TTC

Het minst begrepen voel ik me in m’n beste blunders, maar we blijven lachen.

Onderhand een beetje beter begrijpend waarom een wiskundig bewijs toch een beetje anders is dan een wetenschappelijk bewijs, maar verder om veel meer andere redenen als betekenisloos kan verblijven.

In het complexe zit het simpele, in het simpele het complexe.

Op een managersmeeting zeg je maar beter niet dat er teveel opperhoofden zijn en te weinig indianen, en stoelen zijn artefacten die we bedacht hebben dankzij dat wat ons gegeven is.

Misschien dat verschillende woorden verschillende gewichten dragen, en dat net daarom de kracht van eenvoud en kleine dingen niet altijd even makkelijk verteerbaar is. We weten het niet zeker, dat is immers waartoe onderzoek toe dient, in alle rust en sereniteit, in hoop en vertrouwen.

Misschien kunnen we daarover eens een topic openen, over de smalle en/of brede weg.

Achteraf gezien blijkt simpel houden toch niet zo’n slecht idee, vooral omwille van de helderheid.

Misschien dat humor en zelfspot meer gewaardeerd worden wanneer je zo een aantal combinaties eens geprobeerd hebt, net zoals de nobele aspiraties van een G3CGT-beweging meer gerespecteerd. Bizar is het fenomeen dat sommige dingen vanzelfsprekend kunnen worden, omdat ze dat a priori gewoon zijn.

Ervaring leert dat de klassiekers niet veranderen, maar onze verhouding daartoe misschien wel.

Dat aandacht voor slechts één waarheid tot conflicten leidt, heeft wellicht te maken met verschillende invalshoeken van hoe we naar het gemanifesteerde kijken.

Buddhi, wat doet ontwaken, is het onderscheidingsvermogen, het intellect. Dit is het vermogen van het innerlijk wezen om te oordelen, waarde te bepalen en/of besluiten te nemen. Buddhi kan onderscheid maken tussen waar en/of niet waar, tussen tijdelijk en/of blijvend, begrijpen en werken vanuit het domein van grondbeginselen.

Binnen de speltheorie zijn verschillende spelen mogelijk, wat veel variaties mogelijk maakt die niet altijd opgemerkt worden.

Over Wu Wei kunnen we lang twijfelen, maar we blijven wel proberen.

Sommige dingen bestaan pas wanneer we er aandacht voor hebben, soms werkt het ook andersom.

Ervaring leert dat wanneer je middels een denkexperiment tracht toe te lichten waarom dialoog in sommige gevallen quasi onmogelijk is, ook dat onmogelijk is.

De belangstelling voor het procesdenken is zeker een gevolg van het feit dat we te maken hebben met een denkstijl die aansluit bij heel wat gevoeligheden van de hedendaagse mens.

Misschien dat Sjako straks nog gelijk gaat krijgen, geen prettig vooruitzicht.

Back to basics, op een kladje papier is al moeilijk genoeg. Tussen wonder en magie verdwijnen volledige boekdelen van zij die ze geschreven hebben, wees een beetje vriendelijk.

Grosso modo zijn er twee manieren om aan de overkant te geraken, en duizend varianten.

Precair is dit, voor de synthese geldt geen gelijk, net zoals het precies formuleren slechts om een enkel woord kan gaan.

Over eenvoud en kleine dingen kunnen we intellectueel quasi onbegrijpelijke verhandelingen schrijven, zodat vanzelfsprekendheid zowaar tot een mysterie verwordt.

In hoeverre verschillende levensfasen ook kunnen leiden tot een manke beoordeling van die fasen, is geen onderwerp dat middels hulpvragen ter preventie van erger kan geventileerd worden.

Het leven zit vol wormgaten, die we terugvinden in de alledaagsheid der dingen. Informatici schrijven scripts zoals het hen gevraagd wordt, niet meer, niet minder.

In dankbaarheid hebben we gebruik gemaakt van het aangeboden model, het aantal thema’s overweldigend.

Wellicht is het quasi onmogelijk om dergelijke hypergevoeligheden ook maar enige aandacht te schenken, hoe hoopvol relevante lectuur daarover ook is.