tucker

Wat natuurlijk ook maakt dat de Psalmen bij uitstek als inspiratie voor gebed te gebruiken zijn. Je vind er teksten op momenten dat je ongeloofelijk in de steek gelaten voelt, maar ook voor momenten van intense dankbaarheid.

De monikken hier iets verderop bidden ook het hele psalmenboek en soms doe ik daar aan mee. Zonder vooraf te kijken of het vandaag 'wel 'n toffe psalm' gaat zijn.

hier ontmoet ik een hoop nieuwe mensen waarvan ik eerst dacht dat t een beetje rare snuiters waren, maar integendeel

Het is fijn om te horen dat je je draai daar kunt vinden! Want het is best belangrijk om goed opgevangen te worden, maar zo te horen komt dat helemaal goed!

Ik denk (en ervaar) dat het belangrijk is om geregeld naar de Kerk te gaan, ook als ik eens geen zin heb. In de vakanties houdt mijn parochie geen vieringen (studentenparochie) en meestal ga ik dan niet naar de parochie in mijn eigen dorp. Aan het einde van de vakantie merk ik dan toch sterk dat er behoefte is aan 'voeding' voor mijn geloof.

Je zult misschien niet iedere keer voor de volle honderd procent met je gedachten bij de vieringen zijn, samenkomen en delen in geloof is ook bemoedigend als je met je gedachten elders bent. Misschien heb je juist dan medegelovigen nodig om je te dragen?

Duidelijk. Heb je je draai een beetje gevonden bij de Hervormden? Ik ben zelf Katholiek in geloof, maar houd er protestantse gedachten op na. Dat levert leuke discussies op, moet ik eerlijk bekennen. We vormen een studentenparochie, waar we een grote verscheidenheid aan opvattingen samenbrengen: Katholiek, Orthodox, Protestants.. we vieren de H. Mis volgens de Rooms Katholieke Kerk, maar iedereen is welkom al gaat niet iedereen ter Communie.

Ik voel me daar erg thuis ondanks mijn achtergrond, de priesters die er preken geven vaak ook les op het in dezelfde stad gelegen seminarie. Hierdoor passen de preken goed bij ons niveau van studenten. Na afloop zien we elkaar terug in de 'bar' waar we eventueel nog een beetje verder kibbelen over de preek. Of niet en dan gaat het over de gewone dingen de levens.

Wat ik zeggen wil: als je er thuis voelt, dan heb je je plek gevonden en dát samen met het geloof in Jezus Christus is het belangrijkste denk ik.

Je hebt mij er niet over horen spreken dat ik het per se eens ben met wat er staat.

Ik begrijp jouw visie ook volledig, want ik heb a) nooit begrepen dat het een priester MOET zijn die H. Eucharistie bedient en vaak mag je als gelovige (niet-priester) vaak niet drinken van de beker terwijl de priester wel zegt "neem deze beker en drinkt hier allen uit, ..." maar dat zou ons bij een andere discussie brengen.

Begrijp ik goed uit jouw reactie dat je Nederlands-Hervormd bent opgevoed? Want dat heb ik nu niet direct meegekregen. Mijn excuses als ik je onderschat heb, ik leg graag dingen uit die mij in eerste instantie ook niet duidelijk waren.

Dat ligt eraan van welk Latijnse tekst er gezegd/gezongen werd, want dat kunnen er héél veel zijn. Die vertalingen staan niet allemaal in één boek, al zal er wel veel in het zogenaamde Volksmissaal staan. Hoe actueel deze is weet ik niet en ik weet ook dat veel kerken van de teksten durven afwijken.

Elkaar de Vrede van de Heer wensen is een traditie die al heel lang gebezigd wordt: je wenst elkaar het allerbeste toe. Het is een wens die Christus ook tijdens Zijn leven al uitgesproken heeft. Bijvoorbeeld in de passage waarin Jezus twëënzevtig mensen op pad stuurt om het werk wat tot nu to alleen hij en zijn twaalf volgelingen deden, verder te zetten in de steden die Jezus nog wil bezoeken.

Je vraagt waarom je als niet-Katholiek de Communie niet zou mogen ontvangen. Ik ga je antwoorden door je te verwijzen naar de cathechismus. Dat is een boek waarin een kerk antwoord geeft op dergelijke vragen en het geloof uitlegt. Voor de Rooms-Katholieke Kerk is er ook een editie voor jongeren beschikbaar, waarnaar ik je nu ga verwijzen. Deze is geschreven in een taal die voor ons jongeren duidelijk is. Kijk maar eens hier bij vraag 222. Mocht je interesse gewekt zijn, dan kun je natuurlijk heel het hoofdstuk lezen.

Ik hoop dat je je nieuwsgierige kijk en je kritische blik kunt behouden in jouw persoonlijke zoektocht. Het daagt de kerk uit om na te denken over de antwoorden op vragen over dingen die voor ons misschien vanzelfsprekend zijn, maar die dat voor een 'buitenstaander' volstrekt niet zijn.

Begrijp het woord buitenstaander niet verkeerd. Drie/vier jaar geleden was ik dat ook. Ik wil daar alleen mee zeggen dat iemand die er zonder of met weinig achtergrondkennis naar kijkt, er anders tegenover staat.

Veel plezier met je zoektocht. Je vragen zijn altijd welkom

laten we hier niet vergeten dat Davy96 een tijdje geleden voor het eerst naar de kerk is geweest. Ik kan mij nog heel goed herinneren hoe verwarrend de eerste kerkgang voor mij was. Er gebeurde vanalles en ik begreep er nog geen kwart van. Dan is het fijn als je wat uitleg krijgt bij wat je hoort in een preek of homilie. Waar het accent van de viering of H. Mis ook ligt.

Ik wil niet zeggen dat jouw uitleg niet verhelderend is hoor Broer konijn, maar het ontbreekt in de kerken soms aan opvang van mensen zonder Christelijke achtergrond.

Het voor mij meest frustrerende voorbeeld? Tijdens de mis antwoorden de gelovigen op bepaalde dingen van de priester. Dat is in elke kerk weer net iets anders, en vaak wordt het totaal onverstaanbaar teruggemompeld, waardoor je ook niet kunt uitvissen wat er eigenlijk gezegd wordt. En om eerlijk te zijn: dan kun je je in je 'eigen' Katholieke Kerk plotseling best een buitenstaander voelen.

Het is natuurlijk een voorbeeld, maar er zijn meer dingen die lastig zijn als beginnende Christen. Iemand treffen die je mee op sleeptouw wil nemen, uitleg kan geven, een helder boekje met uitleg, écht gemeenschapsleven is dan een absolute zegen.

Thorgem: voor mij is de Communie ook absoluut een hoogtepunt. Dat zal ik zeker niet ontkennen, al kan een goede preek mij wel helpen bij een betere beleving van het Heiligste Sacrament. Zoals de eerste keer dat ik bij het aanbidden van het H. Sacrament een opperst gevoel van verveling ervaarde in de quasi lege abdijkerk, terwijl ik een jaar later volledig gegrepen werd door een gevoel van vreugde en geborgenheid tijdens de 24 uurs aanbidding in een warme prachtig verlichte crypte, waar af en toe wat liedjes werden gezongen afgewisseld met stilte. Sfeer, omkadering en uitleg dragen ook veel bij voor mij.

Super om te horen Davy! Ik begrijp je reactie op de Katholieke Mis wel hoor, dat heb ik ook soms zeker als de homilie wat tegenvalt.

Persoonlijk denk ik dat we daar nog minder over weten dan over de rest van het geloof. En of het letterlijk zo begrepen moet worden. Ik weet het hoor.

Een sportevenement is natuurlijk iets anders dan een genezing hè?

.

Daar valt over te twisten, medisch gezien dan. On topic: ik doelde meer op het 'goed doen', door een goed doel te steunen met de sportactie. Want dat is Ride for the Roses volgens mij toch?

De kruisdood IS/was een afgrijselijke dood.. een vernedering ook.

Maar back on topic:

ik denk dat het er veel zijn. Sommigen omdat ze zo zijn opgevoed en het blijven dragen ondanks dat ze niet meer geloven, anderen omdat ze het bijvoorbeeld gekregen hebben van een dierbare.

Altijd jammer als je getuigenis tegen een muur opbotst, dat kun je van te voren niet voorzien. Het is het 'risico' wat je loopt

Behoor je tot een kerk die daarover wellicht iets te zeggen heeft?

Het antwoord is eenvoudig volgens mij:

Hoi T1m,

voor de Kerk doe ik geen jongerenwerk, daarbuiten wel. Ik kan je daarom niet echt helpen vrees ik. Wel heb ik een wedervraag: wordt er een aparte tienerdienst gehouden?

Ik ben benieuwd of de aanpak werkt eigenlijk. Sta daar altijd ietwat sceptisch tegenover.. in hoeverre dringen bepaalde dingen echt door? Maar als je niets doet, dan bereik je zo wie zo niets.

Discussiëren met homofobe christenen is een makkie, het is een aaneenschakeling van pavlov reacties. (hierbij doel ik niet op jou)

En niet zelden een zinloze bezigheid, zo heb ik menigmaal mogen ervaren.

Hoi Martje,

heel herkenbaar. Vooral in de parochie van mijn dorp lijkt alles al dood en begraven. En dat is niet eenvoudig om dat om te keren, daar moet je zeker niet alleen aan willen beginnen denk ik. Ik heb een parochie gevonden in mijn studentenstad waar ik mij heel erg op mijn gemak voel. We vormen een vreemd clubje mensen, maar iedereen kan er heel erg zichzelf zijn. De preken en de Mis is Katholiek natuurlijk, maar dat neemt niet weg dat er veel ruimte is voor discussie en eigen inzichten. En voor discussie, al eindigen die soms in de conclusie dat we er verschillend over denken. Niets mis mee. Er zijn dus zeker plaatsen waar dit kan. Dat bewijst ook dat die hele diverse club (waar niet alleen Rooms-Katholieken, maar ook Oud-Katholieken, een protestantse dominee, een homo en bijvoorbeeld een bioloog die onderzoek doet naar evolutionaire dingen rondlopen) steeds blijft terugkomen.

Ik weet niet of je er iets mee opschiet, maar het gevoel is in ieder geval heel normaal. En het is ook heel logisch én normaal dat je op een gegeven moment op zoek gaat naar wat bij jóu past.

Misschien moeten we de knop 'snel reageren' even niet gebruiken en ons liefdevol terug op het onderwerp storten? Met moddergooien worden we niets wijzer ben ik bang.

Hoi Blauwbaard,

er loopt momenteel een vrij actief topic over dit onderwerp.

Ik stel voor dat je daar eens gaat kijken voordat je een nieuw topic opent.

Veel succes met je onderzoek.

Wat allemaal mogelijk is of ontwikkeld moet worden is aan medici. Ik hoor wel eens dat er iemand kunstmatig in coma wordt gehouden/gezet.

Dat klopt en dat wordt vaak aangeduid met de term palliatieve sedatie. Hierbij wordt het bewustzijn dusdanig verlaagd dat de patiënt geen hinder ondervind van eventuele refractaire symptomen. Dit zijn symptomen die niet op een andere manier meer behandeld kunnen worden, omdat ze te hevig zijn of omdat er gewoonweg geen behandling voor bestaat.

De vraag is natuurlijk in hoeverre dat ethisch/theoretisch geen problemen oplevert, naast de vraag of het een volwaardig alternatief is.

Zeker ook in combinatie met abortus lijkt me een dergelijke wet niet goed.

Kun je uitleggen wat je hier precies mee bedoelt? Het is mij niet helemaal helder waar je met je punt naar toe wil.

... Het is heel erg dat er kinderen zijn die geen uitzicht meer hebben op het overleven van een ziekte. Als dat gepaard gaat met ondraaglijk lijden wat niet beperkt kan worden door medicatie dan zal men, voor die uitzonderingsgevallen wellicht een oplossing moeten zien te vinden.

Ik huiver echter voor wetgeving op dit terrein. ...

Wat bedoel je met "... voor die uitzonderingsgevallen wellicht een oplossing moeten zien te vinden."? Je huivert voor het aanpassen van de wet, omdat je bang bent dat deze misbruikt gaat worden. Die angst begrijp ik, maar dan ben ik toch benieuwd welke mogelijkheden jij ziet zonder de wet aan te passen.

De luxe van het niet onderkennen van de soms erbarmelijke omstandigheden in verzorgingstehuizen.

Ik weet niet precies wat je hiermee bedoeld. Ik denk dat je wil zeggen dat er nu erbarmelijke omstandigheden zijn in verzorgingshuizen en dat ik daar voor het gemak even aan voorbij gaan. Mijn opmerking was meer bedoeld om te zeggen dat we als maatschappij (en als Christenen) een plicht hebben om voor onze oudere, zwakkere en/of zieke medemens te moeten zorgen. Dat staat los van het feit of dit op dit moment op een correcte en acceptabele manier gebeurd.

Om mijn post nog wat duidelijker te stellen: het is in mijn ogen ethisch niet te verantwoorden om euthenasie uit te voeren omwille van het feit dat de draagkracht van diegene waarvan verwacht wordt dat ze zorg dragen voor de zieke bereikt is.

Wellicht is mijn post niet in sync met wat de video allemaal uitbeeldt, ik heb baby's in gedachten. Baby's die of geen levensverwachting hebben of extreem gehandicapt (waarbij ik om eoa intuitieve reden vind dat ze minstens ook zwaar geestelijk gehandicapt moeten zijn) zullen zijn en altijd afhankelijk zullen zijn van extreem veel zorg. Deze baby's kunnen per definitie zelf niet beslissen.

Die observatie is terecht. En daarom is het dus ook onmogelijk om daar een procedure van euthenasie op te starten. Tenminste, als deze aan de zorgvuldigheidscriteria moet voldoen. In deze gevallen kunnen de zorgverleners niets anders doen dan goede comfortzorg geven, die al dan rust op een palliatief beleid.

Even een off-topic opmerking: het is in de praktijk regelmatig zo, dat wanneer een deskundige hulpverlener serieus ingaat op de vraag om euthenasie het heel vaak blijkt dat mensen niet goed bekend zijn met de mogelijkheden van palliatieve zorgen. Als dit op een voorzichtige manier wordt aangebracht, kan het zelfs zo zijn dat de vraag om euthenasie helemaal verdwijnt omdat de hoofdreden door deze zorg kan worden weggenomen. (Pijn in de meeste gevallen.)

Dat is bij euthanasie altijd zo.

Ik vind het niet aan ons mensen om zo'n jong leven, wat inderdaad ook nog geen eigen stem heeft te beeindigen. Als iemand 80 is en dan ernstig ziek is of rond de 40 en dan al heel leven achter zich heeft met kansen en ervaringen moeten ze het zelf weten. Maar kinderen nee, hoe gehandicapt of ziek ook die geef je geen spuitje. In ieder geval dag lijkt mij.

Dus als het leven pijn, ellende, ongemak en uitzichtloos is, dan moet dat maar voortkabbelen? Ik vind dat echt een idioot idee.

We moeten natuurlijk ook goed opletten voor wie het leven pijn, ellendig, ongemakkelijk en uitzichtloos is. Want euthenasie omwille van de draagkracht van de ouders is geen existentiële vraag, maar een maatschappelijk probleem wat we kunnen oplossen.

Maar kinderen nee, hoe gehandicapt of ziek ook die geef je geen spuitje. In ieder geval dag lijkt mij.

Ik wil de praktijk toch even nuanceren. Het gaat niet om een 'spuitje' geven. Euthenasie is in de meeste gevallen een procedure die met veel zorg wordt uitgevoerd, waarbij er veel ruimte is voor emoties en de arts een zware verantwoordelijkheid draagt. Ik vind het daarom ongepast om te spreken over een 'spuitje' geven, ongeacht hoe sterk je anti gevoelens ook zijn.

We moeten in deze discussie ook de zorgvuldigheidsprincipes in ons achterhoofd houden: er moet sprake zijn van een herhaaldelijk verzoek, ondragelijke en niet te verlichten (fysieke dan wel emotionele) pijn en geen kans op genezing. Ik ga ervan uit dat dit ook voor euthenasie bij minderjarigen blijft geleden.

Wat ga jij doen met een kind dat ondragelijk veel onverlichtbare pijn lijdt, waar geen remedie voor is en waar geen zicht meer is op genezing?