TTC

We weten natuurlijk niet naar welke gevangenis je hier precies verwijst, wat we wel al kunnen zeggen dat die sleutel een metafoor is voor dat waarin we onszelf gevangen houden, wat al duizenden gezegd hebben.

Een goede manier om voor jezelf de illusie te wekken dat je van een andere planeet zou komen, is door experten in alle bedachtzaamheid om aandacht vragen voor een aantal platitudes die de vooruitgang van het maatschappelijke denken verhinderen, wat verder volstrekt betekenisloos zal blijken en je vertrek naar je eigen planeet in versneld tempo doet hopen.

Als angst voor vrijheid zich eenvoudig laat opmerken door ons krampachtig te verankeren aan systemen die berusten op beperkte rationaliteit, kunnen we ons ook de vraag stellen hoeveel vlinders er in grotten leven.

Wie zich weet te bevrijden uit een gevangenis weet logischerwijs ook met welke sleutels dat gelukt is, het zou dan ook als vanzelfsprekend kunnen geacht worden om die sleutels gewoon door te geven, een grote misvatting blijkt achteraf.

De kunst van het achteruitdenken is je misschien nog niet gekend, zo komen we terug bij het begin om te zien wat we vergeten zijn, heel bijzonder en hoopvol.

Stel dat we ze niet kunnen vinden, hoe ga je dan bepalen of het een ware of valse religie is?

Zo, opgeruimd staat netjes, heb je al achter die berg gekeken?

Wat wellicht niemand zal willen ontkennen, is dat er veel verwarring is.

Als wonderen pas gezien kunnen worden nadat ze verduisterd zijn geweest, is het volstrekt normaal om te stellen dat absurde ideeën ons hoop bieden, en finaal ook niet meer dan een kwestie van logisch boerenverstand, haast kinderlijk.

Als iets pas waar kan zijn wanneer we het ook zien, zou het best wel eens kunnen dat velen al bewezen hebben wat we nog niet gezien hebben, bevreemdend.

Het paradoxale aan de gulden middenweg van Aristoteles is dat er maar bitter weinig over gezegd kan worden, maar de neveneffecten jagen je wel de stuipen op het lijf, wat eenvoud vermag.

Als voor herstel verschillende wegen bewandeld kunnen worden dan kan je het ook eens proberen door vergeten basiskennis in herinnering te brengen, misschien dat je toevallig opmerkt dat er zelfs binnenwegen bestaan die nog veel meer opties laten zien. Veel mensen vinden andere mensen maar mysterieus wanneer ze over iets praten waar ze niets van begrijpen, maar misschien zelfs zo normaal is dat we het maar amper kunnen geloven waarom we dat niet eerder onze aandacht hebben geschonken, of dat wat we bedoelen met simpel.

Om te ontspannen kunnen we iets lezen dat we nog niet eerder gelezen hebben, om dan prompt uit het leven geschreven te worden door experten die dat nog niet gelezen hebben.

Onrecht laat vermoeden dat er iets scheef zit, en als we dat herstellen zien we misschien heel andere dingen die we eerder niet eens opmerkten maar misschien ook niet uitgelegd krijgen omdat zoiets uitermate storend is voor wie denkt dat alles recht zit.

Wie z’n gelijk wil halen binnen een systeem dat berust op beperkte rationaliteit door vergeten basiskennis, zal vroeg of laat misschien merken dat alle partijen vast komen te zitten in een stelsel van halve waarheden dat de normaal vorm geeft, of helemaal niet.

Wie lang genoeg rondloopt in een windmolenpark waar het parapludecreet van kracht is, begrijpt wellicht veel beter waarom het absurdisme doorheen zoveel aforismen schittert.

Als je nu al jaren in een schuif aan het zoeken bent en je trekt per ongeluk de kast open waar dat wat je zoekt gewoon ligt, zou je dan niet twijfelen of je dat wel durft te vertellen aan iemand?

We vonden het al verdacht dat het zo lang duurde, maar het staat wel mooi. Voor wie ooit op het idee zou willen komen om aan een abstractie ook een psychotechnische analyse te koppelen en dat voorleggen aan experten uit morele overweging, wensen we alvast veel succes.

Als het mentale omhulsel van de planeet karakteriseert de noösfeer geest en bewustzijn als een unitair fenomeen. Dit betekent dat de kwaliteit en de aard van onze individuele en collectieve gedachten direct de noösfeer beïnvloedt en de kwaliteit schept van ons milieu, de biosfeer.

Inmiddels mag het duidelijk geworden zijn dat hoop in het duister volstrekt kansloos is, je kan dus rustig de sleutels aan de haak hangen voor de volgende die het eens wil proberen, amper geloofwaardig en toch staat het gewoon in de boekjes, sterkte!

Zelfs nonsens kan niet doordacht beoordeeld worden door ideeën als ware het de normaal te ontwijken of verwerpen, maar het is wel de reden waarom een aantal hun geloof in traditionele religies heeft opgegeven.

En zo komt het dat we kunnen zeggen dat probleem opgelost is en toch is het probleem niet opgelost, simpelweg omdat we het blijven voeden binnen het referentiekader waar het eigen aan is, ondanks alle bewijslast en de hoop die hierin gevonden kan worden, maar onbegrepen.

Alwaar betrokken binnen een archaïsch-mythisch referentiekader inductieve herkadering gezien kan worden als een ontnuchterende openbaring, is het zuiver wetenschappelijk niet meer dan een kwestie van logica en rede waarmee spontaan ook een heel ander licht op allerhande psychische ongemakken wordt geworpen, en daarmee ook op religie als universeel referentiekader.

Met betrekking tot de gesuggereerde paradigmashift komen we steeds meer te weten, wat het al bijna tot een kunst maakt om binnen deze context zonder verwijt te blijven, het ongeloof getart. Kortom, in liefde en verbondenheid kunnen we ons schromelijk verslikken, net zoals in eenvoud en kleine dingen, wees bedachtzaam. Als het allemaal onbekend is, kan je het aan Sjako ook niet vragen omdat hij er niet mag over praten. Maar dat belet in alle respect niet dat anderen zich degelijk informeren over wat hierover allemaal bekend is, een vrije keuze.

Als het door onwetendheid gestuurde zelfbedrog van de ene de in alle onwetendheid leugen wordt voor de andere, dreigt ontploffingsgevaar dat door derde partijen als tragisch absurd gezien kan worden omwille van dat wat niet gezien wordt.