Robert Frans

De overgang van een groep nomadische, losse stammen met uiteenlopende ideeën en belangen tot één agrarische samenleving met één godsdienst, identiteit en cultuur gaat inderdaad niet in één keer, daar gaan inderdaad meerdere generaties overheen. Als Mozes inderdaad de twaalf stammen zo door de woestijn heeft geleid en tot één volk heeft weten te smeden zoals de verhalen melden, dan zou dat inderdaad een ongelooflijke prestatie zijn. De andere bijbelboeken laten al wel wat nuances daarin zien, maar desalniettemin heeft ook vandaag de dag het joodse volk haar veelkleurige identiteit weten te behouden en verder te ontwikkelen binnen de verschillende culturen waarin zij verstrooid is. De instructies zijn dus krachtig genoeg gebleken.

De "kerken met machtige klanken en geweldige akoestiek" zijn veelal katholieke kerken of katholieke kerken geweest, geannexeerd door de protestanten destijds. Ze waren en zijn dus gebouwd voor de katholieke liturgie, die met haar gregoriaans, muziek, wierook, Latijn, rituelen en kunst een voorafbeelding van de hemelse liturgie wil weergeven. Daarom zijn die kerken vaak ook zo hoog.
Dat de protestanten vervolgens ontdekten dat je er ook geweldig uit volle borst hun berijmde psalmen in kon zingen en het orgel daarbij flink kon laten meebulderen, was voor hen natuurlijk alleen maar mooi meegenomen.
De Geneefse psalmen en die van Petrus Datheen zijn inderdaad bedoeld om met het volk te zingen, eventueel begeleid door orgel. Het zingen met en of door een koor is bij vooral calvinistische protestanten niet gewoon.
Katholieken zingen hun psalmen echter het liefst gregoriaans of antifonaal, dus onberijmd, hoewel ook bij ons je hier en daar een mooie Geneefse melodie tegenkomt.
Voorbeeld van het antifonale zingen hieronder, waarbij het refrein dan door het volk wordt meegezongen:
De psalmen werden oorspronkelijk natuurlijk gezongen en gebeden tijdens de joodse tempeldienst. Uit omschrijvingen in de Schrift, met name als koning David de tempeldienst ordent, kun je halen dat dat gebeurde met verschillende koren gewijde zangers en verschillende instrumenten; citers, cimbalen, luiten, harpen, bazuinen, etc. En volgens de Statenvertaling natuurlijk ook met het orgel.
Waarschijnlijk zong het gewone volk niet mee, maar luisterde zij biddend toe of bood zij haar offers aan gedurende het feest.
Men kan zich dan ook voorstellen dat op het hoogtepunt van de joodse eredienst de zang daadwerkelijk op luisterrijke, feestelijke of juist dramatische wijze de verschillende offers en riten omlijste en het een machtig gezicht en gehoor moet zijn geweest.

Los van wat ik van deze casus vind (namelijk wel érg ver-van-mijn-bed op het gebied van geloofsbeleving), sta me toch toe te proberen hier antwoord op te geven.
Ik denk dat het namelijk helemaal niet zo vreemd is als mensen zich in hun gebeden, of hun werkzaamheden in het algemeen, laten leiden door concrete cases en of oproepen.
Zo wordt bijvoorbeeld ook weleens via crowdfunding geld gevraagd voor een bepaalde medische behandeling. Betekent dit dan dat de donateurs enkel interesse hebben om te geven voor die ene patiënt? Waarschijnlijk niet, maar deze patiënt vroeg het ze en ze werden geraakt door diens verhaal en oproep.
Niemand kan echter voor alle behandelingen betalen; je moet kiezen. En ja dat geldt ook voor gebeden: je kunt niet voor elk individueel kind bidden, behalve dan in het algemeen 'voor alle kinderen,' omdat je ze niet allemaal kent en anders ook érg lang bezig bent voordat je elk kind hebt 'behandeld.'
Er zullen mensen zijn die je dicht nabij staan, of wiens verhaal je zo raakt, dat je er speciaal voor wilt bidden. Dat kan een bekende zijn, maar ook een vreemde vele kilometers verderop, wiens verhaal (en achterliggende theologie) je gelooft.
Dat betekent niet meteen dat al die andere lijdende mensen je minder zouden kunnen schelen. Heel mogelijk zullen ook in deze casus de meeste bidders ook voor andere (gestorven) kinderen bidden. Maar deze casus raakte hen bijzonder, zodat zij speciaal voor dit kind zijn gaan bidden.
Nu kan het best zijn dat je het wat onzinnig vindt dat alleen een ieder die via de (social) media volop aandacht vraagt, nog aandacht lijkt te krijgen. Die ontwikkeling is inderdaad zorgelijk te noemen, want waar blijft dan alle hulp en steun voor de onzichtbare, ongehoorde mensen, die net zo lijden?
Het is mijns inziens altijd goed om dergelijke oproepen kritisch te bekijken en je er niet teveel door te laten meeslepen, zéker als de theologie erachter zacht gezegd nogal omstreden is.
Maar ik denk dat ook in het verborgene er heel veel onbetaalbaar werk wordt verricht voor heel veel lijdende mensen en dat je ook dán je eigen keuzes zult maken, omdat je tijd en energie nu eenmaal beperkt is. Ik denk dat je je daarover dan ook niet te schuldig moet voelen.
Het gaat er immers niet om dat je heel de wereld redt of zelfs zoveel mogelijk mensen, maar wel dat je hetgeen je redelijkerwijs kúnt doen, ook daadwerkelijk doet. Het is dan heel mogelijk dat later blijkt dat je veel meer hebt kunnen doen en geven dan je van tevoren voorzien had.

Zingen jullie dat tijdens de metten? Bij ons, de katholieken, wordt het magnificat namelijk tijdens de vespers gezongen. Toch bijzonder, zulke verschillen.
Het tweede gezang is een berijmde versie van hetzelfde magnificat; lees de tekst maar.
Protestanten hebben de traditie om psalmen en kantieken (ofwel cantica) berijmd en strofisch te zingen, zodat het hele volk (uit volle borst) kan meezingen zonder hulp van een koor of cantor. Alleen een goede organist is dan nog nodig om de zang te begeleiden.

Zingen jullie dat tijdens de metten? Bij ons, de katholieken, wordt het magnificat namelijk tijdens de vespers gezongen. Toch bijzonder, zulke verschillen.
Het tweede gezang is een berijmde versie van hetzelfde magnificat; lees de tekst maar.
Protestanten hebben de traditie om psalmen en kantieken (ofwel cantica) berijmd en strofisch te zingen, zodat het hele volk (uit volle borst) kan meezingen zonder hulp van een koor of cantor. Alleen een goede organist is dan nog nodig om de zang te begeleiden.

RKBijbel - Neo-Vulgaat
Alstublieft. Dit is een bijbel helemaal in het Latijn, met ernaast de Nederlandse Willibrordvertaling '75. Zo staat in Jesaja 51,3:
Want Jahwe bemoedigt Sion, al haar puinhopen troost Hij; Hij maakt haar woestijn als een paradijs, haar dorre grond als een tuin van Jahwe; vreugde en blijdschap zijn er te vinden.
In het Latijn:
Consolatur enim Dominus Sion,
consolatur omnes ruinas eius;
et ponit desertum eius quasi Eden
et solitudinem eius quasi hortum Domini.
Gaudium et laetitia invenietur in ea,
gratiarum actio et vox laudis.
In de Neo-Vulgaat heten de door jou gezochte boeken overigens respectievelijk Liber Isaiae, Prophetia Amos en Prophetia Ezechielis.

@violist Het zal je echter verbazen hoeveel uiteenlopende geloofsbelevingen er binnen de katholieke kerk zijn. Van de cisterciënzers tot de franciscanen tot de charismaten, er is eigenlijk niet slechts één kerk. Natuurlijk kennen we een hiërarchie voor het dagelijks bestuur en kennen we geestelijken, maar verder is het een nogal veelkleurig geheel, met uiteenlopende denkwijzen en culturen, die soms elkaar betwisten en soms met elkaar samenwerken. Ook hier op het forum zul je ongetwijfeld merken dat de ene katholieke user bepaald de andere niet is.
Er zijn, zoals ik al zei, belangrijke kaders om de geloofstraditie te bewaren en om de sacramenten geldig te bedienen, maar verder is er veel vrijheid te vinden binnen de Kerk. Het belangrijkste verschil is echter misschien wel dat wij vrijheid niet zien als het kunnen doen waar je maar zin in hebt, maar als het volstrekt beheersen van je verlangens en driften, om zo geheel uit vrije wil je keuzes te kunnen maken. En vooral het niets meer nodig hebben, tot aan gezondheid toe, om gelukkig te leven. Want wie niets heeft, kan alleen nog maar ontvangen.
De sacramenten zijn dan ook méér dan enkel prettige rituelen, hoewel de katholieke liturgie zeer zeker erg mooi is, net als de oosters-orthodoxe liturgie. Vele kunstenaars en musici hebben zich er al op uitgeleefd. Naar katholiek verstaan zijn het echter directe handelingen van Christus zelf en heb je in de sacramenten dus juist heel direct contact met God. De Kerk wordt begrepen als het mystieke Lichaam van Christus, waardoor Hij dus zijn belangrijkste handelingen verricht. De kerk is dus geen middelaar, net zoals jouw lichaam ook geen middelaar tussen jou en mij is. Het is gewoon onlosmakelijk deel van jou.
Het meest bijzondere sacrament is daarbij de eucharistie, omdat Christus daarin werkelijk met lichaam en ziel onder ons aanwezig komt, in de gedaanten van brood en wijn. Zijn lichaam wordt er dus écht gebroken en zijn bloed ook écht vergoten. En overgebleven geconsecreerde hosties (de geconsecreerde wijn moet worden opgemaakt), worden bewaard in een luisterrijke kluis, het tabernakel, op een centrale plaats in de kerk. Daarom is de liturgie zo uitgebreid en luisterrijk en daarom wordt het kerkgebouw als heiligdom beschouwd, omdat Christus daar in het tabernakel rust.
En geen kwaad woord over oude mensen hè? Ouderdom heeft altijd gestaan voor wijsheid, gerijptheid, levenservaring. Je wil echt geen jong broekie aan het hoofd van een wereldwijde kerk van 1,2 miljard gelovigen, met intensieve diplomatieke betrekkingen, inclusief met wereldleiders waar je niet altijd zin in hebt. Vergeleken met het bestuur van de katholieke kerk, is de Nederlandse politiek slechts kinderspel.
Daarbij willen ouderen nog weleens verrassend moderner zijn dan jongeren, ook als het om geloof en moraal gaat. Er zijn dan ook zowel conservatieve als progressieve kardinalen en bisschoppen in onze gelederen. Ook daarbinnen is de variatie groot en we hebben dan ook uiteenlopende pauzen gehad.
Uiteindelijk is het ook niet van belang of je nu achterloopt of vooruitloopt, of je nu ouderwets of modern bent. Het gaat erom of hetgeen je zegt of doet waar en juist is. De moderne westerling hoeft lang niet altijd gelijk te hebben, hoe overtuigd ze daarvan ook soms mag zijn, en qua wetenschap zijn we denk ik nog slechts aan het pootjebaden in de oceaan van kennis. In de kerkgeschiedenis zijn er dan ook voorbeelden van hoe het mis kan lopen als de kerk vooruitstrevend wil zijn en als de kerk traditioneel wil zijn.
De westerse manier van leven kent veel moois en goeds waar wij beiden volop van mogen genieten, maar zal in deze vorm op de lange termijn uiteindelijk onhoudbaar zijn. Je kunt niet de aarde voor eeuwig blijven plunderen, je kunt niet verwachten dat arme mensen in lagelonenlanden zich voor eeuwig door ons laten uitbuiten, het faciliteren van de dood zal uiteindelijk wel degelijk tot grove misbruik gaan leiden en de democratie zoals wij die nu kennen zal uiteindelijk ook haar uiterste grenzen tegenkomen en onwerkbaar worden. Dat zijn gewoon onvermijdelijke dingen, omdat wij mensen nu eenmaal ook zondig zijn.
Daarom proberen we ook de goede vruchten te plukken van elke tijdsgeest en elke cultuur, óók op wetenschappelijk gebied, maar wel kritisch te blijven als het om ethiek en moraal gaat. De mens is een onvoorstelbaar machtig, bijna goddelijk wezen: ze kan vliegen, op de maan lopen, een gigantisch groot, organisch groeiend informatienetwerk onderhouden, de meest complexe ziekten genezen, de aarde onherstelbaar verwoesten en zichzelf en haar leefomgeving constant transformeren in een tempo dat geen evolutie kan bijhouden. En pas als je die macht en de daarbij behorende verantwoordelijkheid ten volle beseft, kun je op verstandige wijze politiek, filosofie en wetenschap bedrijven, ook op de (zeer) lange termijn.
Soms is dat moeilijk ja. Soms vraag ik me ook weleens af waarom er zo bekrompen of onnodig streng wordt gedaan over onderwerpen waar ik de ernst of het belang niet zo van inzie. Maar ik weet ook niet alles en daarbij is uiteindelijk mijn eigen geweten nog het belangrijkste.
De Kerk is dan ook geen antwoordenboekje, met overal een pasklaar gebod voor, maar een gids voor het geweten, de stem van de barmhartigheid en het mededogen, ook op internationale schaal, gebaseerd op het Evangelie. Ze heeft scherpe en soms irritante tegendraadse nagels, maar soms heb je wel nagels nodig om naar boven te klimmen. Nee, we zijn niet perfect, we hebben vreselijke dingen gedaan, soms  ook met de beste intenties. Maar we zijn er nog steeds, God laat ons niet los. En vanuit dat vertrouwen, hoe bitter soms ook, blijven we toch proberen Christus na te volgen.

Je wou zeggen 'verlost worden van haar vergankelijkheid'. 
Ik denk dat het ook een teken is van de Goddelijke liefde voor de mensen, zijn schepsels. Misschien kan ik daarover vanuit mijn beperkte ervaring commenteren. In onze jiu-jitsu club zijn we voorzichtig met het hoofd en het gezicht. Dus als we doelen met de vuist op het gezicht, proberen we het net niet te raken. Meestal gaat het ook goed, maar soms gebeurt het wel eens. Soms oefen ik daar wel met een meisje dat ik het meest aardig vind, zowel vanwege haar uiterlijk, als haar bescheiden karakter. Ik ben God heel dankbaar elke keer dat met haar mag oefenen. Ik ben heel voorzichtig met haar, maar zij slaat me soms wel per ongeluk in het gezicht. Maar ik kan het haar makkelijk vergeven, zelfs al krijg ik een kneuzing. Het voelt heel fijn om uit liefde haar te vergeven, ondanks alle pijn. Natuurlijk zou ik ook een man zijn onvoorzichtigheid kunnen vergeven, maar dat wordt dan een onmerkwaardige vanzelfsprekendheid, daad van pure zelfbeheersing van een gentleman-warrior, zonder dat ik daar blij van wordt. Als ik deze ervaring met dat meisje overdenk, dan vraag ik me af: is dit misschien ook de liefde waarmee Jezus ons mensen lief hebt? Maar dan liefde van een andere niveau, liefde zowel voor vrouwen als voor mannen en de hele schepping. Ik bevind me niet op het niveau van die liefde, maar kan me wel voorstellen waarom Jezus vreugde vind om zijn littekens voor eeuwig te mogen dragen en niet te laten genezen. Het is dankzij die extatische liefde, waardoor hij in staat is om alle pijn en wonden te verduren omwille van zijn schepping, zelfs al had hij zijn lijden en kruising 1000 keer moeten ondergaan. Laten we dat op prijs stellen en van ganse harte Jezus Christus dankbaar zijn.

Hoe bedoel je?

Als Christus wederkomt, zullen hemel en aarde één worden, ofwel zal ook de natuur verlost worden van haar onvergankelijkheid en bekleed worden in het hemels domein. God komt onder ons wonen en de scheiding tussen natuur en bovennatuur opgeheven.
Hoe dat er precies uit gaat zien, daar hebben we eigenlijk geen idee van. Het is, zo lijkt mij, in elk geval een totaal nieuwe bestaansvorm, die echter toch diep menselijk blijft. We worden dus geen cyborgs of geesten, maar blijven ten volle mens, zowel lichamelijk als geestelijk.
De meeste gelovigen zien het echter gewoon als het gaan naar de hemel, doch ook met onze dan verheerlijkte en genezen lichamen, zodat we ook met onze natuurlijke zintuigen God en de hemel kunnen waarnemen. En in praxis zal het ook wel zoiets zijn.
Na Christus verrijzenis blijkt Hij inderdaad door gesloten deuren heen te kunnen lopen en te verschijnen en te verdwijnen naar believen. Hij is echter geen geest en wil juist nadrukkelijk aan zijn leerlingen bewijzen dat Hij nog altijd volledig mens is en echt als mens is opgestaan uit de dood.
Hij laat immers hen zijn lichaam voelen, zijn wonden incluis, en Hij eet voor hun ogen een stuk vis op.
Er is echter ook nog iets anders bijzonders aan zijn verheerlijkte lichaam: de kruiswonden blijken er dus nog in te zitten, die heeft Hij niet laten genezen. Terwijl dat natuurlijk geen enkel probleem zou moeten zijn.
Misschien is dat nog een interessanter detail dan het door deuren heen lopen: wellicht draagt Hij ze bewust als tekens van zijn menselijkheid en wil Hij daarmee zo tonen dat het lijden inherent bij de mens hoort, maar dat zij overwonnen kan worden door haar op te dragen aan Christus, ofwel door haar net zo dankbaar te aanvaarden als het geluk dat we ook bij tijd en wijle mogen ontvangen.
Het zou zomaar kunnen dat ook wij dan ons lijden als een soort zegetekens blijven meedragen, zonder er natuurlijk lijden aan te hebben of daardoor beperkt te worden in ons doen en laten. Net zoals Christus na zijn verrijzenis immers ook niet meer aan zijn kruiswonden leed en kon gaan en staan waar Hij wilde.

Een mens kan in zonde sterven als hij welbewust God de rug toekeert en vervolgens doodgaat. Als hij echter berouw heeft en vergeving vraagt, of als hij zich bekeert en zich laat dopen, dan vergeeft God hem deze en is hij weer zondevrij. Als hij dán sterft, dan sterft hij in vrede met God.
Na de dood is er echter geen vergeving meer mogelijk. Wel kan een mens nog gereinigd worden van de littekens die de zonde op de ziel achterlaat, maar vergeving kan enkel hier op aarde gevraagd en verkregen worden. Nu is het dus de tijd om Christus na te volgen, om consequent en altijd het goede te doen en het kwade te verzaken.

Misschien moet je je eerst eens verdiepen in het autisme zelf en in de vele verschillende, uiteenlopende soorten vormen die daarvan zijn, voordat je een hele bevolkingsgroep in zo'n verdachte hoek zet en zelfs vergelijkt met psychopaten en robots.
Misschien dat we je dan niet meer hoeven uit te leggen waarom dit zo'n dwaas en ronduit beledigend schrijven is, die geen enkele hout snijdt met de werkelijkheid.

Misschien moet je je eerst eens verdiepen in het autisme zelf en in de vele verschillende, uiteenlopende soorten vormen die daarvan zijn, voordat je een hele bevolkingsgroep in zo'n verdachte hoek zet en zelfs vergelijkt met psychopaten en robots.
Misschien dat we je dan niet meer hoeven uit te leggen waarom dit zo'n dwaas en ronduit beledigend schrijven is, die geen enkele hout snijdt met de werkelijkheid.

Dank je en ook @Robert Frans. En om het belang van stilte en gebed te illustreren heb ik een prachtige monastieke Griekse liedje geupload (met Nederlandse ondertiteling). Geniet ervan en ontspan
 
 

Als je met het laatste doelt op het monastieke leven, sta me dan toe je mee te geven dat men daarbinnen nu juist nadrukkelijk níét op zichzelf gefocust is, maar uitsluitend en alleen op Christus.
In de stilte en in de eenzaamheid wordt zijn zachte Stem gehoord en wordt de strijd tegen de duivel gestreden. In de stilte ontmoet men Christus, de Welbeminde, om elkaar lief te hebben op een manier die niet in woorden of zelfs gevoelens is uit te drukken.
De kloosters ondersteunen het apostolaat met hun gebed, hun eigen verdere werkzaamheden en simpelweg door er te zíjn. De zogenoemde actieve kloosters dragen daarbij ook directer bij aan de samenleving door onderwijs, verpleging, evangelisatie, etc. Zij tonen wat het is om Jezus radicaal te volgen in soberheid, gehoorzaamheid en kuisheid, om alles wat je hebt te verkopen, je te onthechten van de wereld en Hem te volgen.
Heel wat ook niet-gelovige mensen hebben God mogen ontmoeten binnen de kloostermuren, heel wat roepingen zijn er gehoord, vele confrontaties met de eigen vaak wispelturige geest zijn er aangegaan.
De kracht van het (stille) gebed voor Kerk en wereld en de evangeliserende, heilzame werking die kloosters op de samenleving kunnen hebben kan niet worden onderschat. Hoe meer je aan God geeft, hoe meer je nu eenmaal van Hem ontvangt.
Moet iedereen dan monnik of moniaal worden? Natuurlijk niet; er zijn vele roepingen en werkzaamheden binnen de Kerk. Niet iedereen kan zomaar alles opgeven om Christus te volgen, dus worden de meeste gelovigen geroepen om in de eigen gemeenschap en het eigen gezin naar het Evangelie te leven.
Het is dan ook een misverstand om te denken dat evangelisatie maar op één manier gedaan kan worden en dat elke gelovige die manier moet uitoefenen.
Niet iedereen hoeft de straat op, niet iedereen hoeft priester te worden, niet iedereen hoeft onderwijs te geven, niet iedereen hoeft te verplegen, niet iedereen hoeft een gezin te stichten. Maar iedereen heeft de opdracht om te getuigen van Christus in doen en laten, op de wijze die Christus in je geweten dan aangeeft.
Een mooie uitspraak die ik eens las: het klooster dient geen doel, het klooster dient God. Laat dat ons grootste verlangen zijn, waar we ook geroepen zijn.

Als je met het laatste doelt op het monastieke leven, sta me dan toe je mee te geven dat men daarbinnen nu juist nadrukkelijk níét op zichzelf gefocust is, maar uitsluitend en alleen op Christus.
In de stilte en in de eenzaamheid wordt zijn zachte Stem gehoord en wordt de strijd tegen de duivel gestreden. In de stilte ontmoet men Christus, de Welbeminde, om elkaar lief te hebben op een manier die niet in woorden of zelfs gevoelens is uit te drukken.
De kloosters ondersteunen het apostolaat met hun gebed, hun eigen verdere werkzaamheden en simpelweg door er te zíjn. De zogenoemde actieve kloosters dragen daarbij ook directer bij aan de samenleving door onderwijs, verpleging, evangelisatie, etc. Zij tonen wat het is om Jezus radicaal te volgen in soberheid, gehoorzaamheid en kuisheid, om alles wat je hebt te verkopen, je te onthechten van de wereld en Hem te volgen.
Heel wat ook niet-gelovige mensen hebben God mogen ontmoeten binnen de kloostermuren, heel wat roepingen zijn er gehoord, vele confrontaties met de eigen vaak wispelturige geest zijn er aangegaan.
De kracht van het (stille) gebed voor Kerk en wereld en de evangeliserende, heilzame werking die kloosters op de samenleving kunnen hebben kan niet worden onderschat. Hoe meer je aan God geeft, hoe meer je nu eenmaal van Hem ontvangt.
Moet iedereen dan monnik of moniaal worden? Natuurlijk niet; er zijn vele roepingen en werkzaamheden binnen de Kerk. Niet iedereen kan zomaar alles opgeven om Christus te volgen, dus worden de meeste gelovigen geroepen om in de eigen gemeenschap en het eigen gezin naar het Evangelie te leven.
Het is dan ook een misverstand om te denken dat evangelisatie maar op één manier gedaan kan worden en dat elke gelovige die manier moet uitoefenen.
Niet iedereen hoeft de straat op, niet iedereen hoeft priester te worden, niet iedereen hoeft onderwijs te geven, niet iedereen hoeft te verplegen, niet iedereen hoeft een gezin te stichten. Maar iedereen heeft de opdracht om te getuigen van Christus in doen en laten, op de wijze die Christus in je geweten dan aangeeft.
Een mooie uitspraak die ik eens las: het klooster dient geen doel, het klooster dient God. Laat dat ons grootste verlangen zijn, waar we ook geroepen zijn.

Er is maar één iemand die echt geen greintje gevoel voor humor heeft en dat is de duivel. Met hem valt niet te lachen en hij heeft een hekel aan spot. Voor humor heb je immers relativeringsvermogen nodig, waarin je ook jezelf niet al te serieus neemt, en moet je liefde hebben voor het paradoxale.
Het kwade herken je dan ook aan het gebrek aan humor. Zodra mensen niet meer om zichzelf kunnen lachen en geen grappen over henzelf of hun doen en laten kunnen verdragen, maar alles wat zij zijn en waar zij voor staan uitsluitend bloedserieus nemen, worden ze vrij eng en staat de hoogmoed al op de loer.
Humor, religie en kunst hebben dan ook juist als gemene deler dat zij tegenstrijdigheden even opheffen door een totaal andere manier van denken, die toch logisch is. Het jodendom kent dan ook veel humor, maar bijvoorbeeld het katholieke geloof ook, soms zelfs nog vrij zwarte humor ook. Ik bedoel, een zekere Laurentius die levend gebraden werd tot patroonheilige maken van chef-koks, is wel heel, wel, pássend. Sowieso zitten er erg geestige patronages bij, zoals Bertrand van Aquilea, die patroonheilige is van hopeloze gevallen...
Ook in veel Middeleeuwse, vaak kerkelijke kunst kom je subtiele wenkingen en spot jegens gezagdragers tegen, inclusief geestelijken en de paus zelf, maar daarvoor moet je de achtergronden wel goed kennen. En tenslotte zijn er veel katholieke moppen over het geloof die vooral door katholieken zelf worden verteld.
Er heeft echter wel lange tijd een discussie gewoedt over de rol van humor en van lachen in het geloof; niet alle heiligen vonden lachen en zo plezier maken passen bij de strenge ascetische leefwijze die zij voorstonden. En ook vandaag de dag steekt die discussie hier en daar de kop op en zijn er gelovigen, ook christelijke, die absoluut geen humor over het eigen geloof waarderen.
Of God zelf humor heeft? Hij schiep de kat, Hij laat graag de mooiste dingen gemaakt worden door de meest vreemde mensen, Hij schiep Herman Finkers en Hij schiep de kat.

Of de Schrift humor heeft? Ook en wel vooral veel vooral subtiele, ironische en soms ook bijtende humor. Je moet alleen soms wat tussen de regels door lezen en ook wat van de Hebreeuwse taal en de bijbelse literaire genres kennen om die humor te ontdekken.
Hoewel ook niet altijd:
Deze woorden ontgingen David niet en hij werd zeer bevreesd voor Akis, de koning van Gat.
Daarom veinsde hij krankzinnigheid en stelde zich, toen ze hem grepen, als een gek aan. Hij maakte krassen op de stadspoort en kwijlde in zijn baard.
Toen zei Akis tot zijn hovelingen: `Jullie zien toch wel dat dit een waanzinnige is? Waarom brengen jullie hem bij me? Kom ik soms gekken te kort, dat jullie me die kerel gebracht hebben om bij mij te keer te gaan? Moet die in mijn huis?'
-1 Samuël 21, 13-15; WV75

Humor is natuurlijk niet dé hoofdmoot van Schrift en Kerk, maar wel wat erachter steekt: plezier in het ongerijmde en de ironie van het leven, liefde voor kunst, schoonheid en taal, gezonde nederigheid en relativering van de eigen rol in het geheel, het paradoxale als wegwijzer richting het Mysterie en soms ook juist het op veilige wijze kunnen uiten van bittere, droeve gevoelens over vreselijke dingen die gebeurd zijn.
Tenslotte dan ter aanvulling een prachtig stuk van Herman Finkers die juist ook hierover gaat:
 

Wij zijn als het ware een combinatie van engelen en dieren, van het geestelijke en het natuurlijke. We zijn zowel een sterfelijk lichaam als een onsterfelijke ziel.
En het absoluut bijzondere is: God is dat sinds de Menswording van Jezus nu ook. Ook Híj is zowel natuur als geest, zowel God als Mens, en heeft beiden overwonnen en geheiligd door zijn dood en verrijzenis. Daardoor kunnen wij Hem zowel op natuurlijke als geestelijke wijze beminnen en met Hem gemeenschap hebben.
Daarom wordt ook heel de schepping, inclusief ons lichaam en al onze zintuigen, betrokken bij de aanbidding van en de werkelijke gemeenschap met God. Dat verklaart ook het brood en de wijn, het wijwater, de wierook, het vuur, het knielen, de gezangen, de zalving met olie, etc.
Een aardige theorie die ik las, zegt dat Satan die combinatie echter zo wanstaltig vond, zo niet vond passen bij God en bij de hemelse, geestelijke waardigheid, dat hij zich daarom van Hem verwijderde en door het verleiden van de mens wilde aantonen dat de natuur niets van doen heeft met het geestelijke.
En dat idee resoneert nog steeds in verschillende levensbeschouwingen en hier en daar ook in het christendom zelf, dat de natuur slecht tot vervloekt is, een kerker voor de ziel, en we uit haar moeten ontsnappen om geheel verenigd te kunnen worden met het geestelijke en zo met God.
De Menswording van Christus zal daarom ook altijd een struikelblok blijven en de geestelijke-natuurlijke mystiek altijd onbegrepen door hen die God niet kennen.

Om dezelfde reden waarom mensen ook hier elkaar vragen voor elkaar te bidden en zo elkaar tot voorspraak te zijn. En om dezelfde reden waarom mensen ook hier met elkaar vriendschappen sluiten en elkaar liefhebben.
Wie zegt dat er niet ook tot Paulus gebeden wordt? Paulus is uiteraard ook een heilige, een zeer belangrijke zelfs, en men mag tot alle heiligen bidden.
De heiligenverering beperkt zich vooral tot nieuwtestamentische geloofshelden inderdaad, maar ook de oude profeten kunnen in principe worden aangeroepen. Heel gebruikelijk is het echter niet, omdat er niet echt devoties rondom hen zijn ontstaan.
Klopt, Maria blijft gedurende het leven van Jezus heel nederig op de achtergrond en wijst ook voortdurend op Hem. Maar we weten ook uit de Schrift dat de nederigen verheven zullen worden en Maria profeteerde ook al in Lucas dat alle geslachten haar zalig zullen prijzen. Toen Jezus nog op aarde was, was het haar tijd nog niet daarvoor, maar nu Jezus het Offer heeft gebracht en ook haar heeft verheerlijkt, mogen we haar als onze Moeder begroeten en liefhebben, samen met alle andere heiligen op aarde en in de hemel. En ook dan zal ze altijd naar Jezus wijzen.
Klopt, maar dat is niet in tegenspraak met de rol van Maria, die ons in Johannes zelfs uitdrukkelijk als Moeder gegeven is. Op aarde stichtte Jezus vooral zijn geestelijke familie, dus de Kerk, en Maria en alle heiligen maken daar in het bijzonder deel van uit, omdat zij geheel toegewijd zijn aan het Lam en Hem volgen waar Hij ook gaat. En vanuit de volmaakte vereniging met Hem ook voor ons mogen bidden en ons mogen liefhebben met een liefde die wij op aarde nog niet kennen.

Sta me toe antwoord hierop te geven.
Op Wikipedia wordt syncretisme als volgt beschreven:
Syncretisme is in de godsdienstwetenschappen het naar elkaar toegroeien van religies, een poging om uiteenliggende of tegengestelde geloven en religies met elkaar te combineren. Een equivalent woord kan fusie of hybridisatie zijn.
Neem het katholicisme als voorbeeld. Zij heeft door de eeuwen heen verschillende gebruiken uit andere godsdiensten gekerstend. Maar zij is nooit Wodan, Zeus of Thor zelf gaan aanbidden. Het kerstenen hield dus in dat de gebruiken daadwerkelijk een katholieke duiding en waar nodig aanpassing kregen.
Ongetwijfeld zullen veel gewone mensen destijds lange tijd het katholicisme gecombineerd hebben met hun plaatselijke gebruiken en geloofsverhalen. Ook nu nog zie je dat in verschillende regio's gebeuren. Maar globaal gezien werden die goden dus niet één op één geïncorporeerd in het katholieke, theologische stelsel.
Of een ander, nu weer actueel voorbeeld: de kerstboom. Ook menig atheïst zal vandaag de dag weer zo'n boom in huis zetten en rijkelijk versieren. Zij nemen dus een oud gebruik over uit een andere godsdienst, die echter ook alreeds door christenen gekerstend werd (de protestanten het eerst).
Maar dat betekent niet dat zij de oorspronkelijke betekenis van de kerstboom aanhangen en daarnaar leven. Misschien in zeer verwaterde vorm (iets met licht dat de duisternis verjaagd), maar de gemiddelde Wodan-aanbidder destijds zal in die redenatie niet diens eigen geloof herkennen.
Men kan dus gebruiken uit andere levensbeschouwingen overnemen en zelfs aanpassen aan de eigen, zonder de betreffende levensbeschouwingen zelf tot onderdeel van de eigen levensbeschouwing te maken.

Door de spreker erop te wijzen dat hij feitelijk iets verkeerd zegt en de waarheid er tegenover te stellen. Het is dan aan diegene of hij vervolgens diens verhaal wil herstellen of niet. Het moet dan wel echter om feiten gaan en dat luistert soms best nauw.
Zeg je bijvoorbeeld dat alle christenen de drie-eenheid belijden, dan is dat niet per se een feit, maar een theologische stelling: er zijn immers mensen die zich christenen noemen en toch unitarisch zijn. Maar als je zegt dat de meeste grote kerken de drie-eenheid belijden (en unitariërs niet als christenen erkennen), dan is dat weer een feit, te bewijzen met hun geloofsbelijdenissen.
Door eerherstel te geven aan degene of degenen die het treffen en door genoegdoening te doen waar mogelijk. Met name bij zeer ernstige beschuldigen kan de schade echter al onherstelbaar zijn, maar hetgeen je kunt doen, behoor je dan toch te doen.
Als het dan bijvoorbeeld om een vertrouwenskwestie gaat, dan kun je eerherstel geven door diegene openlijk juist (weer) in vertrouwen te nemen op dat punt. Dus stel dat iemand volkomen onterecht van fraude wordt beschuldigd, dan kun je diegene juist je financiën toevertrouwen, als een krachtig signaal naar degenen die hem vals beschuldigen.
Veelal is het (schuldige) onwetendheid en het niet correct handelen omtrent onderzoek en bewijsvoering. Het kan ook handelen uit angst zijn; wanneer iemand beschuldigd wordt van fraude, dan denk je onbewust misschien toch drie keer na voordat je diegene je financiën toevertrouwd, ook als de beschuldigingen ongegrond zijn. Better safe then sorry, vooral als er veel op het spel staat.
Maar soms kan het ook het bewust opzoeken van leugenverhalen zijn, uit een perverse vorm van nieuwsgierigheid en sensatiezucht, zoals bijvoorbeeld bij het lezen van een roddelblad. Het is algemeen bekend dat deze media de waarheid vaak behoorlijk verdraaien ofwel ronduit leugens verkondigen, dus zij die er vervolgens toch voor kiezen deze media te lezen, kiezen dus bewust ervoor de leugens in stand te houden. Zij zijn daarin dan wel degelijk verwijtbaar.
Op dezelfde wijze als bij andere zonden: vergeving vragen aan God, waar nodig in het sacrament van de biecht, en eerherstel en genoegdoening doen waar mogelijk bij degenen die het troffen. Door je voor te (blijven) nemen om alleen te spreken waarover je voldoende verstand hebt, ofwel over wat daadwerkelijk bewezen is, en bij vergissingen dezen direct te herstellen of te laten herstellen. En door leugenmedia te vermijden en bijvoorbeeld ook social media op gezonde wijze te wantrouwen als het om nieuws en actualiteiten gaat.

Nee, want hosties zijn altijd wit en rond en sowieso is het volgens mij vrij ongebruikelijk in iconen om Jezus met een hostie af te beelden, daar de hostie dan nu juist het Lichaam van Christus zelf is.
Waarschijnlijk is het een rijksappel, als teken van zijn koninklijke waardigheid. Het is echter jammer dat we zijn rechterarm niet zien, waarmee Hij dan misschien een scepter vasthoudt en we dit daardoor zekerder kunnen weten.

Ik denk dat jij als moeder, samen met je man, wel kunt invoelen wat er door je heengaat als je boos op je kind bent. Die woede kan tweeledig zijn en is het vaak ook: enerzijds oprechte irritatie omdat het kind iets doet wat je echt heel vervelend vindt, anderzijds oprechte zorg dat het kind zich mogelijk in gevaar brengt met zulk gedrag. Als het kind bijvoorbeeld zomaar zonder kijken een drukke weg oprent, dan is de kans aanwezig dat je uit schrik het kind boos terug de stoep op trekt en een uitbrander geeft. Want het kind had zomaar overreden kunnen worden en je hebt hem (of haar) zo vaak gewaarschuwd...
Soms kun je naderhand wel lachen om een hilarisch uitgevoerde streek en soms moeten ouders hun lachen zelfs inhouden tijdens het corrigeren, omdat het kind hilarisch doet, maar natuurlijk wel duidelijk moet worden gemaakt dat hij dat echt niet moet doen. Maar soms kan het kind je echt het bloed onder de nagels vandaan halen en wil je hem gewoon even een tijdje niet meer zien. Omdat hij overduidelijk welbewust bezig is om jou uit te dagen en hij daarmee jou noch hemzelf bepaald goed doet. Uiteindelijk komt die boosheid, soms al dan niet gespeeld, dus vooral voort uit zorgzaamheid en liefde voor je kind.
De woede van God, al dan niet vooral een innerlijk proces, kan dus voortkomen uit het gegeven dat een mens iets doet wat echt heel dom, gevaarlijk of gewoon kwaadaardig is. En niet zelden is dat iets wat de mens in kwestie eigenlijk ook wel weet, maar toch blijft doen. In de Schrift wordt God dan ook omschreven als een Vader, of als een Koning, die zijn kinderen respectievelijk onderdanen opvoedt en de juiste weg wijst. En dat opvoeden ging zeker toen bepaald niet zo zachtzinnig als in onze samenleving. Ook de woede van een koning kon je letterlijk de kop kosten. Dus werd Gods toorn inderdaad gevreesd.
Of woede dan een menselijke eigenschap is? Misschien. Het kan echter ook zijn dat het iets goddelijks is, een vanzelfsprekende reactie op het kwaad, en dat wij er iets van hebben meegekregen. Wij zijn immers geschapen naar Gods beeld en Hijzelf kwam als Mens op aarde. Honger, vermoeidheid, droefheid, haat, lijden en uiteindelijk de dood bleven Hem niet vreemd. Er is een heilige woede die zich richt tot het echte kwaad, het kwaad dat Jezus uit doodsangst bloed deed zweten in de hof, en wij hebben iets van die woede meegekregen op die zeldzame momenten dat we écht geen onrecht kunnen verdragen.

Toen de Mis wereldwijd verplicht geheel in het Latijn werd opgedragen, gaf dat een bijzonder effect: waar je ook ter wereld was als katholiek, je kon met je missaaltje precies de liturgie volgen. Alleen de homilie (soort preek) kon je dan net niet verstaan als je de taal van het land niet machtig was, maar al het andere wel.
Rondreizende priesters konden in elk land, van oost tot west, gewoon dezelfde Mis opdragen en de gelovigen, of enkel hijzelf, begrepen wat er gebeurde. Door een missaaltje, of gewoon doordat ze na zoveel jaren uiteindelijk de vaste teksten wel uit het hoofd kenden. Zelfs de misdienaren konden gewoon onder elke willekeurige priester de mis dienen en in het Latijn de gebeden correct beantwoorden.
Ook nu verstaan katholieke gelovigen elkaar nog altijd in vaste gebeden. Toen de nieuwe paus verkozen werd, stonden duizenden gelovigen op het St. Pietersplein te wachten en te bidden. In groepjes baden vele nationaliteiten samen de Latijnse versies van het onzevader, het weesgegroetje en zo nog meer vaste gebeden. Vertaling was niet nodig, iedereen wist de tekst of murmelde die gewoon min of meer mee.
Dit effect is natuurlijk ook min of meer te bereiken als wereldwijd elke parochie zich strikt aan de liturgie houdt. Dan kun je ook in een andere taal wel aanvoelen wanneer het Kyrie begint, of wanneer de priester het eucharistisch gebed aanheft.
Alleen doet niet elke parochie dat en ook in parochies die dat wél doen, volgen de wisselende gezangen in de volkstaal niet altijd zo strikt de tekst van het missaal. Dat hoeft dan ook niet per se, maar daardoor weet je natuurlijk niet altijd precies meer wat je zingt.
Daarbij heeft het ook iets mystieks, om iets te volgen dat niet om jouw gevoelens en expressie gaat, maar puur om de liturgie zelf. De liturgie is op God gericht, niet op jou. Jij volgt de liturgie, de liturgie niet jou. De Latijnse liturgie is misschien niet altijd te begrijpen, maar het is dan aan jou om je daarin te verdiepen en dus ook om de Latijnse gebeden je eigen te maken. Om de liturgie jóú te laten veranderen, jouw ziel te laten verheffen tot Christus zelf.
Door een vreemde taal, vreemde rituelen en een manier van zingen of reciteren die je op weinig andere plaatsen tegenkomt, wordt je opgenomen in een wereld waarin het mysterie en het wonder centraal staan en die zo vanzelfsprekend een eigen, unieke gedachtengang volgt, dat de wereld daarbuiten maar irreëel en absurd lijkt.

En met uw geest.
Het is maar net hoe je de (heils)geschiedenis interpreteert. We lezen in het Evangelie al wel dat Petrus de sleutels van het rijk der hemelen krijgt en dat hij sowieso een bijzondere rol speelt. Ook in Handelingen neemt hij als eerste het woord.
Natuurlijk krijgen de andere apostelen ook dezelfde volmachten als Petrus, net zoals alle bisschoppen die ontvangen, maar Petrus wordt heel expliciet de rots genoemd waarop Christus zijn Kerk bouwde. Wij hechten daar een eigen betekenis aan, steunend ook op onze eigen Traditie.
Zoals ik al eerder in dit topic schreef, is de rol van de paus door de geschiedenis heen steeds veranderd en verder ontwikkeld. Nu is zijn rol vrij ultramontaan, maar zij is in de geschiedenis inderdaad ook meer conciliair geweest.
De huidige paus lijkt ook zich weer meer te richten op een meer conciliaire rol, waarbij bisschoppen en ook synodes meer zeggenschap hebben en men daadwerkelijk vrijelijk in discussie mag gaan met de paus.
De geschiedenis zal uitwijzen hoe dat zal uitpakken.
We zien dan ook dat de katholieke Kerk zich enorm heeft ontwikkeld en uitgebreid over de hele wereld en dat ondanks al haar zonden en gruweldaden ze wereldwijd nog steeds een baken van hoop, geloof en liefde is voor meer dan een miljar mensen.
Daarin zien wij een teken dat we daadwerkelijk zo de weg gaan die Christus wil dat wij gaan.
Dat betekent echter niet dat de oosters-orthodoxen het helemaal fout zouden doen; onze gedeelde geschiedenis is nu eenmaal erg complex en veel conflicten onderling waren meer politiek dan religieus van aard.
Samen delen we de sacramenten, de apostolische successie en de liefde voor de Moeder Gods en oecumenische gesprekken blijven gelukkig nog altijd plaatsvinden. God heeft, zo geloof ik, uiteindelijk een plan met ons beiden; we kunnen en mogen niet zonder elkaar. Uiteindelijk zullen we weer één worden.
Maar we geloven wel dat het pausdom op krachtige wijze de eenheid van de katholieke Kerk vertegenwoordigd en dat heilige pausen daadwerkelijk een bron van inspiratie kunnen worden ook buiten de katholieke Kerk.
Wat betreft de onfeilbaarheid van de paus als hij ex cathedra spreekt: we zien dat juist als een bepérking van zijn macht, niet als een verbreiding.
Door die onfeilbaarheid kan hij zijn voorgangers namelijk niet tegenspreken daar waar zij ook ex cathedra gesproken hebben. Het is dus precies bedoeld om de eenheid, stabiliteit en consistentie van de Leer te bewaren.
Een paus kan dus niet 'zomaar wat roepen', want hij is altijd en overal gebonden aan de Traditie, die mede gevormd wordt door zijn voorgangers.