Geloofsverhaal

[Naeva 182]

In navolging op bernard 3 en Flash Gordon wil ik ook wel iets delen van mijn geloofs-verhaal. Ik heb er een tijdje over zitten dubben omdat ik niet zo goed weet wat ik kan schrijven, maar heb besloten maar gewoon te beginnen.

Ik ben 32 jaar geleden geboren in een nest van twee heel lieve, gelovige ouders. Moeder musicus, van het stille type en met een grote belangstelling voor geloof en met name jodendom. Vader de vleesgeworden uitspraak 'we zijn op de wereld om elkaar te helpen'. Ik ben het tweede kind van vijf. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik vrij serieus in het leven stond. Vrolijk, dat wel, maar erg bewust van mezelf, anderen en de grote vragen van het leven. Denkend en dromend. Ons gezin was lid van één van de vele takken van de protestantse boom (God, vergeef ons). Ik kan me niet herinneren dat ik als kind bijzonder aangetrokken werd door de kerk en het geloof. Ik ging naar de kerk, want dat moest. God speelde wel een rol, maar geen heel expliciete. Heel gezond voor een kind, volgens mij. Dat veranderde op den duur. Ik kan me nog precies het moment herinneren, oudjaarsavond 1996, dat ik me bewust werd van mijn sterfelijkheid. Dat ik bang werd. Een existentiële angst die ik heel lang met me mee heb gedragen, tot een moment waar ik later op kom. Ik heb trouwens altijd veel muziek gemaakt, dat is nog van betekenis.

Het volgende dat ik me herinner is dat alles vrij makkelijk ging (school, vriendinnen, muziek), maar dat ik me raar voelde. Anders. Ook in de kerk. Ik had inmiddels wel door dat er iets "voor mij was" in de kerk, maar ik kon de verbinding tussen "het geloof" en mijzelf nog niet zo maken. In sociaal opzicht was het door mijn zelf ervaren raar-zijn ook niet zo boeiend. Rond mijn 14e/15e kwam daar een omslag in. Ik kreeg catechisatie van een dominee waar ik érg veel van geleerd heb en die me in mijn geloof zeker mee-gevormd heeft. Hij voedde mijn behoefte aan leren, snappen en verbanden zien. Ik denk dat zijn grootste verdienste was dat het geloof interessant voor me werd. Toen ik 17 was, kwam het belijdenis-doen ter sprake. Ik heb daar wel wat over getwijfeld, maar kan me nog goed herinneren dat ik op één of andere gemeenteavond was en dacht: ja, ik doe het. Ik wil hierbij horen. Zo gezegd, zo gedaan: op mijn 18e deed ik belijdenis in de kerk waar ik opgegroeid was. Van mijn godsbeeld in die tijd kan ik me niet zoveel meer herinneren. Het zal wel - mezelf kennende - eenvoudig, bloedserieus en een tikkeltje naïef zijn geweest. De angst bleef met vlagen de kop op steken.

Nu wordt het leuker. Toen ik een jaar of 20 was, belandde ik namelijk *tadaaaa* op Credible. Het klinkt misschien een beetje sneu omdat het immers over een internetforum gaat, maar het heeft  een significante rol gespeeld in mijn persoonlijke ontwikkeling en geloof. Ten eerste omdat ik hier dingen kon delen die in real life een beetje gek of veelteserieus overkwamen. Ten tweede omdat het een leuke community was waar ik actief in kon zijn. Ten derde omdat ik mensen leerde kennen die... ja, hoe zeg je dat? Veel voor mij betekend hebben? Dat klinkt wat profiteerderig. Ik weet het niet. Waar ik mee kon optrekken. En die me hebben helpen ontdekken wie ik ben, wat ik geloof. Door heel persoonlijke gesprekken, dingen om over na te denken, confrontatie met mezelf. Ik kan niet goed omschrijven wat dat voor invloed heeft gehad, maar in elk geval: heel veel. Ik heb dat als een zegen ervaren.

Toen ik 22 was, ben ik voor het eerst naar een klooster geweest. En dát is uiteindelijk een centraal punt geweest. Ik stapte binnen en dacht: dit is het. Er zijn er meer zoals ik, dit is mijn taal. Daar, en in het jaar daaropvolgend, ben ik keihard geconfronteerd met de existentiële angst waar ik het eerder over had. Het in de ogen zien daarvan was vreselijk, echt vréselijk. De hel. Maar tegelijkertijd, in die periode, heb ik iets gevonden wat ik zocht. God. Liefde. Leven. Eindelijk de dood kunnen accepteren en zelfs (bijna) omarmen. Het is gek, soms denk ik: eigenlijk geloof ik niets en twijfel ik aan alles, zoals iemand anders al eens geschreven heeft. Maar tegelijkertijd geloof ik ook zomaar alles, het hele arsenaal aan geloofswaarheden. Het is een taal. Door die taal kan ik met anderen communiceren over wat ertoe doet. Geloof is voor mij zoals muziek. Muziek is gewoon een verzameling klanken en is an sich betekenisloos. Het krijgt echter een betekenis voor mensen die het horen en begrijpen in muzikale zin. Andersom is geloof net als muziek een taal om vanuit míj gestalte te geven aan iets wat ik anders niet kan zeggen. Ik besef me dat dit een beetje raar klinkt voor veel mensen, want zeg ik dan dat ik het geloof "gebruik" en eigenlijk niet geloof? Ik denk het zelf niet, maar zou me die vraag wel kunnen voorstellen.

Dus, wat geloof ik nu eigenlijk? Niks. Maar tegelijk: Ik geloof in God, Schepper en Vader. In Jezus, God zelf en tegelijk mens. Die in dezelfde kwetsbaarheid en eenzaamheid als ik geleefd heeft, gebroken is, gedood is en begraven is. En overwonnen heeft, opgewekt is en verheerlijkt is. En in de Heilige Geest, over wie ik eerlijk gezegd niks zinnigs kan zeggen. En in Maria, moeder, leven en liefde. En in de kerk, een sneue club van halfgare gelovigen die tegelijkertijd Heilig is en in gemeenschap met Hem leeft. En in de rest. Dat er in deze hele troosteloze boel toch niet één haar van mijn hoofd kan vallen zonder dat Hij het weet. En dat er schoonheid zit in de gebrokenheid. En dat we inderdaad op de wereld zijn om elkaar te helpen, zoals mijn vader zei. En dat het inderdaad helemaal niet zoveel zin heeft om erover te praten, zoals mijn moeder voordeed. En zo is de cirkel weer rond.

(Ik vertel het nu enigszins chronologisch. In werkelijkheid verliep het natuurlijk veel chaotischer. Teruglezend staat er vooral ook heel veel níet. Maar het geeft een idee.)

Vragen zijn €2,- per stuk. 

[Lobke 467]

@Naeva

Bedankt voor het delen en fijn dat je een plek gevonden hebt waar je thuis gekomen bent. Ja, dat serieuze herken ik wel in je reageren hier.

 

 

  

[Naeva 182]

21 uur geleden zei Lobke:

@Naeva

Bedankt voor het delen en fijn dat je een plek gevonden hebt waar je thuis gekomen bent. Ja, dat serieuze herken ik wel in je reageren hier.

 Thanks voor je reactie  Toch een beetje eng om zo'n tekst te plaatsen.

[Noel 80]

Ja dat lijkt me de uitdaging van een warm gelovig nest -> waarom zou het kind daarvan de zachtheid niet wat willen compenseren met hardheid?

[Naeva 182]

3 minuten geleden zei Noel:

Ja dat lijkt me de uitdaging van een warm gelovig nest -> waarom zou het kind daarvan de zachtheid niet wat willen compenseren met hardheid?

Is dat een vraag aan mij? Zo ja, kun je hem iets concreter maken?

[Noel 80]

1 minuut geleden zei Naeva:

Is dat een vraag aan mij? Zo ja, kun je hem iets concreter maken?

Ik wilde geen 2 Euro hoeven te betalen, dus het is een rethorische vraag geworden. 

Indien je alleen maar zachtheid hebt gekend in het leven, zal de andere kant van het leven interessant kunnen worden. Dan heb je dus een moeilijke uitdaging die interesse te verliezen. Zo lees ik jouw verhaal.

[Naeva 182]

1 minuut geleden zei Noel:

Ik wilde geen 2 Euro hoeven te betalen, dus het is een rethorische vraag geworden. 

Indien je alleen maar zachtheid hebt gekend in het leven, zal de andere kant van het leven interessant kunnen worden. Dan heb je dus een moeilijke uitdaging die interesse te verliezen. Zo lees ik jouw verhaal.

 Grapje hoor, vragen staat vrij.

Ik denk even na over een antwoord.

[Olorin 155]

Mooi verhaal om te lezen vind ik.
Voel je je nog tot een bepaalde stroming aangetrokken? Voel je je nog bij een bepaalde kerk thuis?

[Naeva 182]

Dank je voor je interesse, Olorin. 

Ik voel me niet (meer) aangetrokken tot een bepaalde stroming. Heel lang heeft het me pijn gedaan dat ik niet katholiek ben, want daar past mijn geloof inmiddels eigenlijk het beste in. Als ik er blanco in zou staan - dus niet met mijn gezin aangesloten was bij een gemeente - dan zou ik zonder al teveel moeite katholiek worden. Maar dat is niet de situatie, ik heb me met mijn gezin verbonden aan onze gemeente en daar kan ik me niet met goed geweten van losscheuren. Daarom heb ik ervoor gekozen om van onze gemeente, binnen mijn mogelijkheden, mijn thuis te maken. Ik zeg “maken” omdat ik denk dat je ergens thuis gaan voelen geen passief proces is maar interactief. Het thuis-gevoel zit ‘m voor mij in me verbinden aan de mensen, samen gemeente zijn. En deels op geloofsinhoud. In spiritueel opzicht zal ik me er nooit helemaal thuis voelen, denk ik. Maar ach, wie zegt dat het ergens anders wel zo is? Misschien is dat ook maar een typisch gevalletje gras bij de buren. Ik heb het idee dat ik ooit nog wel een move zal maken naar een meer contemplatief leven. Geen idee wanneer. Misschien als ik een oud weduwvrouwtje ben. 

[Lobke 467]

@Naeva

Ja ik begrijp dat je het liefst samen met je gezin lid van een gemeente wilt zijn. Maar het is toch ook wel treurig dat je moet wachten tot je een weduwvrouwtje bent.  Mijn man ging -al waren we lid van dezelfde gemeente- een paar jaar naar een andere gemeente. Het was niet ideaal, soms zelfs eenzaam voor beiden. Maar af en toe buurten zou toch kunnen? Of naar oecumenische diensten?  Voor mij waren dat meestal Taizé diensten. Wij staan beiden zo anders in geloven, maar dat accepteren we omdat we daar beiden moeite voor doen.... Maar dat heeft ook tijd gekost.

12 maart 2018 bewerkt door Lobke

[Kaasjeskruid 994]

34 minuten geleden zei Lobke:

Voor mij waren dat meestal Taizé diensten.

Waar gaat je kerel naar toe dan?

35 minuten geleden zei Lobke:

Wij staan beiden zo anders in geloven, maar dat accepteren we omdat we daar beiden moeite voor doen.... Maar dat heeft ook tijd gekost.

Ik meende toch altijd dat het juist de bedoeling is om naar elkaar toe te groeien. Zeker in een zaak van dit belang.

[Naeva 182]

7 uur geleden zei Lobke:

@Naeva

Ja ik begrijp dat je het liefst samen met je gezin lid van een gemeente wilt zijn. Maar het is toch ook wel treurig dat je moet wachten tot je een weduwvrouwtje bent.  Mijn man ging -al waren we lid van dezelfde gemeente- een paar jaar naar een andere gemeente. Het was niet ideaal, soms zelfs eenzaam voor beiden. Maar af en toe buurten zou toch kunnen? Of naar oecumenische diensten?  Voor mij waren dat meestal Taizé diensten. Wij staan beiden zo anders in geloven, maar dat accepteren we omdat we daar beiden moeite voor doen.... Maar dat heeft ook tijd gekost.

Het zou treurig zijn als iemand anders voor mij bepaalde wat ik wel en niet mocht. Maar dit is mijn keuze. Ik zit niet sip in de kerk iets te missen, hoor. Ik denk alleen dat mijn pad uiteindelijk nog wel eens een andere kant op kan slingeren. 

Buurten en oecumenische diensten is geen enkel probleem, hoewel ik daar zelf niet zoveel behoefte aan heb. Wat ik wel nodig heb is af en toe een bezoekje aan een klooster. En ook dat kan gewoon.

Maar iets bezoeken is iets anders dan ergens deel van zijn, dat is de crux.

[Maria K. 51]

Je schrijft zo mooi.

Ik proef een eerlijkheid en een trouw zijn aan je eigene gevoelens en toch de behoefte om je verbinding te behouden met je geliefden.

Je hebt blijkbaar een formule gevonden.......houden zo. 

Ik heb een ander leven en een andere overtuiging, maar ik zou willen dat iedereen zo zou kunnen denken en schrijven als jij.

Wat ik voel is de vrede, die je kunt voelen met de verschillen.