TTC

In dankbaarheid hebben we gebruik gemaakt van het aangeboden model, het aantal thema’s overweldigend.

Wellicht is het quasi onmogelijk om dergelijke hypergevoeligheden ook maar enige aandacht te schenken, hoe hoopvol relevante lectuur daarover ook is.

Alwaar in reële termen de techniciteit niet langer in vraag dient gesteld te worden, rijst het filosofenprobleem in de informatica als een krijtrots uit de zee.

Hersenwindingen zijn niet te verwarren met hersenwinden, ze worden afgewisseld met hersengroeven.

De logica van het innerlijke kind stelt dat hulpvragen over de wet van de uitgesloten derden quasi onmogelijk zijn zonder ook eerst te onderzoeken over welke derden we dan precies spreken, tegelijk de nodige bedachtzaamheid vereist om niet onnodig kwetsbare mensen te marginaliseren alsof ze niet eens zouden bestaan.

De occipitale kwab, lobus occipitalis of achterhoofdskwab ligt aan de achterkant van de hersenen. Dit deel zorgt voor het ontvangen, integreren en verwerken van visuele informatie.

Een circulair model laat vooral zien hoe moeilijk NVC is, vergis je daarin aub niet.

De inzichten die zich ontvouwen door de zon in het midden te plaatsen, zijn voor het navigerende zelf verrijkend.

Deductie is als zeggen dat wanneer er al genoeg experten zijn in een discipline waar je maar weinig kaas van gegeten hebt, je ook daar terecht kan zonder dat je perse die discipline dient aan te leren.

Met de elementen van Foucault indachtig kunnen we misschien, ach wat.

Tunneleffect of tunneling is het effect in de kwantummechanica waarbij een deeltje door een potentiaalbarrière heen gaat, terwijl het klassiek gezien niet voldoende energie heeft om over de barrière heen te gaan. Dit heet het tunneleffect, omdat de energiebarrière, een gebied met een hogere potentiaal dan de omringende ruimte, is voor te stellen als een hoge berg. Het deeltje dat te weinig energie heeft om over de berg heen te komen, gaat als het ware door een tunnel naar de andere zijde.

Humor is belangrijk, in de periferie van een enkel atoom verschijnt toevallig heel het universum, apart alleszins.

Het menselijk brein bevat tientallen miljarden neuronen die onderling met elkaar verbonden zijn. In dit eindeloos complexe systeem maken wetenschappers onderscheid tussen drie hersendelen, die elk op een ander moment in de evolutie verschenen zijn.

De metawiskunde was aanvankelijk nauw verbonden met de wiskundige logica. Aan het eind van de 19e en het begin van de 20e eeuw was er zeer veel overlap tussen beide disciplines. De wiskundige logica heeft zich uiteindelijk toegespitst op de verzamelingenleer, de recursietheorie en de pure modeltheorie, zaken die niet rechtstreeks verband houden met de metawiskunde.

Ervaring leert dat er tussen intuïtie volgen en een aha-erlebnis een subtiel nuanceverschil kan opgemerkt worden, het begrip horizonversmelting indachtig een kwestie van onderzoek.

Zowaar absurd is de ontkenning dat het resultaat altijd nul is, dat is nu eenmaal eigen aan het systeem.

Waarom wordt kwantumfysica als bizar beschouwd? Wat maakt dat je denkt dat iets raar is? Herinner je Giordano Bruno. Zijn ideeën werden in zijn tijd, de 16e eeuw, als absurd beschouwd. Bruno stelde voor dat de sterren verre zonnen waren omringd door hun eigen planeten, en dat deze planeten hun eigen leven zouden kunnen herbergen.

Aparte bezigheid is zoeken naar precedenten uit het verleden, en dan hoopvol begraven worden onder het prachtige studiewerk van velen.

Een van de grote revoluties in de hedendaagse psychologie is de opkomst van de zogenaamde derde generatie gedragstherapie. Hiermee wordt mindfulness bedoeld, de Acceptance and Commitment Therapy (ACT) en andere therapiemethoden die gebruik maken van meditatie-technieken.

Het bijzondere aan een degelijk circulair model is dat het principieel onveranderlijk blijft, dan wel naargelang de belopen weg steeds meer onthult.

Dat is het punt misschien, die integrale verkeersvergelijking verandert op zichzelf niet, noch smalle/brede wegen.

Heb je die formule al eens aan wetenschappers voorgelegd? Ik ben geen wiskundige, begrijp er daarom ook niets van. Psychodrama heeft zo z'n kenmerken, wat door het deels buitenspel plaatsen van sturingselementen des te meer opvalt.

Het voordeel is dat we kunnen terugvallen op veel benchmarks die eerder dergelijke processen al eens doorlopen en beschreven hebben, het nadeel dat er misschien nu net teveel zijn.

Binnen RFT kunnen we steeds meer verbanden gaan proberen te leggen, met als risico er ook in verstrikt te raken.

Een fluweelzachte paradigmashift is technisch denkbaar, garantie bestaat hierover echter niet omdat zoiets gekoppeld dient te worden aan veel randvoorwaarden. Op deze manier komen we tot stroomschema's met veel 'als-dan' tussenvoegsels, terwijl over de techniciteit al lang geen twijfel meer bestaat.