TTC

Wat rest is een mindmap met trefwoorden die me in het verkeerde keelgat geschoten zijn, en geduldig wachten op een fluweelzachte paradigmashift.

Kan me dat eerlijk gezegd maar moeilijk voorstellen, dat fauna en flora denkt in termen van debet en credit.

Bizar is het fenomeen dat ze zelfs open en bloot gepresenteerd kunnen worden, en toch niet opgemerkt worden.

De weg is nog steeds smal, tenzij we die langer maken dan noodzakelijk. Anders wordt het misschien te simpel, kennen dat. Grote haaien en zeeschildpadden worden vaak door remora's of zuigvissen begeleid, die meereizen zonder dat de gastheer daar voordeel of nadeel van ondervindt.

Binnen het kader van mindfulness zou er een verschil bestaan tussen rechtgeaard of scheefgeaard, begrijp het alleen voor geen halve meter.

Telkens opnieuw in dit veel vaker ‘woest’ arbitraire kluwen betrokken raken is geen optie, maar sowieso quasi onvermijdelijk omwille van het strikt conforme waarin we het idee van een mallemolen onmiskenbaar terugvinden. Hoe dan ook, er is binnen deze context geen gemis aan hoop, noch aan informatie en/of wetenschappelijke legitimatie. Echter, zonder aandacht en de bereidheid tot introspectie veel vaker ook niet meer dan praat voor de vaak, alsof inherent vreedzame aspiraties een belediging zouden kunnen zijn voor het soort ego dat we bewonderen.

Dat is het goede nieuws, zij het veel vaker ‘weggespoeld’ door geen rekening te houden met een aantal stereotiepe logica’s die auto-conform het speelveld verdichten. En dan komt het, het kost een academisch kwartiertje om dergelijke abstracties toe te lichten, veel vaker de respons hierop zo uiteenlopend dat we amper nog kunnen spreken van verbindende dialoog, marginalisering en een gevoel van vereenzaming in de hand werkend. En dat is een milde en overwogen beschouwing op basis van, bloed, zweet en tranen, ervaringskennis, het worstelende zelf ongewild en onbewust reducerend tot haast onbesta

Sommige abstracties liggen tijdloos in de ruis verborgen, metadenkend de vanzelfsprekendheid zelve.

Met nous wordt de hoogste vorm van denken, een bijna goddelijk denken bedoeld. Het is de soort intellectuele intuïtie die aan het werk is als je definities, concepten ineens begrijpt, plots 'ziet', als bij een goddelijke ingeving. Dit in contrast met de andere vorm van denken, dianoia genoemd, waarbij je stap voor stap een redenering opbouwt naar een conclusie.

De Wilsoncyclus is naar de Canadese geofysicus John Tuzo Wilson (1908-1993) genoemd, wie het opviel dat oceanische korst over het algemeen veel jonger is dan continentale korst. Hij leidde daaruit af dat oceanische bekkens vergeleken met de continenten een korte levensduur hebben. Oceanische korst wordt telkens opnieuw aangemaakt en op andere plaatsen vernietigd, zodat dit type korst zich voortdurend vernieuwt.

Dat mensen voor dat soort verfijningen naar de donkere kant van de maan geschoten worden, wekt enige verbazing.

Paleomagnetische metingen geven aan dat er mogelijk drie eerdere supercontinenten zijn geweest: Columbia (ongeveer 1,5 miljard jaar geleden), Kenorland (ongeveer 2,5 miljard jaar geleden) en Vaalbara (ongeveer 3,3 miljard geleden). Vaalbara zou tevens het eerste (super)continent op Aarde geweest zijn. Een Wilsoncyclus of supercontinentcyclus is in de platentektoniek een zich herhalende cyclus waarbij de continenten zich eerst samenvoegen tot een supercontinent, om later weer op te breken en van elkaar te bewegen.

We kunnen ook maar roeien met de riemen die we hebben, in het kielzog van een tanker is dat vaak redelijk woelig.

Soms sta je echt wel versteld van hoe de kracht van eenvoud en kleine dingen raakvlakken vertoont met zoveel meer, en misschien net daarom tot een haast onontwarbaar kluwen verwordt.

Om beter te kunnen begrijpen wat de zwijgspiraaltheorie nu precies betekent, nogmaals ingeschreven voor een laagdrempelig aanbod verbindende communicatie.

Bij het idee van een tweepolig sturingselement zien we dat veel opties geboden worden, zelfs diegenen die we (nog) niet kennen.

Horizonversmelting is een begrip uit de hermeneutiek dat wijst op het bestaan van een eigen ervaringshorizon met betrekking tot de denkwereld van een individu. Horizonversmelting is voor een onderzoeker binnen de hermeneutiek het vinden van raakvlakken tussen zijn eigen 'horizon' en die van de persoon die hij onderzoekt om daarmee de ander te kunnen 'verstaan'. Het vormt de paradox binnen de hermeneutiek. De versmelting houdt niet in dat de beide horizonten samen moeten vallen, omdat een onderzoeker het niet eens hoeft te zijn met de denkbeelden van degene die hij onderzoekt.

Niets blijft verborgen.

Niet participeren in een probleem doet het soms verdwijnen als sneeuw voor de zon, uitleggen lukt niet.

Creatieve visualisatie kan worden gedefinieerd als een techniek waarbij we gebruik maken van onze verbeelding om ons te helpen om gewenste dromen of doelen te verwezenlijken.

Aan de randvoorwaarden voor een fluweelzachte paradigmashift wordt toch nooit voldaan, hebben we geen kracht voor nodig.

Straks kunnen we beginnen aan een reeks metaforen, meestal ingezet als dooddoeners.

Nu we toch bezig zijn met invalshoeken, evolutionaire veranderingen, interpretaties en percepties, in de mystiek staat water voor wijsheid.

Wat precies de Cambrische explosie heeft veroorzaakt is iets waarover de meningen nog uiteen lopen.

Prachtig, vanuit dat standpunt de logica zelve.