Ben jij bang om te sterven?

[Unknown1 0]

Hallo Forum vrienden,

Ik zat even wat topic's door te lezen en opeens kwam er een vraag in mij op waar ik wel benieuwd naar ben.

Zoals ik al eerst heb verteld in een topic ben ik sinds 2 jaar tot het christendom bekeerd. Ik heb helaas nog wat twijfels binnen het geloof, maar ik ben druk bezig om in de loop van de jaren mijn puzzel compleet te maken.

Voordat ik geloofde in de hoedanigheid dat ik nu geloof was ik altijd vreselijk bang om te sterven. Sinds mijn geloof is dit een beetje veranderd. Sinds klein jongetje (22 jaar nu) weet ik al dat ik niet heel oud word.

Uiteraard wil ik hier nog een tijdje blijven, maar ik heb geleerd dat dit slechts mijn tijdelijke woonplek is, en dat maakt het leven zoveel makkelijker! Hoe denken jullie hierover?

Het ergste aan het overlijden lijkt mij het afscheid nemen van de mensen die je lief hebt. Ik kies er dan ook voor dit niet te doen om het voor mezelf dragelijk te maken, en omdat ik zeker weet dat God de mensen die ik lief heb zo in het leven staan dat ook voor hen een plekje gereserveerd is.

Ik moet hier helemaal niet bij nadenken, met 22 jaar, maar ik ben gewoon benieuwd. :- )

[WonderfulStar 0]

Ik ben geen christen. Ik ben helemaal niet religieus, trouwens.

Op alle 'levensvragen' heb ik geen antwoord. Ik weet niet waarom wij leven, waarom er überhaupt leven is, en of dit eigenlijk wel een reden heeft. Niet hoe alles is ontstaan, niet wat er gaat gebeuren. Ik heb geen idee of er meer na de dood is, al neig ik naar een halve 'ja', maar heb dan weer geen flauw benul wat dat is, en of dat een fijn iets zal zijn of niet...

Ik ben niet bang om te sterven. Waarom zou ik? Waarom zou het erg zijn om dood te zijn? Het ergste wat er zóu kunnen gebeuren, is dat ik verdoemd word tot een enkeltje hel. Nu geloof ik daar zelf niet in, dus dat jaagt mij weinig angst aan.

Het ergste aan sterven is voor mij het verdriet voor de mensen die je achter laat. Sterven is erg voor de overlevenden.

[Archillion 0]

Sterven is erg voor de overlevenden.

My thoughts exactly.

Zelf ben ik niet bang om dood te gaan. Ik ben bang om te leven.

[Quest 90]

Geen enkele angst eigenlijk, wat en of er daarna nog iets is zien we dan wel.

[Unknown1 0]

Bedankt voor je bijdrage!

Gek genoeg had ik vroeger exact dezelfde insteek als jij hebt. Jouw bericht zou ik exact geplaatst kunnen hebben.

Het feit dat je op dit forum bent geregistreerd en 8000 berichten hebt gepost verteld me wel dat je het geloof niet wijkt, en wellicht heb je net dat extra duwtje nodig. Maar dit is niet aan mij, en moet je ook zelf weten.

Ik ben het met je eens dat het leven één groot raadsel. Maar als er niet meer is na dit leven, waarom zijn we er dan? Dan zijn we toch één grote mislukking? Dan is alles wat er was, alles wat er is, en alles wat er gaat komen toch één grote mislukking? Waarom kiezen mensen er voor om nog kinderen te krijgen als er maar 40 jaar van kan worden genoten in alle eeuwen die nog komen gaan?

Ik kan het geloof niet aantonen, maar ik begin het wel steeds meer te voelen. Het maakt me enigszins bang als ik eraan denk dat God er wel eens niet kan zijn. Dat God er niet meer is, hij op wie wij altijd terug kunnen vallen, met wie we altijd kunnen praten en waar wij al onze wensen aan voor kunnen leggen. Ik voel me dan al heel snel eenzaam, en ik heb genoeg mensen om me heen, maar die kunnen me dat gene niet geven.

[Olorin 155]

Ik ben niet bang voor de dood, het fascineert me wel.

Het aardse leven is idd maar tijdelijk en daarna wacht me de eeuwigheid. Of dat (al dan niet met een tussenstap) de hemel of de hel gaat worden is aan God. Het geeft me eigenlijk wel vrede dat het iig de plek zal zijn waar ik thuis hoor.

[Nynthe 1]

Niet bang om te sterven, hoop alleen wel dat het niet bij een brute marteldood zal zijn ofzo.

Maar nee, verder niet, ook niet om dood te gaan. Al vanaf mijn 15de staat mijn begravenis op papier, alles is geregeld. Mijn familie en vrienden zullen me missen, maar denk dat ik daar zelf bijzonder weinig van zal mee krijgen.

Voor hun is het verrot en ik wil het niet voor hen.

Maar buiten dat, nee hoor. Wil echter ook niet zeggen dat ik het opzoek of roekeloos ben overigens.

[WonderfulStar 0]

Bedankt voor je bijdrage!

Ik ben het met je eens dat het leven één groot raadsel. Maar als er niet meer is na dit leven, waarom zijn we er dan? Dan zijn we toch één grote mislukking? Dan is alles wat er was, alles wat er is, en alles wat er gaat komen toch één grote mislukking? Waarom kiezen mensen er voor om nog kinderen te krijgen als er maar 40 jaar van kan worden genoten in alle eeuwen die nog komen gaan?

Één grote mislukking? Mislukking van wat?

Waarom is het bestaan, leven, alleen iets waard als wij een hoger doel dienen, belangrijker zijn dan we nu zijn? (Even in het midden gelaten of er daadwerkelijk meer is of niet)

Wat is er mislukt, als er niets was wat had moeten lukken?

Als er niets meer zou zijn dan dit, waarom is dat zo erg? Waarom is het niet genoeg zoals het is? Waarom zouden mensen géén kinderen willen hebben, voor 40 jaar? Is het hebben van kinderen het niet waard als het 'maar' 40 jaar is? Zou jij dan geen kinderen willen?

Het komt op me over alsof dit leven het alleen maar waard is om uit te leven als er hier mee een allesomvattend, belangrijker dan wat dan ook, doel wordt gediend. (Want anders is alles toch één grote mislukking?)

Als er geen groter iets is, maakt het ook niet uit als alles eindig is, verloren gaat. Er is niets mislukt, want het is nooit gemaakt om te lukken.

Ik zeg niet dat alles voor niets is, maar waarom is het zo belangrijk dat we voor meer leven dan het leven hier op aarde? Waarom moet het nut hebben? Waarom willen wij zo graag nuttig zijn?

[Gast Anon_phpbb]

even in gaan op de topicstarter:

Nee, ik ben niet bang om dood te gaan,

er zijn van die dagen dat ik er naar uitzie om dood te zijn (nee ik heb geen zelf moordneigingen)

[Machiavelli 0]

Nee.

[Floes 0]

Niet bang voor het sterven op zich, maar wel voor de manier waarop of de lijdensweg die er mogelijk aan vooraf gaat. Als het moet gaan zoals bij mijn grootmoeder nu die aan het afzien is en gewoon wacht op haar verlossing, nee bedankt. Ik wil niet aftakelen en dan als een plant op de dood wachten, uren en dagen aan een stuk. Dan maar liever snel.

[joon 0]

Ik half-bang.

Niet zo zeer op de dood zelf, maar wel voor het moment erachter, of je in hemel of hel terecht komt.

Ik probeer te leven zoals ik denk dat God het wilt, maar wat als ik toch niet mijn best deed?

Het is niet dat ik hierdoor doodsangsten heb, maar soms komt die gedachte eens in me op.

en net zoals zovelen zit ik wel bezig met het verdriet die mijn familie zal hebben, en hoop ik ook dat ik niet te veel ga afzien

[Chappo 0]

Niet echt bang om dood te gaan eigenlijk. Ik weet dat ik eens moet sterven en voor God moet verschijnen, maar ik weet ook dat Christus daar zal staan en er op toe zal zien dat ik met Hem Zijn koninkrijk in zal komen. Kan er dus juist soms wel sterk naar verlangen. Om eindelijk Gods rust te mogen binnen gaan en dan eindelijk Hem zien, zonder de belemmering van de zonde. Ik weet dat het moeilijk zal zijn voor de nabestaanden, maar die slijten de eeuwigheid ook niet hier in verdriet over mij. Maar om eerlijk gezegd sta ik er eigenlijk niet veel bij stil de dood en anders is het dat ik verlang na wat erna komt..

[Assepoester 0]

Heel toevallig dat je dit topic opent, want ik dacht er van de week nog overna dat dit wel een interessant onderwerp is om op Credible te bespreken.

Ik ben heel erg bang voor de dood van anderen. Ik heb dit al gehad zolang ik me kon herinneren. Ik ben rond m'n 15e in therapie geweest omdat ik vaak droomde dat m'n ouders bv. werden vermoord, en dan werd ik echt gillend wakker. Hierbij moet ik misschien wel opmerken dat er een aantal ouders van vriendinnen die heel dicht bij mij stonden overleden zijn. Bij één geval ben ik er zelfs bij geweest. Dus dit is misschien ook van invloed. Maar als ik er aan denk dat mijn ouders er op een dag niet meer zijn.. Met dat idee kan ik niet omgaan. Ook ben ik bijvoorbeeld heel erg bang dat mijn opa en oma overlijden, terwijl die de 90 al gepasseerd zijn, en het dus helemaal niet zo raar is als zij 't leven nu verlaten. Ook zijn zij heel oprecht gelovig, dus ik kan er ook best van op aan dat ze in de hemel komen. Het heeft meer te maken met de leegte die mensen achter zullen laten.. Ik heb één opa al verloren, maar toen was ik een jaar of 4, dus daar kan ik me niet veel van herinneren.

Als ik aan m'n eigen dood denk, ben ik net als Joon een beetje angstig voor wat erna zal komen. Zal ik het 'goed genoeg' hebben gedaan? Was mijn geloof groot genoeg? Was ik Jezus trouw genoeg? Heb ik de juiste keuzes gemaakt in mijn leven?

En af en toe flitst ook wel de gedachte door me heen van 'wat nou als er niets is..', en dat maakt dan weer dat ik bang ben dat mijn geloof niet groot genoeg is en dat ik daarom niet naar de hemel mag.

[Jalikaatje 1]

Het ergste aan het overlijden lijkt mij het afscheid nemen van de mensen die je lief hebt. Ik kies er dan ook voor dit niet te doen om het voor mezelf dragelijk te maken, en omdat ik zeker weet dat God de mensen die ik lief heb zo in het leven staan dat ook voor hen een plekje gereserveerd is.

Op welke manier wil je ervoor kiezen geen afscheid te nemen? Ik vind het nogal treurig overkomen naar de nabestaanden. Afscheid heb je zelf misschien niet nodig als je vrede hebt met waar je heen gaat, maar voor de verwerking de nabestaanden des te meer.

Zelf ben ik niet bang om te sterven. Ik ben wel bang dat doodgaan pijn doet, omdat pijn nu eenmaal niet fijn is. Maar ik weet dat mijn leven en sterven in Gods hand is, dus ben ik niet bang. Ik weet dat wat hierna komt beter is

Het lijkt me alleen vreselijk als ik zou moeten doodgaan op een moment dat mijn omgeving er niet klaar voor is en daardoor veel verdriet te verwerken krijgt.

[Sarieke 0]

Ik ben eigenlijk bang voor alles wat ik nooit eerder heb meegemaakt.

En bij dit is het zo moeilijk om van te voren te oefenen.

Dus is het afwachten en hopen dat de lijdensweg van te voren niet zo lang is.

[Chappo 0]

Welkom op het forum Sarieke!

Geloof je wel in een leven na de dood? God? Iets?

(misschien kun je je nog even voorstellen in het portaal?)

[Sarieke 0]

Ik heb mij voorgesteld.

Ik geloof wel in leven na de dood, voor iedereen, dan wel in de hemel dan wel in de hel.

De hel lijkt mij een vreselijke plaats, daar wil ik niet heen.

Van de hemel weet ik ook niet veel, maar daar zijn we in ieder geval bij God, dus

dat zal sowieso oké zijn.

[Donnie 0]

Bang is niet echt de juiste emotie. Ik heb meer een gevoel van bevreemding. Dat de wereld straks gewoon verder zal gaan, maar dat ik niet meer meedoe.

[@lfred 0]

Ik kan een paar dingen over sterven vertellen. Maar ga me daarna niet om de onderbouwingen vragen, die ga ik niet geven. Dus neem het eventueel aan als opinie.

De dood is de toegangsdeur tot het eeuwige leven.

Heb zelf ooit in die deur gestaan maar niet doorgegaan (kan op een forum hier verder geen uitleg over geven). Ik zag een deel van het koninkrijk van God en ervoer de aanwezigheid van Jezus, waarmee ik kon spreken.

Sommige mensen die gingen sterven zagen binnen de ruimte waar ze waren de heerlijkheid van God verschijnen en traden uit het lichaam om de ruimte te verlaten en de heerlijkheid in te gaan. Daarna stierf het lichaam waar ze niets meer van merkten.

Er zijn andere mensen die tijdens het sterven een zeer angstige en beklemmende sfeer over zich heen kregen. In sommige gevallen werden ze tijdens het sterven gebonden en uit het lichaam getrokken door een demonische atmosfeer die de oogst van dit mensenleven opeist.

Andere informatie vind je bij bijna doodservaringen van mensen die het kunnen navertellen. Hiervan zijn zeer veel optekeningen met een behoorlijk betrouwbaarheidsgehalte.

Voor wie verzoend is met Jezus is er geen reden om angstig te zijn. Ze gaan over van de voorafspiegeling van dit mensenleven naar het ‘echte’ eeuwige leven in perfecte heerlijkheid met God.

[Enola Gay 0]

sedert de dood van moeder, en gezien het feit dat vader al sinds 1997 dood is, ben ik er erg mee bezig.

zie ik hun ooit terug in de hoedanigheid dat ik ze herken?

als ik dood ga, krijg ik dan een totale black-out, of zie/gebeurt er iets?

[Unknown1 0]

Interessant Alfred. Kun je er wat meer over vertellen? Desnoods via PM?

[@lfred 0]

Er zitten te veel persoonlijke dingen in om het op een forum te plaatsen. Bovendien zou het andere lezers kunnen verwarren of verontrusten. Ik wil hier eerst goed over nadenken en in gebed brengen of ik hier meer over kan/mag vertellen. Laat het voor nu even genoeg zijn.

Aan de andere kant hebben deze ervaringen me zo veel dichter tot God gebracht in mijn dagelijkse leven dat ik iedereen daarin zou willen delen. Misschien kom ik nog terug op dit onderwerp.

[Annatar 0]

Nu zeg ik: nee.

[Boterbloem 0]

Interessant @lfred, hoop er over te lezen op het moment dat jij er klaar voor bent en het juist weet te verwoorden. Prachtig als het jou dichter bij God heeft gebracht.