TTC

Hoe kan dat nu, we hebben het over non-lineaire katalysatoren die nu net ter beschikking staan van de ziel, mens, zelf, ik, ego, of hoe ook benoemd. Overboord dan maar, misschien dat we het dan beter over de receptieve ziel kunnen hebben, zonder informatie.

Hebben eerder al eens verwezen naar het Elaboration Likelihood Model, handelt principieel over hetzelfde. Socrates heeft de gifbeker gekregen, niet? Weet je nog waarom?

Je kan honderd keer herhalen wat Socrates al zei, het wil daarom niet zeggen dat het leuk is om de gifbeker te drinken. Tegen wie heb je het hier nu, tegen de schrijver van dat tussenvoegsel?

Met hun puntige kaalkopjes zijn ze niet veel verder geraakt dan een overvloed aan studies met voor leken onbegrijpelijke termen, derhalve niet het simpele waar ze volhardend naar op zoek waren. Waarmee je wil zeggen onderzoek startend met een premisse die tot een conclusie leidt die voorafgaat aan het in tijd en ruimte gemanifesteerde ego dat zich deze diepgaander vragen kan stellen, mogelijkerwijs leidend tot andere inzichten met betrekking tot het alledaagse van waaruit mag blijken dat het soms nuttig is om er aandacht aan te besteden, geenszins verplichtend.

Het naar subjectieve beleving hoopvolle resultaat van een onderzoek dat ooit startte met een premisse, hiervan kan de premisse veelvuldig herhaald worden zonder het resultaat kenbaar te stellen.

Wees vooral voorzichtig wanneer je steeds dezelfde getallen bij elkaar optelt, na enige tijd begin je misschien te geloven dat de uitkomst niet meer verandert. Om het voor de lezer aangenamer lezen te maken, stel ik voor om alles uit z'n context te rukken.

Niets is vooral praktisch om er wat nuttigs mee te doen, zoals alles wegredeneren zonder te weten waar het over gaat. Misschien eerst even laten bezinken alvorens er een mens aan te pas komt die alles als onjuist weet te verklaren. Klopt, Harry Potter heeft natuurwetten bedacht om ons te vermaken, net zoals de dyade getallen baart uit het niets.

Het feit dat hier en nu iets bestaat is een argument om de mogelijkheid van een absoluut niets uit te sluiten. Zelfs indien men een toestand veronderstelt van de meest absolute fysische leegheid, waarin geen tijd, geen energie en geen ruimte bestaan, dus minder nog dan de singulariteit die aan de oorsprong van de oerknal lag, dan nog zou men het bestaan van zuiver abstracte wetten en wiskundige principes moeten aanvaarden, zonder volgens dewelke nooit iets zou zijn kunnen ontstaan. In die optiek is bijvoorbeeld de wiskunde in haar abstractie onafhankelijk van het bestaan van wat dan ook.

Het is precies of dat werd net geschreven, net zoals er met verklaringen al veel bruggen gebouwd zijn geweest. Bekeken vanuit het dal staat er alleen maar een berg, en meer ook niet. Impliciet betekent niet uitdrukkelijk gezegd of erbij geschreven, maar wel in het gezegde of geschrevene opgesloten liggend.

Het is weer wat, nog niet zo lang geleden serieus op de dool geraakt door een blokje tekst van amper 10 regels met 24 hyperlinks, en de tweede hyperlink heb ik eerlijk gezegd nog niet geprobeerd.

Eigenlijk snappen we niet zo goed dat zoiets tijdloos kan meegaan en toch zo onbekend is, wat een mysterie doet vermoeden maar misschien ook maar gewoon de vanzelfsprekendheid zelve is. Het ego is het fenomeen dat er gebruik van maakt, simpelweg omdat het soms handig is om dat te doen, en bizar ook altijd doet, hetzij bewust, hetzij onbewust. We hebben het nu even niet over marsmannetjes, zelfs wanneer die er eveneens van gebruik zouden kunnen maken binnen gegeven contexten, pardoes.

Non-lineaire katalysatoren zijn onpersoonlijk van aard, zo heel receptief zijn allerhande getuigen precies dan toch niet.

Naarmate we vorderen bestrijkt het containerbegrip ervaringskennis een steeds groter wordend domein waarin elke generalisatie ongepast lijkt, zelfs mensen verwerpt alsof ze van hout zouden zijn, zonder gevoelens, zonder empathie, zonder hart, zonder ervaringskennis.

Aan spiegelneuronen is er geen gebrek, het zegt nog niets over de respons op basale logicakwesties. Op de agora worden doorgaans enkel maar statistieken weerspiegeld zonder de achterkant te laten zien, op eigen initiatief kan dat wel gezien worden. Anderen zeggen daarover dat het gewoon op wikipedia staat, maar het kost teveel moeite om het aandacht te schenken. En in die flinterdunheid gebeurt vanalles dat het mensenhart diep kan raken, maar het is enkel cognitieve inhoud.

Misschien is het zaak van die epistemologische obstakels niet in de weg te laten staan van enige verheldering, sommigen noemen dat grensverleggend denken waarop aansluitend creatieve visualisatie kan toegepast. Niets nieuws onder de zon echter, die technieken bestaan al eeuwen, een kwestie van doen, denken, voelen en begrijpen. Het aantal variaties is quasi ontelbaar, en toch is het altijd hetzelfde.

Bij de cursus mindfulness zijn we nu bezig met het cultiveren van het zogeheten getuigenperspectief.

Zoeken we even op, het dataïsme. Dataïsme is een begrip uit de filosofie dat veronderstelt dat alles in het universum in data en algoritmen is te vangen. De term werd in 2013 gemunt door journalist David Brooks, in een artikel in The New York Times. Hij stelde dat big data het einde zou betekenen van onze beperkte, op intuïtie en ervaring gebaseerde omgang met de werkelijkheid. In de visie van het dataïsme leidt het grootschalig verzamelen en analyseren van data tot geoptimaliseerde kennis en controle over de werkelijkheid. De mens en zijn bewustzijn is daarin niet meer dan een verzam

Gaat eindeloos verder en ondertussen zien we niet wat al lang helder is gemaakt, dat zijn voetnoten.

Keep the humor, ik beklaag het me nog elke dag dat ik besloten heb om nog eens mens te willen worden.

In Homo deus, een kleine geschiedenis van de toekomst, beschrijft Harari de uitdagingen die de mensheid te wachten staan in de komende technologische revolutie. Hij stelt daarin dat een grote groep mensen zal ontstaan die de concurrentie met de technologie niet meer aan kan, en een andere groep die een symbiose met kunstmatige intelligentie zal aangaan, het transhumanisme.

Niet alleen de wereld, heel het universum. Bizar is het, dat leerstuk over die kernkwadranten lijkt wel eindeloos te kunnen doorgaan.

Het vasthouden van informatie kan op twee manieren worden belemmerd. Indrukken of kennis kunnen passief vervagen, of kunnen op een meer actieve manier door interferentie met andere informatie uit het geheugen verdwijnen. Iets wat recent is geleerd kan bijvoorbeeld iets anders dat wij vroeger hebben geleerd weg- of onderdrukken. Men spreekt dan van retroactieve inhibitie. Ook het omgekeerde, proactieve inhibitie geheten, kan plaatsvinden: iets wat vroeger is geleerd kan iets anders dat later is geleerd onderdrukken.

Ervaring leert dat een overvloed aan studiewerken de hulpvraag kan doen vergeten, wat de onbeholpen klant echter niet vergeet dan wel machteloos laat verblijven in daartoe bestemde goedbedoelde voorzieningen van repressief tolerante aard.

Er is nooit iets, en de rest interesseert ons niet.

Die glimp zouden we ook op een flagrante manier kunnen missen, met in het verlengde heel veel tekst zonder die glimp. Bizar genoeg, heel veel metaforen en aforismen verwijzen hiernaar, wat dan ook doet verbazen waarom eenvoud zo moeizaam begrepen wordt.