TTC

Zeer fijn, dan hoef je anderen ook niet te stigmatiseren, neem je rust. Ik heb die term niet verzonnen, het is een innerlijk diep lijden.

Ja, maar dan heb je die tweede geboorte nog.

We verzaken de wereld niet, OPS-lijders zijn getuige van weerzinwekkende omstandigheden maar dat wordt blijkbaar liever ontkend, op nogal vreemde manieren zelfs.

Ja, zo gaat dat, en werkelijk prachtige mensen zijn vaak de dupe. We zijn helemaal niet bezig over lijm, verf en oplosmiddelen. Zeer fijn zelfs, ben je dan ook gestorven?

Ik heb meerdere diagnoses gekregen, iets dat totaal tegengesproken wordt door anderen. En hoe dat komt is dan weer eenvoudig te verklaren, vandaar de zorg naar andere lotgenoten.

Dat gaat vooral over de risico's die verbonden zijn aan diepgaander introspectie in een poging om tot herstel te komen, op deze manier ontbloten er zich inzichten die anders niet gezien worden maar ook de emoties ernstig kunnen beroeren. Hiermee kunnen we een verband leggen met het OPS-lijderschap, niet iedereen slaagt er echter in om daarmee om te gaan. Het zijn soms schrijnende toestanden, zeker wanneer niet de correcte informatie meegegeven wordt, verhoogd met aanhoudend stigma zeer nefast voor de betrokkene. De medische wetenschap begrijpt amper waar dit over gaat, het is nochtans

Ik heb het niet over oplosmiddelen en bestrijdingsmiddelen, het gaat over mensen die het in deze samenleving bijzonder moeilijk hebben. Onderstaande kenmerken verwijzen hiernaar, als we dat diepgaander onderzoeken dan blijken er gegronde redenen om ons zorgen te maken maar dat wordt maar al te vaak onthaald op wat ik onbewust stigma zou willen noemen. Er bestaan nogal veel psychische afweermechanismen wat dat betreft.

Bij co-creatie krijgen veel mensen warme gevoelens, meer verbondenheid en hand in hand het lokale buurtfeest organiseren is dan ook een zeer aangenaam gebeuren. Op zich natuurlijk niets mis mee en sterk aan te bevelen in een samenleving die enkel nog om geld draait. Echter, wanneer we dat begrip nader gaan bekijken dan blijkt het te gaan over een zwaar ethisch vraagstuk, een historisch vraagstuk in de menselijke geschiedenis. De romantiek ontgaat een mens al snel wanneer we geconfronteerd worden met het contrast tussen dat wat is en dat wat mogelijk is, het is dus maar de vraag welke versie je

? Ik schreef dat het over mensen gaat die ook zelfmoord plegen omdat ze niet bestand zijn tegen het aanhoudende stigma dat ze elke dag ervaren, niet omdat ze geen mensen zijn maar omdat ze hooggevoelig zijn en vaak ook extreem bewust van wat er in de maatschappij aan het gebeuren is. En dat komt in veel termen, als de expressie van Christusbewustzijn.

OPS-lijderschap zoals in de titel staat, misschien kan je je informeren om het correlaat te zien?

Dit topic gaat over iets dat je niet begrijpt, en mensen die zelfmoord plegen omdat ze steeds te maken krijgen met het soort stigma dat je hier nu weer laat zien.

Ben ook blij voor je, zalig zijn de armen van geest. Je ziet dan wellicht ook niet wat er gebeurt, noch kan je daar enig gevoel bij hebben.

Je hebt er geen idee van, dat kan ook niet omdat je geen weet hebt van andere zaken. Het was door de ervaringsoefening te maken dat het steeds helderder begon te worden, iets dat ik eerder niet eens zag dan wel aan den lijve ervaren heb. Erich Fromm heeft het benoemd als angst voor vrijheid, metaforisch gezien wil dat zeggen dat je mensen de sleutels om zichzelf te bevrijden in handen kan geven, toch gebeurt er niets. En erger, alsof er een soort verkramping optreedt gebeurt maar al te vaak nu net het omgekeerde, alsof we ons graag vastklampen aan dat waar we ons nu net van willen bevrijd

Misschien af en toe ook eens lezen wat er staat ipv telkens het argumentum ad hominem boven te halen. Bij persoonlijke ontwikkeling of groei wordt er ook iets hersteld waardoor de alternatieven op een dienblad geserveerd worden, het is het stigma dat dodelijk is.

Bij die zogeheten kracht van eenvoud heb ik door de jaren heen een dubbel gevoel ontwikkeld, een soort van vergiftigd geschenk eigenlijk. De reden is even eenvoudig dan die kracht zelf, langs de ene kant kunnen we ze gebruiken om tot vreedzame doorbraken te komen, langs de andere kant werkt ze ‘verwoestend’ omdat heel wat beproefde geloofsovertuigingen onder druk komen te staan. In het beste geval kan een dergelijk proces fluweelzacht verlopen, ervaring leert echter dat het vaak heel anders verloopt. Het is in de eerste plaats een prangende keuze die je ook in een tweestrijd kan doen belanden,

Zo zie je maar, waarom vraag je niet gewoon dat we zelfmoord plegen?

Zo, het spel kan weer beginnen.

De wereld is in mij en ik ben in de wereld, als een figurant in een film die zich vragen stelt en van daaruit ook tot conclusies kan komen. Ja, dat is wat ik soms doe, complexe problemen zo eenvoudig mogelijk voorstellen om dan te gaan kijken hoe ze tot stand komen, desgevallend een alternatief aanbieden ter overweging. En neen, ik ben niet alleen, ik ken veel mensen die ernstig en gewetensvol nadenken over onze toekomst. Maar dan komt de schok en kwelling, wanneer je met die alternatieven naar buiten komt, de GGZ verklaart je voor gek omdat je op het absurde idee was gekomen om je verstand te

Niet alles is om te lachen, het gaat om mensen die vandaag zelfmoord plegen.

Beperkte rationaliteit heeft niets met fantasie te maken, het gaat om mensen die niet op de hoogte zijn van de beschikbare alternatieven. Stellingen zoals de waan van de dag verwijzen hiernaar, dit is geen hocus pocus maar de bikkelharde realiteit waarin jij en ik leven. En wie wordt er dan de dupe van zichzelf, jij met al je stigma naar anderen misschien?

Veel OPS-lijders plegen na verloop van tijd zelfmoord omwille van aanhoudend stigma.

Zo eenvoudig is het allemaal niet, wie heeft het aan de bron allemaal verzonnen?

Technici noemen het wellicht pro- en retroactieve inhibitie, het in herinnering brengen van wat je vergeten bent door obstakels uit de weg te ruimen, aan te vullen of te vervangen. Naargelang in welke richting je wenst te evolueren of zoeken kan dit tot verrassende resultaten leiden, doch geen garantie. Zo kan het zoeken naar jezelf aanvankelijk misschien starten als een romantisch verlangen naar transcendente liefde en waarachtige geborgenheid maar ook ontaarden in een nachtmerrie die je naar de dood leidt, niet in letterlijke zin maar in de vorm van het dis-identificeren van diegene die je d

Het gaat nu even over deze profane wereld, over mensen op deze aarde die geen weet hebben van de beschikbare alternatieven en daar dan ook geen nuchter oordeel over kunnen vormen. Aan escapisme hebben we nu geen nood, illusoire pijn doet ook pijn.

Bij beperkte- en/of begrensde rationaliteit worden tal van beschikbare opties buiten het cognitieve speelveld gehouden, hebben die voorbeelden al meermaals gegeven maar dan blijkt dat die interesse plots heel iets anders wordt. En zo komen we eenvoudig tot die angst voor vrijheid, alsof er een verkramping plaatsvindt wanneer die vrijheid zich aanbiedt. Vanuit dat perspectief bekeken wordt ook die misleiding des te transparanter, zelfs op een manier dat het bijna ongeloofwaardig wordt.