Moet ik relatie met ongelovige vriend verbreken

[Hermanos 26]

18 uur geleden zei Miriam:

Meningen, adviezen, bot commentaar, allemaal welkom.

Dankjewel,

Miriam

Dag Miriam,

Twee jaar na mijn huwelijk ben ik begonnen met bijbellezen. Mijn vrouw vond het maar een raar boek, maar ze zag dat het mij gelukkig maakte dus vond ze het prima. We zijn inmiddels dertig jaar getrouwd. Mijn vrouw vindt het nog steeds een raar boek, maar ze ziet dat het mij nog steeds gelukkig maakt dus vindt ze het nog steeds prima. 

Ik wens je veel geluk, wijsheid en liefde toe.

[Miriam 3]

Zoals ik in mijn eerste bericht al aangaf: meningen, adviezen, bot commentaar, allemaal welkom. Dat meende ik. Dus ik ben blij met alle commentaar. Ook met dat van @Bonjour omdat ik herken wat er gezegd wordt. Ik ben het niet overal mee eens, maar dat hoeft ook niet. Het ging erom dat ik wilde weten hoe andere mensen hierover denken en ik krijg meer dan genoeg reacties om daar een beeld van te krijgen.

Wat ik bedoelde met dat ik op een christelijk forum post i.p.v. bijvoorbeeld Freethinker, is omdat ik vooral op zoek was naar mensen die dit probleem vanuit het oogpunt zouden bekijken dat ik ook heb. Een atheïst (om maar even wat te noemen) zal het probleem dat ik heb, op een totaal andere manier tegemoet treden dan iemand die hetzelfde gelooft als ik. (Denk ik. Mijn mening. Ik kan me natuurlijk vergissen, dat zullen we nooit weten, maar daarom heb ik hier gepost.) En nogmaals ik vind het fijn dat zoveel mensen de moeite nemen er iets op te antwoorden.

@Dat beloof ikIk begrijp dat het kan overkomen alsof ik nogal tegenstrijdige dingen zeg. Enerzijds is dat ook wel zo denk ik. Ik balanceer namelijk op de rand van beëindigen of niet beëindigen, en dat maakt dingen vaag, omdat ik ergens wil dat alles goed komt. Echter is de opmerking God is liefde en vergeeft, God is rechtvaardig en veroordeelt, totaal niet tegenstrijdig. Dat gaat hand in hand samen. Zoals ik het zie is God inderdaad goed, en liefde, en genade en vergeving. Maar dat is slechts één kant van een munt. De andere kant is rechtvaardig, veroordeelt en verafschuwt zonde. Het één kan niet zonder het ander. Daar wordt tegenwoordig nogal eens aan voorbij gegaan, maargoed, dat is weer een andere discussie.
Ik vraag me nog af, wat heeft het hebben van een samenlevingscontract te maken met dit hele verhaal? Het klopt inderdaad dat we allebei jong waren toen we gingen samenwonen, maar bepaald onbezonnen zou ik het niet willen noemen. En om antwoord te geven op je vraag; nee, we hebben geen samenlevingscontract. Zelfs als mijn vriend dat zou willen (en dat wil hij niet) zou ík het niet willen. Ik zie vrij weinig in een contract op te laten stellen waarbij het - buiten de gebruikelijke puntjes -totaal mening gebonden is wat je erin laat opnemen.
Ik zie mijn relatie niet als een onderneming of een overeenkomst die even in een contract kan worden vastgelegd zodat het allemaal extra makkelijk is om te zien wat van wie is en hoe het allemaal zo gemakkelijk mogelijk gemaakt kan worden om weer van elkaar af te komen.
De enige - voor mij - acceptabele overeenkomst, is een huwelijksovereenkomst voor zowel de wet als voor God. Ik wil dat mijn vriend mij belooft voor mij te zorgen, wat er ook gebeurt, en ik wil datzelfde aan hem beloven. Ik wil zijn naam aannemen en daarmee aan de hele wereld laten zien dat ik bij hem hoor en boven alles, wil ik dat voor God beloven. (hier zijn dus wel lange gesprekken over geweest. Ik zit niet zomaar wat te zwetsen, hij is het er semi-mee eens om in de kerk te trouwen, mocht het zover komen. Al twijfelt hij nog wel over hoe hij het wil aanpakken, want hij wil best aan mij beloven dat hij voor me zal zorgen, bladiebla, maar niet aan God. Maar goed, daar zijn honderdduizend mogelijkheden in. Mijn schoonzus en zwager hebben ook een gelovig - niet gelovige relatie en die zijn 12 1/2 jaar geleden ook in de kerk getrouwd, op een beetje een bijzondere manier.) Maar goed, ik dwaal af.

@Lobke Inderdaad is het niet zo dat als ik ´s werelds grootste rampen voorbij zie komen en er zijn een aantal overlevenden, dat ik dan de Heer op mijn blote knieën dank voor de tien die het zogezegd overleefd zouden hebben. (al zou daar in wezen ook niets mis mee zijn). Ik acht de kans waarschijnlijker dat ik uit mijn stekker ga en met open mond en afgrijzen zit te kijken naar al die ellende.

Want @Bonjour, christen zijn, betekent niet dat je geen mens bent. En dat schijnt nogal een knelpunt te zijn. Ik ben niet anders dan jij, en mijn vriend kan me er echt helemaal nooit van beschuldigen dat ik vroom tegen hem aan zit te leuteren terwijl ik weet dat hij er totaal geen boodschap aan heeft. Dat kan ik met honderd procent zekerheid zeggen. (Dat wilde ik even kwijt, maar ik begrijp je punt. Het punt heeft niets met vroom geleuter op zich te maken, maar meer met het feit dat er weinig voor nodig is om de bom te laten barsten tussen twee mensen die ergens totáál verschillend over denken, correct?)

@Hermanos Wat goed dat dat al zolang werkt! Hoe hebben jullie de verschillende denkwijzen dan toegepast in je dagelijks leven? Om maar even iets te noemen, hebben jullie kinderen? Hoe zijn die opgevoed? Naar de kerk, christelijke school, bidden voor het eten etc.?

[Appie B 134]

Het begint met communicatie en begrip. Als jouw vriend bij voorbaat geen goed gesprek kan/wil voeren met jou over dit onderwerp en jou probeert te kwetsen, dan heeft een relatie geen kans van slagen. Aan de andere kant moet jij ook begrip tonen voor het feit dat het voor hem onzin is en in sommige gevallen hypocriet over komt. En vloeken leer je ook niet in één keer af. De intentie moet er zijn om elkaar te begrijpen. Jij bent diegene die is "veranderd", dus dat vraagt om een uitleg. Leg hem uit waarom jij gelooft en waarom jij naar de kerk wil, bepaalde regels wilt volgen etc. Toon ook begrijp voor het feit dat hij niet gelooft. Hij zal jou daardoor beter begrijpen en evt kunnen aangeven waarom hij denkt dat het "onzin" is. De reden dat hij zo bot is  (tyfusbijbel) tegenover het geloof is misschien omdat hij moeilijk kan verwoorden waarom hij dat vindt. Het lijkt erop dat hij niet alle tegenargumenten kent of zich over het algemeen daar niet zo mee bezig houdt (alhoewel hij volgens jou "100% atheïst is). Maar het gaat verder dan dat, het probleem is dat hij jou nu moet delen met iets/iemand. Een deel van jullie relatietijd gaat verloren aan iets dat voor hem niet bestaat. Jullie zullen je moeten afvragen in hoeverre dit acceptabel is. Is 1 keer in de twee weken zondag naar de kerk en bidden voor het eten voldoende? Of wil je veel verder dan dat? En wat verwacht je van hem? Moet hij ook aan bepaalde regels voldoen? En hoe zit het met de toekomst? Trouwen, kinderen krijgen en opvoeden, etc. Hoe willen jullie dit regelen? Dit zullen jullie ook moeten bespreken, op een begripvolle en respectvolle manier. 

Mijn vriendin en ik zijn ongelovig. Als mijn vriendin gelovig zou worden, dan zou ik niet per sé de relatie verbreken. Het hangt af in welke mate en op welke manier zij gelooft. Als zij zou geloven zoals bv Lobke dat doet, dan zou ik daar wel vrede mee kunnen hebben. Er zou dan af en toe wel een discussie over ontstaan en daar zouden we dan wellicht niet uitkomen. Maar er zijn al genoeg discussie waar we niet uitkomen (we zijn allebei behoorlijk koppig ?). Maar als het verder gaat dan dat, dan vermoed ik dat onze wereldbeelden zó botsen, dat een relatie niet meer reëel is. 

P.S.: de duur van een relatie of eventuele verhuisproblemen zijn geen goede redenen om bij elkaar te blijven, maar dat weet je volgens mij zelf ook al wel. Dus laat dat aub niet meewegen.

2 oktober 2018 bewerkt door Appie B

[Dat beloof ik 990]

Beste @Miriam,

Goed om te lezen dat je met je vriend wel degelijk lange gesprekken hebt gehad over het huwelijk. Al valt me ook daar weer op dat je de twijfel bij hem legt, terwijl die bij jou ligt:

8 uur geleden zei Miriam:

Al twijfelt hij nog wel over hoe hij het wil aanpakken, want hij wil best aan mij beloven dat hij voor me zal zorgen, bladiebla, maar niet aan God. Maar goed, daar zijn honderdduizend mogelijkheden in

Hij heeft geen twijfel: hij wil aan jou beloven dat hij voor je zal zorgen, maar niet aan God. Als jij wil dat er in de kerk wordt getrouwd, is het aan jou om daaraan vorm te geven, en wel zodanig dat hij niets hoeft te beloven aan een god waarvan hij denkt dat die niet bestaat. In mijn ogen ligt de bal op dit punt dus bij jou en niet bij hem: jij twijfelt over hoe je trouwen in de kerk wil aanpakken. Overigens komt ook hier de tegenstrijdigheid weer terug: je eindigt je reactie aan mij met dit punt, terwijl je begint met over de relatie te stellen "ik balanceer op de rand van beëindigen of niet". Goedendag zeg, dat is nogal een verschil: trouwen of de relatie eindigen. Mijn advies: first things first. Maar éérst daarin een keus, en ga vervolgens verder kijken wat dan te doen. Het lijkt er op dat je nu over alles tegelijk aan het nadenken bent en daardoor niet meer verder komt.

Een volgend punt:

8 uur geleden zei Miriam:

Zoals ik het zie is God inderdaad goed, en liefde, en genade en vergeving. Maar dat is slechts één kant van een munt. De andere kant is rechtvaardig, veroordeelt en verafschuwt zonde. Het één kan niet zonder het ander. Daar wordt tegenwoordig nogal eens aan voorbij gegaan, maar goed, dat is weer een andere discussie.

Dat is niet een andere discussie, want jij betrekt het bij het beoordelen van je relatie. Je stelt, aan de hand van het argument 'God verafschuwt zonde', dat je je huidige samenleven moet stoppen. Aan de andere kant kun je ook opvoeren dat je dit samenleven bewust bent begonnen zonder God's zegen, dat daarna God weer in beeld is gekomen, en dat hij dit samenleven vanuit zijn liefde, genade en vergeving net erg vindt. Ik denk dat argumenten niets waard zijn als je op basis ervan tot 2 volledig tegengestelde conclusies kunt komen. En dan is het dus niet 'het een kan niet zonder het ander' maar 'het een kan per definitie niet samen met het ander'.
Nu ben je van plan om in je eentje ergens anders te gaan wonen, en weer bij je vriend in te trekken als je bent getrouwd. Ik hoop dat je inziet dat dit vrij raar is en dat geen zin heeft, immers de relatie wordt straks toch door een huwelijk 'gerechtvaardigd'. Volgens mij denkt jouw God er ook zo over.
Ik hoop werkelijk niet, dat je in kringen verkeert waarin wordt uitgegaan van Lukas 14:26  “Als iemand tot Mij komt en niet haat zijn eigen vader en moeder en vrouw en kinderen en broers en zusters, ja ook zelfs zijn eigen leven, die kan Mijn discipel niet zijn.”  Want dan is er maar 1 ding te doen: de relatie eindigen en direct het huis uit. Je ziet, je kunt met de Bijbel nogal een aantal kanten op; ook die waarin jullie gelukkig samen blijven hoor! De keus is aan jou.

Dan het samenlevingscontract.

8 uur geleden zei Miriam:

Ik zie vrij weinig in een contract op te laten stellen waarbij het - buiten de gebruikelijke puntjes -totaal mening gebonden is wat je erin laat opnemen.

Als ik dát lees vraag ik me af wat je van een huwelijk weet, want dat komt op hetzelfde neer als er sprake is van trouwen op huwelijkse voorwaarden. Zolang het goed gaat wordt daar niet naar gekeken, maar als het fout gaat toch van belang. En die afspraken hebben jullie dus niet.         

Zo langzamerhand begin ik het idee te krijgen dat je nu volwassen aan het worden bent en op zoek bent naar meer stabiliteit en vastigheid. En dat is goed. Mensen die in dat stadium zijn beland, doen daarbij een beroep op hun referentiekader, hun ervaring. In jouw geval is dat een gezin , waarbinnen een aantal zaken een vaste rol in namen. Dat wil niet zeggen dat je al die zaken 1 op 1 moet copypasten om een gelukkig leven te hebben. Zelf woon ik totaal ergens anders, ben wel actief in het verenigingsleven maar binnen een totaal andere tak van sport, en zo kan ik nog wel een aantal zaken opnoemen. Die keuzes zul je echter niet alleen hoeven te maken, je kunt daarbij leunen op het referentiekader van je vriend. Samen kunnen jullie er best uitkomen.                                                                                                                                                                                     

2 oktober 2018 bewerkt door Dat beloof ik

[Lobke 467]

@Miriam schreef;

Christen zijn, betekent niet dat je geen mens bent. En dat schijnt nogal een knelpunt te zijn. Ik ben niet anders dan jij, en mijn vriend kan me er echt helemaal nooit van beschuldigen dat ik vroom tegen hem aan zit te leuteren terwijl ik weet dat hij er totaal geen boodschap aan heeft. Dat kan ik met honderd procent zekerheid zeggen. (Dat wilde ik even kwijt, maar ik begrijp je punt. Het punt heeft niets met vroom geleuter op zich te maken, maar meer met het feit dat er weinig voor nodig is om de bom te laten barsten tussen twee mensen die ergens totáál verschillend over denken, correct?)

Dat is waar ik ook tegen aanloop; zolang we elkaar niet als volwaardig mens zien (gelovigen /niet-gelovigen) -ik zal het woord respect niet gebruiken- wordt het niks. Niet in een relatie, niet in een vriendschap en niet op een forum. Dat heeft niets met lief zijn voor elkaar te maken, -laat maar knallen af en toe- maar ten diepste moet dat er wel zijn. Maar dat is hoe ik er tegenaan kijk..

Misschien voer voor een nieuwe topic?

2 oktober 2018 bewerkt door Lobke

[Mullog 641]

@Miriam ben je niet gewoon op zoek naar een excuus om je relatie te verbreken?

[Bonjour 80]

Op 2-10-2018 om 00:34 zei Miriam:

Want @Bonjour, christen zijn, betekent niet dat je geen mens bent.

Dat wil ik ook niet eens suggereren.

Op 2-10-2018 om 00:34 zei Miriam:

maar meer met het feit dat er weinig voor nodig is om de bom te laten barsten tussen twee mensen die ergens totáál verschillend over denken, correct?

Ja. Ik zat me af te vragen op welke momenten de bom kan barsten en zocht een voorbeeld. Dan is vervolgens de vraag hoeveel het er zijn en wat je en je vriend  ertegen kunnen doen om de schade ervan te beperken. Lobke heeft geen problemen, maar de afstand van haar gematigd standpunt tot die van haar partner is minder groot als die tussen jou en je vriend.

 

[Miriam 3]

@Mullog Nee.

[Mullog 641]

4 uur geleden zei Miriam:

@Mullog Nee.

OK, ik was gewoon nieuwsgierig.

[Gaitema 439]

 

Citaat

De enige - voor mij - acceptabele overeenkomst, is een huwelijksovereenkomst voor zowel de wet als voor God. Ik wil dat mijn vriend mij belooft voor mij te zorgen, wat er ook gebeurt, en ik wil datzelfde aan hem beloven. Ik wil zijn naam aannemen en daarmee aan de hele wereld laten zien dat ik bij hem hoor en boven alles, wil ik dat voor God beloven. (hier zijn dus wel lange gesprekken over geweest. Ik zit niet zomaar wat te zwetsen, hij is het er semi-mee eens om in de kerk te trouwen, mocht het zover komen. Al twijfelt hij nog wel over hoe hij het wil aanpakken, want hij wil best aan mij beloven dat hij voor me zal zorgen, bladiebla, maar niet aan God. Maar goed, daar zijn honderdduizend mogelijkheden in. Mijn schoonzus en zwager hebben ook een gelovig - niet gelovige relatie en die zijn 12 1/2 jaar geleden ook in de kerk getrouwd, op een beetje een bijzondere manier.) Maar goed, ik dwaal af.

Ik weet van de PKN waar ik naar toe ging dat gemengde huwelijken prima kan. Kwestie van afstemmen met de dominee. Hoe het in andere kerken gaat weet ik niet. Ik heb het idee dat je niet van een doorsnee confessionele PKN gemeente bent. Aangezien je best veel bijbelkennis hebt en duidelijker uitgesproken christen bent als dat ik in de PKN vaak met enige bezorgdheid tegen kwam. Het verbaast me ook dat je het een tijd hebt los gelaten. Misschien had je die tijd even nodig om door ervaringen op te doen te leren wat God bedoeld met "De wereld gelijkvormig worden".

 

4 oktober 2018 bewerkt door Gaitema

[Hermanos 26]

Op 1-10-2018 om 03:29 zei Miriam:

Hallo,

Ik ben pas net nieuw op dit forum, en het zou kunnen dat ik gewoon niet goed heb gezocht en dat dit topic al bestaat, maar ik kon het niet vinden.
Wellicht dat iemand dit leest die mij kan helpen, of me in ieder geval advies kan geven, want ik weet echt niet wat ik nu moet doen.

Het zit zo, sinds vijf jaar heb ik een vriend. We hadden de laatste tijd vaak ruzie, maar sinds we beter communiceren gaat het eigenlijk weer steeds beter. We genieten van elkaar en hebben lol samen.
Ik ben christelijk opgevoed en heb mijn geloof altijd bij me gehad, tot ik ging studeren. Toen begon het een beetje te verwateren. Toen ik mijn vriend dus ook leerde kennen, was ik totaal niet met het geloof bezig. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er nooit aan getwijfeld of God wel bestond, ik deed er gewoon helemaal niets mee en dopte mijn eigen boontjes wel.
Mijn vriend en ik zijn gaan samenwonen en wonen nu al bijna drie jaar samen.
Sinds kort (lees: een maand of drie) heb ik ineens enorm de behoefte aan God in mijn leven. 
En eigenlijk sinds die behoefte er is en ik ernaar probeer te leven (wat dus eigenlijk in beginsel al niet gaat omdat ik als ongetrouwde vrouw samenwoon), probeert mijn vriend er zo rot mogelijk over te doen om zo te bewerkstelligen dat ik uiteindelijk zal denken: ach laat ook maar. Zo belangrijk vind ik het ook weer niet.

Als ik Bijbel lees heeft hij het over 'die tyfusbijbel' of 'dat kutboekie' en hij is enorm denigrerend over alles en iedereen dat met het geloof te maken heeft.
Ik ben zo moe van het verdedigen en het vechten tegen zijn atheïstische pijlen, dat ik op het punt sta om de handdoek maar in de ring te gooien, maar vijf jaar is (in mijn ogen) enorm lang.
We hebben onlangs een goed gesprek gehad en daarin heb ik hem laten weten hoe erg hij mij kwetst als hij (expres lijkt het wel) vloekt en me naar beneden haalt en alles bestempelt als onzin en hypocriet.
Hij weigerde te beloven dat niet meer te doen en vond dat ik het maar gewoon genoeg moest vinden dat hij 'zijn best zou doen'.
Dat is het natuurlijk niet, en nu hij weet dat ik het naar vindt als hij zo vloekt gebruikt hij het als wapen. Als hij me wil irriteren (wat helaas nogal eens voorkomt) gooit hij er de ene, zo heftig mogelijke, krachtterm na de andere uit.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet totaal blind. Ik begrijp dat ik ook verantwoordelijk ben voor hoe het nu gaat. Hij heeft voor de ene mij getekend (figuurlijk gesproken) en nu heeft hij de andere mij. De mij die ineens een kerk wil zoeken en daar zoveel mogelijk zondagmorgens wil doorbrengen. 
De ellende is helemaal compleet omdat ik onregelmatig werk. Dat houdt in dat ik maar twee weekenden in de maand vrij ben en als ik dan die vrije zondagochtend naar de kerk wil, ontstaat een enorme strijd, omdat hij wil dat ik 'gezellig' thuis blijf en gewoon een rustig weekendje met hem samen beleef.

Lieve help wat een verhaal. Ik weet niet eens of ik dit wel wil delen. Maar ik zit er zo ongelofelijk mee. 
Daarbij komt ook nog dat we in de randstad wonen (waar ik ook werk) en dat mijn familie en vrienden zich op een uur rijden afstand bevinden.
Dat is geen ramp. En al helemáál geen reden om een relatie aan te houden als die betreffende relatie niet meer te redden blijkt, maar toch. Het is een praktisch punt waar ik mijn hoofd over blijf breken; als ik wegga, zal ik ergens woonruimte moeten vinden en ik voel er weinig voor om in mijn eentje in zo'n grote stad te wonen zonder familie, vrienden of bekenden.
De enige familie en vrienden die ik hier heb, zijn die van hem. Best triest eigenlijk nu ik er eens goed over nadenk.
Mocht ik dus besluiten te verhuizen, dan zou ik in het dorp van mijn ouders willen gaan wonen, maar dan zou ik iedere dag een uur heen en een uur terug naar mijn werk moeten.

*Zucht* 

Ik vind het zo erg dat het misschien op deze manier moet eindigen, maar ik zie niet in hoe het beter moet worden.
Mijn vriend is namelijk niet 'niet gelovig'. Hij is fel gekant tegen alles wat met het geloof te maken heeft. En of ik nu bewust of onbewust mijn ogen heb gesloten voor dat feit, nu zijn ze meer dan open en wat ik zie, vind ik niet fijn. Hij is honderd procent atheïst. Hij gelooft helemaal nergens in. Alleen in de wetenschap. En dat zijn feiten, dus geen geloof.
Ik denk erover, bid erover, praat erover (niet echt, maar een beetje), maar tot nu toe heb ik nog steeds geen idee wat nu het beste is.
Afgezien van het geloofsverhaal, passen we namelijk erg goed bij elkaar. Maar ik ben het zat om naar beneden gehaald te worden en te worden behandeld alsof ik een achterlijk kind ben, in plaats van een volwassen vrouw. (25... volwassen-achtig).

Het is misschien een wat warrig verhaal, maar ik hoop dat iemand er iets zinnigs over te melden heeft.

Meningen, adviezen, bot commentaar, allemaal welkom.

Dankjewel,

Miriam

 

 

 

Hoe gaat het met je? 

[Kelderworm 18]

@ Mirjam,

Mijn advies aan jou is om gewoon je geloofsdingen te blijven doen, zoals bidden, bijbellezen, geed voor en na het eten, kerkbezoek en wat je al niet meer kunt doen.
Wees daarin een voorbeeld voor je vriend.
Bidt eveneens voor Hem dat G'd hem ook mag aanraken en dat G'd het geloof in Christus ook in Zijn hart wil leggen.
Bidt ook voor bescherming om niet meegetrokken te worden bij G'd en Yeshua vandaan, want zoals iemand heir al aangaf, 2 geloven op 1 kussen daar slaap de satan inderdaad tussen.

Wanneer je vriend jou geloofsleven respecteert en zich er niet aan stoort, is er niets aan de hand.
Wanneer je vriend zich wel stoort aan jou christelijke geloof heb je iets om goed over na te denken en te bidden.

Ik ken mensen die toch al zwak stonden in hun geloof en door een dergelijke relatie Yeshua kwijt raakten.
Ik ken ook voorbeelden waar G'd de ongelovige ook aanraakte en dus eveneens Cristus als zijn Heiland aannam.

[Kelderworm 18]

Nog een aanvulling  na gebed hierover:

14 Want de ongelovige man is geheiligd door zijn vrouw en de ongelovige vrouw is geheiligd door haar man. Anders waren immers uw kinderen onrein, maar nu zijn zij heilig.
1 Korinthe 7

[Natasja35 0]

Hoi Miriam,

Hoe gaat het met jou. Heb jij na deze reacties al een oplossing voor jou situatie of vind je het nog steeds moeilijk. Laat het mij weten. Ik wil je graag helpen. Ik stond er zelf ook zo in.

 

Groetjes Natasja

Op 26-10-2018 om 09:15 zei Kelderworm:

Nog een aanvulling  na gebed hierover:

14 Want de ongelovige man is geheiligd door zijn vrouw en de ongelovige vrouw is geheiligd door haar man. Anders waren immers uw kinderen onrein, maar nu zijn zij heilig.
1 Korinthe 7

Dat is als je samen getrouwd bent.

Maar Miriam is niet getrouwd!