Hetairos

Als Christus het licht niet laat schijnen, wie doet dat dan wel?
Natuurlijk zijn er verschillende soort licht. En die verschillen niet kunt onderscheiden, hoe zul je dan weten dat 'jouw' licht het licht is dat alle andere lichten overbodig maakt?
Jesaja 45 is niet zo makkelijk te begrijpen. Het is in beginsel al noodzakelijk, dat je de tekst correct citeert. Vooral als je de context niet meeneemt. Binnen dit onderwerp lijkt het me niet zinvol ok dieper op de materie in te gaan. Ik zelf heb al eens getracht dit onderwerp in de groep bespreekbaar te maken. Gezien het gebrek aan nuttige reacties heb ik er toen maar van afgezien.
Als er nu wel interesse is, dat moet iemand er maar een nieuw onderwerp over maken. Ik zal dan wel opnieuw beoordelen of ik aan de discussie mee wil doen.
En wat zeggen jouw partner en kinderen, etc. etc. van jouw instelling?
Misschien is het zinvol dat het filter een keer wordt gereinigd?

Wat je schrijft is inhoudelijk niet verkeerd; jouw stijl (manier?) van schrijven ontmoedigt het voeren van een dialoog. 
Ikzelf maak soms dezelfde fout, maar dan ben ik moe of ontbreekt het me aan tijd om inhoudelijk een goed bericht te schrijven. Ik denk dat de inhoud van een bericht op een christelijk forum in elk geval moet aanzetten tot  nadenken en, hopelijk, goede dialogen. Als  een bericht dat niet doet, is het een verloren kans en verdoe je tijd en energie. Daarbij is niet relevant of je het met elkaar eens wordt of bent. 
Concreet: Veel wat je schrijft nodigt in detail wel uit tot een weerwoord, maar jouw algemene stijl of wijze van re-ageren, slaat, bij bij mij in elk geval, bij voorbaat elke behoefte aan reageren al dood.
Gezien het concreet aantal inhoudelijke reacties op jouw schrijven, ben ik niet de enige die er zo over denkt.

Wat je schrijft is inhoudelijk niet verkeerd; jouw stijl (manier?) van schrijven ontmoedigt het voeren van een dialoog. 
Ikzelf maak soms dezelfde fout, maar dan ben ik moe of ontbreekt het me aan tijd om inhoudelijk een goed bericht te schrijven. Ik denk dat de inhoud van een bericht op een christelijk forum in elk geval moet aanzetten tot  nadenken en, hopelijk, goede dialogen. Als  een bericht dat niet doet, is het een verloren kans en verdoe je tijd en energie. Daarbij is niet relevant of je het met elkaar eens wordt of bent. 
Concreet: Veel wat je schrijft nodigt in detail wel uit tot een weerwoord, maar jouw algemene stijl of wijze van re-ageren, slaat, bij bij mij in elk geval, bij voorbaat elke behoefte aan reageren al dood.
Gezien het concreet aantal inhoudelijke reacties op jouw schrijven, ben ik niet de enige die er zo over denkt.

Het 'verstaan van de wil van God' is al nodig voordat je de 'trein in stapt'. Ik lees in de Bijbel dat 'God zowel het willen als het werken in de mens uitwerkt'. Dit is wat lastig te verstaan en klinkt als een tegenspreek in zichzelf.

Ongetwijfeld, maar dat wilde ik niet zeggen met mijn opmerking. Ik wilde benadrukken dat God mensen zoekt wier hart volkomen naar Hem uitgaan (naar het leven uit God 'hunkeren', zeg maar).
Dan maakt het niet uit tot welke religieuze stroming je wel of niet behoort. God zoekt zoekende harten en geen religieuzen (die 'het' in feite al in een religie 'gevonden' hebben). Dan ligt het wel voor de hand, dat Hij die 'zoekende' dan leidt naar de Waarheid (die dan óók als zodanig door die zoekende wordt herkend).
Vandaar dat ik geloof dat er maar één weg, één waarheid en één leven is. Wie zoekt zal vinden. Dat is waar omdat God het zoeken naar Waarheid beproeft en vrucht geeft. 

Was de Neanderthaler bekend met het begrip 'vrije' tijd?

Wat je schrijft is inhoudelijk niet verkeerd; jouw stijl (manier?) van schrijven ontmoedigt het voeren van een dialoog. 
Ikzelf maak soms dezelfde fout, maar dan ben ik moe of ontbreekt het me aan tijd om inhoudelijk een goed bericht te schrijven. Ik denk dat de inhoud van een bericht op een christelijk forum in elk geval moet aanzetten tot  nadenken en, hopelijk, goede dialogen. Als  een bericht dat niet doet, is het een verloren kans en verdoe je tijd en energie. Daarbij is niet relevant of je het met elkaar eens wordt of bent. 
Concreet: Veel wat je schrijft nodigt in detail wel uit tot een weerwoord, maar jouw algemene stijl of wijze van re-ageren, slaat, bij bij mij in elk geval, bij voorbaat elke behoefte aan reageren al dood.
Gezien het concreet aantal inhoudelijke reacties op jouw schrijven, ben ik niet de enige die er zo over denkt.

Ongetwijfeld, maar dat wilde ik niet zeggen met mijn opmerking. Ik wilde benadrukken dat God mensen zoekt wier hart volkomen naar Hem uitgaan (naar het leven uit God 'hunkeren', zeg maar).
Dan maakt het niet uit tot welke religieuze stroming je wel of niet behoort. God zoekt zoekende harten en geen religieuzen (die 'het' in feite al in een religie 'gevonden' hebben). Dan ligt het wel voor de hand, dat Hij die 'zoekende' dan leidt naar de Waarheid (die dan óók als zodanig door die zoekende wordt herkend).
Vandaar dat ik geloof dat er maar één weg, één waarheid en één leven is. Wie zoekt zal vinden. Dat is waar omdat God het zoeken naar Waarheid beproeft en vrucht geeft. 

Naar mijn idee is jouw conclusie correct.
Ik zou haast zeggen dat het logisch is. Hetzelfde geldt voor God; die bevindt zich nog altijd concreet buiten onze tijd en ruimte. Het punt is, dat Hij juist, de mens Jezus Christus heeft gezonden als overbrugging tussen God en onze tijd en ruimte. Dus in Christus maakt nu ook God deel uit van onze tijd en ruimte. In Christus heeft de Waarheid die zich eerder enkel in God bevond zich in onze werkelijkheid bekend gemaakt. 
Boeiend filosofisch thema. 

Naar mijn idee is jouw conclusie correct.
Ik zou haast zeggen dat het logisch is. Hetzelfde geldt voor God; die bevindt zich nog altijd concreet buiten onze tijd en ruimte. Het punt is, dat Hij juist, de mens Jezus Christus heeft gezonden als overbrugging tussen God en onze tijd en ruimte. Dus in Christus maakt nu ook God deel uit van onze tijd en ruimte. In Christus heeft de Waarheid die zich eerder enkel in God bevond zich in onze werkelijkheid bekend gemaakt. 
Boeiend filosofisch thema. 

Waarschijnlijk heb ik dan inderdaad iets niet begrepen of is dat correcte begrip in de loop van de discussie verloren gegaan. Dat is het probleem van vele woorden en vooronderstelde begrippen, zodat je je voortdurend  zit af te vragen: wat wordt er concreet bedoeld? Hoe moet ik dat begrijpen?
Ik meen uit jullie reacties (van jou en Petra) te begrijpen, dat jullie denken, dat het allemaal (de toekomst) wel vanzelf in orde komt. Ik ben van mening dat het, enerzijds, wel in orde komt, maar, anderzijds, dat het niet vanzelf gebeurt. 
Ik denk en geloof, dat de mensheid zich sinds de opstanding van Christus in een soort overgangsfase bevindt. Ik zie de opstanding als een soort trein die vanuit het beginpunt is vertrokken en die  alle stations van het land aandoet en degene die dat wil, de gelegenheid geeft om op te stappen. Iedereen krijgt een uitnodiging, maar er gaat maar één trein. En als je deze mist, heb je daar bewust voor gekozen.
Ik heb begrip voor de mensen die liever op het perron blijven staan en zelfs voor degenen die zich niet eens op een perron bevinden. Zo heb je mensen die wachten op een andere trein en mensen die niet willen vertrekken. Dat staat iedereen vrij. Ik geloof dan ook niet dat degenen die niet met die trein mee willen, daarvoor gestraft worden. In mijn optiek is de gave van de trein pure genade.
Ikzelf ben opgestapt om slechts één reden: ik geloof dat het land waar de trein heenrijdt beter is dan het land waar ik me bevindt. De conducteur heeft een getuigenis van dat land afgelegd, dat ik onvoorwaardelijk betrouwbaar acht. Niet om dat het getuigenis op zich  me heeft overtuigd, maar omdat de getuige zelf onvoorwaardelijk betrouwbaar blijkt. En natuurlijk is mijn kennis nog onvolmaakt, maar tot nu toe heeft Hij me niet in de steek gelaten, dus heb ik geen enkele reden om aan Hem te twijfelen.
Ik geloof dat ik het goed zie (indien niet, heb ik pech gehad) en dat ieder ander het verkeerd ziet. In mijn optiek leiden er dus geen meerdere sporen naar het eindpunt. We zien het vanzelf. Ik sluit me echter van harte aan bij dat wat de Hebreeënschrijver opmerkt in 11:6 (HSV) "Zonder geloof is het echter onmogelijk God te behagen. Want wie tot God komt, moet geloven dat Hij is, en dat Hij beloont wie Hem zoeken." Dat sluit aan bij wat er staat in 2 Kronieken 16:9 (Rev. Leidse Vertaling) "Want Jahwe laat zijn ogen gaan over de ganse aarde om zich een helper te betonen dergenen wier hart onverdeeld op hem gericht is, ....".
En laat de discussie nu maar losbarsten. Ik doe van harte mee, mits deze maar ergens over gaat en niet (opnieuw) in allerlei randzaken (vooroordelen en shortcuts) verzandt.

Waarom betrek je de wil van God erbij? Ik heb het idee dat jullie geen van beiden veel aan de wil van God gelegen laten liggen en nog steeds alleen doen waar waar jullie zelf zin in hebben.
De beste manier om te verstaan wat de 'wil van God' is, is in ieder geval zelf niets (meer) te doen en dus gewoon pas op de plaats te maken. Maar daar heb je geloof en vertrouwen voor nodig.

En juist daarom is het zinvol om elkaar te bevragen op die definities. Ik denk dat we er nu al wel achter gekomen zijn, dat niemand (blijkbaar!) de Waarheid in pacht heeft.
Pilatus vroeg al 'wat is waarheid?'. Dat was echter een retorische bedoelde vraag, want hij verwachtte niet echt een antwoord. Desondanks gaf Jezus daarvóór een zeer concrete aanwijzing waar Pilatus de Waarheid kon vinden (mits hij daarna op zoek was): Johannes 18:37 (HSV) "... Jezus antwoordde: U zegt dat Ik een Koning ben. Hiervoor ben Ik geboren en hiervoor ben Ik in de wereld gekomen: om voor de waarheid te getuigen. Iedereen die uit de waarheid is, geeft aan Mijn stem gehoor."
De discussie voor mij is in feite, wat Jezus hier precies zegt. Ik bedoel daarmee te zeggen, dat de waarheid besloten ligt in wat Jezus zegt, maar dat je dat wel moet verstaan. Nu mag je er aan twijfelen of het verhaal een betrouwbaar getuigenis van Christus is, maar dan houd ik me buiten het gesprek; ik ben op geen enkele wijze in staat om een ander te overtuigen van de betrouwbaarheid van Jezus' getuigenis. Wel kan ik antwoord geven op de vraag waarom ik dat getuigenis wel betrouwbaar acht. Maar dat is voor wie daarin is geïnteresseerd en ik vermoed dat jij dat niet bent.
Ik denk dat de waarheid wel wat breder is, want je koppelt locatie aan het begrip waarheid en je vermengt daarmee twee essentieel verschillende begrippen met elkaar. Het 'waar' in waarheid, heeft geen relatie met het 'waar' als locatie. Ik adviseer het gesprek omwille van mijn simpele geestelijke gesteldheid wel zuiver en eenvoudig te houden.
Zo kan ik schrijven 'ik wacht op de trein'. Dat kan concreet (letterlijk) waar zijn voor iemand die (bijvoorbeeld) opdracht heeft gekregen de bovenleiding te repareren. De meeste mensen bedoelen het echter metaforisch. En dan kan het nog zo zijn, dat ze alsnog op die specifieke trein wachten, maar dan ergens op een perron.

Je stelt een terechte vraag.
Jammer, echter, dat je met jouw antwoord, zoals je praktisch altijd doet, al het gras al van te voren afmaait.
Je bent zo overtuigd van jouw ongenuanceerde en contextloze zienswijze, dat je bij voorbaat elke zienswijze die daarvan afwijkt afwijst. Vind je het dan vreemd dat de meesten je negeren als serieuze gesprekspartner voor een constructieve dialoog?

Nee, maar dat heb ik al aangegeven. De aarde is in dit geval het lijk. En in het geval van Quetzalcoatl ervaar het het getuigenis als ongeloofwaardig. Neemt niet weg dat er desondanks een lijk is. Dus als ik desondanks wil weten hoe dat lijk is ontstaan, zal ik nieuwe getuigen moeten zoeken. Desnoods zal ik dan genoegen nemen met herleidbare, andere getuigenissen. Alleen zal ik dan genoegen moeten menen met het feit, dat niemand die herleidbare getuigenissen geloofwaardig vindt. Het zij zo. Ik heb dan in ieder geval voor mijzelf een geloofwaardig getuigenis gevonden. En daar word ik uiteindelijk op afgerekend.
Het verhaal is voor mij om andere redenen ongeloofwaardig. Dat geldt overigens voor heel veel verhalen.
Maar je moet het niet omkeren: Een koe is een zoogdier, maar elk zoogdier is geen koe.
Nee, iets geloofwaardig verklaren is iets dat ieder mens voor zichzelf doet. Niemand kan een ander dwingen een verhaal geloofwaardig te vinden. Je kunt geloofwaardigheid nooit als label meegeven. 
Dat weet ik niet. Je spreekt nu voor iemand anders.
Ik vermoed dat we nu uitgesproken zijn. Je brengt nu zoveel in de verhaal is, dat onderwerp (het getuigenis) allang buiten beeld is geraakt en het meer gaat lijken op een wedstrijdje in spitsvondigheid. Hier heb ik geen zin in. Mijn tijd kan ik zinvoller besteden. 

Nee, maar dat heb ik al aangegeven. De aarde is in dit geval het lijk. En in het geval van Quetzalcoatl ervaar het het getuigenis als ongeloofwaardig. Neemt niet weg dat er desondanks een lijk is. Dus als ik desondanks wil weten hoe dat lijk is ontstaan, zal ik nieuwe getuigen moeten zoeken. Desnoods zal ik dan genoegen nemen met herleidbare, andere getuigenissen. Alleen zal ik dan genoegen moeten menen met het feit, dat niemand die herleidbare getuigenissen geloofwaardig vindt. Het zij zo. Ik heb dan in ieder geval voor mijzelf een geloofwaardig getuigenis gevonden. En daar word ik uiteindelijk op afgerekend.
Het verhaal is voor mij om andere redenen ongeloofwaardig. Dat geldt overigens voor heel veel verhalen.
Maar je moet het niet omkeren: Een koe is een zoogdier, maar elk zoogdier is geen koe.
Nee, iets geloofwaardig verklaren is iets dat ieder mens voor zichzelf doet. Niemand kan een ander dwingen een verhaal geloofwaardig te vinden. Je kunt geloofwaardigheid nooit als label meegeven. 
Dat weet ik niet. Je spreekt nu voor iemand anders.
Ik vermoed dat we nu uitgesproken zijn. Je brengt nu zoveel in de verhaal is, dat onderwerp (het getuigenis) allang buiten beeld is geraakt en het meer gaat lijken op een wedstrijdje in spitsvondigheid. Hier heb ik geen zin in. Mijn tijd kan ik zinvoller besteden. 

Dan valt het dubbel tegen als dan blijkt dat je op het verkeerde paard hebt gewed.
Dan moet je wel uitleggen wat je met 'begeerte' bedoelt. Ik denk dat Jezus wel iets begeerde, namelijk het doen van de wil van de Vader.
Het effect is hetzelfde. "als je alle hoop op een betere toekomst laat varen" dan geef je het op. Je ziet geen uitkomst meer.
Het punt in deze is dat er desondanks in de wanhoop nog een stap nodig is, die geen mens automatisch vanuit zichzelf zet: het uitroepen in wanhoop tot de Enige die hulp kan bieden. Daarom zegt de Bijbel: "Wie tot God nadert, moet geloven dat Hij bestaat en een beloner is voor wie Hem ernstig zoeken". Het punt is, dat je in beginsel alleen maar naar God kunt zoeken, als je wanhopig bent.
Ik zou zeggen: Jezus volgen is het antwoord vinden op de vragen die je niet stelt. Net zoals de discipel die zegt: Spreek, Heer, uw knecht luistert.

Petra stelt eigenlijk twee vragen. Ten eerste: is Openbaring van later datum? en ten tweede: Wist Mattheus van Openbaring?
De eerste vraag wordt over het algemeen bevestigend beantwoord. maar het antwoord op de tweede vraag is in feite niet te beantwoorden. 
Aan de andere kant: Ik zou er nog een vraag aan toe kunnen voegen. Wat is de Bijbel eigenlijk? Natuurlijk weet ik concreet dat het een verzameling boeken is (Bijbel is afgeleid van bibliotheek).
Velen christenen noemen de Bijbel het Woord van God. Persoonlijk denk ik echter dat de Bijbel eerder (en, eerlijk gezegd, niet veel meer is dan dat) een verzameling getuigenissen is. En wel, getuigenissen van mensen die in de loop van, pak en beet, 2000 jaar hun getuigenis gaven van hun belevenissen. En in die belevenissen stond, op de een of andere wijze, altijd God centraal.
Dat heeft consequenties voor de autoriteit die aan de Bijbel wordt toegekend, natuurlijk.
Misschien mag ik aan jullie vragen hoe jullie dat zien?

Wat zou je definiëren als getuigenis? Als ik de voorbeelden bekijk die je noemt (scheppingsverhaal, zondvloed, slavernij in Egypte, geboorteverhaal van Christus, verhaal over het proces tegen Jezus) zie ik daar enkel maar getuigenissen; iemand maakt iets mee en geeft daar in eigen woorden een verslag van. Kern in deze is dat de gebeurtenissen niet zijn verzonnen! Met andere woorden: er vindt iets plaats in de realiteit van 'hun' bestaan en dat verhalen ze. Dat ze hun verhaal een eigen kleuring en uniek karakter geven is logisch. Daarom hechten we ook belang aan de hoeveelheid 'getuigen'.
Er is echter een aspect van 'getuigen' (werkwoord) dat ik nog niet heb genoemd, maar dat is wel van belang voor ons gesprek. Dat is namelijk de consequentie of het resultaat. Voorbeeld: Het scheppingsverhaal en het ontstaansverhaal van de zonde. We weten niet wat er werkelijk heeft plaatsgevonden, maar we weten wel dat de schepping concreet een realiteit is en dat de zonde een onderdeel is van ons bestaan. Het getuigenis dat is opgetekend vanaf Genesis, vertelt ons hoe iemand die ontwikkeling heeft 'gezien' en begrepen. Nu kunnen we onze twijfel hebben over de realiteit of beleving van die gebeurtenis; feit blijft dat de schepping en de zonde er zijn en wel tot op de huidige dag.
Dat aspect is herkenbaar in al de voorbeelden die je noemt. Ik ben het wel met je eens dat er ook getuigenissen zonder dat aspect zijn. maar die vind je bijna niet niet in de Bijbel. Naar mijn mening is praktisch elk getuigenis in de Bijbel gelinkt (verweven met) aan het grote plaatje: Schepping > zonde > overwinning > herstel van alle dingen > realisatie van het oorspronkelijke plan of doel van God > eeuwigheid. Je zou (zeer kort door de bocht) kunnen zeggen, dat er per direct een kink in de kabel kwam, maar dat vanaf dat moment ook direct de genezing van die kink werd aangekondigd en dat die genezing sinds de komst van Christus op gang is gekomen. Daarvan wordt in de 66 boeken van de Bijbel getuigd. Zou ik nog kunnen opmerken, dat nu, sinds Christus' opstanding, dat getuigenis door Hem (de getrouwe getuige, Openbaring 4:5) zelf is opgepakt. Het getuigenis van de Bijbel stopt bij Hem, maar sindsdien getuigt Hij.

Petra stelt eigenlijk twee vragen. Ten eerste: is Openbaring van later datum? en ten tweede: Wist Mattheus van Openbaring?
De eerste vraag wordt over het algemeen bevestigend beantwoord. maar het antwoord op de tweede vraag is in feite niet te beantwoorden. 
Aan de andere kant: Ik zou er nog een vraag aan toe kunnen voegen. Wat is de Bijbel eigenlijk? Natuurlijk weet ik concreet dat het een verzameling boeken is (Bijbel is afgeleid van bibliotheek).
Velen christenen noemen de Bijbel het Woord van God. Persoonlijk denk ik echter dat de Bijbel eerder (en, eerlijk gezegd, niet veel meer is dan dat) een verzameling getuigenissen is. En wel, getuigenissen van mensen die in de loop van, pak en beet, 2000 jaar hun getuigenis gaven van hun belevenissen. En in die belevenissen stond, op de een of andere wijze, altijd God centraal.
Dat heeft consequenties voor de autoriteit die aan de Bijbel wordt toegekend, natuurlijk.
Misschien mag ik aan jullie vragen hoe jullie dat zien?

Dat maakt het discussiëren op een forum nu juist zo interessant. Tenzij die verschillende interpretaties worden genegeerd of niet worden opgemerkt.
Ik zie dat 'dynamische' nu juist als essentieel. Het kenmerkende van de Waarheid is, dat ze beweegt en groeit en dus ontwikkelt. Net als leven, daarvan is enkel maar sprake wanneer het groeit én zelf weer leven opwekt. 
Dan wijkt eveneens jouw definite van God's Koninkrijk af van die van mij. In 'mijn' Koninkrijk van God, was een tijd dat het er niet was. Toen is het in een punt des tijds verschenen en ontwikkelt zich sindsdien tot iets dat uiteindelijk de hele aarde zal omvatten. Maar ondertussen wordt (alweer in een moment) de schepping van de vergankelijkheid bevrijd en zal het Koninkrijk van God zich in eeuwigheid verder ontwikkelen.

Hoi Petra,
Enige tijd geleden heb ik al eens een wat algemenere definitie van Waarheid geponeerd. Eigenlijk bestond deze uit twee peilers: Waarheid is eeuwig en waarheid in waar in zichzelf. Dat laatste is eigelijk de betekenis van waar'heid'.
Zoals wij in algemeen over de waarheid spreken, hebben we het over iets dat waar 'is'. Maar het woordje 'is' (werkwoordsvorm: ott) heeft een tijdelijk aspect. Immers wat nu 'is', kan straks veranderen is 'was' en vervolgens in 'geweest'. Mijn mening is dat dit bij de Waarheid nooit het geval kan zijn.
Voorbeeld: Water verandert bij een bepaalde temperatuur in ijs. Je zou dan denken dat dit een waarheid is. Maar zowel water als temperatuur is een natuurlijk verschijnsel. (net als de tijd, overigens).
Wat zou er nu gebeuren als ons natuurlijke bestaan wordt veranderd in een bestaan dat een soort vereniging tussen geestelijk en natuurlijk. Het natuurlijke wordt niet opgeheven, maar wordt als het ware compleet, of, zoals de Bijbel het uitdrukt, verzwolgen in de overwinning (van de Waarheid over de leugen).
Uiteraard kan ik hier nog veel mee over schrijven, maar uit je reactie moet maar blijken of je daar in bent geïnteresseerd.
Ik ben van mening, dat in de natuurlijke wereld (waar reden en bewijs geldig zijn) alleen maar iets (tijdelijk) waar kan zijn. Maar dat de Waarheid, als entiteit, daar niet bestaat. In mijn optiek is alles dat niet van God komt en door Hem wordt geïnitieerd, onderdeel van de leugen, in die zin dat alles niet compleet is en daardoor vergankelijk is (te beschadigen is.)
Het Christendom is een religie. De Waarheid staat los van welke religie dan ook. Als een mens, waar op ter wereld en binnen welke religie dan ook, een hart heeft dat zoekt naar de Waarheid (die uit God komt), dan wordt die mens door de Waarheid gevonden (God zélf zoekt die mens op!). In feite vertelt een religie een verhaal van de mens die nog altijd de Waarheid in zichzelf, en dus buiten God om, zoekt. Dan wordt religie tot een surrogaat-waarheid die uiteindelijk zal verdwijnen, net als al het andere dat de mens produceert.

Hoi Petra,
Enige tijd geleden heb ik al eens een wat algemenere definitie van Waarheid geponeerd. Eigenlijk bestond deze uit twee peilers: Waarheid is eeuwig en waarheid in waar in zichzelf. Dat laatste is eigelijk de betekenis van waar'heid'.
Zoals wij in algemeen over de waarheid spreken, hebben we het over iets dat waar 'is'. Maar het woordje 'is' (werkwoordsvorm: ott) heeft een tijdelijk aspect. Immers wat nu 'is', kan straks veranderen is 'was' en vervolgens in 'geweest'. Mijn mening is dat dit bij de Waarheid nooit het geval kan zijn.
Voorbeeld: Water verandert bij een bepaalde temperatuur in ijs. Je zou dan denken dat dit een waarheid is. Maar zowel water als temperatuur is een natuurlijk verschijnsel. (net als de tijd, overigens).
Wat zou er nu gebeuren als ons natuurlijke bestaan wordt veranderd in een bestaan dat een soort vereniging tussen geestelijk en natuurlijk. Het natuurlijke wordt niet opgeheven, maar wordt als het ware compleet, of, zoals de Bijbel het uitdrukt, verzwolgen in de overwinning (van de Waarheid over de leugen).
Uiteraard kan ik hier nog veel mee over schrijven, maar uit je reactie moet maar blijken of je daar in bent geïnteresseerd.
Ik ben van mening, dat in de natuurlijke wereld (waar reden en bewijs geldig zijn) alleen maar iets (tijdelijk) waar kan zijn. Maar dat de Waarheid, als entiteit, daar niet bestaat. In mijn optiek is alles dat niet van God komt en door Hem wordt geïnitieerd, onderdeel van de leugen, in die zin dat alles niet compleet is en daardoor vergankelijk is (te beschadigen is.)
Het Christendom is een religie. De Waarheid staat los van welke religie dan ook. Als een mens, waar op ter wereld en binnen welke religie dan ook, een hart heeft dat zoekt naar de Waarheid (die uit God komt), dan wordt die mens door de Waarheid gevonden (God zélf zoekt die mens op!). In feite vertelt een religie een verhaal van de mens die nog altijd de Waarheid in zichzelf, en dus buiten God om, zoekt. Dan wordt religie tot een surrogaat-waarheid die uiteindelijk zal verdwijnen, net als al het andere dat de mens produceert.

Hoi Petra,
Enige tijd geleden heb ik al eens een wat algemenere definitie van Waarheid geponeerd. Eigenlijk bestond deze uit twee peilers: Waarheid is eeuwig en waarheid in waar in zichzelf. Dat laatste is eigelijk de betekenis van waar'heid'.
Zoals wij in algemeen over de waarheid spreken, hebben we het over iets dat waar 'is'. Maar het woordje 'is' (werkwoordsvorm: ott) heeft een tijdelijk aspect. Immers wat nu 'is', kan straks veranderen is 'was' en vervolgens in 'geweest'. Mijn mening is dat dit bij de Waarheid nooit het geval kan zijn.
Voorbeeld: Water verandert bij een bepaalde temperatuur in ijs. Je zou dan denken dat dit een waarheid is. Maar zowel water als temperatuur is een natuurlijk verschijnsel. (net als de tijd, overigens).
Wat zou er nu gebeuren als ons natuurlijke bestaan wordt veranderd in een bestaan dat een soort vereniging tussen geestelijk en natuurlijk. Het natuurlijke wordt niet opgeheven, maar wordt als het ware compleet, of, zoals de Bijbel het uitdrukt, verzwolgen in de overwinning (van de Waarheid over de leugen).
Uiteraard kan ik hier nog veel mee over schrijven, maar uit je reactie moet maar blijken of je daar in bent geïnteresseerd.
Ik ben van mening, dat in de natuurlijke wereld (waar reden en bewijs geldig zijn) alleen maar iets (tijdelijk) waar kan zijn. Maar dat de Waarheid, als entiteit, daar niet bestaat. In mijn optiek is alles dat niet van God komt en door Hem wordt geïnitieerd, onderdeel van de leugen, in die zin dat alles niet compleet is en daardoor vergankelijk is (te beschadigen is.)
Het Christendom is een religie. De Waarheid staat los van welke religie dan ook. Als een mens, waar op ter wereld en binnen welke religie dan ook, een hart heeft dat zoekt naar de Waarheid (die uit God komt), dan wordt die mens door de Waarheid gevonden (God zélf zoekt die mens op!). In feite vertelt een religie een verhaal van de mens die nog altijd de Waarheid in zichzelf, en dus buiten God om, zoekt. Dan wordt religie tot een surrogaat-waarheid die uiteindelijk zal verdwijnen, net als al het andere dat de mens produceert.

Hoi Petra,
Enige tijd geleden heb ik al eens een wat algemenere definitie van Waarheid geponeerd. Eigenlijk bestond deze uit twee peilers: Waarheid is eeuwig en waarheid in waar in zichzelf. Dat laatste is eigelijk de betekenis van waar'heid'.
Zoals wij in algemeen over de waarheid spreken, hebben we het over iets dat waar 'is'. Maar het woordje 'is' (werkwoordsvorm: ott) heeft een tijdelijk aspect. Immers wat nu 'is', kan straks veranderen is 'was' en vervolgens in 'geweest'. Mijn mening is dat dit bij de Waarheid nooit het geval kan zijn.
Voorbeeld: Water verandert bij een bepaalde temperatuur in ijs. Je zou dan denken dat dit een waarheid is. Maar zowel water als temperatuur is een natuurlijk verschijnsel. (net als de tijd, overigens).
Wat zou er nu gebeuren als ons natuurlijke bestaan wordt veranderd in een bestaan dat een soort vereniging tussen geestelijk en natuurlijk. Het natuurlijke wordt niet opgeheven, maar wordt als het ware compleet, of, zoals de Bijbel het uitdrukt, verzwolgen in de overwinning (van de Waarheid over de leugen).
Uiteraard kan ik hier nog veel mee over schrijven, maar uit je reactie moet maar blijken of je daar in bent geïnteresseerd.
Ik ben van mening, dat in de natuurlijke wereld (waar reden en bewijs geldig zijn) alleen maar iets (tijdelijk) waar kan zijn. Maar dat de Waarheid, als entiteit, daar niet bestaat. In mijn optiek is alles dat niet van God komt en door Hem wordt geïnitieerd, onderdeel van de leugen, in die zin dat alles niet compleet is en daardoor vergankelijk is (te beschadigen is.)
Het Christendom is een religie. De Waarheid staat los van welke religie dan ook. Als een mens, waar op ter wereld en binnen welke religie dan ook, een hart heeft dat zoekt naar de Waarheid (die uit God komt), dan wordt die mens door de Waarheid gevonden (God zélf zoekt die mens op!). In feite vertelt een religie een verhaal van de mens die nog altijd de Waarheid in zichzelf, en dus buiten God om, zoekt. Dan wordt religie tot een surrogaat-waarheid die uiteindelijk zal verdwijnen, net als al het andere dat de mens produceert.