TTC

Als wetenschap volgens sommigen niet meer is dat een verfijning van het menselijke denken, begrijpen E-werkers niet zo goed waarom veel experten nu zo’n probleem lijken te hebben met hulpvragen met betrekking tot de door hen vermoedde vergeten basiskennis, het is apart. Apart is de bedenking dat blaffende honden niet bijten maar slapende honden wakker maken wel gevaarlijk is.

Sommigen vinden het al een wonder dat je hier woorden kan nalaten, kan je nagaan hoe nep alles is.

Bizarre toestanden zijn het, als de moeder mag meedoen in het verhaal. Weet niet of het volledig klopt, check het anders maar even. Gaat ongeveer zo, de moeder is de dochter van de zoon maar ook de zus, net zoals de vader de kleinzoon van de moeder is die logischerwijs dan ook de broer is, en de vader het kind van de moeder, een wonder.

Als E-werkers een aantal doemscenario’s onder de loep nemen en dat strikt theoretisch trachten te transformeren naar een hoopvoller en daarom ook vooral menselijker traject, is het niet realistisch en van de pot gerukt. Sterkte, hou moed, succes.

Kafkaiaans zou het pas worden wanneer een aantal E-werkers op het idee zou komen om een film te maken over hun ervaringsverhaal, over hoe ze dachten dat het ging worden en hoe het geworden is. Maar dan met een vleugje humor en verbeeldingskracht, in vrijheid van denken zonder al dat lijden, en met een happy end.

Zoals gesuggereerd middels het Jahori-venster kunnen we dingen te weten komen die anderen niet weten, waarna we hier een heel mysterieus verhaal van kunnen maken of gewoon zeggen dat het op internet staat, niks geheimzinnigs aan. Naargelang inhoud kan het echter voor mensen voldoende zijn om er ook in alle integriteit hulpvragen over te stellen, om pas dan met je eigen naïviteit geconfronteerd te worden op een manier die je nooit meer vergeten kan, onmogelijk. Het is alleszins een heel aparte beleving, wat men dan ervaringskennis noemt, van harte.

In potentie is het zelfs op een kinderlijk speelse manier mogelijk om een aantal stellingen van Einstein te reduceren tot een enkel woord waarin vergeten basiskennis verscholen zit, het is apart en bevreemdend, wat eenvoud vermag. Maar dat is dan misschien ook het laatste dat je daarover zou willen zeggen, quasi even absurd dan hoopvol en ongeloofwaardig, in liefde en verbondenheid, van harte.

Ik deel in de mening van een aantal procesfilosofen die stellen dat in de herkenning van een aantal patronen ook een beter begrip over het leven en welzijn kan ontwikkeld worden, wat niet per definitie wil zeggen dat je daar dan ook vrolijk van wordt, doch paradoxaal genoeg misschien wel hoopvoller omwille van een harmonieuzer potentieel dat zich spontaan laat opmerken.

Wat een aantal E-werkers alsmaar trachtte te ventileren middels hun integere hulpvragen was principieel eenvoudig, namelijk dat ze helemaal geen raketwetenschap nodig hadden om verschillende denksporen in kaart te brengen om naar de gevolgen te kijken en het mogelijke potentieel dat nooit tot realisatie zou komen om wel duizend verschillende redenen, tot hun droefheid, eenzaamheid en hartenpijn onmogelijk. En dan komt het, het enige dat ze nodig hadden was een beetje kinderlijke speelsheid met oog voor de toekomst, meer was het niet, ook niet minder. En zo kwam het dat ze alsmaar schijnbaar du

Door ervaring wisten ze inmiddels wat er zou kunnen gebeuren, daarom dat hun maquette vooral een vereenvoudigd model is gebleven om iets simpels te willen zeggen, vooral menselijk.

Wat simpele mensen kan overkomen nadat ze met aandacht en interesse een goed boek gelezen hebben, is amper geloofwaardig.

Van de overigens zeer gewetensvolle en nauwgezette inductieve herkadering zijn we terecht gekomen in de zone van het absurdisme als filosofische stroming, dit om er zeker van te zijn dat elke waarheid drie fasen doorloopt en strijden tegen windmolens een volstrekt belachelijke bezigheid is, net zoals we ons voelen maar verder ook geen betekenis heeft. Aan goede wil en hoop ontbrak het niet, als spelende kinderen echter niet opgewassen tegen de overweldiging van een systeem dat zichzelf onderhoudt door geen rekening te houden met een onderliggende problematiek die het ons onmogelijk maakt om er

Om informatie te transporteren naar het niveau waarop het van toepassing is, gebruikten we vroeger postduiven.

Nuchter bekeken is er weinig aan de hand, een schat aan kennis en alternatieven die technisch gezien geen probleem vormen wanneer daar ook de nodige consensus voor gevonden zou kunnen worden. En wat je nog niet weet is wat je aan den lijve zal kunnen ervaren wanneer je een en ander in alle integriteit en uit morele overweging ter bespreking stelt, om deze reden trachten psychisch kwetsbare mensen hun lotgenoten attent te maken op een aantal bijzonderheden die ze gewoon kunnen terugvinden in de handboeken van de ggz. Je wenst deze ervaringen niemand toe, echt niet. Maar het staat iedereen wel v

Moest je mensen tegenkomen die je beginnen aan te kijken alsof je van een andere planeet bent, zou het best wel eens kunnen dat je op dat moment tracht toe te lichten dat de mythe van Sisyphus ook anders bekeken kan worden.

Als je aan vrienden en omgeving vertelt dat je bezig bent met een project waarin je experten de meest basale rekenfuncties tracht toe te lichten, begint iedereen te schaterlachen.

Bezwaarlijk kunnen we het een voordeel noemen om te weten dat neutraal geld kan gegenereerd worden uit de bestaande geldhoeveelheid zonder geld bij te drukken. Het enige dat we hiervoor nodig hebben zijn een paar ggz-technieken die tot ieders beschikking staan, meer is het niet, ook niet minder. Verbolgen en verbijsterd blijven E-werkers dan ook achter wanneer ze hierover in alle integriteit en vreedzaamheid hulpvragen stellen, schijnbaar niet eens op de hoogte van dit potentieel en de conclusies die we hier nuchter doordacht aan kunnen koppelen. Dit raakt ons dan ook diep in het hart, het inn

Toen Socrates het werk gelezen had, schijnt hij tegen Euripides gezegd te hebben: 'Wat ik ervan begrepen heb, is uitstekend, maar er is een Delische duiker voor nodig om tot op de bodem door te dringen'.

Hun maquette kwam zoals altijd onder het motto van het paard en het water, wat finaal betekende dat hun wereldbeeld er heel anders uitzag door over die omcirkelende bergen te klimmen, bloed, zweet en tranen had het hen gekost. Voor de omgeving was het echter niet meer dan brabbeltaal voor een stelletje dwazen zonder levenservaring, voor sommigen zelfs een reden te meer om psychisch kwetsbare mensen weg te schrijven alsof het niet eens mensen waren, wellicht denkend dat ze geen hart, gevoelens of verstandelijke vermogens zouden kunnen hebben. Dit ervoeren ze als bikkelhard en dermate stigmatise

Derde orde vernieuwingen komen niet zo vaak voor want ze ontregelen en de meeste mensen houden daar niet zo van. Je kunt derde orde vernieuwingen niet plannen of sturen en de meeste managers vinden dat ongemakkelijk. Het idee van derde orde vernieuwingen is voor veel mensen een verleidelijke gedachte die warme gevoelens oproept. Het is tegelijkertijd ook een meerduidig concept vol onzekerheden die de meeste mensen liever uit de weg gaan.

Verbeeldingskracht en creatieve visualisaties mogen dan wel krachtige ggz-technieken zijn om tot resolutie te komen van innerlijke conflicten, ervaring heeft geleerd dat het ook tot verhelderende inzichten kan leiden die nu net tot stigma, negatie, ontwijking en marginalisatie leiden. Anders gezegd, er kan zich hierdoor een innerlijk weten ontwikkelen dat veel hoop genereert maar in schril contrast ook een weerzinwekkend wereldbeeld om redenen die logisch doordacht als haast ongeloofwaardig gepercipieerd kunnen worden, in zekere zin zelfs tragisch absurd met inbegrip van alle perverse effecten

Liefde en verbondenheid van binnenuit bekeken krijgt een andere connotatie in die zin dat voorbij wordt gegaan aan het manifeste, alsof elk obstakel in het leven noodzakelijk zou zijn om dit punt te bereiken zoals gesuggereerd door zelfrealisatie, apart is het.

Dank, het begrijpen van het proces komt na het doorlopen van het proces, zoals je mooi omschrijft met veel tussenstations en keuzemogelijkheden. Religie is in die zin vooral een ervaringsgerichte aangelegenheid, met misschien nog wel een heel verrassend eind als een zich repeterend proces, heel bijzonder allemaal.

De naïviteit van een aantal E-werkers was werkelijk belachelijk en zieltogend wanneer je ze aan het werk zag, dit kwam er vooral door de weg van de minste energie te exploreren en dan te denken dat het al in orde was, een misvatting. Hun hoop, enthousiasme en bijhorende humor hebben ze dan ook maar terug ingeblikt, net zoals hun kinderlijke creativiteit die ze nu net hadden aangewend om in vrijheid van denken andere wegen te exploreren.

Volgens de mythe hadden de goden Sisiphus veroordeeld tot het voortdurend omhoog duwen van een rotsblok naar de top van een berg, waar het dan vanzelf weer naar beneden rolde. Sisyphus werd gestraft met een nutteloze en hopeloze arbeid. Camus trekt een parallel tussen deze mythe en het leven. Op het moment dat Sisyphus de berg afdaalt om zijn taak te hervatten, is hij zich volledig bewust van zijn ellendige toestand en staat hij boven zijn noodlot, aldus Camus.