TTC

Gegeven het TAS-concept is het een zeer moeilijk proces, vooral we naar toepassingsmogelijkheden in de economie gaan kijken. Op deze manier, zij het in abstract, komen we tot een veelvoud aan scenario's waarvan geen enkele zeker is, maar misschien wel innerlijk de hoop kan gekoesterd worden op een fluweelzachte paradigmashift. In zekere zin kunnen we hierdoor zeggen dat we in strijd zijn met een reeks problemen die reeds opgelost zijn, net zoals een reeks metaforen, die we bizar genoeg quasi dagelijks gebruiken, hun diepere waarachtigheid of oorsprong onthullen.

Onwaarschijnlijk, en het is nog herhaalbaar ook, zo wordt het wetenschappelijk verantwoord.

Het was een systeem waar je maar aan absurd scheefgetrokken logica's hoefde te denken, of je kreeg er prompt een voorbeeld van.

Als glaskikkers verscholen in het pantser van een schildpad gingen ze stapje voor stapje verder, vreedzaam.

Ik denk het vierde schap, maar de solden zijn voorbij.

We gaan nog wat aforismen verzamelen, hou jij je statistieken maar in de gaten.

Het is vreemd om zien, en telkens opnieuw doe je het.

Ik zou er om beter te kunnen surfen nog een aantal Kondratieffgolfjes aan toevoegen, vergeet je helmpje niet.

Jongens toch, en toch maar blijven proberen om mensen in je val te lokken, alsof het niet voorspelbaar zou zijn.

Grappig, ook ergens gevonden wellicht, handig.

Ik denk niet dat het nog blinder kan, maar misschien zie je dat niet.

Sowieso interessant is dat het NSDR-traject een iets langere looptijd kent, in die zin meer dan een proevertje alleen. Bijzonder is ook de congruente weergave van de realiteit, met inbegrip van de noodzakelijke verdieping die ons toelaat om toch nog enige rust te vinden in een wereld waarin allerhande spanningsvelden op de spits gedreven worden.

Houden het niet voor mogelijk, straks ga je nog beweren dat er geen boeken geschreven zijn.

Van de lichamen van Plato tot bloemkooleffecten, het is een haast onontwarbaar kluwen waar we als gewone stervelingen zonder de hulp van ggz-experten nooit doorheen kunnen komen.

Houden het niet voor mogelijk, probeer misschien nog eens een Bijbelcitaat.

Misschien dat perfectie wel bestaat, maar niet gezien wordt omdat er geen aandacht voor bestaat. Maar dat is een soort perfectie die, net omwille van het levensspel, kan, laat ons in alle bedachtzaamheid zeggen als dat wat we als navigerende ikjes kunnen proberen te begrijpen, systeemtechnisch gemanipuleerd kan worden voor het economische eigenbelang. Ter getuigenis het TAS-concept, het vergt echter een mentale inspanning om terug tot S te komen, maar quasi onmogelijk bespreekbaar binnen een speelveld dat als toxisch kan ervaren worden. In de mate dat we bereid zijn hierover ernstig door te de

Een en ander vinden we ook netjes terug in de besluitvormingstheorie van Herbert Simon, zij het veel vaker gepercipieerd als niet meer dan oeverloos geouwehoer van mislukte mensen die het ontbreekt aan realiteitszin.

De waarheid ligt denkelijk, net omwille van het menselijke groeipotentieel, in het midden. Dit is sterk afhankelijk van hoe we dit interpreteren en in welke fasen van het proces. In die zin kan herstelonderzoek leiden tot simplificaties als inherent aan doorgedreven deductie, als een poging tot vernieuwing van kernwaarden die nu net door de veronachtzaming daarvan tot onderwerp van herstelonderzoek gemaakt kunnen worden. In termen van TAS weerspiegelt het TA-complex de niet-aflatende strijd die de hel, het pessimisme van Schopenhaur, voedt, waarin de S van Nietzsche buitenspel geplaatst blijft

Schopenhauer schreef over de wereld een hel, Nietzsche over voorbij goed en kwaad.

Het enige dat we, denk ik, met zekerheid kunnen zeggen is dat kwetsbare mensen onmogelijk opgewassen zijn tegen een haast nietsontziende bolide aan modellen, rasters en theorieën die over ze heen raast alsof ze niet eens zouden bestaan. Ja, des levens wellicht, ondanks al het gekrijs van een niet onaardig aantal getormenteerde zieltjes in de marge van het bestaan, onherroepelijk, hoe innerlijk hoopvol ook, niet meer dan gedoemd om te falen.

Paradoxaal genoeg, met al die emergente verschijnselen weet je nooit of het morgen weer niet anders is dan vandaag, en toch exact hetzelfde.

Van mensen die zeggen dat een foutmarge van 20.000 jaar nogal meevalt, kunnen we misschien vermoeden dat het wetenschappers zijn.

Zonder de hulp van een psycholoog zouden we wellicht nooit op dat idee gekomen zijn, en toch blijven ze ontkennen. Aan m'n onomatopees zal het niet liggen, ik probeer er nog wat.

Voortschrijdend onderzoek maakt me steeds dommer, vooral omdat anderen al lang weten wat ik nu pas ontdek.

En maar de aandacht proberen af te leiden, alsof je denkt dat we allemaal blind zijn.