Tomega

Wat jij leest in deze zin, zie ik niet. Het staat er niet, durf ik te stellen, maar het lijkt me beter dat jij onderbouwt wat jij stelt. Want er staat dit: Hij heeft de aarde niet geschapen met het doel om leeg te zijn, maar hij heeft haar geformeerd met het doel dat men daarop zou wonen. Wat jij in de tekst veranderen wil, dat staat er niet geschreven, Kun je toelichten waarom je het eerste zo leest? Want wat jij er in leest, maakt dat jij ergens anders wilt gaan veranderen. Dat klinkt gewoon niet zo heel erg respectvol tegenover de auteur van de tekst.

.

Dat is precies de exacte omschrijving van wat ik zeg (nu voor de derde of vierde keer): drogargument beroep op autoriteit. De muis herhaalt voor de vijfde keer dat door zijn stampen de brug zal bezwijken, maar vergat even dat de olifant liever in de porseleinkast was dan bij de muis op de brug. Het argument kan volkomen los staan van het onderwerp, waardoor het argument als argument van het onderwerp, geen onderwerp is, maar vulsel, vuilsel, of zelfs ruïnering.

Ik ben blij dat is opgevallen dat iets storend is en verdrietig dat je wel helicopters laat opstijgen, maar zelf geen landingsplaats hebt. Waarom is God van gedachten veranderd? De bijbel verklaart waarom. En wat zeg jij over deze door jou als mooi geclassificeerde vraag? En zo geef je zelf een schoolvoorbeeld van wat ik over je heb gezegd. En je ruïne-boodschap landt op je eigen hoofd. Vind ik verdrietig. Doe er wat mee. Bouw een landingsplaats.

Toch wel, dat is namelijk nu juist waar een discussie over gaat. Het woord heeft eeuwig leven. Maar de menselijke geest verandert elk woord, tot iets ongehoords. Terwijl dat nu juist de drogreden 'beroep op autoriteit' is, zoals ik al heb aangegeven. Het heeft dus weinig zin om dat steeds maar te blijven herhalen. Het gaat er niet om of de waarheid wordt bevonden in de woorden van de sterke sprekers. Maar het gaat er om dat jouw woorden zich niet kunnen meten met hun woorden. Het schieten met propjes op een brachiosaurus, biedt geen uitkomsten waar de pro

Ook dat is een drogreden: Het ene volgt niet het andere. Geschapen is een term dat aangeeft dat het in het verleden ooit is gekomen. Of het gepoept is gevormd of spontaan ontstaan of gemaakt is irrelevant. Als je blijft hangen op het niveau van de woorden die concepten benoemen, zul je nooit tot het bespreken van concepten komen. Het leven wordt bewezen door nieuw leven dat daadwerkelijk nieuw ontstaat en opnieuw identificeerbaar als individu. Toch weet alles en iedereen dat ook jij een aardje hebt naar je vaartje. Dus bewijst dat gegeven van het heden, dat er iets wordt doorge

Je redeneert wat snellig. Ik bestrijd wat jij zegt. Hoe dat is, is niet relevant. Relevant is dat degenen die jij bestrijdt vele eeuwen hebben overbrugd, en daarmee duidelijk weerbaarder en overtuigender zijn bevonden onder de mensen dan wat jij over hen brengt. Wil je je meten aan de groten, wees dan zelf om te beginnen groots. Wie de winden van leer en weleer meent te kunnen weerstaan, dient zich eerst af te vragen of het hem niet altijd al voor de wind was gegaan.

Leven schept leven, dat daarmee bewijst, elke keer weer opnieuw, dat leven ergens geschapen is. Vruchtbaarheid is dus een volstrekt eenduidige en logische zaak van aandacht voor alles wat leeft. Want het bewijst aan het heden, hoe verleden en toekomst met zekerheid aan het heden verbonden zijn. Daarmee is de vergankelijkheid van het heden, gekoppeld aan het verstreken verleden en de nog ongerepte toekomst, waardoor die vergankelijkheid duidelijk wordt gerelativeerd en geplaatst in een breder verband van aard en zaad en de beperktheid in het heden aan kennis en begrip, van wat was en van wat ko

Dat is een drogargument: Beroep op autoriteit. Wat je daarna schrijft is nou typisch één van de vele visies die mensen op deze materie hebben. Je blijft doen wat ik nu zojuist net zeg dat je doet. Dat jij nu nog een mening kunt hebben over degenen van zoveel eeuwen geleden, bewijst genoegzaam hun plaats en positie, terwijl wat jij schrijft een post later alweer wordt afgefakkeld. Het gaat hier nu om jouw visie, die vooral getuigt van jouw doordacht denken. Wat jij doet, kun je niet één op één toerekenen aan anderen, hoezeer dat ook verweven kan zijn met hoe je denkt. Maa

Het probleem van de mens is dat hij er niet aan wil, wat hem wel wordt aangezegd. De bijbel is helemaal geen geloofsboek, maar een feitenboek. En het is op grond van de beschreven feiten, dat de mens gaat inzien en geloven, wat de mens ten diepste wel weet, namelijk dat God de leiding heeft, en aan de mens leven wil geven. Johannes 3:11-12 Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: Wij spreken, wat Wij weten, en getuigen, wat Wij gezien hebben; en gijlieden neemt Onze getuigenis niet aan. Indien Ik ulieden de aardse dingen gezegd heb, en gij niet gelooft, hoe zult gij geloven, indien Ik

Al de teksten die je aanhaalt zijn door mensen geschreven, en door mensen is er de status 'goddelijk' aan gegeven. Wat er dus feitelijk is gebeurd: mensen zijn andere teksten gaan schrijven. Je titel zou dus moeten zijn: Waarom zijn mensen andere teksten gaan schrijven over het eeuwig leven van zichzelf. Welnu, het antwoord daarop is eenvoudig: mensen hebben daarover al sinds mensenheugenis een meningsverschil. Hoe zouden jullie selectief of aangepast schrijven toedichten aan hen die met meer macht en gezag de eeuwen trotseerden dan jij, terwijl je zelf aangepast en sel

Ja, en dat vind ik arrogant. Hoe meer visies hoe meer vreugd! Als je de visie niet aanhangt om niet onder maar boven het water te ademen, ben je in het diepe ten dode opgeschreven, hoewel je nog even leeft zolang je denkt en doet. Is dat arrogantie, of is dat een visie? Of is dat besef en het delen van iets van de realiteit? Zalig zij, die zien waar ze staan of vallen, en het leven zoeken waar dat te vinden is. Een natuurlijke drenkeling hapt naar leven en grijpt naar vastigheden. Een dwaas verdrinkt en meent daarin zijn geboorte te ondergaan. Een gelovige kijkt en ziet en

En wetteloosheid zondaars. En liefde voor de wet wettige overdenkingen en bewegingen. Kun je je voorstellen dat er geen misstanden en afwijkingen kunnen voorkomen bij een bepaalde insteek of focus? Maar nooit is zuiver of wettig of wijs om misgaan en misvatting te gebruiken als argument en wrikstok om de goede en wettige moraal omver te halen. Niet het goede is slecht, maar de slechterik die het goede lastert.

Met deze uitleg maak je Jefta belachelijk, en overigens de tekst ook. Je legt er gedachten en redeneringen in die uit jouw voorstelling komen van hoe Jefta moet handelen en denken. Als er een hond was uitgegaan had hij die ook moeten brandofferen. Dat kan ook niet. Maar logisch is om bij zijn gelofte vervullen, die gelofte wettig te doen plaatsvinden. En dan is een offer van een hond anders dan een offer van een koe en anders dan een offer van een mensenleven. Daarvoor kent de wet lossingen. Zoals de tekst ook keurig beschrijft. Overigens beschrijft die tekst ook keurig hoe Jefta klem wordt ge

Precies. Maar niet zelfs. Nu wij door de Zoon kinderen van Abraham zijn, is relevant hoe het Ismaël vergaat. De dienstknecht kan genade winnen, en de zoon kan genade verliezen.

Je bent een kind van Abraham, of je bent dat niet. Abraham is niet veranderd. Alles van Abraham zegt daarom ook iets tot jou. Misschien anders, maar zeker niet zonder betekenis ook voor jou.

Dat was toen en het eerste geldt ook voor nu. Dan is een dier slachten toch echt van een andere orde lijkt me. En jouw blijdschap een beetje misplaatst. Sommigen wel, anderen niet. Als je moeite hebt om te delen wat je denkt, bespaar je dan een antwoord en dan praat ik wel met die sommigen. Wat biedt jouw indruk jou, of mij, als je aan de oppervlakte blijft hangen? Was Christus' leven wel of niet een martelgang, in jouw opinie?

Is het offer van Christus wel of niet een bloedoffer? Is de verzoening die Christus bracht wel of niet iets waar de mens aanspraak op wil maken? Is dat of een dergelijk offer dan wel of niet benodigd voor de redding van de huidige en toekomende mens? Wordt de mens daarop wel of niet geroepen om de weg van Christus na te volgen? Is dat wel of niet een martelgang voor het vlees? Geloof je dat wel of geloof je dat niet?

Vreemde rammel. Een dier wordt niet mishandeld voor of bij de slachting, terwijl Christus en allen die Hem volgen wel worden mishandeld en als geplaagde slachtlammeren lijdzaam doorgaan.. Hoe is een veranderde gedachte van God op dit punt, als gelukkig te beschouwen door jou?? Heb je wel eens bij jezelf, dat je struikelt over oppervlakkigheden? Is het niet zaak om eerst je pad te effenen alvorens je een aanloop neemt om in het diepere te springen?

Want God heeft de schepping zodanig liefgehad, dat Hij zijn Zoon Christus heeft gestuurd. Dat is niet relationeel? En dat sturen was niet binnen een liefdesverhouding? Pas op dat je niet dwaalt! Ook de 'verenigende liefde' zoals je dan benoemt, brengt weinig onderscheidends. Liefde offert iets van zichzelf op omwille van de begeerte om die ander te winnen. Als dat niet tweezijdig is, dan is het willen winnen dwaasheid en irrationeel en dus ook zonder nut en zonder versterking van de onderlinge band. Dan wordt de liefde en de inspanning om te winnen, niet beantwoord en dat brengt geen toen

Je begrijpt niet dat mijn godsbeeld irrelevant is. Bekijk het eens andersom, vanaf God. God identificeert zich met het meest zuivere en meest wettige en meest omvattende en meest liefdevolle en meest barmhartige en meest rechtvaardige en meest betrouwbare. Is dat nu mijn persoonlijk godsbeeld, of is dat een godsbeeld dat elke objectieve beschouwer zou hebben die een godsbeeld heeft? Of nog anders: is het niet frappanter dat de God die claimt de Levende God te zijn, net precies die eigenschappen claimt die de mens als goddelijk zou betitelen?? Is dat niet volkomen logisch? Voel je niet dat ook

Dat is slechts een deel. Er staat ook dat "de ijver hem vervulde". Als je weet wat dat betekent en hoe dat in het oude testament de toorn van God stilde, dan begrijp je meer. Dat ben ik met je eens. Want begeerte wordt door jou uitsluitend bestaandelijk begrepen. Maar wanneer je Gods bestaan ook reēel duidt en de begeerte naar God en Gods heiligheden ook bestaandelijk duidt, begrijp je meer. De eeuwige mens is meer dan een opgaan in een eenheid met God. Meer individueel van wezen en meer één van geest. Zonder dat individuele aspect, is liefde niet meer relationeel. Is liefde zonder rel

Dat vind ik met alle respect voor het heilige onderwerp, lariekoek. Als míjn liefde voor jou enkelvoudig is, kan jouw ego niet langer bestaan. Houd ik dan van jou? Jouw ego heeft in mijn liefde voor jou geen plaats. Voel je je nu begrepen? Of althans geliefd? Ik vrees dat dat wel meevalt.

Zeker. Zelfs met het diepste denken, komt de wetenschap niet verder dan brabbelende onzin uit te braken. Pas waar wetenschap begint vol onbegrip zo secuur en trouw mogelijk wettige verbanden te beschrijven, geraakt de wetenschap verder van z'n apropos en verder tot besef wat hetgeen buiten zijn macht en wezen is. Want al die planeten en het universum spiegelen ook de wijsheid en volmaakte wettigheid en almacht Gods.

Dat is overdrachtelijk, en ook overdrachtelijk niet een erg sluitende beschrijving. Want immers, heel het concept van straf en eeuwig lijden is erop gericht om het ego te breken. Dat breken is dus conceptueel niet anders in voorzien, dan met harde hand. Want de onverzoenlijkheid en de verharding en de duivel als geheel, is nergens geconcipieerd als bereidwillig om de betere keuzes te maken Bewijzen die woorden niet een bestaan, en wel een bestaan van een hogere graad van hardheid en wezen? Liefde is een kwetsbaar meervoudig begrip. Want liefde breekt met iets of offert iets of doe