[Speltopic] Weerwolven III

[Ol Moth 0]

Wees een licht:

Het leek wel vele jaren geleden dat hij eten moest rondbrengen en de paarden moest verzorgen. Hij werd altijd scheef aangekeken omdat zijn vader Romeinse Senator was en zijn moeder diens moorse slavin. Het is nooit publiekelijk erkent dat hij de zoon van de Senator was. Maar door de zeer vriendelijke behandeling in de huishouding van de Senator en de afgunstige blikken van diens vrouw wist hij het altijd zeker. Hij had een warm gevoel over de beste man, ondanks dat hij ver van hem stond.

Op een dag stond zijn hele leven op zijn kop. Hij vond de Senator en zijn moeder naakt met messen in hun rug in de stal. Hij werd door de vrouw van de senator uitgescholden en verkocht.

Zo kwam hij in de huishouding terecht waar hij Tarentia leerde kennen. De schone dochter van Antonius. Hij was voor haar gevallen en zag haar rode wangen als ze naar hem keek. Hij was echter bang voor een herhaling van zijn moeders leven. Hij heeft haar eens gevraagd of het anders kon en mocht zijn en ze heeft voor de tweede keer zijn leven omgegooid.

Nu verblijft Edelrik in Wakkerdam, een klein vissersdorpje met gebouwen op heuveltjes. Hij doet er werk op een vissersboot en krijgt er nog geld voor ook!

[Ol Moth 0]

Het is nu nacht in Wakkerdam. Ik heb de karakters met rollen aangezet tot hun functie. Stukjes schrijven uit het verleden of over een droom is nu wat toepasselijker, maar het hoeft niet stil te worden in dit topic!

[anastasia 0]

Auw, vervloekte pot met soep, weer een brandplek op mijn onderarmen. Moet je daar die Gangolf met lodderige ogen zien rondzwalken. Sjamaan, het mocht wat, zeker weer lopen spelen met zijn kruiden. En dan die wolventanden ketting, allemaal van gevonden kadavers, want om er een te jagen, daarvoor moest je toch echt helder van geest zijn en dat was hij al lang niet meer geweest. Hij die zegeviert met wolven, dat had hij met zijn benevelde geest tot een "waarheid" gemaakt. Idioot sujet. En o getver, alweer zo'n buitenlandse zwerver. Pjanthar, Lilja en sinds kort die rare Romeinse met haar romantische ideeen over Germanen. Maar of ze echt Romeins was of import vanuit Griekenland...Janos kende haar voorliefde voor namen en hun betekenis en had haar toegefluisterd dat het een Griekse naam was die beschermer betekende. Pffft, een luxe poppetje was het, eentje die bescherming nodig had, maar wel brede heupen...goed om kinderen te baren.

He, he, eindelijk het huis van Diethelm...Bah, Ingeborg is er, daar kan ik als oudje nooit tegenop, alle kinderen trekken direct naar haar, alsof ze betoverd zijn. Berschermd door Ing, ja ja, de vruchtbaarheidsgod. Ze mocht dan in de tweede helft van haar leven zijn, maar menig jongeman werd door Ing in zijn broek gekieteld als hij haar zag langslopen. Nee zo creatief als Ingeborg ben ik niet, nooit geweest ook. Nou ja, misschien dat de jongste nog even "zo rijdt een damespaard" op haar knie wilde spelen. Dat gegiechel bij het boerenpaard klinkt altijd als muziek in mijn oren.

Zo, dat was een lang bezoekje geweest. Lekker hoor dat roddelen, zeker over die Edelrik, nog zo'n buitenlander. Waarom die een Germaanse naam had aangenomen met dat zwart verbrande velletje van hem.Rijke van hoge afkomst, humor had ie wel als voormalig slaaf. Ghi, ghi, ze zeggen dat Ing dat soort mensen rijkelijk begunstigd. O, foei Heilke, je denkt steeds meer ongepaste dingen. Zou dat wat te maken hebben met de terugkomst van Balderic, daar was iets mee, iets van vroeger...Oh, dat geheugen van haar, ergens zat er ook nog een zwart gat, daar was iets gebeurd, iets waar ze niet meer bij kon. Eng hoor in het donker naar huis. De wolven laten zich dit jaar ook al vroeg horen. Wolven, wolven, er was iets met wolven, toen ik jong was, iets ergs. Ik ben bang, ik weet het niet meer, ik wil naar huis.

[WonderfulStar 0]

Het was al laat, maar Lilja sliep nog niet. Na een aantal uren naar de takkendos van haar dak hebben liggen staren besloot ze om dan maar te genieten van de nachtelijke stilte. Te midden van haar huisje brandde een klein vuurtje op de vochtige aarde, het kon 's nachts zo koud zijn. Waar ze vandaan kwam was het kouder, maar ze was verwend met de warme dagen hier. In haar hand een beker mede, deze was gebrouwen door die aardige jongeman die zo goed kon brouwen. Ze werd altijd erg slaperig van zijn mede, en dat kwam op dit moment erg goed uit.

Ze luisterde naar het geknapper van het vuur, en naar de omgeving. Ze hoorde een paar mensen buiten -aan het lawaai te horen in aftocht van hun bezoek aan de herberg- en het gejoel van de wind.

Langzaam stierven de geluiden weg. Het vuurtje begon de doven, en alleen het huilen van de wind was nog hoorbaar..

Maar was het wel de wind? Het had ook iets dierlijks... Wolfachtigs... Het was nog erg vroeg in het jaar voor wolven om zich zo te laten horen.. Of was het toch de wind? De mede maakte het allemaal zo wazig...

Lilja viel als een blok in slaap, naast de smeulende resten van het vuur, met haar beker nog in haar hand.

[anastasia 0]

huh, wat was dat, waarom ben ik wakker....ik droomde net van Freya, vandaag is haar dag, en haar sleutels. Sleutels, sleutels, er is wat op slot in mijn hoofd en ik heb het gevoel dat het belangrijk wordt dat ik het me herinner. Waar ben ik toch wakker van geworden...ik durf niet naar buiten, waar is Brodo als je hem nodig hebt. Bah, wat is oud worden toch vervelend, je wordt van het minste geruis wakker. Ik moet me niet zoveel zorgen maken, ha, misschien waren het wel de katten van de Godin, op het dak, de witte en de zwarte, die samen met haar over me waken. HEILKE, niet zo fantaseren, als het al een kat was, dan dat mottige exemplaar van de buren, stekeblind en volkome n nutteloos in huis, vangt nog geen muis. Ik moet weer gaan slapen, bij daglicht zien die hersenspinsel van me er vast veel beter uit.

[The Black Mathematician 82]

Ook Janos kon de slaap niet vatten; de geluiden van de nacht hielden hem wakker en vannacht klonk het anders dan normaal. Onheilspellender. Janos rilde en probeerde de slaap weer te vatten. Was het dorp nog wel hetzelfde dorp waarin hij was opgegroeid? Er was veel veranderd sinds hij was vertrokken, zo hadden een aantal mensen afkomstig uit de Romeinse elite zich ineens in het dorp gevestigd, weliswaar allebei met een schrijnend verhaal waardoor het goede en naïeve volk van het dorp hen warm had onthaald, maar Janos kon het maar moeilijk vertrouwen. Het zou best wel eens een poets van de Romeinen kunnen zijn. Brrrr. De gedachte van Romeinse soldaten die het dorp plunderden deed Janos opnieuw rillen. Hij kon niet met zwaarden omgaan, dus zichzelf verdedigen zou zinloos zijn. Een voor zijn bezigheden zouden de Romeinen totaal geen respect hebben, dat hebben ze een paar honderd jaar geleden wel bewezen toen ze Archimedes vermoordden, een man aan wiens status Janos nooit zou kunnen tippen. Maar de geluiden die hem wakker hielden waren geen Romeinen, het was afkomstig van een veel groter gevaar. Oh, wat zou hij nu graag Pjanthar opzoeken, die hem met z'n mooie muziek gerust kon stellen. Janos leefde dan wel teruggetrokken, maar die muziek, daarvoor maakte hij graag een tijdelijk einde aan zijn isolement. Maar Pjanthar opzoeken betekende dat Janos zich moest blootgeven aan de nacht en juist deze nacht beangstigde hem. Hij draaide zich nog maar eens om en probeerde toch de slaap te vatten.

[Chealder 1]

Langzamerhand zag Pjanthar de gelagkamer leeg lopen. De mensen gingen al vrij vroeg naar bed vandaag, vond hij. Er waren slechts enkelen mensen over toen hij de laatste tonen van zijn laatste lied speelde, een Germaans wijsje dat hij in het dorp had geleerd.

'Dank u wel en goedenacht dames en heren,' sloot hij zijn optreden af. De mensen klapten voor hem terwijl hij zijn luit op zijn rug schoof en naar de bar liep om nog één biertje te drinken voor het slapen gaan. Toen ging hij op huis aan.

Terwijl Pjanthar zijn voet door de deur van Alsuna had gezet voelde hij dat het een wolkenloze nacht was. Hij voelde de kou die daarmee gepaard ging, maar dat betekende wel dat hij wat meer licht had om zijn weg naar huis terug te vinden. De kamers van Alsuna waren allemaal gevuld, anders had hij wellicht nog wel daar kunnen slapen. Snel liep hij door de gure wind naar huis, zijn gewaden trok hij dicht om zich heen. Hij zag wat zwerfhonden achter zich aankomen en hoopte dat ze niet te opdringerig bij hem zouden gaan bedelen. Voor de zekerheid begon hij te rennen totdat hij thuis aankwam.

Voordat hij ging slapen speelde Pjanthar nog een klein melodietje op zijn lier. Het was een zacht en rustgevend melodie, eentje die hij vaak speelde voordat hij ging slapen en waarmee hij de buren niet zo gauw zou wakker maken. Daarna kleedde hij zich om en ging naar bed, waar hij al gauw in sliep.

[Hinata 0]

Toen Diethelm was thuisgekomen zaten zijn vrouw en kinderen al aan de soep. Hij kon het ze niet kwalijk nemen, hij was laat en ze hadden vast honger gehad. Er was nog soep over dus er werd besloten de vis voor de volgende dag te bewaren. 'Bedankt.' zei hij tegen Heilke. Hij was blij dat ze zijn gezin had geholpen. 'En je soep was erg lekker! Lekker kruidig!' Nadat de kinderen naar bed waren gegaan en Ingeborg was vertrokken, bleven Heilke en Diethelms vrouw nog even met elkaar babbelen over vrouwendingen. Toen het donker was geworden bracht Diethelm Heilke naar huis (hij stond erop haar thuis te brengen, zodat hij haar zou kunnen beschermen als er iets zou gebeuren) en ging toen terug naar zijn eigen hutje. Na een dag hard werken viel hij snel in slaap.

[Olorin 155]

Brodo liep naar zijn bed toe. Vooraf had hij zijn bed verschoven omdat hij niet was toegekomen aan het repareren van het dak. Een van zijn oude strijdmakkers had een heerlijk vat bier meegenomen en voor hij het wist was de middag al voorbij. Maar nu maar eerst eens lekker gaan slapen, in een bed in plaats van het natte gras of de bodem van zijn scheepje. Hij deed zijn ogen dicht en viel in slaap.

[Josephina 0]

Rindert was lang blijven plakken, maar nu was het toch echt tijd om te gaan slapen. Alma ging het huis binnen en wierp nog snel eventjes een blik op de tweeling. Ze lagen allebei diep te slapen. Alma liep naar haar eigen bed. De wollen deken vouwde ze op en legde ze op haar voeteneind; die deken was nu veel te warm. Toen ze ging liggen lag ze eerst nog een tijdje te woelen en te draaien. Als haar man van huis was kon ze vaak maar moeilijk in slaap komen. Toch viel ze na een tijdje altijd vanzelf in slaap.

[anastasia 0]

Bah, nog steeds wakker. Toch lief van Diethelm dat hij haar naar huis had gebracht toen hij merkte dat ik het donker zo angstig vond. Brrr, alweer gehuil. Daar was iets mee, iets van lang geleden, heeel lang geleden. Waarom heb ik het gevoel dat ik het dorp moet waarschuwen, waarvoor dan. Heilke, meid, je wordt te oud. Dat geheugen van je is niet betrouwbaar. Wolven zijn er altijd geweest en zullen er altijd zijn. Niks bijzonders. Wacht eens, Gangolf mocht dan een prutster zijn, slaapdrankjes kon ie brouwen als de beste, als het goed was had ze nog een flesje. 10 druppels en ze zou heerlijk slapen. Ach, wat was iedereen in het dorp toch eigenlijk lief. Nou ja, misschien die buitenlanders niet en van Balderic en Janos wist ze ook niet veel, die waren zo lang weg geweest. Maar in hun jonge jaren waren het beste knapen en dat vreemde volk kon ook best deugen als je ze maar kende. Maar er waren zoveel mensen op zichzelf, de gemeenschapszin van vroeger die was wat weg.

Nou meid, je klinkt nu net als je grootmoeder, die riep ook altijd al dat vroeger alles beter was Gaaaaaaap, de druppeltjes beginnen te werken, gaaaaaaazzzzzzzzzzzzzzzz......snurk.

[Gast Anon_phpbb]

elderik kom die nacht niet in slaap komen... onrustig woelde hij heen en weer in zijn bed... hij dacht maar aan zijn vader en moeder... vooral zijn moeder... hij had zo van haar gehouden!!! hij miste haar nog steeds... en ook hoe hij hun had aangetroffen in de stal en hoe hij nog gauw een deken over hen heen kon leggen... voordat hij werd verkocht... en die tocht daarna.. ow wat was dat vreselijk... op de slavenmarkt hij weet nog precies hoe het voelt om als vlees gekeurd te worden... zijn periode als slaaf waar hij terentia leerde kennen... zijn vlucht en zijn aankomst en nu schijnen hier ook nog weerwolven te zijn... nee, blij werd hij er niet van en was dan ook bang dat de deur van zijn huisje opengerukt zou worden...

[annzie 1]

*foutje*

Ingeborg kwam thuis na een gezellige avond en ging nog even voor het vuur zitten. Iedereen had de onheilspellende geluiden gehoord, maar waar kwamen ze vandaan? Normaal zaten hier nooit zoveel wolven rond deze tijd van het jaar...

[Annatar 0]

Het gesnurk van Balderic klonk door de hele herberg en hield menigeen uit zijn slaap. De lange reis had hem moe gemaakt en dus was hij vroeger onder de dekens gekropen en lag diep te slapen.

Hij droomde dat hij terug was op de slagvelden van Syrië en omringt werd door een menigte vijanden. Met zijn strijdhamer sloeg hij ze van zich af maar ondertussen kreeg hij zelf ook de nodige rake klappen te verduren. Langzaam maar zeker werd Balderic naar een steile afgrond gedreven. Net toen hij dacht dat zijn einde nabij was hoorde hij het geluid van de aanstormende Romeinse cavalerie die de rijen van de Syrische opstandelingen effectief in stukken wisten te breken. Het gegil van de strevende soldaten en de lucht van zweet vervaagde terwijl hij achterover de afgrond inviel. Terwijl hij viel schreeuwde hij...

...Balderic schreeuwde terwijl hij met een ruk overeind kwam in zijn bed. Hij was bezweet en hijgde zwaar terwijl hij opstond en zichzelf een beker water inschonk uit de aardewerken kan die in zijn kamer stond. Het koude water deed hem goed. Hij ging op een stoel zitten en pakte een klein in leer gebonden boekje uit zijn rugzak met erop "Commentarii de bello Gallico" door Julius Caesar. Het lezen van de commentaren en tactieken van deze grote veldheer bracht altijd orde en rust in zijn geest. Toen hij drie pagina's had gelezen begon Balderic alweer te knikkebollen en voor hij op de vijfde aankwam werd de herberg alweer opgeschrikt door zijn luide gesnurk.

[Ol Moth 0]

De zon was opgekomen in Wakkerdam en Pjanthar was helaas overleden. Pjanthar was een speciale jongen. Pjanthar zag in zijn dromen visioenen van mensen. Hij was een Dromenwever.

Het dorp was in schok en paniek door deze woeste moord, want Pjanthar was erg gehavend. Dit kon toch niks anders zijn dan Weerwolven? De legendes spraken er al jaren over en nu was het werkelijkheid. Er ontstond een gebrek aan vertrouwen in het dorp. Vingers gingen heen en weer om mensen te beschuldigen en bewoners wezen zichzelf aan als uitverkorene om het dorp door deze situatie heen te leiden. Sommigen brachten het wat genuanceerder maar de strekking bleef hetzelfde; "Vertrouw mij".

Tot Maandagavond 21:30 is het nu dag in wakkerdam en vind er een stemming plaats voor iemand afdrijven per vlot en op de rotsen te pletter laten slaan en iemand tot Burgervader/moeder te maken. Daar zou ik graag in de loop van deze periode een stem van jullie willen ontvangen. Er moet natuurlijk ook campagne worden gevoerd, dat mag voor beide stemmingen.

[annzie 1]

Bij het vroege ochtendgloren was Ingeborg al opgestaan. Ze had erg lekker geslapen vannacht, ondanks de onheilspellende geluiden. Ze keek naar buiten en zag dat het perfect weer was on te gaan rietsnijden. Haar manden toverde ze natuurlijk niet zomaar uit de lucht. Ze pakte een stuk brood en een stuk kaas in om te eten onderweg en bond haar mand op haar rug. Haar mes hing ze aan haar riem en toen ze de deur uitstapte merkte ze gelijk dat er iets mis was... Ze alleen nog niet echt door wat.

De meeste mensen sliepen nog, maar toch klopte er iets niet.. Pjanthars deur stond open zag ze. Dat klopt niet. Ze liep erheen en kwam tot de gruwelijke ontdekking dat de deur onder het bloed zat. Langzaam duwde ze de deur verder open en wat ze daar zag ging haar pet te boven. Pjanthar lag dood op de grond, zijn luit in stukken naast hem. En alles zat onder het bloed. Haar maag keerde zich om, maar gelukkig had ze nog niet ontbeten. En daar had ze voorlopig nog geen trek in ook. Ze raapte haar moed bij elkaar en maakte de andere dorpelingen wakker.

[anastasia 0]

Ow, wat een koppijn, dat was haar straf natuurlijk voor het nemen van de druppels van die verdraaide Gangolf. Wat was dat toch voor herrie buiten. Ooh, dat hoofd, eerst maar wat water. Heilke meid, je moet er uit, er is wat gebeurd. Het moest wel erg zijn, want zelfs Gangolf stond op dit vroege uur al in zijn deuropening. "Hé, Ingeborg, wat is er, kind wat zie je er uit!" "Pjanthar dood? Dat kan toch niet, die man had geen vijanden. En wat is dat over weerwolven...."

Verdorie, is die meid al weer doorgelopen. Weerwolven, weerwolven....ergens roert zich wat in mijn geest, oh dat geheugen...dat heeft iets te maken met dat erge van vroeger...ooh, ik word niet goed, ik moet gaan zitten.

[Gast Anon_phpbb]

elderik begreep niets van de drukte om hem heen... tot hij uit de menigte opving: phjantar is dood... geschokt bedacht hij dat het wel eens waar zou kunnen zijn dat van die weervolven...

hij trok zich terug in een hoekje om na te denken wat hij nou verder ging doen...

[Olorin 155]

Brodo was heerlijk aan het slapen tot hij wakker werd van het lawaai buiten. Eerst wilde hij doorslapen, maar nadat het lawaai toenam werd hij nieuwsgierig. Hij sprong uit bed - tot zover zijn oude botten hem dit toelieten - , kleedde zich aan en stapte naar buiten. Toen hij zich door de menigde duwde zag hij daar Pjanthar liggen, althans wat er van hem over was. Dit was duidelijk geen normale moord. 'Dit kan toch niet waar zijn??? Een... weerwolf?'

[Josephina 0]

Alma was die nacht al een aantal keer wakker geworden. Nu, vroeg in de ochtend, was het een huilende tweeling die er aan haar bed stond en haar wakker maakte. Pas nu de tweeling haar erop wees hoorde ze dat er buiten erg veel lawaai was. Ze besefte nu ook dat dit eigenlijk al een paar uur zo was. Als haar man thuis was geweest had hij eventjes kunnen kijken buiten, maar alleen naar buiten gaan en de tweeling hier achterlaten zag ze niet zitten. De tweeling meenemen was helemaal gevaarlijk natuurlijk. Alma drukte de twee stevig tegen zich aan. ''Rustig maar'' zei ze. Ze hoorde haar eigen stem trillen en begreep hoe bang ze was, dit klonk vast ook niet geruststellend. Het kwam er nu op aan de goden te vertrouwen besefte ze.

Later op de dag hoorde ze wat er aan de hand was. Het was nu echt tijd dat de mannen terugkeerden. Wie weet wat er in het bos allemaal gebeurde en bovendien had ze bescherming nodig. Wat als het inderdaad weerwolven waren geweest en wat als ze terugkwamen. Alma voelde een koude rilling over haar rug gaan.

[Floes 0]

Gilli had niet geslapen. Zijn ogen deden het niet, maar dat maakte dat zijn oren superscherp waren. Het lawaai was niet te verdragen geweest. Als een bezetene had hij zitten ijsberen met z'n handen op zijn oren, maar het lawaai bleef doordringen. Plots was er een klap geweest. Gilli bleef staan en liet stilletjes zijn handen zakken. Angstig draaide hij zijn hoofd naar alle kanten. Minutenlang zat hij zo stil hij kon te luisteren. Niets. Tot een schreeuw de stilte verbrak: "Pjanthar is dood!"

Hij kende die hele jongen niet, maar ondanks zijn blindheid rolden de tranen van zijn wangen. Hij had het voelen aankomen, dat er iets zou gebeuren. En nu was het dan zo ver. Gilli was dan wel een rare vogel, maar af en toe kon iets hem raken in zijn binnenste, alsof een pijl recht in zijn miezerige hart werd geschoten.

[The Black Mathematician 82]

Door alle rumoer in het dorp werd Janos wakker. Wat zou er toch aan de hand zijn? Hij spoedde zich naar buiten en werd aangeklampt door Ingeborg: "Pjanthar is vermoord!"

Hij spoedde zich naar het huis van Pjanthar waar een menigte zich had verzameld en zag daar wat er nog restte van de muzikant. Het was werkelijk verschrikkelijk om te zien en Janos kon een braakreflex niet onderdrukken. Hij wendde zich af en leegde zijn maag bij een struik naast het huis. Dit was gewoon onmenselijk. Pjanthar was nauwelijks herkenbaar, dit kan niet het werk van een normaal mens geweest zijn...

[Hinata 0]

Diethelm lag nog te slapen toen zijn jongste dochtertje naast zijn bed kwam staan. 'Papa, papa!' in haar ogen stonden tranen. 'Wat is er meisje, had je een nare droom?' 'Nee, vader. De mensen buiten zeggen dat Pjanthar... ' ze begon te snikken. 'Ze zeggen dat Pjanthar dood is!' Diethelm was gelijk klaar wakker. Pjanthar, dood? Hij wist niet dat hij ziek was, en hij was nog heel jong. Wat zou er in Wodans naam aan de hand zijn? Hij liep naar buiten. Weerwolven. Weerwolven. Iedereen had het over weerwolven. Toen hij het lichaam - of wat daar nog van over was - zag, moest hij wel geloven dat het weerwolven waren. 'Mensen! We moeten onze kinderen beschermen, ons dorp beschermen. We hebben een wijze leider nodig. Iemand met veel levenservaring. Ik denk dat Brodo een uitstekende leider zou zijn in de strijd tegen de walgelijke wezens die Pjanthar hebben vermoord.'

[anastasia 0]

Oh, alle goden op een stokje, wat liep iedereen toch paniekerig rond. Alleen haar Brodo en Ingeborg leken hun hersens nog bij elkaar te hebben. Overal hoorde je mensen praten over weerwolven en wie dat zou zijn en dat we een sterke leider nodig hebben. De mannen om het hardst. Pfft, mannen, het mocht wat, het enige wat die wilden was zich moed indrinken en met grof geweld overal op af stormen. Nee, we hebben iemand nodig die weloverwogen te werk gaat, het koppie er bij houdt. Ingeborg had ontzettend goed gehandeld, was rustig gebleven terwijl zij toch Pjanthar ontdekt had. Het had er verschrikkelijk uit gezien zeiden ze. NOu mooi dat ik niet ga kijken. Ik herinner me hem liever zoals ie was, een beetje vreemd, maar met een mooie stem. Zou het dorp een vrouw accepteren als leider? Misschien zou het helpen als Gangolf als zelfbenoemde sjamaan eens de runen gooide?

[Annatar 0]

Toen Balderic wakker werd ontdekte hij dat hij in zijn stoel had geslapen en dat zijn boek voor zijn voeten op de grond was gevallen. Hij was blijkbaar toch uitgeputter geweest dan hij had gedacht. Toen hij overeind kwam hoorde hij een groot tumult onder zijn raam en toen hij naar beneden staarde zag hij hoe de dorpelingen om een bepaald punt verzameld leken te staan.

Snel rende Balderic naar beneden om te kijken wat er aan de hand was. Op het moment dat hij de herberg verliet zag hij al wat er gebeurd was, het lichaam van die bard met zijn donkere huid lag gebroken en verscheurd te midden van de dorpelingen. "Hmmm, wat voor maniak zit hierachter?" dacht Balderic terwijl hij naderbij kwam en om zich heen fluisterend het woord "weerwolven" hoorde. Weerwolven? Wat een flauwe kul. In al de jaren dat ik over de wereld heb gereisd heb ik nog nooit van zoiets belachelijks gehoord.

Hoewel? Hij herinnerde zich nog hoe een prediker in Rome had geschreeuwd over weerwolven in Macedonië. Mensen die soms in wolven veranderden en hun medemensen aan stukken scheurde. De senatoren hadden de man uitgelachen en laten verwijderen door de garde. Ook Balderic had de prediker niet serieus genomen, hij was de zoveelste proleet die dacht dat hij het ver zou kunnen schoppen met oudewijvenpraatjes uit zijn uithoek. Maar nu zag hij met zijn eigen ogen hoe de bard was toegetakeld.

Balderic begon spijt te krijgen dat hij ooit was teruggekomen...