Gaitema

Ja dat klopt, de mens is gemaakt naar zijn beeld en Jezus zelf woont in hen, dus bij God zijn is ook bij mede christenen zijn.

Het is wel fijn om te weten dat God genadig is. Het gaat God gelukkig niet om wat we fout doen maar om wat we goed doen. Ook is het fijn dat Zijn genade onophoudelijk is. Steeds weer kunnen we er een beroep op doen. Het is goed om te weten dat God je aanneemt en dat Hij echt van je houdt.
Er staat dat we genade op genade ontvangen.
Eerst tot geloof komen en daarna in het geloof gaan staan dus.
Toen ik door mijn ziekte (schizofrenie) nog ernstig gehandicapt was in mijn sociale omgang met anderen heb ik de nabijheid van God ook altijd sterk ervaren. Iets dat ik niet kon (dat was zonde) vergaf Hij en Hij zorgde er voor dat ik toch kreeg wat ik nodig had. Ook al was daar een onnatuurlijke weg voor nodig. Maar Hij kan dat. Nu gaat het anders. Doordat ik nu de omgang met medechristenen kan beleven kan ik genieten van mensen en dat is heel goed. Zo heeft Hij het oorspronkelijk bedoelt, maar nu kan ik het ook.

Dat hoeft echt niet. Als jij een kado krijgt van iemand, hoef je er NIKS voor te doen. Stel ik geef jou een dure auto, maar vraag er toch 1 euro voor, dan is het voor jou een koopje, maar, toch niet gratis. Het idee dat je ervoor moet zwoegen komt van de aanklager (satan). De duivel heeft een hekel aan onze God, Jezus Christus. De duivel kan het niet uitstaan dat jij en ik gered zijn, zonder daar iets voor te doen. En, daarom klaagt satan ons aan. Als jij een klein foutje maakt, word je al aangeklaagd. Maar, weet je wat je dan "moet" doen? De duivel weerstaan, door te zeggen dat je de gerechtigheid Gods in Christus bent! Jezus heeft ALLES voor jou gedaan. Je kunt daar NIKS aan toevoegen of aan afdoen. Zie het ook anders: als jij je kind iets geeft, en het kind heeft het idee te moeten zwoegen, word jij daar niet blij van. Je wordt wel blij als het kind dankbaar is, jou om de hals vliegt en jou dankt. Jouw kind hoeft niet voor jou te zwoegen, des te minder moet jij voor Jezus, Die God is, zwoegen. Het is 100% een geschenk, volbracht aan het Kruis, door Jezus Christus, onze God. Dank Hem daarvoor, en neem van Hem alles aan dat Hij jou geeft!

Als je denkt dat je je redding zou kunnen verliezen, dan ben je nog niet gered. Tot besef komen dat je moet stoppen met werken voor je redding is nu juist die eeuwige sabbath, die eeuwige rust binnen gaan. Pas toen ik tot besef kwam dat zodra gered bent, je dit niet meer kwijt kan raken omdat je redding totaal en alleen van wat Jezus gedaan heeft afhangt, was ik echt gered.

Dat komt door mijn geweten en ook wel mijn gereformeerde achtergrond, denk ik. Het idee van als ik gezondigd heb, dan is God boos op mij en wil mij niet zien. Maar het gekke was, dat ik juist ik die omstandigheden God sterk ervoer en dat ik met Zijn hulp altijd weer tot herstel en levensheiliging kwam. Dus ik ontdekte, dat God er juist ook is, als je gezondigd hebt. We hebben Hem nodig om immers met de zonden te breken. Dat lukt ons niet uit eigen kracht. Daarbij werpt Hij steeds weer onze zonden van zich, zover het oosten van het westen ligt.

Filippenzen 3
1 Verder, mijn broeders,  verblijd u in de Heere. Dezelfde dingen aan u te schrijven is mij niet onaangenaam en het geeft u zekerheid.
2 Let op de honden, let op de slechte arbeiders, let op de versnijdenis.
3 Want wij zijn de besnijdenis, wij die God in de Geest dienen en in Christus Jezus roemen en niet op het vlees vertrouwen

Mooi, dat valt mee.
 
Ik geloof daar niet zo in. Al die maatregelen helpen een beetje. Echter nooit geheel. Wat helpen die gesloten café's en restaurants nou? Misschien 1 a 5 procent of zo? De meeste besmettingen vinden thuis plaats, door die enkele bezoeker dat komt en daarnaast in scholen. Ook winkels zijn niet ingericht op de Coronavirus. Je kan er geen afstand houden in de smalle gangen. Mondkapjes werken beperkt en de aërosolen kunnen je ook op 8 meter afstand in een winkel besmetten. Wil je compleet ervan af, dan moet je een volledige lock down hebben en de grenzen volledig dichtgooien. Plus Schiphol plat leggen en alle bedrijven en de winkels ook dicht. Maar dat laatste gaat niet. En daarna komt het gewoon via België of zo opnieuw Nederland binnen en is onze economie en welzijn naar de mallemoeren.

De John Hopkins Universiteit in de VS heeft ook voor enige tijd de waarheid van de sterftecijfers - die gemiddeld helemaal niet groter zijn dan voor COVID - gepresenteerd. Maar korte tijd daarna hebben ze het verwijderd. Op Twitter lieten ze weten waarom : de waarheid past niet in het verhaal.
Wetenschappers worden nu allemaal beproefd. Blijven ze bij de waarheid (Christus zei “ ik ben de weg, de waarheid, en het leven”), of gaan ze meelopen in het voorgeschreven verhaal.
 
 
 

Topictitel: 'De coronacrisis is hét moment voor de kerk om te veranderen'
Iedereen: 'Nope, ga niet naar een kerk en of ben er geen lid van.'
Tja, zo veranderd de kerk inderdaad heel snel... in geschiedenis. 😶

We zijn uit de kerk geschreven en nu gaan we naar een "beweging" New Life in Veenendaal. Je kan er geen lid van worden. Ze zijn geen gemeente, maar een beweging dat zich focust op de gaven van de Heilige Geest. Ze houden nog geen jaar nu ook zondagsamenkomsten in een voormalige kerk dat is omgebouwd tot grand café-restaurant met een winkeltje, de kapper en nog wat geloof ik. Toevallig met iets minder dan 30 personen.met corona heeft het niets van doen, denk ik.

zingen doen we ook niet. Wat je zegt is ook wat ons bezig houdt. En ik heb echt het idee, dat al die maatregelen ons nooit echt effectief van de Corona af gaan helpen. Ik vraag me af of zelfs de vaccin wel voldoende zal blijken te zijn.

Je bedoelt jouw (bez. vnw)? Los daarvan; zo blijven we bezig. Ten eerste is het niet "mijn" vertaling, ook niet "jouw" vertaling. Ten tweede kan je net zo goed stellen dat "jouw" vertaling "jouw" interpretatie ondersteunt. Onderstaande teksten zijn hele simpele teksten, die niet moeilijk te begrijpen zijn. We gaan nu de discussie niet opnieuw voeren (bij levensbeschouwing wordt dit al gedaan, toch?). Het is dat je het noemde, dus, nog even ter herinnering.
Dat de Zoon God is, lezen we bijvoorbeeld in 1 Johannes 5 (wij zijn in de Waarachtige, namelijk in Zijn Zoon, Jezus Christus. Die is de waarachtige God en het eeuwige leven), Hebreeën 1 (maar tegen de Zoon zegt Hij: Uw troon, o God, bestaat in alle eeuwigheid), Johannes 1 (In het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God en En het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond), Kolossenzen 2 (Want in Hem woont heel de volheid van de Godheid lichamelijk), Romeinen 9 (wat het vlees betreft, de Christus voortgekomen, Die God is).
Ieder boek dat de Godheid van Jezus Christus ontkent is wat mij betreft geen Bijbel!

Hoe zouden we onder de indruk kunnen zijn van wat @zendeling verkondigt, als hij niet eens het hoe en, vooral, het waarom van zijn eigen 'geloof' kan/wil toelichten? 
En als hij bang is voor tegengas, wat doet hij dan op een christelijk forum?
Net als die van jouw, zijn dit ook oprechte vragen.
And a proper question, demands a proper answer.

Wat is jouw geloof ook al weer?
Interessante bijdrage. Ik geloof zelf dat God bewust het contact blijft zoeken met de zijnen. Al lijkt de wereld om ons heen onverschillig, Hij verliest de slag niet. Soms is het ook tijdelijk dat mensen dwalen. Tijden veranderen. De welvaard gaat voorbij. Mensen komen in nood en gaan God weer zoeken. Een nieuwe dag breekt aan. Jezus staat weer aan het hoofd. De nachtmerrie is voorbij.

Wat is jouw geloof ook al weer?
Interessante bijdrage. Ik geloof zelf dat God bewust het contact blijft zoeken met de zijnen. Al lijkt de wereld om ons heen onverschillig, Hij verliest de slag niet. Soms is het ook tijdelijk dat mensen dwalen. Tijden veranderen. De welvaard gaat voorbij. Mensen komen in nood en gaan God weer zoeken. Een nieuwe dag breekt aan. Jezus staat weer aan het hoofd. De nachtmerrie is voorbij.

Ik begrijp natuurlijk wat je bedoelt. Ik heb als bekeerling en objectieve waarnemer ook dezelfde indruk. De Orthodoxe kerk stelt zich natuurlijk niet tot doel om van de hele wereld een klooster te maken. Dit is niet haar theologie. Er bestaat bijvoorbeeld nog steeds de eredienst van het huwelijk, die zo belangrijk is, dat het als één van de zeven sacramenten wordt gezien. Terwijl de gehuwde leken, die met de wereld verbonden zijn, kunnen zich zeker niet aan alle kerkelijke voorschriften houden, zoals vasten en dagelijkse urenlange kerkdiensten bijwonen.
Maar aan de andere kant de stand van zaken zoals we die nu zien, heeft een zekere historische achtergrond en in de Kerk van nu wordt er gezocht naar oplossingen voor de vele problemen en uitdagingen van de moderne tijdperk. Het monasticisme is oorspronkelijk ontstaan als een beweging binnen de Kerk om afstand te doen van de wereld met al zijn kwaad, huichelarij en lauwheid in het volgen van het evangelie. Het monasticisme begon zich te ontplooien toen de christenvervolgingen waren officieel opgeheven (Edict van Milaan van 313; Edict van Thessalonica van 380) en massa’s mensen zich tot het christendom bekeerden, het voorbeeld van hun succesvolle keizer Constantijn navolgend.
Natuurlijk bezaten die nieuwkomelingen geen steevaste geloof en vroomheid als de martelaren en belijders van vroeger, die het christendom bewaard hebben en doorgegeven hebben aan de volgende generaties, ondanks alle sadistische martelingen en bedreigingen. En als iedereen zich christen noemde, terwijl er maar weinigen waren die nog steeds ijverig was in het navolgen van de evangelie, dan stond het christendom voor het gevaar verslonden te worden door de gevallen menselijke wereld die zich plotseling christelijk begon te noemen. En om een uitweg te vinden en volkomen eerlijk te zijn in het navolgen van Christus, gingen sommige mensen in het oosten van het Romeinse rijk de woestijn in om op hun manier zich te concentreren in het behouden van een zuiver geweten en hart. En natuurlijk zelfs niet alle monniken waren voorbeeldige christenen.
Toch werden de monniken door vele leken geërd als “vaders” (abba’s), terwijl anderen hadden en hebben er geen begrip voor. En dat is niet voor niets. De monniken die zich aan spirituele ascese en gebed wijden, de listige demonen moeten waarnemen, over hun hart of innerlijke gesteldheid moeten waken hebben als het ware vaak een hogere, meer superieure bewustzijn, juist omdat ze veel minder afgeleid worden door de wereldse hectiek en genietingen. Het doet me denken aan het liedje “Ik ben mezelf niet of al die jaren nooit geweest”. Dit is vaak de onvermijdelijke toestand van ons bewustzijn, van onszelf, die we mee moeten maken door het leven te delen van de gevallen menselijke wereld.
De enige oplossing van dit probleem is zich te wijden aan het leven van gebed en waakzaamheid. Want dit is de manier om onze geestelijke ogen gericht te houden op God, die de pure realiteit en het zijn zelf is, vrij van alle illusie en in gemeenschap met wie, ook wijzelf worden bevrijd van de wereldse illusies. Juist daarom waren de monniken geërd door het vrome volk van de Kerk. Dikwijls het was het instituut van monasticisme dat voor het voortbestaan van de orthodoxe kerk en volk zorgde in de tijden van oorlogen en bezetting. Tijdens de Turkse overheersing van Griekenland (1453-1821) het waren voornamelijk monniken die de byzantijnse christelijke traditie bewaard en doorgegeven hebben. Hoe vreemd het ook is, maar veel belangrijke kloostergemeenschappen, inclusief de berg Athos, waren grotendeels met rust gelaten zowel door Turken (moslims), als later ook door Hitler en zijn nazi’s; terwijl Turken deden heel veel om Grieken te islamiseren en in zichzelf te assimileren. En dat lukte hen grotendeels ook. Degenen die weigerden één te worden met de Turken-moslims werden vaak uitgemoord, verkracht en als slaaf verkocht, terwijl anderen moesten zware onderdrukking lijden tot aan de opstand van 1821 en daarna.
Een vergelijkbare situatie was ook in Rusland tijdens de Mongoolse overheersing (1237-1480). Ondanks de langdurige bezetting ging het in die tijd toch beter met de orthodoxe kerk in Rusland dan ten tijde van keizer Peter de Grote (1672-1725). Ik las zelfs van een orthodoxe heilige, een belangrijke bisschop, die goede persoonlijke betrekkingen had met de Khan van Gouden Horde en tijdens één van zijn bezoek aan hun hof zelfs de vrouw van de Khan kon van haar ziekte genezen door zijn gebed tot God.
Hieruit zien we dat het instituut van monasticisme heeft een cruciale rol gespeeld in het behoud en het voortbestaan van het orthodoxe christendom. In de loop van de geschiedenis het was de ruggengraat van de kerk als het ware. Daarom is het ook begrijpelijk waarom er zo’n grote belang aan wordt gehecht.
Hierdoor kan een leek zich inderdaad minderwaardig voelen omdat hij geen monnik is en niet in staat om zich aan alle regels van het kerkelijk statuut te houden. Maar in wezen is dat niet zo; hij is niet minderwaardig in de ogen van God. Hij of zij moet wel een eigen manier van het christen zijn vinden in zijn omgeving en situatie. Ik bijvoorbeeld hou me niet helemaal aan de regels van het vasten, omdat ik weet dat als christenen staan we niet meer onder de wet maar onder de genade (Romeinen 6:14). Het gaat erom wel dat we ons eerlijk aan de principes houden die achter de wet of de kerkregels staan. Gelukkig valt niemand mij lastig in mijn kerk door mij te ondervragen of ik me aan alle regels hou voordat ik naar de communie ga.
2. Supranationalisme. De orthodoxe kerk is in haar wezen wel multicultureel, internationaal en zelfs supranationaal. Het kan wel over komen dat bepaalde culturen meer dominante rol spelen in de orthodoxe kerk. Dat komt omdat die culturen (hoofdzakelijk Russische en Griekse) een rijkere geschiedenis hebben en een cruciale bijdrage hebben geleverd aan het behoud en de vormgeving van orthodoxie zoals we die nu kennen. In de westerse landen is er nog geen sprake van bekeerlingen die zo vroom en deugdzaam waren in de ogen van God dat ze wonderen konden verrichten door hun gebeden of wiens preken een grote bron van inspiratie waren voor massa’s gelovigen, en die daarom heilig werden verklaard. Wel is er sprake van de West-Europese heiligen van vóór de schisma van 1054, zoals Willibrordus, Bonifatius, Servatius, Winfried, Oda, vele pausen van Rome, etc. Dus, is er dan sprake van de Nederlandse of Amerikaanse orthodoxe cultuur? Het antwoord is ja en nee, want dit zijn puur relatieve begrippen.
Het is wel zo dat er helaas altijd genoeg orthodoxe farizeeërs zijn die geneigd zijn zich boven westerlingen of nieuwkomelingen verheffen en hen een lesje lezen over wat wel en niet orthodox is. Daarom al die berispingen van de Heer Jezus tegen de joodse farizeeërs in Mattheüs 23 gelden net zo goed voor de orthodoxe farizeeërs, zowel priesters als zelfverzekerde leken.
3. De geschiedenis van de orthodoxe kerk is vol van negatieve periodes wanneer haar spirituele leven bevond zich op een lage niveau en er sprake was van bijgeloven, onderlinge strijd, wanneer hele kwaadaardige mensen aan de macht stonden in de kerk en de ketterse opvattingen tijdelijk triomfeerden. Het is bijvoorbeeld de periodes van grote en turbulente oproer en confrontaties met de ketterse stromingen van arianisme (321-381), nestorianisme en monofysitisme (5de eeuw), iconoclasme in de kerk van Constantinopel (726-842), de periode van overheersing van de ketterij van monotheletisme (638-381) en vele andere. Ook was er sprake van de zogenaamde Synodale periode (dus zonder patriarch, maar met de wereldse keizer aan het hoofd) in Russische orthodoxe kerk (1721-1917), wanneer het spirituele leven van mensen bevond zich in het algemeen op het lage niveau. In die tijd werd je bijvoorbeeld ontmoedigd door de kerk zelf om vaak of wekelijks naar de communie te gaan en bewust naar het ideaal van heiligheid te streven. Als je het toch wilde doen, dan werd je berispt als een “hoogmoedige” met een gebrek aan “nederigheid”, die ontkent dat “alle mensen zijn zondaars, onwaardigen”. Ik heb het natuurlijk zelf niet meegemaakt, maar dat is wat ik in ieder geval gelezen heb. De patriarch van Moskou Kiríll heeft zelf negatief gesproken over die toestand van zaken in die tijd en zeide dat religieuze onwetendheid en gebrek aan de kerkelijke activiteit van toen heeft uiteindelijk tot de Bolsjewistische revolutie van 1917 geleid.
Waar ik nu moeite mee heb als het gaat om Russische traditie is de regel om te biechten voor de communie. Frequente biecht is in praktijk niet zozeer de biecht van begane zonden, maar meer van gedachten, gevoelens en kleine dingen die je gedaan of gezegd heb. In feite is dit het puur monastieke gebruik uit de vroegchristelijke monasticisme. Maar monniken wisten wel wat ze deden en hoe ze dit tot hun voordeel konden gebruiken; ik geloof echter niet dat de meeste leken die dat doen een echte spirituele vooruitgang boeken. Toen ik op Athos als novice verbleef in een Grieks-orthodoxe klooster, mocht ik 3 keer week naar de communie en was nooit verplicht om iets te biechten. God zij dank dat ook nu ben ik vrij van dat onnodige gebruik.
In al die tijden van bijgeloof en verval verkeerde de orthodoxie in gevaar veranderd te worden in een pseudo-christelijke of zelfs heidense religie. Maar Christus vond altijd een uitweg om dit te voorkomen. Het waren met name individuele personen met een administratieve en/of spirituele gezag die wisten dit te voorkomen vaak doordat ze zelf door overheden vervolgd en verketterd en door andere mensen gesteund en geërd werden. Deze personen zijn in de geschiedenis gegaan als heiligen. En dat doet me denken aan wat de apostel profeteerde in 1 Korinthe 11:19: “Want er moeten ook afwijkingen in de leer onder u zijn, opdat wie beproefd blijken te zijn, in uw midden openbaar komen.”
Helaas ook nu zijn er bijgeloven, farizeïsme en allerlei antichristelijke stereotypes, die schande en schaamte brengen op de orthodoxe kerk. Dat is bijvoorbeeld de ketterij van etnofiletisme: het idee dat de orthodoxie is onderhevig aan nationaal-patriotisme van een “orthodoxe” natie en moet haar volksideologie zijn die voor de eendracht zorgt. Het heeft zich met name in Bulgarije en andere Balkanse landen ontwikkeld. En dat komt ook tot uiting in de eigen namen van de latere lokale kerken (Russische, Griekse, Bulgaarse, Servische, etc.), terwijl vanaf het begin van de Kerk van Christus was er daar geen sprake van en de kerken werden genoemd naar de steden waar hun bisschoppen verbleven (de kerk van Constantinopel, Rome, Antiochië, Alexandrië, Jerusalem, etc). Er zijn zelfs neonazi’s die de ideologie van Hitler met orthodoxie combineren (wat een satanische mengeling!). Maar dit kwaad is al veroordeeld in 1872 door de orthodoxe concilie in Constantinopel. Al met al  “Ik zeg u dat er velen zullen komen van oost en west en zij zullen aan tafel gaan met Abraham, Izak en Jakob in het Koninkrijk der hemelen, en de kinderen van het Koninkrijk zullen buitengeworpen worden in de buitenste duisternis; daar zal gejammer zijn en tandengeknars.” (Mattheüs 8:11)
“Natuurlijk, en het is onder meer de missie van de orthodoxe Kerk om de boodschap van Christus over te brengen aan de hele wereld en aan alle naties, zoals het evangelie van Matteüs zegt. Het is een missie en we hebben een verantwoordelijkheid: de verantwoordelijkheid om de rijkdom die het christendom is te delen. Maak het bekend in de wereld waarin we leven. De boodschap van het christendom moet worden verspreid in een eigentijdse en begrijpelijke taal; de parochies verwelkomen daarom de orthodoxen, alle nationaliteiten samen, en proberen een enkel lichaam te vormen. Op een dag zei een voorganger van de protestantse kerk die de Parochie van Brugge kwam bezoeken, tegen mij: “Morgen vieren we het Pinksterfeest, maar je viert het voortdurend in deze parochie”. We hebben dus een eeuwigdurende Pinksteren. Er is een grote dorst in de samenleving waarin we leven. België was een zeer katholiek land, maar vandaag is er een grote onverschilligheid ontstaan over alles wat met het religieuze te maken heeft, omdat de wereld niet langer geïnteresseerd is in het spirituele. Dit verklaart het grote probleem van België, dat het grootste aantal zelfmoorden in Europa kent. Dus we moeten ons leven zin geven, dat is onze opdracht. Ik ben van mening dat alle parochies zich op dit gebied moeten concentreren. Parochies mogen geen gesloten parochies blijven, waar geen plaats is voor degenen die niet van hen zijn. We moeten deze opening maken en iedereen omarmen…” (Metropoliet van Brussel Athenagoras, die van oorsprong een Vlaming is). https://orthodoxia.be/nl/2020/05/21/interview-met-zijne-eminentie-metropoliet-athenagoras-van-belgie-en-exarch-van-nederland-en-luxemburg-ter-gelegenheid-van-het-25-jarig-bestaan-van-de-parochie-van-brugge/
 
  Heiligen van de Lage Landen, orthodoxe icoon. 
 

Gods zegen. Ik ken dit wel. Ook een zegen van God.

Ken je Torben Søndergaard? Hij heeft een soortgelijke beweging. Kijk anders maar eens op https://thelastreformation.com/. Je hoeft het natuurlijk niet met alles eens te zijn, maar, het is zeker de moeite waard om te bekijken. Het zou me niks verbazen als het aansluit bij de beweging waar jullie naar toe gaan. Fijne dag gewenst en Gods Zegen!

John MacArthur 
Volgens mij oprecht. Voor zover ik dat op afstand kan beoordelen. 
Veel bijbelkennis. 
Predikt al tientallen jaren Gods boodschap. 
Neemt geen blad voor de mond. 
Hieronder een interview na 1,5 minuut commercial 
 

Mooi, jammer dat hij erom vermoord is, maar daarboven is hij met liefde binnen gehaald
Evangelisatie doen wij organisatorisch ook nog niet, maar sommigen wel op eigen initiatief. Zo heb ik het ook wel eens met collega's er over. Soms ook met zoekenden onder hen. 

Doet me een beetje denken aan de "new reformation". Zij hebben de kerk uit Handelingen als basis. Markus 16 is uiteraard van toepassing: "En zij, uitgegaan zijnde, predikten overal, en de Heere wrocht mede, en bevestigde het Woord door tekenen, die daarop volgden. Amen."

Maar gelukkig zijn er af en toe uitzonderingen. Deze video is van de Tataarse orthodoxe gemeenschap. Hier is te zien hoe priester Daniël Sysójev evangeliseert onder de Tataren en Bashkiren. Die volken zijn voor het grootse deel islamitisch. En priester vader Daniël houdt op deze video een gebedsdienst tijdens hun festival die te maken heeft met paardrijden. Er wordt gebeden en evangelie gelezen zowel in Russisch als in het Tataars. Natuurlijk werden sommige moslims boos als ze dit zagen. De inspanningen, preken en anti-islamitische kritiek van vader Daniël leidde ertoe dat vele moslims zich tot Christus bekeerden. Daarom werd vader Daniël ook door een moslim vermoord op 20 november 2009. Velen vereren hem als heilige en volgens mij is het ook terecht. Moge zijn ziel in vrede rusten. 
 

Dank je wel voor je bijdrage. Het schetst een helder beeld. Ik denk dat we kunnen concluderen dat het ook in orthodoxe landen zo is, dat de echte oprechte gelovigen die Jezus volgen een kleine schare is. Jammer om te lezen dat je eigenlijk hierdoor moeilijk tot dat contact komt waar je zo naar verlangt. Herkenbaar is het wel. Ik kom zelf van oorsprong uit de PKN en daarvoor van de gereformeerde kerk, dat daarin is opgegaan. Het was moeilijk om te zien dat het geloof almaar minder en minder werd. 
Zijn er ook geen gesprekskringen?
We zijn sinds een maand bij onze vorige gemeente weg gegaan. We zitten nu bij Real Life in Veenendaal. Zij waren er al als interkerkelijke groep dat Heilige Geest avonden hielden, begonnen vanuit een paar Nederlands Gereformeerde initiatiefnemers. Maar zijn dit jaar begonnen met kerkdiensten te organiseren in een afwisselende en eigentijdse vorm. Ze noemen zichzelf echter geen gemeente, maar een beweging. 
https://reallifeconnect.nl/event-directory/
 

Nu ben ik zelf geen oosters-orthodoxe, maar @Modestus hier wel. Die zal dus vollediger en diepgaander op je vragen in kunnen gaan.
Je eerste vraag kan ik echter (hoewel dus beperkt) wel beantwoorden: tijdens de Liturgie staat de prediking vrij nadrukkelijk niet centraal. Er wordt wel gepreekt, maar de preek is meestal vrij kort, hoogstens een kwartier. En er zijn volgens mij ook vieringen waarin überhaupt niet wordt gepreekt.
Dit is binnen het katholicisme overigens ook het geval, daar wordt ook gemiddeld vijftien tot twintig minuten gepreekt en niet zelden nog korter (preken van vijf minuten zijn niet ongewoon). Het hoogtepunt van de liturgie is er, net als bij de orthodoxen, namelijk niet de prediking, maar de eucharistie, de tegenwoordigstelling van het Offer van Christus.
Dat neemt niet weg dat er veel geestelijke lectuur te vinden is in beide kerken en vrijwel elke parochie wel vormen van verdieping aanbiedt. En ook de preek zelf dient inhoudelijk wel van goede kwaliteit te zijn, met als doel om de Evangelielezing te verbinden met zowel de andere lezingen tijdens de liturgie als met het geloofsleven vandaag de dag op zowel mystiek als praktisch niveau.