TTC

Wie een aantal woorden op een blad ziet staan maar volstrekt geen idee heeft wat ze ten diepere gronde betekenen en dat netjes opzij schuift, weet niet hoeveel miljoenen je gemist zou kunnen hebben, of iets anders.

Normaal gezien gaan mensen naar de bakker om een brood, en naar de slager om een stukje vlees. Er bestaat echter ook een dienst waar je terecht kan voor vanalles behalve dat waarvan je denkt dat die dienst voor bestaat, en je mag er geen mysterie van maken, mission impossible.

Relativiteit herbergt megalomane charmes, als we ons de bedenking maken welke fractie onze aarde is in verhouding tot miljarden sterrenstelsels, kan het niet anders dan dat oplossingen voor wereldse problemen in kleine dingen gevonden kunnen worden, wat eenvoud vermag, in liefde.

Goochelen heeft als bevreemdend neveneffect dat af en toe een truc werkt, maar dat je de truc niet uitgelegd krijgt aan zij die zeggen expert te zijn in magische kunsten.

Als er op je pad een gigantische berg verschijnt zijn er verschillende manieren om hier mee om te gaan, je schikt je om in de schaduw hiervan te leven, je wandelt rond de berg, je beklimt de berg, of je geeft er aandacht aan zodat die berg oplost in het niets, dat laatste is de weg van de minste energie.

Dat leerstuk over inductieve herkadering viel weinigen op door de overweldiging aan informatie die ons telkens weer op sleeptouw nam, wat eenvoud en kleine dingen tot een goed verkopende slogan maakte binnen hetzelfde referentiekader, zij het zonder de herkadering.

Kan je er ook begrotingstekorten mee oplossen, dat is het enige dat mensen interesseert, niet de leegte van de staatskas.

Waar niets over te zeggen valt, de rest zijn neveneffecten, zeggen ze.

Als hoopvoller gedachten geen doorgang krijgen dan kunnen we ons de vraag stellen hoe dat nu precies komt, wat eigenlijk niet meer is dan een onderzoek naar de rijke schat aan metaforen en aforismen die we met regelmaat in de mond nemen alsof we het allemaal wel al weten, bizar.

In de vreugde van onze hoop zagen we simultaan de pijn van het verdriet dat ons onvermoeid in de ogen blijf staren, zich in het innerlijke manifesterend als een verschroeiende tweestrijd die onze harten brak, het getarte geweten om hulp deed verzoeken, maar niemand te vinden.

Bekeken vanuit het perspectief dat het leven zich laat opmerken als een caleidoscoop van verschillende vaarwateren of stromingen, wordt het idee van een hartverwarmende tsunami die ons allen aangenaam verrast als een scenario voor een boeiende film waarin we zelf participeren.

Het psychozoïsche tijdperk zoals beschreven door Vernadsky lijkt een aantal toch niet onbelangrijk om er in alle preventieve bezorgdheid attent op te maken, idealiter geflankeerd met ‘to the point’ oefeningen zodat niet alles vaag en mistig zou blijven.

Stel eens een vraagje over epistemologische obstakels die de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderen en je zal snel weten waarom het niet eens over 'valse' religies gaat, hoeveel goden men er ook bij wil verzinnen.

Bij onkruid vergaat niet denkt een aantal aan een repeterend cyclisch proces van incarnaties waarbij het zelf zich in onwetendheid stort, behoeftig kan doorschieten in steeds meer van hetzelfde binnen een door onszelf bedacht nulsomspel dat enerzijds toxische sferen creëert, en anderzijds het ijveren voor meer verbinding en vrede verklaart, het is altijd hetzelfde.

De tragische absurditeit van herstel laat zich eenvoudig opmerken door hersenspecialisten die nogal hoogdraverig beweren dat mensen superintelligent zouden zijn wanneer ze oude kennis integreren binnen actuele contexten, in schril contrast met psychisch kwetsbare mensen die al meer dan vijf jaar hulpvragen stellen over vergeten basiskennis, en telkens wandelen gestuurd worden door diezelfde experten.

Zo was er ooit eens een rups die een steile berg beklom, aanvankelijk leek het een onmogelijke opdracht maar het is toch gelukt, met veel obstakels en averij onderweg, dat wel. Maar toen gebeurde er iets wonderbaarlijks dat velen maar moeilijk kunnen bevatten, plots viel die rups als een blok beton tegen de grond, omdat die berg een illusie bleek, plotsklaps, gewoon weg, foetsie.

Het is apart om zien dat er gradueel de ontvouwing van het leven steeds complexere structuren op ons bord kunnen gelegd worden en dat verhaal maar niet lijkt te stoppen, maar ondertussen wel flagrant kunnen voorbij gaan aan wie dit alles onderzoekt.

Als mensen denken dat zelfrealisatie een trofee is voor het ego, zijn ze maar een kleinigheidje vergeten.

De lastigste vragen zijn diegenen waarin een aantal je vraagt wat je niet weet, maar wel al lang geweten is wat je vergeten bent, succes.

Fascinerend, geef twee mensen exact hetzelfde boek en iets later komt de ene laaiend enthousiast vertellen dat we morgen allemaal miljonair kunnen zijn, de andere verklaart hem voor gek. Over meer gaat religie vandaag niet, het kost de ene z’n leven en de andere is expert geworden, en de volgelingen mogen het allemaal slikken, integer en vreedzaam, als broeders op een rij.

Bijzonder binnen het kader van bewustzijnsgroei is dat we doorgaans geen weet hebben dat er nog hogere of diepere niveaus zijn, maar in dat andere niveau liggen wel sleutels om problemen binnen het lagere of oppervlakkiger niveau op te lossen. Er is geen beter of slechter, maar sommigen hebben kennis over een aantal sleutels, wat betekent dat ze quasi letterlijk naar een gevangenis zitten te kijken, en de deur staat wagenwijd open.

Verbeeldingskracht, stel je een gordiaanse knoop voor die het geheel vormt en binnen die knoop leg je nog knopen waardoor er verschillende levels binnen die bol ontstaan, en het dominerende level bepaalt het zwaartepunt van die bol, wat we als de normaal beschouwen. Is dat moeilijk?

Deelachtig zijn in een gordiaanse knoop kan ons blind maken voor veel zaken, alsof we in een soort van trance naar geluk zoeken maar niet kunnen vinden binnen die knoop, door en door toxisch wanneer geld en bezit dat gemis aan voldaanheid als surrogaat opvult. En wanneer E-werkers herstelvragen stellen over vergeten basiskennis dan zijn het dwazen, alsof ze geen gevoelens hebben, geen verstand, noch een hart.

Bijzonder is de observatie dat religies nooit klaar zijn voor steeds dezelfde harmoniserende remedies, waarom zouden we dan verwachten dat ze er vandaag wel klaar voor zouden zijn?

Over deus ex machina gesproken, iedereen kan zelfstandig de stellingen van Einstein onderzoeken op impliciete waarachtigheid, en pas dan tot een nuchter beredeneerd oordeel komen, geen religie voor nodig.