TTC

Waarom zou je die non-lineaire katalysator dan steeds trachten weg te dringen? Klopt dan je redenering niet meer?

Had even de indruk dat dit voorbij ging aan wat als onveranderlijk ter dialoog werd gesteld, het lijkt haast een mysterie.

In de zee van ideeën, methoden en concepten, is het belangrijk om simpliciteit te behouden. Terugkeren naar de kern van mindfulness kan helpen om het proces helder te houden. Het gevaar is dat we verstrikt raken in de theorieën, interpretaties of terminologie, terwijl de essentie van mindfulness volgens de auteurs eenvoudig en direct is.

Heb eigenlijk geen idee of we nu over hetzelfde spreken, en mogen van geluk spreken dat het onveranderlijk is.

Het heeft overigens niets met jou te maken, anders had het ook niet van onpersoonlijke signature kunnen zijn.

Ja, daarom dat we dat doorheen de tijd kunnen schuiven, evident.

Kunnen dat zelfs doorheen de tijd schuiven, wonderbaarlijk is het.

Houden het amper voor mogelijk, maar doe rustig voort.

Heel ondoordacht inderdaad, doch afleidbaar van stimuli die als non-lineair kunnen begrepen worden.

Einsteins stelling, waarin hij stelt dat zonder tijd en ruimte alles tegelijkertijd zou gebeuren, raakt aan de kern van zijn visie op de relativiteit van tijd. Zijn humor en benadering van deze fundamentele vraagstukken zijn inderdaad fascinerend en wijzen op een diep begrip van de paradoxen die zich voordoen in de natuur van het universum.

Het is maar om te zeggen dat een katalysator op verschillende manieren kan aangewend worden. Ergo, de actualiteit binnen het voortschrijdende hier en nu is daar het resultaat van, zelfs het wegredeneren van de katalysator zelf. Het 'Zwart Vierkant' van Malevich kan gezien worden als een radicale expressie van de zoektocht naar de essentie en de fundamenten van kunst en bewustzijn. Het vertegenwoordigt een afwezigheid van representatie en een nadruk op abstractie en pure vorm.

In relatie tot externe impulsen denk ik aan pseudocode, beetje als zeggen dat een kind het zou kunnen bedenken maar niet over de competenties beschikt om er verder iets mee te doen. Dit verhoudt zich tegelijk tot een reeks kwetsbaarheden, hiermee zeggend dat leken zeer frivole en goedbedoelende ideeën in het hart kunnen dragen, maar eigenlijk nooit tot expressie kunnen brengen binnen memen die 'anders' zijn. Dit, neurotypisch vis à vis neurodivers, laat zich vaak opvallen tijdens workshops binnen de geesteswetenschappen, afleidbaar van veel therapievormen.

Een katalysator die op verschillende manieren kan aangewend worden, verandert de katalysator niet.

Binnen bepaalde bewustzijnsvelden worden nieuwe technologieën, filosofieën of economische systemen gezien als een logisch vervolg op de huidige ontwikkelingen, terwijl andere velden diezelfde concepten misschien beschouwen als utopisch of zelfs absurd. Dit is vergelijkbaar met hoe memen zich vermenigvuldigen en verspreiden, ze nemen de 'ruimte' in beslag waar ze worden geaccepteerd en aangepast, terwijl ze in andere contexten worden afgewezen of zelfs bespot.

Het goede nieuws is dat er aan kennis geen schaarste is, en blijven hopen is gratis.

Is er nu echt geen andere plek om dit te bespreken? Ja, soms lijkt het alsof tijd en ruimte noodzakelijke voorwaarden zijn om het tijdloze of non-duale op het spoor te komen, zodat we op die manier misschien terug uitkomen bij de vertegenwoordiging van absoluut nul middels een zwart vierkant. Maar dat zegt nog niets over hoe een en ander verder evolueert binnen het duale leven, het menselijke welzijn of het alledaagse.

Zo gaat het verder, geen idee. Het onderzoek loopt tijdloos verder, haast onwaarschijnlijk. Procesfilosofie is een filosofische stroming die stelt dat verandering, ontwikkeling en dynamiek de fundamentele kenmerken van de werkelijkheid zijn, in tegenstelling tot statische en onveranderlijke entiteiten. Het benadrukt processen boven vaste substanties, waarbij alles voortdurend in beweging en evolutie is. Deze filosofie wordt vaak geassocieerd met het werk van Alfred North Whitehead en ziet de wereld als een netwerk van relaties en gebeurtenissen, waarin alles in interactie staat

Laat ons dit niet echt een verrassing noemen, maar je kan wel goed oordelen over iets waarvan je niets weet.

Het is erg moeilijk, zoniet onmogelijk.

Het labyrint van het denken is een krachtige metafoor, omdat het de unieke aard van ieders zoektocht naar inzicht benadrukt. Elk individu navigeert door een persoonlijke, soms ingewikkelde route van ideeën, overtuigingen, ervaringen, en interpretaties. Net zoals in een labyrint kan het pad kronkelen, doodlopen of juist onverwacht tot nieuwe openingen leiden. Het proces van denken, leren en bewustwording is veel vaker echter niet lineair, en er is geen universele route die voor iedereen hetzelfde werkt.

Mindfulness raakt thema's aan zoals de aard van het bewustzijn, de voortdurende verandering van perceptie en de wisselwerking tussen lichaam en geest. Gegeven de complexiteit die kwantumfysica, filosofie en psychologie kunnen toevoegen aan het begrip van wie we zijn en hoe we de wereld ervaren, wordt het duidelijk dat mindfulness een multidimensionaal pad is dat iemand kan helpen diepgaande inzichten te ontwikkelen.

Interessant om zien is hoe binnen een veelheid aan variaties en interpretaties een universele stimulus toch intact kan blijven, zelfs doorheen de tijd geschoven kan worden. Het goede en het slechte nieuws, ondanks tijdloos beschikbaar zegt het omwille van nu net de vele opties en aspiraties niet dat er ook ontvankelijkheid voor gevonden kan worden, als een domper op de feestvreugde.

We mogen al van geluk spreken dat je nog geen idee hebt waar die universele stimulus over handelt.

Binnen het ACT-kader maakt men ter vervanging van een trein gebruik van een busmetafoor, omwille van de flexibiliteit.

Het zal je toch maar overkomen dat wanneer er een belletje begint te rinkelen, je luttele seconden later een slagboom op je kop krijgt.