Willempie

Het is Möttlingen. Je kunt ook zoeken op Ds. J.C. Blumhardt. Het was trouwens niet tijdens Karl Barth maar Christian Gottlob Barth, ook geen onbekende trouwens. Dat zat dus onjuist in mijn geheugen.
http://www.watchman-nee.nl/blumhardt.htm
Dat is zeker lastig en beiden komen helaas voor. Daarnaast overlappen ze vaak ook nog eens en zijn moeilijk te onderscheiden. Ook hiervoor hebben we dus weer die bijzonder gave van het onderscheiden der geesten nodig. 

Prachtig! Dank je voor het delen.

Nu haal je Kerstfeest en de zondag door elkaar.
Als het gaat om de zondag heb je niet één keer beargumenteerd en onderbouwd uitgelegd waarom Constantijn dan wel zijn ambtenaar de zondag venerabilis noemt. Je doet slechts de aanname dat dat te maken heeft met de zonnecultus, maar dat is helemaal niet evident. Er staat immers ook veneratione sui celeber  en op grond daarvan heb ik aan de hand van het Latijnse taalgebruik laten zien dat je venerabilis hier waarschijnlijk niet passief, maar actief op moet vatten. Vervolgens heb ik betoogd dat het enige voorbeeld van veneratio op zondag dat we hebben de christelijke is. Met andere woorden, het bewijs wijst eenduidig naar een christelijke uitleg. Dit is ook wat ik in de wetenschappelijke literatuur vindt, dus ik zuig niet zomaar wat uit mijn duim.

De vraag is of men eens gered deze redding weer kan verliezen. Wat natuurlijk een vreselijk ambivalente vraagstelling is. God verzekert jou van eeuwig heil op het moment dat je tot geloof komt. Dat zal toch een vreemde verzekering zijn als daar voorwaarden aan vast kleven die, mits er niet aan wordt voldaan, deze verzekering weer ongedaan maken. Dat is een gigantische devaluatie van het begrip genade i.m.o.

Dat mag je doen. Je denkt blijkbaar ten onrechte dat gelovigen de Bijbel niet lezen en dat er dingen in staan waar christenen niet over nadenken en waarvan ze geen kennis willen nemen. In werkelijkheid zijn hier al duizenden boeken over geschreven. Wat je waarschijnlijk ook niet genoeg beseft is dat de Schepper voortdurend wordt aangeklaagd. Dat begint al in Genesis. Dat is dus niet iets nieuws. 

Ik dacht niet dat het hier over de "misdaden" van God ging. Daar zijn andere fora voor waar je lekker los kunt gaan.

Naar aanleiding van een schrijven van @Tomega
 
Waarin hij vraagt of we al zijn aangekomen met een "nee" beantwoord. Ik ben van mening dat we wel deze rust zijn ingegaan en wel op het moment van onze bekering. Op dat moment mogen we onze eeuwige zaligheid gegarandeerd weten. Sommigen zullen zeggen dat eens gered altijd gered mensen aanmoedigt om in zonde te leven, waar ik gemakshalve luiheid dan ook maar onder schaar. Maar zijn mensen die er als volgt mee omgaan wel Christen? Naar mijn stellige overtuiging is liefde voor Degene die ons, jou en mij dus, gered heeft de grootste en enige acceptabele beweegreden voor het leven van een heilig leven. Uiteraard; hoe groter de verlossing is die iemand heeft ontvangen, des te groter de liefde en dankbaarheid dunkt mij. Dus de wetenschap dat iemand verzekerd is van eeuwig leven geeft een groter motief om uit dankbaarheid een goed leven te leiden ipv angst om het te verliezen vanwege een zonde. Als nu redding van de straf wegens het zondigen niet verdiend kan worden door goede daden, dan kan ze ook niet verloren gaan door slechte daden. Mijn werken spelen geen enkele rol in zowel het verdienen als het behouden van verlossing. Verlossing kan alleen gegeven worden als vrije gift als de straf die op mijn zonde staat volledig is afbetaald. Dat gaat mij nooit lukken! Jezus wel en Hij zorgt er ook voor dat ik in Zijn Hand blijf. Daarom ben ik van mening dat ik de eeuwige rust reeds ben in gegaan. Dit garandeert geen leven op rolletjes, zonder moeite of pijn. Daarin geef ik je gelijk @Tomega, en hebben wij ons kruis te dragen. Maar die is dan ook te dragen, ondanks alle zorgen.

Ik begrijp het wel. De wet heeft een geestelijke betekenis gekregen. En dat geldt ook voor de sabbat. Dat je niet mag doodslaan heeft als geestelijke betekenis dat je iemand zelfs geen letsel mag wensen. De sabbat houden heeft als geestelijke betekenis dat ook God een feitelijke tijdsbestek van een dag heeft aangehouden om te rusten en dat God er een feestdag van maakte, en aan de mens heeft gezegd: wat ik doe dat doen jullie ook. Die feestdag dan koppelen aan het vergeefs gestorven zijn van Christus, is buitengewoon bijzonder. 
Stel dat Koningsdag niet meer verplicht is, want Rutte zegt dat hij de mensen niet wil verplichten om blij en vrij te zijn. En dan zeggen wij: Oh jongens, de wet is afgeschaft, dus dat feest vieren is totaal nonsens. Volgens mij ben je dan een beetje de greep kwijt over wat het onderwerp was van die wet. En volgens mij  ben je dan ook het geestelijke denken kwijtgeraakt. Want wie geestelijk denkt, denkt niet in plusjes en minnetjes, maar in het branden van de Geest die één wil zijn met God de Vader, en die ons vlees aanspoort om toch wat méér te doen wat de Vader  vraagt.
En dan praten we niet meer als onvolwassenen eensgezind over het totaal onmogelijke van het onderhouden van al die geboden van de Joden, maar dan pakken we zelfs de suftse geboden van de Joden erbij, en we vragen ons serieus af: wat is het wat God ons nu weer, en met dit gebod wil zeggen? Want als die Joden het al moesten doen in het vlees, zou dat dan bij ons niet tenminste een aansporing zijn om te leren kennen wat het is in de Geest?? We hoeven het niet eens te doen; als we het maar willen! Sterk die zwakke knieën toch liever en kom overeind uit de ligstoel en pak dat kruis op. Zo zwaar is 'ie echt niet op een rustdag.

Meestal als in elk geval binnen de katholieke wereld mensen spreken over "eigentijds kerkzijn," dan krijg je zó een zouteloos en vaag-zweverig Huub Oosterhuis-gebeuren, vermengd met een maatschappelijk-politiek GroenLinks-sausje, dat je net zo goed niet katholiek kunt zijn.
Iets wat veel mensen inderdaad dan ook besloten in de jaren zestig en zeventig, toen die "eigentijdsen" iets teveel invloed kregen in teveel parochies en zo'n beetje alles afschafden en vernielden wat ook maar katholiek róók (zelfs letterlijk, want het bewieroken kon natuurlijk ook niet meer).
Hoeveel prachtige, handgemaakte kazuifels zijn er wel niet verbrand, hoeveel schitterende fresco's wel niet besmeurd met lagen witkalk, hoeveel eeuwenoude altaarstukken wel niet aan stukken geslagen? De tweede beeldenstorm inderdaad.
Nee, wie de wereld en de tijdsgeest slaafs wil volgen, zal ook niet méér dan de wereld en de tijdsgeest krijgen. Wat je geeft is wat je ontvangt en het is gemakkelijker te vernielen dan te repareren.

Bravo kereltje! Dat is nog eens andere heavy metal.

Vrijzinnig! Ik wordt door sommigen ook als vrijzinnig beschouwd, omdat ik me, na bestudering van de oorsprong ervan, niet zomaar neerleg bij de kerkdogma's. Ik loop dat niet overal te verkondigen omdat ik mensen niet in de war wil brengen. Alleen zodra mensen verstoten dreigen te worden omdat ze zekere kerkdogma's niet kunnen aanvaarden wordt ik actief beschermend. Ik geloof echter wel dat de Bijbel God's Woord is, maar tevens dat al ons spreken erover beperkt is. Indien Desid vrijzinnig is zoals jij dat bedoelt, heb je waarschijnlijk wel gelijk. Dat neemt niet weg dat we nog steeds met hem kunnen communiceren en zelfs van hem leren. Verwerp elkaar niet te snel!   

Het is Juda, Benjamin, een deel van de Levieten en ook leden van alle andere stammen. Met de rest van jouw reactie ben ik het wel eens (niet dat dat doorslaggevend zou moeten zijn natuurlijk). We hebben de geschiedenis en we hebben archeologie. De interpretatie van beiden wordt voornamelijk door vooroordelen bepaald. Je vindt wat je zoekt en toch al geloofde. Ik zie geen enkele reden waarom de Hebreeën en Israëlieten hun eigen geschiedenis vervalst zouden hebben, vooral ook omdat die geschiedschrijving hen niet verheerlijkt maar zelfs veroordeelt. Dat maakt de Bijbelse geschiedschrijving voor mij betrouwbaar en alle archeologische vondsten bevestigen die geschiedschrijving, tenzij je er niet in gelooft. Dan bevestigen de vondsten wat jij dan wel gelooft. Het is net als met bijvoorbeeld de evolutietheorie. De zogenaamde bewijzen zijn helemaal geen bewijzen maar dingen waarvan evolutionisten geloven dat het bevestigt wat ze toch al geloofden.

Ik kan de link niet lezen. Bij alle toeters en bellen gaat het om de manier waarop je in onze cultuur vorm geeft aan het feest. Mijn vrouw wil altijd heel graag een kerstboom. Mij zegt die boom niets, maar waarom zou ik die boom tegenhouden. Na het versieren zet ze een foto op de app en mijn zus reageert: boomfeest?! 
 
De kerstboom oogst dus zowel sympathie als antipathie. Net zoiets als het vlees dat aan de afgoden gewijd was. Bestaan afgoden? Nee, maar allerlei zaken kunnen wel afgoden worden. 
 
Als ik mij stellig uitspreek tegen de kerstboom in ons huis, dan maak ik er een issue van en dan komt die boom er niet, want ook voor mijn vrouw weegt het niet zo zwaar om er een issue van te maken. De vraag is alleen: wie maakt er nou een afgod van een boom met versiering?
 
Al lang geleden kwam ik tot de conclusie dat alle christelijke feesten steeds weer uitkomen op het reddend handelen van God in Jezus. De specifieke inkleuring van Kerst is de menselijkheid van God: Hij kwam in vrede, als een knecht, heel gewoon. De boodschap is voor mij dat ons mens-zijn voor God waardevol is, dat Hij zich er niet voor schaamt. Hij heeft ons als mensen bedoeld. Dat alleen al is genade, dat we niet beter hoeven te zijn dan we zijn. God heeft een welbehagen in de mensen, Hij houdt van ons. En niemand pakt ons dat nog af!

Precies!

Ik vind het mooi om mijn vrienden en familie op mijn verjaardag te zien en vrees niet voor een boze God. God heeft daar niks op tegen. We vieren ook feest in de kerk om de opstanding van Jezus, ook buiten onze verdienste om.

Een feest kun je zo druk en enerverend maken als je zelf wil. Kerst bestaat in principe uit niet méér dan een aantal missen, waarvan er door de gemiddelde parochie twee worden opgedragen: de nachtmis en de dageraads- of dagmis (meestal de laatste). En qua kerstversiering kun je het houden bij een sobere kerstkribbe, als je toch iets wil neerzetten.
Liturgisch gezien is er zelfs geen tweede kerstdag; de dagen na kerst zijn gewijd aan verschillende "kerstheiligen" (Stefanus, Johannes de Doper, de Onnozele Kinderen).
De enige drukke week qua vieringen is het Paastriduum: de avondmis op Witte Donderdag, minimaal één en meestal twee vieringen op Goede Vrijdag, de Paaswake op zaterdagavond en de Paasmis op zondag. Die zijn echter niet allen verplicht, maar als bewuste gelovige wil je deze vieringen natuurlijk niet zomaar missen, vooral de Paaswake niet.
Als je een feest vanwege alle drukte of commercie dus niet viert, dan kies je er dus zelf voor om die drukte onlosmakelijk te verbinden met de feesten. De Kerk vraagt echter niet méér dan dat je de mis (of de eredienst als je protestants bent) bijwoont en de kerstboodschap probeert na te leven.
Zij verplicht geen enkele commercie, geen enkel geschenk, geen enkele versiering, geen enkel familiediner en geen enkele oliebol. Maar het mag wél natuurlijk; christenen zijn vrij om dat soort dingen met een gerust hart te vieren.
Men kan de feesten dus heel rustig en sereen vieren, zoals bijvoorbeeld in vele kloosters ook gebeurt, en dat wordt eigenlijk ook zelfs aanbevolen. Ook tijdens de feestdagen is gematigdheid een goede, bevrijdende deugd om de vreugde juist te laten toenemen.
De feesten zijn bedoeld om de heilsdaden van Christus tegenwoordig te stellen en zo innerlijk met Hem mee te beleven. Alle rituelen, gebeden, gezangen en ook volkse gebruiken zijn daarop gericht.
Zo knielen we in de stal rondom de kribbe, staan we met Maria onder het kruis, zijn we verbaasd als we het lege graf zien en verheugd als de verrezen Christus ons de Schriften uitlegt, staren we Hem na bij de hemelvaart en ontvangen we de heilige Geest.
Zij die menen dat het niet christelijk zou zijn om zo te handelen, om zo biddend, overwegend en vierend mee te leven met onze Heer, geven de feesten een heel andere betekenis dan de Kerk doet en kiezen er dus zelf voor om niet-christelijke elementen toe te voegen aan die feesten.
Ook als je meent dat bepaalde gebruiken niet christelijk zouden zijn, is dat een eigen keuze; de Kerk is uitsluitend christocentrisch.
Hoe weten we dan dat Christus daadwerkelijk wil dat wij die feesten vieren?
Niet per se enkel door de Schrift alleen, want alleen dit topic bewijst al dat die op verschillende wijzen consistent uit te leggen is. Je kunt je eigen uitleg dan enkel nog als de ware beschouwen door de andere uitleggers in diskrediet te brengen; zij zouden niet werkelijk doen wat God hen vraagt, zij zouden de Schrift niet juist bestuderen, noem maar op.
Daar alleen worden we dus niet veel wijzer van.
Gelukkig is er echter een andere manier, die veel gelovigen individueel ook toepassen in hun geloofsleven, namelijk door Gods voorzienigheid in de geschiedenis na te gaan. Hoeveel gelovigen zijn er immers niet die in hun eigen levensloop verschillende gebeurtenissen en ontwikkelingen daaraan toeschrijven?
"God liet mij die opleiding afmaken, God stond mij die ziekte toe, God heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben."
Welnu, zouden we dat dan ook niet bij heel de gemeenschap van Christus mogen toepassen, zodat Gód haar gemaakt heeft tot wie zij nu is? Met al haar zonden en tekortkomingen, net zoals bij zoveel gelovigen, maar ook in al haar schoonheid en passionele liefde voor God en naasten, net zoals bij zoveel gelovigen?
We zien dan niet alleen dat God de feesten rustig laat ontwikkelen binnen de Kerk, op uiteenlopende wijzen, maar ook dat Hij ontelbaar veel mensen inspireert om op basis van die feesten de meest schitterende gebeden, verhalen, gedichten, gebruiken, kunstwerken en muziekstukken te vervaardigen.
We zien dan niet alleen dat de katholieke Kerk deze feesten viert, maar ook de oosters-orthodoxen, de protestanten, de evangelischen, ja, vrijwel alle kerken wereldwijd. Natuurlijk worden niet alle feesten door alle kerken op altijd dezelfde data gevierd, maar de belangrijksten toch wel.
En zelfs niet alleen de kerken, maar ook veel mensen buiten de kerken vieren, natuurlijk vanuit hun eigen gedachten en bedoelingen, een paar van deze feesten mee. Ze zijn dus in grote delen van de wereld, kerkelijk of niet-kerkelijk, een onlosmakelijk onderdeel van de vele culturen geworden.
Zouden we dit dan allemaal aan de duivel moeten toeschrijven, zoals sommigen misschien beweren?
Moeten we het licht, de warmte, de ongedwongen gezelligheid (tenminste, in de betere families), de kunst en de liturgie en de vrijheid dan allemaal als kwaadaardig zien, alsof de duivel in staat zou zijn mensen bijvoorbeeld dit te laten creëren:
Een ieder moet er maar het zijne van denken, maar ik geloof daar echt helemaal niets van. Als God deze feesten niet had gewild, dan had Hij ze niet zover laten ontwikkelen en had Hij ze vanaf het begin al niet toegestaan binnen zijn Kerk. Zo eenvoudig kan Gods voorzienigheid soms zijn.
God speelt geen spelletjes met ons, Hij laat goedwillende mensen nóóít dwalen. En die mensen zijn er áltijd geweest, in alle eeuwen en culturen, binnen én buiten de Kerk, en zullen er ook áltijd zijn.
We mogen dus op Hem vertrouwen en met een gerust en vrolijk hart genieten van alle feestelijkheden die Hij in zijn goedheid ons heeft gegeven, ieder op de eigen wijze.

Dat klopt niet. Het gevaar van Wikipedia is dat het hoe langer hoe meer als de ultieme kennisbron wordt gebruikt, terwijl de informatie vaak veel te kort door de bocht is en soms ook gewoon onjuist. In de praktijk wordt onjuiste informatie op Wikipedia vaak klakkeloos overgenomen en verspreidt dat zich dan over het internet, met alle verwarring daardoor veroorzaakt van dien. In wetenschappelijkere en uitgebreidere bronnen kun je lezen dat de achtdaagse week al sinds de Juliaanse kalender niet meer gold, alhoewel het in sommige streken nog wel even duurde voordat de zevendaagse week doordrong. In ieder geval staat het onomstotelijk vast dat ten tijde van Constantijn de zevendaagse week gold en niet de achtdaagse.
Voor wat de achtste dag betreft waarover door kerkvaders wordt gesproken en die Jan Boom aanhaalt begrijp ik je verwarring wel. Je denkt dan aan een achtdaagse week terwijl het daar in werkelijkheid niet over gaat. Ook in het Jodendom wordt gesproken over de achtste dag terwijl daar natuurlijk nooit sprake is geweest van een achtdaagse week. Met de achtste dag wordt een nieuwe dag bedoeld, die nog niet helemaal past in onze tijdsrekening. zoals we bijvoorbeeld volgens Genesis nog steeds in de zevende dag leven en de achtste nog moet aanbreken. Met de achtste dag wordt dus niet bedoeld dat de week acht dagen heeft maar een heel nieuwe dag die nog moet aanbreken maar geestelijk al voorzien of beleefd kan worden. Het getal acht heeft met iets geheel nieuws te maken. 

Dat klopt en ik waardeer jouw bijdragen enorm. Ik hoop niet dat je er door alle weerstand (ook van mij soms misschien) hier mee stopt.

Ik kan mij niet herinneren dat ik hier iets heb gezegd dat in strijd is met de geloofsbelijdenis van Nicea.

Vrijwel direct nadat je begint te lezen. Vers drie van het eerste hoofdstuk.
 
Vanwege het voorlezen en het luisteren. Het is geen gemakkelijk boek en het verwijst voortdurend terug naar oudere Bijbelboeken. In een groep is nu eenmaal meer algemene Bijbelkennis aanwezig dan in een enkel individu en je kunt dan veel van elkaar leren. Het houdt je ook in balans omdat er meerdere visies en uitleggingen bestaan die elkaar kunnen aanvullen. Het heeft mij en een groepje interkerkelijken en zelfs buitenkerkelijken twee jaar gekost om ons er doorheen te worstelen, bij een wekelijkse gezamenlijke studie. We hebben daar allemaal veel zegen van ondervonden en ontzettend veel van geleerd. Om het boek goed te bestuderen ga je zo'n beetje door de hele Bijbel heen. Openbaring is een soort culminatie van de Bijbel en de geschiedenis. Volgens sommige Bijbeluitleggers wordt in de brieven aan de gemeenten zelfs de hele kerkgeschiedenis in chronologische volgorde verteld. We zouden dan nu leven in het tijdperk van Laodicea, hoewel de kerken van de eerdere brieven ook nog wel bestaan. Je merkt wel dat ik zeer enthousiast ben over het boek en om het een beetje kort te houden stop ik maar weer.
Ik zie dat mijn reactie die van Robert Frans heeft gekruist. Dank je Robert Frans.

Ik denk dat Willem doelt op het opschrift in 1,3:
Zalig de voorlezer en zalig de hoorders van de woorden van deze profetie, als zij in acht nemen wat daarin geschreven staat; want de tijd is nabij.
Het lezen an sich van het boek lijkt niet per se tot zaligheid te leiden, maar het in acht nemen van haar inhoud.
Hoewel dat niet enkel voor Openbaringen geldt maar natuurlijk voor de hele Schrift, is het wel zo dat de Schrift volop tot recht komt als zij voorgelezen en gebeden wordt in de geloofsgemeenschap. En waar velen studeren, doen velen meer inzichten op.
De boeken en brieven zijn immers merendeel aan gemeenschappen geschreven.
Dit staat natuurlijk beslist niet de eenzame, biddende bijbelstudie in de weg, zoals die al eeuwenlang door velen beoefend wordt; de verschillende vormen van Schriftlezing, gebed en studie vullen elkaar aan.
Deze theorie heb ik eerder gehoord en is mijns inziens beslist een mooi inzicht. Satan wil immers God in alles nadoen, maar dan op zijn eigen, geperverteerde wijze. De zonde is immers niet veel anders dan een pervertering van wat goed en mooi is.

En als we samen bezig zijn met Jezus gehoorzamen, bijvoorbeeld in interkerkelijke zorg voor de armen, zieken, gehandicapten en gevangenen, spelen die verschillen al helemaal geen rol meer. Floris Bakels beschrijft in "Nacht und Nebel" hoe de verschillen tussen christenen in concentratiekampen ook volledig wegvielen. Die komen er dan helemaal niet meer op aan. Elkaar steunen en bemoedigen, samen bidden en Bijbelteksten uit het geheugen ophalen was wat er over bleef. Meer niet. Maar we gaan weer langzaam maar zeker die kant op. Wereldwijd komen christenen steeds meer in de verdrukking, geheel volgens de profetieën in de Bijbel. In het Midden-Oosten worden vervolgde protestanten bijgestaan door katholieken en andersom.

Dat zal zeker zo zijn. Hier leggen we er ook de nadruk op. Maar als we gezellig bij elkaar zouden zitten zou het veel minder op de spits worden gedreven. Dan komen Christelijke gedragingen veel meer naar voren en voor de meeste van ons zullen die niet zo veel verschillen. Dan komen andere eigenschappen naar voren.

Ik heb de indruk dat de tegenstellingen op internetfora wel wat op de spits worden gedreven, meer dan in de normale omgang met elkaar. Ik merk er in mijn omgang met mede-gelovigen, van allerlei verschillende denominaties, in ieder geval veel minder van dan hier. Er zijn verschillen ja, maar die gaan meestentijds helemaal niet ten koste van onze overkoepelende liefde voor Jezus en elkaar. Soms wel maar dat zijn echt uitzonderingen en die hebben volgens mij meer te maken met botsende karaktereigenschappen dan met verschillende inzichten. 

Alle anderen hier begrijpen dat het hier gaat over het beest met het getal 666. Het is mij een raadsel waarom jij dat niet begrijpt. Iets met dwarse en onverzettelijke vooroordelen te maken misschien? Ik ga er in ieder geval niet van uit dat je verstandelijk beperkt bent, alhoewel je soms wel een beetje die indruk wekt.