TTC

Wijsheid komt met de jaren, en ervaring leert. 😉 Voor jou misschien wel, je bent volledig verlicht, of het licht zelve. Dit is misschien niet zo voor anderen, zeker niet in een wereld waar buitenspel gezet wordt wat ingesloten zou kunnen worden. Niets bestaat, al de rest zijn verschijningsvormen, generaliserend. Dank, we kunnen niets zeggen over iets dat ons niets zegt, enig correlaat tot het geheel blijft op die manier onbekend.

Interessant, kan je daar voor mijn begrip iets meer over zeggen, over dat 'omkeren van de tijd'. Ben je zelf natuurkundige of iets van die strekking? Het lijkt dat je verwijst naar dat fenomeen karma, zaaien en oogsten in christelijke zin.

Alles is zoals altijd afhankelijk van de perceptie van waaruit we kijken, wat je hier mooi omschrijft is een vorm getuigend bewustzijn. Vanuit deze hoedanigheid wordt anders gekeken naar het profane wereldbeeld waarin we als manifestatie participeren, in meer of mindere mate in het duister tastend met betrekking tot het Zijn, ziel en/of monade. De nuance 'hierna' suggereert subjectieve ervaringskennis, een verruimd bewustzijn, transcendent/immanent, ego-transverwarring, klimmende en/of dalende pad, enzoverder, enzoverder. Ik waardeer ten zeerste je pragmatische insteek zodat we speculaties ove

In dit proces van zelfrealisatie en strijd tegen het dreigende en anonieme ZIJN, wordt de mens geconfronteerd met de medemens. In deze confrontatie met De Ander en de onontkoombare verantwoordelijkheid die daaruit volgt, raken we aan de kern van het gedachtegoed van Levinas. De Ander is niet zomaar een medemens, een gezel in ons levensproject of in onze zelfrealisatie. De Ander is veel meer, en opent volgens Levinas een ‘radicaal nieuwe dimensie in de werkelijkheid, een revelatie van het oneindige’. De Ander is een aanwezigheid die concreet is. Het Gelaat van De Ander doorbreekt onze kring van

Doorgedreven abstractie biedt als voordeel dat gradueel steeds transparanter wordt hoe mindfulness nu precies werkt, waarna per traditie een overvloed aan irrelevanties het zicht op een hoopvoller toekomst in de kiem smoren. Levensbeschouwelijk als een wonder hoe zoiets überhaupt mogelijk is, in werkelijkheid een nachtmerrie door dat wat vanuit die ervaringsbeleving niet tot realisatie kan gebracht worden, de hoop aan de horizon innerlijk verborgen.

In tegenwoordigheid verschijnen wel non-lineaire katalysatoren, deze zijn voor iedereen toegankelijk en onveranderlijk veranderlijk binnen het profane speelveld. Weet echter niet of je hiermee vertrouwd bent, biedt sowieso meerdere invalshoeken om naar dezelfde fenomenen te kijken.

Als dat niet lukt binnen één leven, bestaat er dan zoiets als een hemel of hel?

Niet oneens, radicaal in de zin van naar de wortel of de bron, voorafgaand aan welke manifestatie dan ook. Hiermee komt ook hoger en/of lager te vervallen, als in niets bestaat.

In speltheoretische zin worden niet-coöperatieve spelvormen gekenmerkt door incomplete informatie, binnen dat soort referentiekaders berust de besluitvorming per definitie op beperkte rationaliteit. Met als referentiemodel spiral dynamics (bijvoorbeeld) wordt het zwaartepunt van een samenleving bepaald door de dominantie van deze of gene ideologie, als een kluwen van veel meer strekkingen die ons als nietige ikjes een punthoofd kunnen bezorgen.

In het simpele zit het complexe, in het complexe het simpele. Voor nodeloos complex is er de duisternis waarin we een reeks anomalieën en paradoxen aantreffen, het domein waar we nog maar weinig terugvinden van wat Jezus als wijsheidsleraar zei. Elke waarheid doorloopt drie fasen, met inbegrip van pardoes van het internet gegooid worden.

Niets bestaat. Bedoel je hier misschien 'eenheid in verscheidenheid' mee? Er zijn veel manieren om het menselijke lijden en onze bijdrage daartoe te onderzoeken, de strekking is ondergeschikt aan het proces van ontsluiering/bewustwording. In de eerste plaats moet er al ontvankelijkheid voor bestaan en wat nieuw is kan ook al oeroud zijn. Louter als voorbeeld, studie, praktijk en resultaat, denken, voelen en begrijpen.

Het utilitarisme of utilisme is een ethische stroming die de morele waarde van een handeling afmeet aan de bijdrage die deze handeling levert aan het algemeen nut, waarbij onder algemeen nut het welzijn en geluk van alle mensen wordt verstaan.

Kunnen we zonder diepgaander onderzoek eigenlijk weinig over zeggen, doorgedreven abstractie laat soms anders besluiten.

Zie hierin de verwarring opdoemen, want over wiens verwachting hebben we het precies?

Soms benoemd als de ego-transverwarring die kan leiden tot vreemde neveneffecten, dat waar psychiaters hun handen mee vol hebben in deze tijden. Weet echter niet of je vertrouwd bent met het noösfeer-project en gerelateerde problematiek, zacht gezegd niet mals. Zonderling zijn zij die tot zelftranscendentie komen, dat is gekend.

Beetje als de twee-naturenleer?

Ik denk dat je hier verwijst naar de 'verstoring' van het auto-conforme of de duisternis die we voor 'waar' hebben aangenomen, is een genuanceerd debat dat gepaard gaat met het in vraag stellen van een aantal logica's die de illusie wekken niet samen te hangen met onze belangen. Op dat niveau of toepassingsgebied wordt het denkspoor verlegd naar conflicterende 'belangen' waardoor 'waar' en/of 'onwaar' tot een chaotische brij wordt omgetoverd, strijd om bijtijds absurde redenen, letterlijk. Verder lijk je me te verwijzen naar het non-dualisme waarin de zoeker het gezochte is, in meer of mindere

Een beetje als de vraag of illusie bestaat, die niet beantwoord kan worden zonder dat ze bestaat. Verder ben ik het niet oneens met wat je schrijft, transparant weergegeven. Veel variaties mogelijk wat betreft goed en kwaad, als we ons beperken tot het profane kunnen we het pragmatischer voorstellen, alledaags. Een derde concept is de ‘pragmatische waarheid’. Volgens dit concept is een ervaring ‘waar’ als deze ervaring het individu helpt om een probleem op te lossen of om een situatie meester te worden. Ervaringen of overtuigingen worden beschouwd als handelingen zoals alle ande

Begrijp je denkelijk nu beter, meer in de zin dat elk beeld een verschijning is waar geloof aan gehecht kan worden, maar essentieel niet dat wat waarneemt. Bekering en/of omkering worden geïnterpreteerd naargelang de hoedanigheid waarin het zich in duale zin manifesterende zelf zich bevindt, wat beide legitiem maakt maar allerhande verwarring, misvattingen en strijd in de hand werkend, des levens. Tegelijk, doordenkend hierover, kan er niets gezegd worden over die werkelijke werkelijkheid, het zou immers niet meer dan een volgende voorstellingsbeeld zijn. Dat is wat we als nietige ikje

Ik begrijp hieruit dat we in grote mate de wereld 'maken' zoals we denken en handelen, anders dan louter een beschrijving geven? Probeer hiermee beter te begrijpen wat je precies bedoelt met 'voorstellingsbeelden'.

Wat dan op zich het schema absurd zou maken, zoals je eerder al zei. Het lijkt me sowieso een persoonlijke zoektocht, niet makkelijk. Hoe zie je dat precies 'anders'? Denk dat het verwarrend kan worden door nu net het proces dat we kunnen doorlopen, Paulus was immers aanvankelijk ook dwalend.

Het schema bevat dan ook veel tegenstrijdigheden, met velen samen een kluwen. Het verhaal van verborgen realiteiten?

Graduele verheldering impliceert potentieel veel misvattingen onderweg, eeuwige twijfel voedend.

Ik denk dat theodicee enkelvoud is, er staan er tien in het overzicht.

Vergissen is mogelijk, niet-monotone logica stelt dat een gegeven overtuiging onwaar kan zijn door het toevoegen van kennis. Kronkelredeneringen in overvloed, net zoals we niet kunnen weten wat we vergeten zijn, of nooit gekend hebben. Dat net hierdoor een stelsel van paradoxale theodiceeën ontstaat, begrijpelijk.