Sweep

En dan een vraag op het antwoord van Sweep, Waarom geloof jij, als volgeling van Jezus, niet in de drie-eenheid?

Dat kan ik het beste uitleggen in vier stappen.

Stap 1:

Ik geloof en ervaar dat God tot mij spreekt door de Bijbel en door Zijn heilige geest. Sinds mijn bekering ben ik heel veel van de Bijbel gaan houden. Ik besteed veel tijd aan het bestuderen ervan, zo veel mogelijk ook in de originele talen.

Door dit alles verandert er veel in mijn leven. Ik leef niet meer voor mijzelf, maar ik merk dat er iets werkelijk nieuws in mij leeft, iets waardoor ik voor anderen wil leven en vreugde en kracht ontvang. En waardoor ik ook helemaal, radicaal vrij ben geworden van dingen waar ik vele jaren lang zonder succes tegen had gevochten (concrete voorbeelden: alcohol, pornografie!). Die bevrijding gebeurde praktisch in één keer, maar ook sindsdien ervaar ik dat ik - bij stukjes en beetjes - een ander mens word. Dat is een geweldig geschenk.

Stap 2:

Door alle ontvangen kracht en vreugde kon ik gewoon niet anders, dan de Bijbel aanvaarden als Woord van God voor mijn leven.

Stap 3:

Ik weet ook zeker dat ik voor de rest van mijn leven genoeg ga hebben aan deze grote schat. Er zullen zeker ook schatten te vinden zijn in andere geschriften, maar ik heb er genoeg aan om mij enkel en alleen te laten onderwijzen door de Bijbel.

Stap 4:

De drie-eenheidsleer is, in mijn visie, niet te vinden in de Bijbel. De formulering ervan is afkomstig van:

• het concilie (concilie = kerkvergadering) van Nicea in het jaar 325 (die nog niet echt over een drie-eenheid gaat maar over een twee-eenheid)
  
• het concilie van Constantinopel in het jaar 381 (waarin het "officieel" een drie-eenheid wordt), en
  
• de geloofsbelijdenis van Athanasius. Athanasius was een bisschop die aanwezig was op het concilie van Nicea, maar de geloofsbelijdenis is waarschijnlijk van een latere datum.

Dat iets niet te vinden is in de Bijbel, maakt het nog niet onjuist of onwaar. Zoals ik het zie, is de drie-eenheidsleer echter ook lijnrecht in tegenspraak met de Bijbel. Dat is de belangrijkste reden dat ik er niet in geloof. Dit zal ik in een volgende post nog verder uitwerken.

De insinuatie dat het om vluchtelingen gaat, wordt al in de openingspost gegeven. Zou dat dan niet ook achterwege gelaten moeten worden?

Al sinds de jaren '70 (en mogelijk eerder, toen was ik er nog niet bij) wordt de "christelijke wereld" overspoeld door allerlei "profeten". Er zat er tot nu toe nog niet één bij die werkelijk accurate dingen vertelde over de toekomst.

Verontschuldigingen daarvoor heb ik nog nooit gehoord.

Toekomstvoorspellers in spé zou ik aanraden de Onderwijzing eens te lezen:

"Maar een profeet, die overmoedig genoeg is om in mijn naam een woord te spreken, dat Ik hem niet gebood te spreken (...) die profeet zal sterven.

Wanneer gij nu bij uzelf mocht zeggen: Hoe onderkennen wij het woord dat JHWH niet gesproken heeft? – als een profeet spreekt in de naam van JHWH en zijn woord wordt niet vervuld en komt niet uit, dan is dit een woord, dat JHWH niet gesproken heeft; in overmoed heeft de profeet het gesproken, gij zult voor hem niet vrezen."

(Deuteronomium 18:20 e.v.)

Er worden zaken uit de actualiteit besproken en mogelijke scenario's. Sommige christenen zijn daar bang voor en hebben het liever alleen maar over de goede en de leuke dingen. Dat mag ook. Er is geen enkele sprake van profeten en voorspellingen. Het doen alsof dat wel zo zou zijn om mensen maar de mond te kunnen snoeren, is niet des Christus, ook al plak je er nog zoveel bijbelcitaten aan.

Welnee joh. Ik reageerde nog op Gelooft.com, die over een "waarschuwing" zei: het is jouw keuze om wel of niet te geloven.

En mensen "de mond snoeren"? Je schat me geloof ik iets gewelddadiger in dan ik ben

Niet iedere waarschuwing is een vorm van doemdenken. Aan jou de keuze wel of niet te geloven.

Wat is het doel van de waarschuwing?

Moeten we vluchten?

Waarheen?

Dit soort reacties, net als die van Peter79, vind ik toch zo vreemd voor een christen. Het wijst slechts op angst en je daardoor laten leiden. Liever verzwijgen maar, (...)

Nee hoor. Ik ben nergens bang voor. Maar ik neem dit soort "waarschuwingen" niet serieus, omdat ze gedaan worden naar aanleiding van geruchten en hysterische, niet-verifieerbare verhalen, en omdat het geen concrete waarschuwingen zijn. Maar meer zoiets als Herman Finkers' "Waarschuwing aan de scheepvaart: pas op!"

Al sinds de jaren '70 (en mogelijk eerder, toen was ik er nog niet bij) wordt de "christelijke wereld" overspoeld door allerlei "profeten". Er zat er tot nu toe nog niet één bij die werkelijk accurate dingen vertelde over de toekomst.

Verontschuldigingen daarvoor heb ik nog nooit gehoord.

Toekomstvoorspellers in spé zou ik aanraden de Onderwijzing eens te lezen:

"Maar een profeet, die overmoedig genoeg is om in mijn naam een woord te spreken, dat Ik hem niet gebood te spreken (...) die profeet zal sterven.

Wanneer gij nu bij uzelf mocht zeggen: Hoe onderkennen wij het woord dat JHWH niet gesproken heeft? – als een profeet spreekt in de naam van JHWH en zijn woord wordt niet vervuld en komt niet uit, dan is dit een woord, dat JHWH niet gesproken heeft; in overmoed heeft de profeet het gesproken, gij zult voor hem niet vrezen."

(Deuteronomium 18:20 e.v.)

Een profetische waarschuwing is om je niet bang te laten maken door de dingen die gebeuren, maar des te sterker te vertrouwen op God en elkaar aan te moedigen om te blijven hopen.

Klopt, maar je vergeet wel iets! Bij een waarschuwing hoort ook een actie! Jezus toont altijd een deur. Echter, als we met een been door de deur gaan, terwijl we het andere been nog in een oude situatie laten staan, zijn we vaak te laat.

Vertrouwen op God! Helemaal mee eens! Aanmoedigen ook! Hopen ook! Maar, soms worden we ook aangezet tot actie!

Als bijvoorbeeld Noach slechts had vertrouwd en gehoopt, was er weinig gebeurd.

Wat is de actie?

Niet iedere waarschuwing is een vorm van doemdenken. Aan jou de keuze wel of niet te geloven.

Wat is het doel van de waarschuwing?

Moeten we vluchten?

Waarheen?

Beste Nur,

Door genade mag ik mijzelf beschouwen als een volgeling van Jezus, maar ik geloof niet in de drie-eenheidsleer. Uit de Bijbel leid ik af dat er één God is. Dat is de God van Abraham, Isaäk en Jacob - en Hij is ook de God van onze Heer Jezus Christus. Net als Jezus zelf, mogen wij deze éne God "Vader" noemen.

Jezus bidt (in Johannes 17:3) tot God: "Dit nu is het eeuwige leven, dat zij U kennen, de enige waarachtige God, en Jezus Christus, die Gij gezonden hebt."

Dat eeuwige leven - het kennen van de Enige Waarachtige God én van Jezus Christus - heb ik mogen ontvangen in de vorm van een werkelijk nieuw leven, onder andere in de reële bevrijding van zonden waarvan ik jarenlang niet los kon komen. Ik wilde wel, maar ik had gewoon de kracht niet. Na mijn bekering heb ik die kracht wél mogen ontvangen en daar ben ik ongelooflijk dankbaar voor. Die kracht is de Geest van God en ik merk dagelijks, hoe die kracht nu ook mijn verdere leven verandert, me zachter en vriendelijker maakt, me hoop geeft en vertrouwen.

Dat nieuwe leven, de dagelijkse ervaring van het leven met God, is voor mij de kern waar mijn geloof om draait. Als ik je iets zou mogen meegeven van mijn geloof dan is het dat wel, en dus niet een beter begrip van de drie-eenheidsformule.

Voor nu zal ik het hierbij laten. Je stelt deze vraag namelijk in het subforum "Theologie". Ik heb echter (eerder) begrepen dat het niet de bedoeling is als deelnemers in dit subforum de leer van de drie-eenheid als zodanig ter discussie stellen. Aan die regel wil ik me graag houden. Je zou je vraag (nogmaals) kunnen stellen in het subforum "Levensbeschouwing", dan krijg je (wellicht) ook wat meer reacties van anderen die zich wel aan de forumregels willen houden, maar die niet geloven in de drie-eenheidsleer.

Maar dat vermogen kregen we pas nadat we van de boom van kennis van goed en kwaad hadden gegeten, en toen waren we al in Zijn/Haar evenbeeld geschapen toch?

Scherp opgemerkt! Maar zo staat het er toch: je hebt eerst de mens (man en vrouw) die geschapen is naar Gods beeld, en vervolgens - na het eten van de vrucht van de boom - de mens waarvan God zegt dat hij "is geworden als één van ons - kennende goed en kwaad".

De naam van de boom is overigens "etz hadda'at tov w'ra" hetgeen je kunt vertalen met "boom der kennis van goed en kwaad", maar ook bijvoorbeeld met "boom van kennis, goed en kwaad". Het laatste leest meer als "kennis, zowel goed als kwaad".

Wat ik eruit afleid is dit. Dat de mens naar Gods beeld geschapen is brengt met zich, dat hij aangesproken kan worden op kwade handelingen c.q. beloond kan worden voor goede handelingen, ook zonder dat hij vóóraf kennis heeft van alle (kwade en goede) gevolgen van dat handelen. Hij heeft een geweten, dat hem aanspoort het goede te doen en dat hem reeds vóór de kwade daad tegen die kwade daad behoedt, ook zonder precieze vooraf-kennis van de gevolgen. De door God in het hart geschreven wet is, dat je het geweten moet volgen.

Pas na verricht kwaad - ingaan tegen het geweten - komt een tweede functie van het geweten in het geweer, een functie die je voordien helemaal niet kende en die je zweterig en ongelukkig maakt. (Tenminste, zo voelde ik met toen ik mijn eerste gulden stal, ik herinner me dat nog heel goed). Het geweten begint je aan te klagen en te veroordelen en het opent je ogen ervoor dat je in je hemd staat (dan wel naakt bent, Genesis 3:7). Je merkt ineens dat je een bedekking nodig hebt waar je nooit eerder behoefte aan had. En er komen allerlei redeneringen in je op die tot doel hebben jezelf vrij te pleiten. (Interessant hoe het woord erum, naakt, in Genesis 3:7 verwant is met arum, listig, een eigenschap van de slang, Genesis 3:1).

En daar sta je dan, ineens helemaal zelf verantwoordelijk en met de plotselinge wetenschap dat je de gevolgen van je handelen niet overziet en dat je niet weet hoe je dat op gaat lossen. Tijd om dat uit te gaan zoeken, tijd om kennis te gaan verzamelen van zowel goed als kwaad.

Ik ben dan altijd benieuwd, als men beweert dat DE mens geschapen is naar Gods Beeld en gelijkenis, wat men zich daar dan bij voorstelt.

Wat voor "beeld" heeft men dan voor ogen?

Het "uiterlijke" beeld?

Het "karakter/wezen" van God? [=Zijn goedheid, Zijn genade, Zijn onvoorwaardelijke Liefde]

En hoezo "gelijkenis" ?

Lijkt de mens dan op God?

Ik vind het te gek voor woorden, dat de mens zich deze kwalificaties toeeigent, zoals ik al eerder heb aangegeven.

Ik blijf erbij dat alleen en uitsluitend Christus Jezus het "uitgedrukte Beeld van God" is. Geen enkel mens, kan zich die kwalificatie toemeten.

Het feit dat de mens geschapen is naar het beeld van God, lijkt me vooral belangrijk omdat dit ermee in verband staat, dat de mens - ook de heiden - "uit zichzelf" weet wat goed en wat kwaad is. De mens is daarmee verantwoordelijk - en kan daarmee verantwoordelijk worden gehouden - voor zijn daden.

Paulus schrijft: "Wanneer toch heidenen, die de wet niet hebben, van nature doen wat de wet gebiedt, dan zijn dezen, ofschoon zonder wet, zichzelf tot wet; immers, zij tonen, dat het werk der wet in hun harten geschreven is, terwijl hun geweten medegetuigt en hun gedachten elkander onderling aanklagen of ook verontschuldigen,ten dage, dat God het in de mensen verborgene oordeelt volgens mijn evangelie, door Christus Jezus". (Romeinen 2:14-16)

Een mens die ten diepste geen geweten heeft, geen gevoel heeft voor goed en kwaad, is niet zozeer kwaadaardig als wel ziek.

Ach, denk je dat werkelijk.

Het feit dat de mens geschapen is naar het beeld van God, lijkt me vooral belangrijk omdat dit ermee in verband staat, dat de mens - ook de heiden - "uit zichzelf" weet wat goed en wat kwaad is. De mens is daarmee verantwoordelijk - en kan daarmee verantwoordelijk worden gehouden - voor zijn daden.

Paulus schrijft: "Wanneer toch heidenen, die de wet niet hebben, van nature doen wat de wet gebiedt, dan zijn dezen, ofschoon zonder wet, zichzelf tot wet; immers, zij tonen, dat het werk der wet in hun harten geschreven is, terwijl hun geweten medegetuigt en hun gedachten elkander onderling aanklagen of ook verontschuldigen,ten dage, dat God het in de mensen verborgene oordeelt volgens mijn evangelie, door Christus Jezus". (Romeinen 2:14-16)

Een mens die ten diepste geen geweten heeft, geen gevoel heeft voor goed en kwaad, is niet zozeer kwaadaardig als wel ziek.

Nergens, maar dan ook nergens wordt in de Schrift gezegd dat de mens "de kroon op de schepping" zou zijn.

Wat is de mens, dat Gij zijner gedenkt, en het mensenkind, dat Gij naar hem omziet? Toch hebt Gij hem bijna goddelijk gemaakt, en hem met heerlijkheid en luister gekroond.

-- Psalm 8:5-6

Een bijzonder vreemde gedachte dat de goddeloze mens een "Beeld Gods" zou zijn. In tegendeel . De mensheid is het tegenovergestelde van de "gelijkenis" van God.

"Goddeloze" en "mensheid" leg jij erin. Voor de rest ben ik niet zo geïnteresseerd in jouw mening, maar wel in wat de Bijbel zegt.

Een klein stapje in "jouw" richting doet Prediker: "God heeft de mensen recht gemaakt, maar zij zoeken vele bedenkselen" (Prediker 7:29).

Maar "de mens" als zodanig is gemaakt naar Gods beeld (Genesis 1:27, Genesis 5:1, Genesis 9:6), "naar de gelijkenis Gods" (Jacobus 3:9). De mens, ook de heiden, is "van Gods geslacht" (Handelingen 17:29).

(…) ten tweede is de mens een "beeld van Adam", en alleen een wedergeboren kind van God wordt "beelddrager Gods" (…)

Jacobus 3:9

De gevolgen daarvan zijn: veel vrucht dragen [vers 8], en blijdschap [vers 11].

Veel vrucht dragen: kun je daar eens wat meer over vertellen? Wat betekent dat precies?

NU klopt mijn "verhaal" , en vergissen is menselijk i.m.o.

Er is geen sprake van een vergissing! Immers, als je zelf dit had nagelezen, had je kunnen weten dat het niet klopt! Er is dus sprake van overnemen van een ander, incl. de "vergissingen".

Tja, en nu? Stenigen maar? Wie werpt de eerste steen, of is die al geworpen?

Het is niet zozeer onderbouwen, als wel illustreren. Zit een groot verschil in.

Vooral bij katholieke schrijvers, zoals Thomas a Kempis, zie je dat ze hun verhaal veelvuldig illustreren met bijbelgedeelten. Maar ook in de liturgie wordt dat regelmatig gedaan; de lezingen en bijbelse gezangen zijn over het algemeen niet als onderbouwing van de te vieren gebeurtenissen bedoelt, maar maken zelf deel uit van het gebed.

Er wordt dan een tekst geciteerd of gelezen die sec gezien niet relevant lijkt voor het te vertellen verhaal, maar puur wordt gebruikt als gelijkenis, om zo het verhaal kracht bij te zetten. De tekst is dan dus nadrukkelijk niet bedoeld als theologische onderbouwing.

Een eigen verzonnen voorbeeld:

Stel dat iemand een spectaculaire natuurramp zou wilen omschrijven, waar hij zelf bij is geweest. Dan kan hij misschien zomaar ineens dit schrijven:

"De berg begon hevig te beven en uiteindelijk klonk er een enorme knal en bleek de berg een allesverzwelgende vulkaan. Ja, zo "liet de Heer uit de hemel zwavel en vuur regenen." (vgl. Gn 19,24)

Natuurlijk gaat Genesis 19 niet over een vulkaanuitbarsting tijdens je nu juist zo onbezorgde vakantie op dat tropische eiland. Laat staan dat God die zou hebben veroorzaakt. Erger nog, de schrijver laat zelfs Sodom en Gomorra weg in die zin. Je zou dus kunnen zeggen dat hij het gedeelte zo uit zijn verband rukt.

Maar dat bijbelgedeelte kwam blijkbaar als eerste in hem op bij het aanschouwen van die vulkaanuitbarsting. Het gedeelte illustreert voor hem dus het beste hoe hij de ramp ervaarde en daarom gebruikte hij het in zijn verhaal. De gemiddelde christen zal dan ook meteen het bijbelse beeld voor zich zien en dus direct doorhebben dat het bepaald geen gezellig vuurwerk was daar.

Je legt heel mooi uit wat een illustratie is. Met dat stijlmiddel als zodanig heb ik uiteraard geen moeite. Maar aan je zelfverzonnen vulkaanverhaal ontbreekt een belangrijk element, dat we in Mattheüs wel aantreffen, namelijk "opdat vervuld zou worden hetgeen de Here door de profeet gesproken heeft". Vul je nu het vulkaanverhaal aan met een dergelijke mededeling, dan zul je menige wenkbrauw doen fronsen en je zult te horen krijgen, dat de door jou gebruikte passage niet een profetie is aangaande jouw vakantie, maar een historisch verslag is van hetgeen aan Sodom en Gomorra geschiedde.

Ofwel: zodra je zegt dat gebeurtenis B een vervulling is van een profetie A, ligt het in de rede dat men zowel A als B nader onder de loep gaat nemen: is B inderdaad op die manier voorzegd door A? En doet B zich inderdaad voor zoals voorzegd was door A?

Maar goed, ik zie (op dit punt aangekomen) dat ik zelf in de valkuil ben gevallen, "profetie" te lezen als "voorspelling" en "vervulling" als "uitkomen van een voorspelling". Zoals ik ook zelf wel eens heb betoogd, betekenen "profetie" en "vervulling" in de Joodse geschriften vooral: "patroon, patroon, patroon".

Resteert nog, dat dit patroon er dan wel moet zijn. Lucas, die alles van meet af aan nauwkeurig is nagegaan (1:3) weet niets van een verblijf in Egypte. Bij hem vertrekt Jezus vanuit Bethlehem naar Jeruzalem (2:22) en vandaar linea recta naar Galilea, "naar hun stad Nazareth", waar het kind opgroeide (2:39). Voor de reis naar Egypte is simpelweg geen ruimte in dit verhaal.

Dat is dan misschien het grootste probleem dat ik ermee heb: dat de Bijbel zichzelf zo flagrant tegenspreekt op sommige punten. Hoe kan ik tegelijkertijd geloven in verhalen die simpelweg in strijd zijn met elkaar? Is de engel des Heren nu wel of niet verschenen aan Jozef? En indien niet, hoe zit het dan met al die andere keren dat de Bijbel zegt dat er een engel des Heren verscheen?

Duidelijk moet blijven dat ''het boek'' allerlei dingen zegt maar dat iedereen het op zijn/haar manier opvat. Hierdoor zijn zelfs kerkleiders e.d. niet de specialisten in het begrijpen van de bijbel. Ik heb mensen in mijn reizen ontmoet die mij veel meer van de bijbel bij hebben gebracht dan zogeheten priesters, dominee's en rabbijnen. Enfin, mijn mening is dat het NT een mooi boek is, met name een intern boek wat voortborduurt op het OT. Jezus was een Joodse man, die niks herroepen of verandert heeft aan het OT. Dat christenen o.a. varkensvlees eten is ook erg bizar aangezien hij dit niet zegt of zo bedoeld heeft. De opvattingen echter door zogenaamde ''leiders'' (met name in die tijden) hebben dit veranderd. Gelukkig is hier wel enorm een verschuiving gaande. Laatst was ik in een gemeente waar heel mensen het al niet meer aten.

Varkensvlees: een zijsprong inderdaad, maar zo kijk ik er ook tegenaan. Ik eet het dus zelf ook niet, evenmin garnalen, konijn, mosselen, paard etc. Ik vertrouw erop dat als God bepaalde aanwijzingen heeft gegeven met betrekking tot het al dan niet eten van dieren, dit wel zijn bedoeling en nut zal hebben. Van sommige dieren staat er zelfs dat het een gruwel is om ze te eten. Ze (garnalen, mosselen, kakkerlakken, varkens) hebben hun functie als vuilnisbakjes van Moeder Natuur, maar als voedsel zijn ze niet geschikt. Ze vallen simpelweg niet onder de Bijbelse categorie "voedsel". Mijns inziens wordt er dus ook niet op varkensvlees gedoeld, waar Jezus alle spijzen rein verklaart.

Excuses voor de zijsprong. Er zijn talloze bewijzen en (wetenschappelijke) feiten dat het NT vooral een boek in voor intern als mens en zeer hoogstwaarschijnlijk niet ''fysiek'' plaatsgevonden. Nogmaals een mooi en leerzaam boek, maar na onderzoek, lezen van het OT uit de grondtekst en wetenschappelijk bewezen feiten heeft dit niet zo plaatsgevonden. Profetie van Mattheus is onzin (mijn mening) en onjuist.

Wat bedoel je nu precies? Wat heeft er concreet niet plaatsgevonden?

En: beschouw je de Bijbel als Woord van God? Of is dat niet je uitgangspunt?

En op dat laatste wil ik voortborduren: lees de apostolische vaders, zoals bijv. Clemens, eens. Dan zul je zien dat ook zij met totaal uit het verband gerukte Bijbelverzen hun stelling onderbouwen. Blijkbaar was dat gewoon in die tijd en zal de joodse lezer van Mattheüs niet vreemd hebben opgekeken.

Daar raak je precies het punt. Ik ben blij dat Clemens niet tot "de Bijbel" wordt gerekend, juist vanwege de manier waarop hij redeneert en bijvoorbeeld ook vanwege de (feitelijk onjuiste) beschrijving die hij geeft van de manier waarop een adelaar "zich verjongt". David schrijft daar ook over, maar alleen poëtisch terwijl Clemens het wil doen vóórkomen dat de adelaar letterlijk uit zijn als herrijst, in Egypte.

Stelling: In het OT kom je de redeneerwijze van Clemens niet tegen, en ook die van Mattheüs niet.

Interessant. Dus een gebeurtenis die niet historisch heeft plaatsgevonden maar alleen "christologisch geduid wordt", is de vervulling van een profetie die nooit als zodanig is gedaan, en dat moet overtuigend zijn geweest voor eerste-eeuwse toehoorders?

Het is mij duidelijk, ik moet nog veel leren

Blijkbaar, want de leer van deze Jezus verspreidde nogal snel in de eerste eeuw, dus overtuigend was het zeker. Tip: lees vooral eens over de Vroege Kerk.

Nou, zo groot is de Joodse kerk niet geworden toch? De leer van Jezus, of wat daarvoor door moest gaan, verspreidde zich voornamelijk onder heidenen. Onder de Joden was het een korte vlam in het begin, die snel doofde waarna de "christenen" de "gewone" Joden begonnen te vervolgen.

En voor hedendaagse Joden - die hun profeten kennen - is het ook al niet erg overtuigend dat in de christelijke geschriften profetieën worden "vervuld" die in de Profeten helemaal niet als toekomstvoorzegging te vinden zijn (laat staan als Messiaanse profetie).

Interessant. Dus een gebeurtenis die niet historisch heeft plaatsgevonden maar alleen "christologisch geduid wordt", is de vervulling van een profetie die nooit als zodanig is gedaan, en dat moet overtuigend zijn geweest voor eerste-eeuwse toehoorders?

Het is mij duidelijk, ik moet nog veel leren

En nog verder doorgetrokken zoals men in de joodse gnostiek doet (waar het Hebreeuwse woord Egypte meer betekenissen heeft dan alleen het land Egypte), (...)

Bij mijn weten is "Egypte" (Mizraïm) vooral verwant met "angst". Dat maakt de tekst van Mattheüs des te vreemder. Jozef wordt immers met Jezus juist naar Egypte gestuurd vanwege angst voor Herodes, niet uit Egypte geroepen.

(...) wijst het " uit Egypte heb ik Mijn Zoon geroepen" eveneens op de geestelijke vernieuwing die een mens moet ondergaan en ondergaat indien hij Christus-Jezus volgt cq wil kunnen volgen. Ook de gelovige is dan "uit Egypte geroepen", en Egypte staat dan voor de vleespot: uiterlijkheden, egoisme, enzovoort.

Deze (niet vervangende maar aanvullende) interpretaties worden echter door velen verketterd en helaas vaak ronduit gedemoniseerd, dus wij die eerst en vooral de innerlijke weg van Jezus Christus zijn gegaan, zwijgen daar verder maar zoveel mogelijk over, opdat de zusters en sommige broeders (hier vooralsnog niet zoveel maar elders wel) niet over ons struikelen en vallen.

Het afleggen van de oude mens, die met Christus wordt/is gekruisigd, en het vernieuwd worden in het denken, is dan eveneens een "uit Egypte geroepen worden", om een kind van God te worden, zoals Johannes zegt (...)

Allemaal prachtig en ik onderschrijf het ook. Er is veel te zeggen over het "uit Egypte geroepen" zijn. Het is echter allemaal geen antwoord op de vraag. Wat Mattheüs schrijft, gaat trouwens ook niet over het afleggen van de oude mens, over geestelijke vernieuwing of over het worden van een kind van God.

En in Joh.3:14 vergelijkt Onze Heer Zijn verhoging met de verhoging van de slang door Mozes in de woestijn: (...)

Het gaat hier om een vergelijking met een gebeurtenis die in de Torah inderdaad zo beschreven wordt. De slang wórdt inderdaad verhoogd in de woestijn. Het zou echter alleen maar bevreemdend zijn, wanneer Jezus bijvoorbeeld zou spreken over de slang die door Batseba werd verhoogd (in plaats van door Mozes), of over een slang die werd verhoogd in Jeruzalem (terwijl de gebeurtenis plaatsvond in de woestijn).

Een dergelijke bevreemding doet zich wél voor bij Mattheüs. Die zegt immers: Hosea heeft geprofeteerd dat de Messias uit Egypte geroepen zal worden. Dat blijkt echter, bij nalezing in Hosea, helemaal niet zo te zijn. Het gaat in Hosea niet om een messiaanse profetie, maar om een beschrijving van het Baäl-dienende, aan afgoden offerende volk Israël.

Het kort-door-de-bocht antwoord luidt: De interpretatie van Matteus klopt wel degelijk, want zowel Israel als natie is de geliefde Zoon van God (onder het Oude Verbond), als Jezus Christus, Het Nieuwe Israel, is de geliefde Zoon van God (in het Nieuwe Verbond). En dat laatste slaat dan vooral op het Lichaam van Christus, de Kerk: het Nieuwe Israel.

Het is het handigst om gewoon te kijken hoe dit in de historie van het christendom is geïnterpreteerd. Hoe hebben de apostelen hun leer overgedragen aan de bisschoppen en wat leerden zij in hun diverse kerken? En hoe is die leer samengevat in de leer van de Kerk?

Dat is een leuk antwoord, maar niet op de vraag. Of de kerk het Lichaam van Christus is, dan wel het "Nieuwe Israel", dan wel allebei, is in dezen helemaal niet relevant aangezien er geen kerk uit Egypte wordt geroepen (ook niet in de leer van de kerk) maar een concrete persoon, dan wel een concreet volk.

Verder was mijn uitgangspunt reeds dat Mattheüs "Jezus" invult waar Hosea "Israël" bedoelt. Daar gaat de vraag dus ook niet over.

Het punt is dat de "mijn zoon", die God volgens Hosea uit Egypte heeft geroepen, alleen op Israël kan slaan en niet op Jezus, aangezien Jezus niet bepaald aan de Baäls geofferd heeft of reukoffers heeft gebracht aan gesneden beelden. En dat Mattheüs dus de tekst van Hosea compleet uit z'n verband rukt en er bovendien een toekomstprofetie van maakt in plaats van de historische beschrijving ten aanzien van het volk Israël, die Hosea's tekst feitelijk is.

Of datgene wat Mattheüs betogen wil klopt, staat daar ook helemaal los van. Het gaat me om de wijze waarop Mattheüs onderbouwt.

dubbelvla