TTC

Stel eens een vraagje over epistemologische obstakels die de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderen en je zal snel weten waarom het niet eens over 'valse' religies gaat, hoeveel goden men er ook bij wil verzinnen.

Bij onkruid vergaat niet denkt een aantal aan een repeterend cyclisch proces van incarnaties waarbij het zelf zich in onwetendheid stort, behoeftig kan doorschieten in steeds meer van hetzelfde binnen een door onszelf bedacht nulsomspel dat enerzijds toxische sferen creëert, en anderzijds het ijveren voor meer verbinding en vrede verklaart, het is altijd hetzelfde.

De tragische absurditeit van herstel laat zich eenvoudig opmerken door hersenspecialisten die nogal hoogdraverig beweren dat mensen superintelligent zouden zijn wanneer ze oude kennis integreren binnen actuele contexten, in schril contrast met psychisch kwetsbare mensen die al meer dan vijf jaar hulpvragen stellen over vergeten basiskennis, en telkens wandelen gestuurd worden door diezelfde experten.

Zo was er ooit eens een rups die een steile berg beklom, aanvankelijk leek het een onmogelijke opdracht maar het is toch gelukt, met veel obstakels en averij onderweg, dat wel. Maar toen gebeurde er iets wonderbaarlijks dat velen maar moeilijk kunnen bevatten, plots viel die rups als een blok beton tegen de grond, omdat die berg een illusie bleek, plotsklaps, gewoon weg, foetsie.

Het is apart om zien dat er gradueel de ontvouwing van het leven steeds complexere structuren op ons bord kunnen gelegd worden en dat verhaal maar niet lijkt te stoppen, maar ondertussen wel flagrant kunnen voorbij gaan aan wie dit alles onderzoekt.

Als mensen denken dat zelfrealisatie een trofee is voor het ego, zijn ze maar een kleinigheidje vergeten.

De lastigste vragen zijn diegenen waarin een aantal je vraagt wat je niet weet, maar wel al lang geweten is wat je vergeten bent, succes.

Fascinerend, geef twee mensen exact hetzelfde boek en iets later komt de ene laaiend enthousiast vertellen dat we morgen allemaal miljonair kunnen zijn, de andere verklaart hem voor gek. Over meer gaat religie vandaag niet, het kost de ene z’n leven en de andere is expert geworden, en de volgelingen mogen het allemaal slikken, integer en vreedzaam, als broeders op een rij.

Bijzonder binnen het kader van bewustzijnsgroei is dat we doorgaans geen weet hebben dat er nog hogere of diepere niveaus zijn, maar in dat andere niveau liggen wel sleutels om problemen binnen het lagere of oppervlakkiger niveau op te lossen. Er is geen beter of slechter, maar sommigen hebben kennis over een aantal sleutels, wat betekent dat ze quasi letterlijk naar een gevangenis zitten te kijken, en de deur staat wagenwijd open.

Verbeeldingskracht, stel je een gordiaanse knoop voor die het geheel vormt en binnen die knoop leg je nog knopen waardoor er verschillende levels binnen die bol ontstaan, en het dominerende level bepaalt het zwaartepunt van die bol, wat we als de normaal beschouwen. Is dat moeilijk?

Deelachtig zijn in een gordiaanse knoop kan ons blind maken voor veel zaken, alsof we in een soort van trance naar geluk zoeken maar niet kunnen vinden binnen die knoop, door en door toxisch wanneer geld en bezit dat gemis aan voldaanheid als surrogaat opvult. En wanneer E-werkers herstelvragen stellen over vergeten basiskennis dan zijn het dwazen, alsof ze geen gevoelens hebben, geen verstand, noch een hart.

Bijzonder is de observatie dat religies nooit klaar zijn voor steeds dezelfde harmoniserende remedies, waarom zouden we dan verwachten dat ze er vandaag wel klaar voor zouden zijn?

Over deus ex machina gesproken, iedereen kan zelfstandig de stellingen van Einstein onderzoeken op impliciete waarachtigheid, en pas dan tot een nuchter beredeneerd oordeel komen, geen religie voor nodig.

Religie is bijzonder, omdat gewone mensentaal in deze wereld quasi onmogelijk is, hebben we nood aan archaïsch-mythische denkbeelden waarbij we de magische verdamping van geld kunnen oplossen door gebruik te maken van wonderformules die voorbijgaan aan een aantal gordiaanse knopen die we normaal gezien met zwaarden doorklieven, maar we hebben het eigenlijk over een regeltje van drie, niet meer, niet minder, wat eenvoud vermag.

Het is altijd hetzelfde verhaal, een aantal ontspringt de dans om een paar gordiaanse knopen te ontwarren en te denken dat het wel hoopvol nieuws is, om dan in flarden uit elkaar gereten te worden, stuiptrekkend zich aan de laatste strohalm hoop vastklampend, en per abuis platgetrapt.

Hoop kan gaan over ideeën en katalysatoren die we in de schuif leggen, als alternatief kan je ze door de tredmolen loodsen waarna ze zich ontvouwen als een droom vermorzeld in duizend stukken, inclusief diegenen die dachten er even in alle integriteit een vraagje over te kunnen stellen, en het noemt eenvoud, verbondenheid en liefde.

Vereenvoudigde denkexperimenten laten eenvoudig toe om op een verfijnde, neutrale en integere manier aan te tonen hoe verschillende manieren van denken tot verschillende uitkomsten leiden, dit verandert niet door de kwantiteit aan spelers te verhogen maar maakt ons wel bewust waartoe tendensen naargelang keuze leiden, goedschiks, kwaadschiks.

Zoals Schopenhauer nog wist te vertellen, als elke waarheid drie fasen doorloopt en het je überhaupt al zou lukken in om de zone van eenvoud en vanzelfsprekendheid tot een redelijke graad van vreedzame stabiliteit te komen, begrijpt elk kind hoe de rest van je leven er gaat uitzien.

Bewuste zielen zetten af en toe de wereld stil om de werken te kunnen beschouwen, zo is de TTT-methode ontstaan die al veel langer bestaat dan zij die denken dat het iets nieuws zou zijn, van harte. Als we spreken over afleiding of misleiding dan bedoelen we dat de menselijke geest volledig kan geconsumeerd worden door wat zich rechts in het beeld bevindt, maar totaal voorbij gaat aan wat zich links spontaan laat opmerken, en enkel ezels stappen dat bruggetje over.

Als we ons de bedenking maken hoeveel woorden er vloeien in de periferie van een aantal gordiaanse knopen die zich laten vertalen als obstakels die de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderen, en dat afzetten tegen een op zich eenvoudige herstelvraag tot onderzoek naar de stellingen van Einstein, heb je geen woorden meer.

Zo mag je dat wel stellen, tussen magie en wonder. Zo zijn er gewone mensen die proberen uit te leggen dat een aantal achter een berg staat die eigenlijk niet bestaat, maar voor de berg denken ze nog altijd dat die wel bestaat, maar ze kunnen niet gehoord worden omdat die berg die niet bestaat, in de weg staat.

Wat we dan te zien krijgen is amper geloofwaardig, wellicht voor een aantal ook de reden om te spreken over 'valse religies'. Wat de ene de tirannie van de meerderheid noemt, is voor de andere de linguistische realiteit, alleen het laatste is hartverwarmend.

Christenen zijn er eeuwenlang van overtuigd geweest dat de orakels van de oudheid door duivels en demonen werden 'bediend' en dat zij na de geboorte van Jezus zwegen. De pogingen van filosofen uit de vroege verlichting om aan te tonen dat de orakels ook na het begin van onze jaartelling nog functioneerden werden scherp veroordeeld door theologen, lezen we.

Voor een aantal was de herintegratie van vergeten basiskennis cruciaal binnen het kader van hun opdracht die ze in allerhande richtlijnen terugvonden, het gaf hen immers toegang tot veel meer alternatieven dan wat nogal conform het merendeel van de berichtgeving uitmaakt. Maar dat is een puur innerlijke beleving en niets om anderen mee te belasten, van harte.

Die gulden middenweg van Aristoteles lijkt perfect te werken, steeds hoopvoller worden immers de alternatieven die zich middels deze herstelmethode spontaan in het innerlijke aandienen, we geven het maar door, van harte.