TTC

We kunnen nu eenmaal niet met een verstilde geest naar de cognitieve inhoud kijken, anderen noemen dat aandacht.

Niet nagelaten dat een onveranderlijke katalysator veel variaties toelaat, anders dan de verduistering van opties door binnen duale contexten die katalysator te beperken. In de diepe slaap is er niets om je zorgen over te maken, hoef je je dan ook geen zorgen over te maken.

Een vals dilemma, valse tweedeling of valse dichotomie is een drogreden of denkfout waarbij twee alternatieven voorgesteld worden als de enige mogelijkheden, terwijl er in werkelijkheid nog andere zijn. Als zodanig is het een foute toepassing van het principe van de uitgesloten derde.

Mooi gezegd, de geest stil houden/krijgen geen eenvoudige opdracht, in die zin is de synthese als tijdloos onveranderlijk. Maar dat is nog iets anders dan binnen het samenspel these-antithese delen te verdringen, soms leidend tot spanningsvelden die eerder onbewust in stand gehouden worden. Des levens zeg maar even, waarin hoop gevonden kan worden, naar meer verbinding en harmonie.

Dat is wat het zoekende zelf doet, de synthese is tijdloos altijd het midden tussen these-antithese. Althans, in universele zin.

Ja, en dan hebben we de perceptiekwesties nog, ondanks het beeld voor iedereen hetzelfde is.

Hier veronderstel je dat die verdrongen delen a priori helder zijn gemaakt, wellicht enkel mogelijk in een simulatiemodel.

Met je eens, daarom dat werken met een eilandmodel soelaas kan bieden, zodat theorie en praktijk mijlenver uit elkaar kunnen komen te liggen.

Economie, of het wereldbeeld dat we als courant waarnemen, is dan ook het resultaat van wat we met bronkennis doen.

Exotische termen zoals rajas, tamas en sattva kunnen nogal eens tot enige verwarring leiden, maar in mensentaal valt het allemaal nogal mee.

We kunnen het simpel houden, of er heel veel randinformatie bij betrekken waardoor dat simpele uit de aandacht verdwijnt.

Dubbele bindingen kunnen belastend en mogelijk destructief zijn als iemand gevangen zit in een dilemma en gestraft wordt omdat hij een uitweg zoekt, maar de moeite die getroost wordt om een uitweg te zoeken uit de valstrik, kan leiden tot emotionele groei.

Bizar is het fenomeen dat de tijd al miljarden jaar aan het rijpen is, en geduld een mooie deugd.

These-antithese-synthese, de synthese is daarom bronkennis van waaruit het ene en/of het andere onderbelicht kan raken.

Wat zou er dan precies, net omwille daarvan onopgemerkt misschien, verdrongen worden?

Enigszins bizar is de observatie dat in de periferie van een aantal hulpvragen steeds meer wormgaten ontdekt kunnen worden, wat nader onderzoek vergt om te bepalen wat dit nu precies betekent.

Tonglen als meditatietechniek lijkt me toch maar een bizarre bezigheid, maar misschien oordeel ik weer te snel.

Simpel is zeggen dat het midden tussen gegeven extremen A-B, een onveranderlijke constante C oplevert.

Een singulariteit is in de kosmologie een punt met een oneindig klein volume en een oneindig grote dichtheid. De ruimtetijd is hier zó sterk gekromd, dat ruimte en tijd feitelijk ophouden te bestaan. Dit heeft onder meer tot gevolg dat ook de in de gewone natuurkunde geldende wetten in een singulariteit niet meer geldig zijn. Wellicht vinden er in of in de buurt van een singulariteit allerlei processen plaats die in de huidige exacte wetenschap nog onbekend zijn.

Nochtans draait de aarde steeds hetzelfde cirkeltje, ieder op zijn/haar tijd misschien?

De wetmatigheid is dat een katalysator tijdloos is, maar ook delen hiervan verdrongen kunnen worden.

Biflatie is enkel maar de synthese van inflatie-deflatie, overgeleverd aan de menselijke vrije wil in deze of gene zin.

De dualiteit van golven en deeltjes is een beginsel van de kwantummechanica dat zegt dat alle deeltjes zich onder bepaalde omstandigheden als golven gedragen en alle golven zich onder bepaalde omstandigheden als een stroom deeltjes gedragen. Het begon allemaal met de vraag of licht nu eigenlijk een golf of een stroom deeltjes is.

Een gevoel van minderwaardigheid kan snel opgewekt worden bij het formuleren van een premisse, omdat de meeste mensen de uitkomst al weten van wat je zelf nog maar net van plan was om aandacht te schenken.

Centraal in het absurdisme staat het begrip van het absurde. Het absurde verwijst naar de onvermijdelijke confrontatie tussen het menselijke verlangen naar betekenis en de betekenisloosheid van het universum. Camus beschreef het absurde als de spanning die ontstaat wanneer de mens op zoek gaat naar zin en betekenis, terwijl de wereld en het bestaan op zichzelf geen antwoorden bieden.