TTC

Dat de wet van de uitgesloten derden kan leiden tot verhelderende inzichten die bijna de indruk wekken dat er magie in het spel zit, is gezien de vele getuigenissen geen ongekende materie.

Misschien is het wel zo dat wanneer we alles trachten te herleiden tot een absoluut minimum, we ook nog maar weinig interesse zullen tonen in haast ondoorgrondelijk complexe zaken die vanuit die beleving principieel irrelevant geworden zijn.

De modale en beslist goedbedoelende hulpverlener kent ook niets van pseudotoevalsgeneratoren, bijna zeggend dat we in een grote goocheldoos zitten en enkel nog maar kunnen hopen dat er straks witte rook uit de schouw komt.

Niet meer dan paradoxaal is het door iedereen met normaal logisch denkvermogen waarneembare fenomeen dat wanneer simpele mensen hetzelfde zeggen dan wat in dikke boeken beschreven staat, prompt die dikke boeken niet meer kloppen.

Het idee dat alles samenhangt kunnen we kinderlijk speels formaliseren middels een integrale kruisvergelijking, het is op dat niveau dat een reeks inzichten zich laten opmerken die in de onderliggende versnippering niet altijd gekend zijn. Deze inzichten zijn naar hun intrinsieke aard tijdloos, dit is geen ‘hocus pocus’ dan wel zijn we ons hier ‘mainstream’ niet altijd bewust van, de begrijpelijke normaal. Om kort te zijn, Einstein begrijpen duurt een relatieve nanoseconde en om 1000+1 redenen wordt er quasi letterlijk brandhout van gemaakt, ten koste van simpele mensen die dit empathisch invo

Mooi gezegd, als het vandaag in maatschappelijke zin nog niet duidelijk is, wanneer dan wel?

Interessant, hoe kom je erbij dat we dan de draad kwijt zouden zijn? Is God niet non-lineair?

Eenmaal transparant dat een aantal katalysatoren als onveranderlijk veranderlijk kunnen ingeschreven worden, wordt het misschien quasi letterlijk koffiedik kijken.

Afleidbaar van het Elaboration Likelihood Model is het idee dat hulpvragen stellen een beetje op binaire opties begint te lijken, als een traumatisch doorlopen proces dat, met of zonder dikke boeken, honderd keer herhaald kan worden.

Als de klassiekers altijd dezelfde zijn, is het antwoord in eenvoud en kleine dingen dat ook.

Diegenen die niet meer tot het mensdom behoren kunnen nog altijd speltheoretisch aan de slag om zodoende ggz-experten hulpvragen te stellen over de meest banale dingen, je weet immers maar nooit of er iets over het hoofd gezien wordt.

Een paradigmashift laat zich strikt theoretisch vertalen naar een AB-perspectief, waarin een hoopvoller potentieel B in zekere zin overwoekerd wordt door een aantal geplogenheden die speltheoretisch als eigen aan A kunnen toegeschreven worden.

Fascinerend is het fenomeen dat non-lineaire impulsen naar hun intrinsieke aard ons dan wel tijdloos vergezellen, maar ook steeds verdwijnen door ze te kaderen binnen referentiekaders waartoe ze nu net een neutraliserende en harmoniserende werking zouden kunnen hebben. De ontmoediging kan in die zin niet toegeschreven worden aan de hoop die we hierin weerspiegeld kunnen zien, maar in de continue (onbewuste) verduistering van dat wat als onpersoonlijk kan gepercipieerd worden. Als een mysterie dat zonder aandacht en de bereidheid tot diepgaander introspectie wellicht nooit tot vanzelfsprekendhe

Hoe fascinerend en hoopvol is het leven niet wanneer voortborduren op bijvoorbeeld het panarchisme tot gigantische energiebesparingen kan leiden? We hoeven hier zelfs amper iets voor te doen, tenzij het nobele studiewerk van anderen te respecteren en waarderen, simpel.

Verbeeldingskracht, complexe systemen aangevuld met de positieve desintegratie theorie en het elaboration likelihood model resulteert in een overweldigende sneeuwbal waarbinnen een gigantische strijd zich afspeelt, generaliserend de wereldziel waarin het element van utopische gespletenheid zich manifesteert. Ervaringswerkers kunnen zich interesseren in een aantal duidelijk aanwijsbare anomalieën binnen deze metaforische olifant, gaan we als nietige ikjes die olifant pootje lap kunnen zetten? Natuurlijk lukt zoiets niet, om deze reden kunnen we overwegen om te werken met een vereenvoudigd denke

De wet van de uitgesloten derde handelt over elk denkbare waarheidswaarde met gevolgen in deze of gene zin wanneer deze toegelaten worden tot het parate kennisgebied, of nu net niet. Binnen het kader van ervaringskennis en kwetsbaarheid is dit geen onbelangrijk element gebleken, omdat die derden mogelijks referentiekaders en/of aanvullende inzichten kunnen ontbloten die we als minder courant percipiëren. In het bijzonder, in sommige gevallen kunnen die derden als tijdloos ingeschreven worden, positief bekeken als hoopvolle impulsen die voor iedereen vrij beschikbaar zijn, maar, generaliserend,

In termen van geld zijn we middels these-antithese-synthese op het spoor gekomen van de katalysator biflatie, als een eeuwige constante die als basis dient voor elk denkbaar monetair artefact. Dit beginsel kan op verschillende manieren aangewend worden binnen speltheoretische abstracties, overgeleverd aan de menselijke vrije wil en leidend tot elke actuele situatie in een evolutionair voortschrijdend hier en nu, goedschiks, kwaadschiks.

Alweer een ander nickname aangenomen? Bizar dat ze dat hier niet eens opmerken, amusant weliswaar. ❤️ De inerte massa ontwaakt, straks een deus ex machina. Geen idee, uit welke gaswolk zijn woorden tot stand gekomen? Het opgaan van de gemeente kunnen we simuleren in eilandmodellen, dat is al lang het probleem niet meer. Het verschijnsel ‘doorbreken’ voltrekt zich op kritische punten van instabiliteit, die het gevolg zijn van fluctuaties in de omgeving die door terugkoppelingslussen worden versterkt. Doorbreken leidt tot het ontstaan van een innovatie die in kwali

Redelijk absurd is de beleving dat wanneer we twee referentiekaders naast elkaar leggen en ze ook als volledig gescheiden beschouwen, een andere wereld zomaar zou kunnen oprijzen. Met andere wereld wordt hier echter bedoeld de toepassing van wat reeds beschikbaar is van waaruit het schrille contrast tussen theorie en praktijk nog maar eens mag blijken, schijnbaar mysterieus.

Bizar is het fenomeen dat we geen referentiekaders kunnen loslaten die we niet kennen, wat heel misschien ook betekent dat hulpvragen die nu net hierdoor spontaan opwellen in de verste verte misschien niet eens begrepen worden. Communicatie wordt hierdoor onmogelijk gemaakt, wat op zich geen verwijt behoeft maar misschien wel de worstelende ziel als onbestaande laat luchtfietsen in ijle ruimten van waaruit de angstschreeuw van het innerlijke kind galmt, schijnbaar onhoorbaar voor de buitenwereld, niet-aflatend smekend om hulp om de meest banale dingen.

Toepassingen zijn beschikbare opties die na toepassing prangende hulpvragen kunnen oproepen, hiermee dan wel hun effectiviteit bekrachtigend maar vaak ook leidend tot de marginalisatie van de aanvankelijk enthousiaste klant, pardoes.

In respons op de vraag waarom een aantal stellingen van Einstein (ea) schijnbaar onmogelijk begrepen kunnen worden, zie wanneer het de interesse kan genieten het Elaboration Likelihood Model.

Een rotsblok kan intrinsiek uit meerdere componenten bestaan zodat het ons mogelijk wordt gemaakt om er op verschillende manieren naar te kijken, zonder de bereidheid tot onderzoek blijft het echter niet meer dan een rotsblok.

Innerlijk opgebouwde mentale constructies kunnen we middels reverse engineering ontleden tot een aantal basiselementen van waaruit ze in het leven geroepen werden, wat toelaat om er andere te bedenken die misschien meer onze maatschappelijke noden vervullen. Het idee dat er verschillende wereldbeelden zouden kunnen bestaan, zoals maar al te vaak onnodig in mysterieus gehuld vakjargon gesuggereerde verborgen realiteiten, valt hier eenvoudig uit te ventileren. Kortom, back to basics betekent hier a priori de eerder simplistische herinnering aan sturingselementen die voor iedereen toegankelijk zi

Voorafgaand aan gewetensvol onderzoek weten we nog niet wat het resultaat zal zijn, hierna volgt misschien een marteling om redenen die net omwille van het resultaat als tragisch absurd gepercipieerd kunnen worden.