdat mijn moeder zeer kwaad kan worden om zulke dingen.

Ik zie het al voor me:

In paniek ronddravend, overal 3 keer kijken en steeds verder in paniek raken.

Gedachten die alleen nog maar rondjes kunnen draaien van de stress, angst, een hartslag van 180 en transpirerend van zowel het ronddraven, de adrenaline en het angstzweet.

Dan komt hij op de wonderbare gedachte, dat dit niet de manier lijkt te zijn.

Gaat zitten vouwt zijn handen en sluit zijn ogen en ...... komt tot rust.

En toen opeens...

Zag hij het licht

Hij kan weer efficient denken en gaat (onbewust) terug naar de plaatst waar hij zijn pas het laatst heeft gezien.

Niets is toeval.

Die gedachte heeft er al die tijd al gezeten, alleen jij was in paniek en angstig.

Dat zegt alleszins meer over wat angst en paniek met je geest kan doen, dan of het God was, die dat wel of niet bestuurde.

Ik heb dit nu pas gelezen en wil toch nog even reageren.

Aan een paar berichten hier heb ik niets toe te voegen.

Ze beschrijven helemaal wat ik je ook zou willen zeggen.

Zie de berichten, waar ik mijn duim bij heb gegeven.

Ook ik herken me heel erg in wat geschreven is.

Ook ik dacht de laatste tijd, misschien was ik (ben) ik wel autist.

Het wordt idd. haast mode.

Ik kom op 29 punten in de test en ik besef dat ik 30 jaar geleden misschien wel op 35 uit zou zijn gekomen.

Ik wil jouw verhaal niet overnemen, maar mijn begrip voor jou en datgene wat ik te zeggen heb alleen illustreren met mijn eigen ervaringen.

Mijn conclusies waren vroeger altijd.

"Ik ben apart, een rare", en zo voelde ik me ook behandeld.

Het is niet duidelijk wat er het eerste was. Daarvoor is het te lang geleden.

Tot iemand me zei, dat ik bijzonder was en een heel geschikt misschien voor een bepaald beroep.

Sindsdien is het stempeltje raar of afwijkend voor mij de schuld geworden en de oorzaak.

Maar het enige wat raar en afwijkend was, dat ik zelf dat vond.

Het was ikzelf, die in mijn eigen schulp rond bleef kruipen en vandaar uit de hele wereld bezag, maar ook beoordeelde.

Dit heeft mij gestagneerd en me 10 ellendige jaren bezorgd.

Eerder de depressie in, dan als autistisch bestempeld.

Maar daar kun je uitgroeien.

Ik weet nu, dat we allemaal verschillende eigenschappen en talenten hebben en als we die kunnen ontwikkelen ipv. ze te verstoppen en ons er voor te schamen, dan kan ieder bijzonder mens uitgroeien tot een heel bijzonder mens.

Is dat ook niet wat Jezus bedoelt, als Hij zegt dat we onze talenten niet moeten verstoppen, maar er juist mee moeten woekeren.

Niet de talenten van anderen......, of wat we denken dat anderen van ons verwachten......, maar de gaven die we zelf hebben meegekregen.

En dat is niet om voor te schamen, maar om blij en dankbaar voor te zijn.

Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat God de Vader door christus de mens geschapen heeft en zodoende zeer goed weet wat al dan niet goed is voor de mens.

En als Hij dan omwille van zijn bezorgdheid om ons, zijn kinderen, in Zijn woord de raad geeft bepaalde spijzen niet te eten ( leviticus 11) omdat ze niet geschikt zijn(ongezond zijn)voor de mens, dan ben ik blij dit te mogen weten.

Al is dit niet altijd gemakkelijk voor het individu om deze raad te volgen en hebben wij mensen meestal de neiging om het beter te weten en het IK in de eerste plaats te stellen; met alle gevolgen (op lange en korte termijn ) vandien.

Bernard.

Eet jij volledig "koosjer"?

In een warm klimaat zonder koelkast is het heel goed dat er wetten zijn, daar mensen gemakkelijk iets zouden kunnen eten wat bedorven is, zeker in perioden en plaatsen van zo'n schaarste dat goed eten weggooien alleen al zonde is.

Wat wel en niet goed is, is vaak niet aan iedereen bekend, vandaar dat er regels zijn die kort en krachtig zijn.

Wat wel impliceert, dat als je meer weet van voeding, je ook weet dat niet alles over een paar kammen geschoren moet of hoeft te worden.

In onze moderne maatschappij met koelkasten en onze keuringsdienst van waren, is er veel veranderd.

Maar steeds zijn er bepaalde regels en een aantal daarvan zijn al zo oud als Methusalem.

Dat varkensvlees speciaal op aanwezigheid van ziekteverwekkende wormen wordt gekeurd en dat we het alsnog niet rauw moeten eten.

En dat wij ook geen vlees eten van dieren, die aan een ziekte dood zijn gegaan en geen dieren, die we ergens zomaar dood zien liggen.

Maar nu zijn er weer andere dingen van toepassing, zoals al de moderne chemisch gemaakte toevoegingen, om het eten smakelijker te maken en/of langer houdbaar.

Daar zijn ook grenzen aan, als het werkelijk in al ons eten zit.

Laten we ons daar dan ook bewust van zijn.

Waar TO misschien naar verwijst zijn de ondertussen heel vele hobby sites, die voedingswaren en recepten plaatsen van hetgeen waarschijnlijk mensen uit de Bijbelse periode en in die regio aten.

Leuke hobby, maar niet meer.

Dat zegt helemaal absoluut niets van eventuele voorschriften, waar christenen zich vlg. de Bijbel aan moeten houden.

Wil je toch vlg. bepaalde voorschriften leven, dan kun je dat vinden in Leviticus, maar zoals gezegd, niet nodig voor christenen.

Googel eens op Bijbels eten/koken/recepten.

Daar vind je legio linken.

Goede tip voor die mensen, die alleen Nederlands kennen:

Loop de Islamitische sites niet voorbij, maar dan vooral naar Turkse.

Daar vind je veel van de voorschriften, maar ook recepten terug van eten, wat waarschijnlijk ook 2000 jaar geleden ook al gegeten werd in die regio, toen nog alleen door joden.

Ja.

Vind je dit ook zo'n klote topic?

Als ik op iets wil reageren is het alweer voorbij.

Dit is ook helemaal, zoals ik het bedoelde.

Alleen kun je er zelf zin aan geven door er voor elkaar te zijn.

Ik weet wel zeker dat ik soms wel enig verschil heb gemaakt.

En hoop dat zo af en toe bewust te kunnen zijn.

Al was het maar één keer, dan heeft het leven zin gehad.

Staat dat ook niet ergens (op de één of andere manier) in de Bijbel?

Komen we weer bij TO uit.

Is het bij een verlangen niet altijd zo, dat je het niet alleen maar hebt, maar bovendien ook nog moet kunnen hanteren, als het leven het je niet geeft of heeft gegeven?

Is het niet zo, dat dat verlangen eigen is aan onze natuur, en dat de één daar beter mee om kan gaan dan de ander?

Omdat sommigen dat veel heftiger ervaren dan anderen, die dan veel minder moeite zullen hebben heel goede invullingen te vinden in het leven.

Een vraag overigens die je ook binnen een huwelijk zou moeten stellen imho.

Klopt.

Maar dat is weer een andere discussie.

Daarbij komt nog voor velen, ook al is dat niet direct de eerste zorg van nog jonge mensen die een relatie willen, dat men graag kinderen wil.

Binnen religie is dit vaak een taboe, als men stelt dat men een partner wil (huwelijk wil), omdat men kinderen wil.

Maar bij een doorklikkende biologische klok wordt dit steeds belangrijker.

die is nieuw voor me, dat dat een taboe zou zijn.

Natuurlijk.

Maar dat gold voor als je eenmaal getrouwd was.

Maar wat ik bedoel te zeggen is, dat we in de tegenwoordige tijd niet meer uitsluitend trouwen omdat we kinderen willen.

Ik schrijf het ook verkeerd.

Wat ik feitelijk bedoelde te zeggen is, dat bij sterke kinderwens een liefdes man/vrouw relatie niet het eerste vereiste is.

Buiten religie om is het verschijnsel BOM moeder dan ook niet vreemd meer.

Toen ik na mijn echtscheiding nog bij mijn gyneacoloog liep en de fertiliteits behandeling wilde beëindigen was dat ook hetgeen hij zei:

"Als je kinderen wil; daar heb je toch geen echtgenoot voor nodig?"

Ik heb toen geglimlacht en gezegd dat dat toch niet de bedoeling was.

Daarbij komt nog voor velen, ook al is dat niet direct de eerste zorg van nog jonge mensen die een relatie willen, dat men graag kinderen wil.

Binnen religie is dit vaak een taboe, als men stelt dat men een partner wil (huwelijk wil), omdat men kinderen wil.

Maar bij een doorklikkende biologische klok wordt dit steeds belangrijker.

Mooi hé

Mooi voorbeeld van flexibel denken.

Waardeoordelen, als zou de kerk het willen, zijn sterk manipulerend.

Celibaat is prima, als het helemaal een bewuste keuze is, dus gevoelsmatig en rationeel op één lijn staat.

Maar dat kan nooit van buiten af opgelegd worden.

Ben je niet wat te idealistisch Jerommel?

En ken jij mensen niet wat al te gauw, door een paar regeltjes te lezen?

Deze man was "zeer" religieus schreef ik.

Niet voor niets tussen haakjes.

Ik schreef niet, dat hij geen wereldse bindingen had en heeft, want dat heeft hij wel degelijk.

Maar daar wil ik niet verder op doorgaan.

Maar hij "wist het allemaal zo goed."

Ook dat is voor de goede verstaander.

Van heel nabij.

Zag al zijn vrienden trouwen en kinderen krijgen.

En hij wou zo graag.

Bijna 30.

De eerste keer echt verliefd, stapelgek was hij op dat meisje.

Hij "zeer" christelijk, zij niet, maar zij had wel respect voor zijn geloof.

En hij maar preken.

Dat werkte dus niet, hij maakte het uit, tot zijn en haar groot verdriet, want zij liet zich niet bekeren.

Nu is hij 60, nog steeds vrijgezel en nog steeds preken.

Ik zie protest en woede in de beginfase, als de waarheid begint door te dringen na de fase van het ongeloof, als natuurlijk onderdeel van rouwverwerking.

Huilen en verdriet horen bij het voelen van de pijn als het ongeloof voorbij is, maar nog niet het acceptatieproces is begonnen.

Het kan zich nog vrij lang afwisselen en velen blijven hier inhangen, als men het verdriet van de acceptatie moeilijk kan verdragen.

Volledige acceptatie blijft de moeilijkheid om het een plaats te geven en weer op een positieve manier een leven op te bouwen, wat zo moeilijk is zolang het gemis nog te groot is.

Het aanpassen gaat dan puur op wilskracht,...... of niet.

Bezigheden zoeken en de dag vullen.

De rouwende zal nog heel lang het gevoel hebben, dat hij toneel speelt.

Hoe beter hij dat kan, hoe moeilijker het is, uiteindelijk nog bij het gevoel te komen en alles helemaal te verwerken.

Soms kan dat jaren later weer opspelen op zwakkere momenten.

Momenten dat geen toneelspelen meer helpt.

De natuurlijke dispositie van de mens (dus zonder de Openbaring) is het intuitief geloof in een 'onbekende' God. In het Hindoeisme noemt men het 'Athman', de Boeddhisten noemen het 'Dharma', de Chinezen 'Tao' en de oude Grieken 'logos'. Iedere cultuur benadrukt andere aspecten hiervan, maar in essentie gaat het om hetzelfde.

Als dit gegeven niet onderkend wordt in discussies tussen atheisten en Christenen, praat men fundamenteel langs elkaar heen.

Ik neem aan, dat je duidelijk wil maken dat je gelooft dat iedere mens een ingebakken "godsbesef" heeft.

Dat is wat veel Christenen denken en geloven.

Dat is wat veel theïsten willen geloven.

Maar klopt dat wel?

Sinds wanneer heeft Dharma, Tao, en logos iets met een (onbekende) god te maken?

Als je dit als stelling neemt, ga je idd. langs elkaar heen praten.

Zijn er alle eeuwen door al regelmatig daar.

Voor het eerst dit jaar 2 uur achter elkaar in de tuin gewerkt.

Moet weer wennen aan lange tijd achter elkaar buitenlucht.

Verliezen jullie ook zo je conditie na een winter binnen zitten?

Niks nie stad nie.

In een dorp.

Waarom denk je niet aan een huis midden in de polder of midden in het bos?

In dezen denk ik toch echt: cultuur, of Paulus de studeerkamergeleerde die niet zo veel van vrouwen afweet...

Wat moeten christenen dan met de brieven van Paulus?

Lezen, staan hele waardevolle dingen in die Paulus daar schreef, geïnspireerd door de Heilige Geest. Een universele geldende boodschap.

Dat vinden veel mensen overal op de wereld ook van man-vrouw regels.

Wanneer is iets universeel en wanneer is iets cultuur?