TTC

We raken sneller bezoedeld door negativiteit en destructie dan we misschien willen denken, en het is als koorddansen om aan de andere kant te geraken. Voor een aantal leek het alsof ze van de kant in de gracht belandden, toen ze eenmaal de bergen hadden opgelost gaapte er prompt immers een gigantische kloof, beiden waren echter niet werkelijk maar toch werd verwacht dat ze bruggen gingen bouwen, quasi onmogelijk ondanks verbluffend eenvoudig. En geen experten meer te vinden die enig idee hadden waar ze het nu precies over hadden, niet het minste aandacht voor wat ze in alle integriteit

Van een aantal E-werkers kon je niet zeggen dat ze niet creatief waren, en al zeker niet wanneer ze hun zeepsopmethode presenteerden. Het idee was nochtans eenvoudig, in hun verbeelding hadden ze een emmertje met hoopvolle gedachten waarin ze konden soppen, die ze in gesprekken als zeepbelletjes lukraak aan het debat toevoegden. Hierna observeerden ze de belletjes aandachtig, waarvan de meesten geen lang leven kenden, wat ze droevig maakte omwille van de gemiste kansen.

Als generaliserende premisse leek het een aantal E-werkers logisch om te veronderstellen dat er geen rekening kan gehouden worden met kennis waarover we niet beschikken, en dat naargelang de kwalitatieve inhoud van die kennis de impact kan variëren. Op deze manier kwamen ze tot een reeks hulpvragen die allen dezelfde grondsmaak kenden, door terug naar de basis te gaan en simpelweg vergeten kennis in herinnering te brengen, hun ongeloof getart bij de reacties hierop, verwoestend en marginaliserend.

Wat ze aanvankelijk niet zo goed begrepen was dat alles klopte, net zoals er niets klopte naargelang verschillende percepties door elkaar heen gebruikt werden, zo kon het eeuwig doorgaan zonder dat er van een structurele kentering sprake kon zijn. En in al deze verwarring en maar al te vaak tumultueuze complexiteit verdween dan ook telkens hun hoop, wat hen nuchter doordacht legitimeerde om te spreken over een weerzinwekkend wereldbeeld, doch onbegrepen.

De manier hoe een aantal E-werkers tot hun hulpvragen over die epistemologische obstakels kwam was eigenlijk verbluffend eenvoudig, simpelweg door er in gedachten vanuit te gaan dat het probleem al opgelost was. Anders gezegd, hun startpunt was namelijk eenvoudig en vanzelfsprekend, dit in volledige tegenstelling tot wanneer we nog van complex naar die eenvoud zouden moeten toegroeien, heel andere beleving dus. Maar ook dat kon de meeste experten niet interesseren, ondanks ze nu net gebruik maakten van hun eigen adviezen en dat alsof ze wel iets verkochten maar zelf niet wisten wat, begrijpe w

Achterliggend werd er verder gewerkt aan de creatieve visualisaties die ons een hoopvoller perspectief zouden moeten bieden, of een poging daartoe toch. Op het binnenplein van de platte schijf werd echter een bijzonder probleem opgemerkt dat iedereen omgaf, namelijk die bergen aan de rand die op en neer leken te gaan, heel bizar.

Als dwaas betekent dat je vijf jaar lang blijft denken experten te vinden die hulpvragen tot in de finesse gaan beschouwen zoals je dat als normaal had verwacht, klopt het perfect. Ervaring heeft geleerd dat wanneer een aantal referentiekaders minder gekend zijn dat ze niet zouden bestaan, het zijn twee verschillende dingen die een enorme impact kunnen hebben.

Bij oefening baart kunst dacht een aantal E-werkers in eerste instantie aan het in herinnering brengen van vergeten basiskennis om vervolgens onze kinderlijke creativiteit in vrijheid van denken aan te wenden, simpelweg omdat kennis nu eenmaal kan vervagen en een vertekend beeld op de werkelijkheid kan doen ontstaan wanneer deze of gene kennis voor lange tijd ontbreekt. Herstel in deze zin zou dan betekenen dat we meer opties kunnen gaan benutten op een vreedzame en co-creatieve manier, alsof we ons louter middels gebruik van ons verstand kunnen bevrijden van dat wat misschien toch niet altijd

Doorgedreven onderzoek laat opmerken dat diverse inzichten de verbondenheid met anderen dan wel trapsgewijs drastisch kunnen verhogen, het zegt echter niet dat dezelfde signalen ook dezelfde impact hebben op anderen met een gevoel van afwijzing en innerlijke vereenzaming tot gevolg. Dit betekent finaal dat dezelfde woorden een verschillende betekenisdiepte kunnen hebben, alsof we dan wel dezelfde taal spreken maar toch een haast onoverbrugbare communicatiekloof laat opmerken, leidend tot onbegrepen of onbewust stigma, wat pijnlijk is.

Als de verwondering, hoop en euforie van je eigen gewetensvol onderzoek ook je doodsvonnis dreigt te worden door de psychische belasting die het met zich meebrengt, is het nog lang niet zeker dat je ook experten zal vinden die hetzelfde ervaringsgericht met een deskundige bril willen onderzoeken op waarachtigheid, verre van.

Een aantal had om alle twijfels en tweestrijd voorgoed weg te nemen aan een aantal naar hun zeggen zeer effectieve ggz-adviezen ook een wiskundig precieze stelling gekoppeld, wat achteraf gezien hun grootste blunder zou zijn geweest, geen weg terug. Hun innerlijke pijnen waren voor leken dan ook onbevattelijk en enkel hun volstrekt waardeloze hoop is gebleven, net zoals zij betekenisloos waren, zo verging het hen van harte, alsmaar smekend.

Dat creatieve visualisaties krachtige technieken zijn hoefde je een aantal E-werkers niet van te overtuigen, enig minpunt is dat ze met al hun integere en vreedzame intenties ook verdronken zijn in hun hoop, verdrongen en gekelderd, wat amper iemand begreep, ondanks alles.

Voor E-werkers die dachten dat het wel vreedzaam, speels, integer, co-creatief, eenvoudig en vanzelfsprekend ging worden, was hun overigens met bloed, zweet en tranen bekochte toevoeging over de paraconsistente logica van irrationeel doordachte systemen waarbinnen epistemologische obstakels naar hun sowieso subjectief intuïtieve maar toch niet ondoordachte vermoedens de linguistische realiteit deed voorkomen als onontwarbare gordiaanse knopen waartoe een aantal non-lineaire katalysatoren misschien wel soelaas konden bieden op voorwaarde dat er ook de nodige aandacht en cognitieve acceptatie in

Als dat wat kinderen je vertellen je nogal ontwapenend charmeren kan, en dat toevallig lijkt te stroken met een aantal stellingen zoals Einstein ze een beetje schertsend postuleerde, zijn we misschien ook geneigd om het plots heel druk te hebben.

Als vlucht- en vechtreacties de normaalste zaak van de wereld zijn, heb je maar bitter weinig aan netjes voorbereide hulpvragen over eenvoud en kleine dingen. Het is nu eenmaal zo, het vergt aandacht en de bereidheid tot het ernstig overdenken van vrij aangeboden informatie, niets nieuws onder de zon. Maar we hebben al zo weinig tijd, met wachtlijsten die het onvermijdelijke doen vermoeden maar toch de vreedzame doorstroming van derde orde impulsen alsmaar op de lange baan schuiven, alwaar ze in belanden.

De premisse dat verschillende groeisnelheden ook kan leiden tot het uitsluiten van wat ingesloten zou kunnen worden, wordt in verschillende studiewerken dan wel bekrachtigd maar in praktijk zelden begrepen, zelfs verworpen als niet bestaand. Hierin vinden we dan ook het element van de omgekeerde effectiviteit, met velen als gedupeerden, zij het pas nadat ze allerhande adviezen loyaal hebben opgevolgd. Op deze manier wordt het zelfs logisch om te begrijpen waarom diverse ongemakken als onherstelbaar geacht worden, het is de omgekeerde wereld.

Naast eenheid in verscheidenheid bestaat ook eenzaam in verbondenheid, nuchter beschouwend een wereld op drift om redenen die in onbegrepen hulpvragen worden omgezet, van harte.

Dat van die fasen werd hen pas duidelijker nadat ze naar hun zeggen honderd keer dezelfde fase herbeleefd hebben, het op zich nobele idee van ervaringskennis zwaar ondermijnend en dat alsof psychisch lijden een grap zou zijn, akelig. Hoe dan ook, hun wereldbeeld zag er inmiddels dan ook heel anders uit, blijkbaar genoeg om er telkens de spot mee te drijven, onverminderd ging het verder.

Een aantal maakte zich snel uit de voeten met de niet onbegrijpelijke reactie dat niet iedereen dezelfde interesses kon hebben, maar er wel elke dag steen en been over klagen, dat wel.

Als kinderen het al konden begrijpen, zou het wel gemakkelijk gaan worden, dachten ze.

Het was pas achteraf dat ze konden zeggen dat al die kwellingen ook hun vruchten hadden opgeleverd, maar dat kregen ze dan weer niet uitgelegd omdat er geen interesse voor bestond, helaas pindakaas.

Op het binnenplein viel het helemaal niet eens op dat er achter de bergen nog een gebied was, dat er naar hun beleving altijd al was geweest maar eerder ook hun aandacht niet kon genieten, enigszins bevreemdend maar wel hoopvol, vonden ze.

Het grootste probleem van wiskundig precieze bewijzen is maar al te vaak dat ze ook kloppen, wat enkel als lastig ervaren wordt door diegenen die ze aanleveren en vervolgens weggeredeneerd worden door de focus te verleggen.

Als ik iets lees en dat wel interessant vind om te delen, en het blijkt achteraf klinkklare nonsens te zijn, dan belazer ik jullie waar jullie bij staan, en mezelf ook. Daarom, geloof niets zomaar, onderzoek het zelfstandig en misschien kom je nog veel meer te weten, wat hoopvol kan zijn, geen garantie weliswaar.

Het verhaal van het water en het paard in combinatie met het idee van een fluweelzachte paradigmashift, betekent finaal dat sommigen onder ons inmiddels een heel andere kijk op de wereld hebben geïntegreerd in denken en zijn. En het is om deze reden dat ze soms sociaal vreemde manieren van zeggen hebben, niet omdat anderen dat ook niet zouden kunnen weten, dat water is immers gratis voor wie proeven wil, geen verplichting.