Mijn vriend gelooft niet

[Goldfish 0]

Hallo,

Ik hoop dat jullie, ondanks de vele topics die er al zijn over dit onderwerp, mij willen helpen met het volgende:

Ik heb nu 7 maanden een relatie met een lieve jongen. Ik kan helemaal mezelf bij hem zijn en we hebben veel lol samen. We hebben veel dingen gemeen, zoals onze droom om later te gaan reizen. Ik heb momenten dat ik erg gelukkig ben.

Maar er zijn ook momenten dat ik erg aan het twijfelen ben. Mijn vriend gelooft niet. Hij is erg nuchter en is van 'eerst zien, dan geloven'. Hij vindt dat gelovigen beinvloedt zijn. Dat ze in een sprookje geloven. Ik bid heel veel voor hem dat er een verlangen mag komen naar God. Laatst heeft hij wel aan Jezus gevraagd of hij een teken wilde geven, als hij bestaat. Helaas kwam dat teken er niet.. Dit bevestigd zijn vermoeden dat het geloof op onwaarheden berust. Ik heb hier veel om gehuild. Ik wilde zo graag dat er wel een teken was geweest..

Hij respecteert gelukkig wel dat ik geloof. En hij vindt het niet erg als ik naar de kerk ga. Ook staat er wel open voor als ik er over wil praten. Al zou ik dat zelf niet zo snel doen. Ik praat er liever met mede-gelovigen over, omdat ik bang ben dat er dan al snel een discussie ontstaat. Vaak weet ik de antwoorden dan niet. Ik ben zelf ook niet 100 % met het geloof bezig. Ik ben nu wel opzoek naar een kerk die bij me past

Maar heb zelf ook veel verkeerde ervaringen met christenen. Daarmee bedoel ik vooral m'n ouders. Ik heb een tijdje geen contact met ze gehad, omdat ze het er niet mee eens waren dat ik met een ongelovige vriend ging. Ook nu is het contact niet meer hoe het was.. Mijn vriend was gelijk fout in hun ogen.

Ik twijfelde eerst ook of ik iets met hem zou nemen of niet. Ik ben toen naar een christelijke coach gegaan die heeft me bijbelteksten laten lezen e.d. Zij vertelde dat haar man vreoger ook niet geloofde. Nu leefden ze samen voor de Heer. Het kán dus wel. Bij haar was het goed gegaan, maat ja. het kán ook niet.

Nog iets anders : mijn vriend was eerst principieel tegen trouwen, maar nu heeft hij gezegd voor mij te willen trouwen als ik dat graag wil

Waardoor ik het meeste twijfel is doordat ik bang ben, dat hij mij minder leuk zal gaan vinden als ik vaker naar de kerk ga, dat hij eerder vreemd gaat dan een gelovige jongen en dat hij mij eerder zal verlaten. Bijvoorbeeld als hij minder van me houdt. Christenen gaan dan vaak nog bidden of God het gevoel wil terugbrengen.

Het is dus vooral angst voor de toekomst. Dat komt denk ik ook door mijn ouders die altijd zeggen dat een christelijke jongen veel beter is en dat je relatie sterker is doordat je samen voor problemen kunt bidden en dat zo'n jongen trouwer is.

Ik ben echt gek op deze jongen, maar wat vinden jullie ervan?

[dingo 166]

Je hebt ongetwijfeld al meer topics over dit onderwerp gelezen dus het eerste deel van je verhaal laat ik even voor wat het is. Het tweede deel wil ik wel tegenspreken: geloven of niet geloven is geen enkele garantie dat je vriend vreemd gaat of je eerder zal verlaten. Als hij nu trouw is in kleine dingen zal hij dat ook in grote dingen zijn. Een relatie met een gelovige jongen is in zoverre makkelijker omdat je dezelfde basis hebt en elkaar tot steun kan zijn in het geloof dat zul je met een ongelovige vriend niet hebben. Maar met trouw zijn heeft het niet zoveel te maken.

[Jyoti 0]

Zoals dingo al zei heeft al dan niet christen zijn niet zo veel te maken met trouw. Er zijn christelijke leugenaars en bedriegers, en niet-christelijke jongens die ontzettend eerlijk en trouw zijn, zoiets hangt meer van de persoonlijkheid van je vriend af en van hoe serieus hij jullie relatie neemt. Ik vind het eerlijk gezegd ook best naar voor hem dat je er van uit lijkt te gaan dat hij, omdat hij niet gelooft, minder betrouwbaar is. Trouw is belangrijk in een relatie, maar elkaar durven vertrouwen is dat net zo goed.

Ik proef ook een beetje in je verhaal dat je hoopt dat je vriend tot geloof komt. Tot op zekere hoogte kan ik dat begrijpen, maar ik vraag me wel af of je ook in staat bent van hem te blijven houden als dat niet gebeurt. Ik denk dat het niet goed is om in een relatie te staan met de insteek dat je vriend vroeg of laat wel christen zal worden. Leuk als dat gebeurt, maar met "als" kun je weinig, om je relatie te laten slagen zal je van hem moeten houden zoals hij nu is, niet van hoe je zou willen dat hij zou zijn.

Veel succes met de situatie, zowel tussen jou en je vriend als tussen jou en je ouders. De meningen over relaties tussen christenen en niet-christenen zullen altijd verdeeld zijn, ik vind zelf dat het best kan maar er zijn ook mensen die het stellig zouden afraden. Uiteindelijk zul je zelf moeten beslissen hoe zwaar het geloof van je partner voor jou weegt. Maar onthou dat je nooit een garantie op een geslaagde relatie hebt, ook niet met een christen, je zult het uiteindelijk altijd gewoon moeten proberen voor je weet of een relatie werkt of niet.

[Eli7 0]

Quote:

Op maandag 15 november 2010 18:05:53 schreef Goldfish het volgende: Het is dus vooral angst voor de toekomst.

Ik denk dat dit een heel belangrijk punt is. Hoe zou jij je toekomst voor je willen zien? Elke keuze die je maakt, heeft invloed op die toekomst. En de keuze voor met wie je trouwt al helemaal. Je kiest zeg maar niet alleen voor die jongen, maar ook voor de toekomst die dat brengen zal. En ik zeg daarbij helemaal niet dat dat een verkeerde toekomst oid zal zijn.

Vraag jezelf gewoon eens af: wat zijn je dromen voor de toekomst? Wat zou je zelf het allerliefste willen doen/zijn later? En vraag je dan af of en hoe je vriendje in dat plaatje past.

[Olorin 155]

Quote:

Op maandag 15 november 2010 18:05:53 schreef Goldfish het volgende: Ik ben echt gek op deze jongen, maar wat vinden jullie ervan?

Ik vind dat je een enorm lieve vriend hebt. Hij respecteert dat je gelooft en ook al heeft hij zelf niks met trouwen, hij heeft het voor jou over.

Wat je zegt, christenen kunnen (al dan niet met de beste bedoelingen) toch niet al te beste reacties geven op zaken. Christenen zijn helaas ook gewoon mensen met al hun gebreken.

Wat je bidden betreft: uiteindelijk is het aan God denk ik. Ook wanneer Hij acht dat (en of) het tijd is dat teken te geven. Hoeft niet meteen, kan ook lang duren als dat een beter moment is. En uiteindelijk is het ook zo dat God ook subtiele tekens kan geven, die je ook anders kunt interpreteren als je niet op een teken staat te wachten. Zeg ik als nuchtere christen.

Maar om je vraag te beantwoorden: Ik vind dat het je eigen keuze is. Ik wil je wel op je hart dragen dat het goed is dat je hoopt dat Hij de vreugde zal vinden die jij gevonden hebt, door God te leren kennen. Maar, dat het uiteindelijk in Gods hand ligt en dat je vriend ook nog steeds een keuze heeft. Ik denk dat je je moet afvragen of je het zou zien zitten oud met hem te worden ook al zou hij tot het einde toe niet geloven. Het is goed dat je hoopt dat hij Jezus op een moment zou leren kennen (het zou ook best kunnen gebeuren), maar zou je ook van hem blijven houden en de rest van je leven bij hem willen blijven als dat niet zou gebeuren? En bedenk jezelf ook dat hij kan veranderen, maar dat jij zelf ook wel eens zou kunnen veranderen. In hoeverre ben je er tegen bestand en heb je het eventuele risico er voor over?

Dan wat betreft trouw: Ik weet niet hoe het percentueel ligt, maar ook dan blijft het feit dat er (notabene getrouwde) christelijke koppels uit elkaar gaan en niet gelovige of 50% gelovige koppels de rest van hun leven bij elkaar blijven. Geloof is geen garantie in zichzelf, ongeloof ook niet. Het gaat uiteindelijk om vertrouwen in elkaar. (En als hij blijft wie hij is, zul je dan voor altijd trouw aan hem blijven?)

Dat zijn overwegingen die ik aan je mee zou geven.

Ik ga je dus niet zeggen of je wel of niet met hem moet trouwen.

Ik ben zelf niet per definitie tegen relaties waar de één niet gelooft en de ander wel. Ik denk wél dat er dan een paar moeilijke factoren meespelen waar je voor jezelf en jullie samen mee rekening moeten houden.

[Kurt 0]

Als het ongeloof van jouw vriend voor jou erg belangrijk is en jij voornamelijk bij hem blijft in de hoop dat hij tot geloof komt en jullie samen voor de HEERE kunnen leven, zou ik daar nog maar even goed over nadenken. De kans dat hij tot geloof komt is hooguit zo groot als de kans dat hij ongelovig blijft en misschien wel kleiner. Bovendien lijkt die hoop als een van de bases van de relatie me erg mager en verkeerd. Als hij jou accepteert zoals je bent en het feit dat je gelooft niet als een probleem ziet en zelfs accepteert (en het liefst ook waardeert), moet dat vice versa ook het geval zijn. Oftewel: jij moet hem ook accepteren en waarderen in zijn ongeloof.

Verder maak je een paar denkfoutjes, bijvoorbeeld door te stellen dat trouwen zaligmakend is. Ik kan me goed voorstellen dat je wilt trouwen en niet wilt samenwonen. Zelf heb ik bijvoorbeeld ook altijd wat moeite gehad met het principe van trouwen, maar ik wil daar best een uitzondering voor maken mocht het moment daar zijn (net als jouw vriend, blijkbaar). Echter, het is zeker niet zo, dat wanneer je trouwt het allemaal goed zal blijken te zitten. Daarbij zeg je dat zijn ongeloof er wellicht toe leidt dat hij sneller vreemd zou gaan dan een gelovige jongen. Dat is werkelijk grote onzin. Ik geloof al jaren niet meer, maar ben denk ik binnen mijn nogal gevarieerde vrienden- en kennissenkring het felst tegen vreemdgaan en kan me op geen enkele manier voorstellen dat ik dat ooit zou doen. Terwijl ik regelmatige mee heb gemaakt dat gelovige vrienden of vriendinnen in dergelijke situaties terecht zijn gekomen.

Mijn vriendinnetje gelooft overigens wel en ik kan me de twijfels en de moeilijkheden waarmee je zit dan ook goed voorstellen. Je moet jezelf afvragen of je met hem oud wilt worden, los van de vraag of hij gelooft of niet. Als je met hem oud wilt worden en echt iets op wilt bouwen, moet je voor hem gaan (en hij voor jou) en moet je hem waarderen en accepteren zoals hij is (en hij jou). Daar staat het geloof redelijk los van. Dat er vervolgens best moeilijkheden op jullie pad gaan komen, als jullie samen besluiten te blijven, die samenhangen met de kweste gelovig versus ongelovig, klopt. Denk aan seks, trouwen, kinderen, opvoeding, et cetera. Maar die zijn met goede wil, vertrouwen, liefde, acceptatie en respect zeker te overwinnen, daarvan ben ik overtuigd. En bedenk je nog iets: het zijn vaak de gelovigen die moeite hebben met hun relatie met een ongelovige. In mijn omgeving zie ik veel vaker dat de gelovige het binnen zo'n relatie niet trekt en het (mede) om die reden uitmaakt dan andersom. Dat vind ik opmerkelijk en eerlijk gezegd ook een beetje tekenend.

[Propje 0]

Quote:

Op dinsdag 16 november 2010 01:35:56 schreef Kurt het volgende: Dat vind ik opmerkelijk en eerlijk gezegd ook een beetje tekenend.

waarom?

Als geloof erg belangrijk voor je is en je dat niet kan delen met je partner begrijp ik wel dat dat je op gegeven moment kan doen besluiten de relatie niet door te zetten.. De ongelovige in het stel zal daar minder last van hebben, omdat hij of zij niet degene is die iets-zo-belangrijks niet kan delen..

[Kurt 0]

Wellicht moet de gelovige dat dan beseffen voordat hij de relatie aangaat. De ongelovige wordt er in ieder geval flink door gekwetst en zal waarschijnlijk gedeeltelijk in zijn vooroordelen en zijn aversie tegenover christenen bevestigd worden.

[Propje 0]

Quote:

Op dinsdag 16 november 2010 11:39:00 schreef Kurt het volgende: Wellicht moet de gelovige dat dan beseffen voordat hij de relatie aangaat. De ongelovige wordt er in ieder geval flink door gekwetst en zal waarschijnlijk gedeeltelijk in zijn vooroordelen en zijn aversie tegenover christenen bevestigd worden.

yeps mee eens..

maar soms is het zo moeilijk om te beslissen dat het nooit echt gaat werken, terwijl je gevoel zegt dat je toch heel veel van die ander houdt.. strijd verstand & gevoel..

[Kurt 0]

Dat weet ik (onder meer uit ervaring).

Ik ben wel benieuwd wat de TS (en anderen) van mijn bericht vindt (vinden).

[hopeloos 0]

Quote:

Hij respecteert gelukkig wel dat ik geloof. En hij vindt het niet erg als ik naar de kerk ga. Ook staat er wel open voor als ik er over wil praten. Al zou ik dat zelf niet zo snel doen. Ik praat er liever met mede-gelovigen over, omdat ik bang ben dat er dan al snel een discussie ontstaat. Vaak weet ik de antwoorden dan niet. Ik ben zelf ook niet 100 % met het geloof bezig. Ik ben nu wel opzoek naar een kerk die bij me past

nix mis met een goede discussie. Dat je niet alle antwoorden weet is dan ook helemaal niet erg, daar kan je altijd naar op zoek gaan (ook samen met hem). Maar erover praten is zeker wel belangrijk! Aangezien het geloof jouw basis is (neem ik aan.. of in ieder geval erg belangrijk), brengt het jullie alleen maar dichter bij elkaar als je erover praat. Hij verdient het om te weten wat er in jouw omgaat, ook op dit gebied.

Quote:

Maar heb zelf ook veel verkeerde ervaringen met christenen. Daarmee bedoel ik vooral m'n ouders. Ik heb een tijdje geen contact met ze gehad, omdat ze het er niet mee eens waren dat ik met een ongelovige vriend ging. Ook nu is het contact niet meer hoe het was.. Mijn vriend was gelijk fout in hun ogen.

Herkenbaar Maar als je ouders eenmaal geaccepteerd hebben dat deze jongen jou gelukkig maakt en dat het geen bevlieging is, dan neem ik aan dat ze je vriend uiteindelijk wel beter willen leren kennen en erachter komen dat hij misschien toch ook wel heel veel goede eigenschappen heeft

je ouders willen nou eenmaal het beste voor je, en hun ideeen komen niet altijd overeen met die van jou (dat kwaaltje hebben niet-christelijke ouders ook wel denk ik )

Quote:

Ik twijfelde eerst ook of ik iets met hem zou nemen of niet. Ik ben toen naar een christelijke coach gegaan die heeft me bijbelteksten laten lezen e.d. Zij vertelde dat haar man vreoger ook niet geloofde. Nu leefden ze samen voor de Heer. Het kán dus wel. Bij haar was het goed gegaan, maat ja. het kán ook niet.

'goed gegaan' klinkt me een beetje raar in de oren. ik denk dat je relatie uiteindelijk ook heel goed kan gaan als hij niet gelovig wordt. Natuurlijk zou het kunnen dat dat wel gebeurt, maar daar moet je niet vanuit gaan.

Belangrijkste vraag is of jij een leven met hem kan opbouwen als hij blijft zoals hij is.

Quote:

Waardoor ik het meeste twijfel is doordat ik bang ben, dat hij mij minder leuk zal gaan vinden als ik vaker naar de kerk ga, dat hij eerder vreemd gaat dan een gelovige jongen en dat hij mij eerder zal verlaten. Bijvoorbeeld als hij minder van me houdt. Christenen gaan dan vaak nog bidden of God het gevoel wil terugbrengen.

hij vind je leuk zoals je bent (neem ik aan). dat zal echt niet veranderen als jij vaker naar de kerk gaat.

maar dan nog... iedereen verandert in een relatie. soms groei je met elkaar mee, soms juist uit elkaar. als je dat risico niet wilt nemen kan je beter maar helemaal geen relatie aangaan denk ik

Quote:

Het is dus vooral angst voor de toekomst. Dat komt denk ik ook door mijn ouders die altijd zeggen dat een christelijke jongen veel beter is en dat je relatie sterker is doordat je samen voor problemen kunt bidden en dat zo'n jongen trouwer is.

daar hebben ze op zich wel een punt. maar zolang je maar blijft communiceren over de dingen die belangrijk voor jou zijn, denk ik dat een relatie met iemand die niet christelijk is ook heel goed kan gaan.

Quote:

Ik ben echt gek op deze jongen, maar wat vinden jullie ervan?

ga ervoor als jij ermee kan leven dat hij niet christelijk is en ook niet gaat worden. als je denkt dat je dat niet kan, maak er dan zo snel mogelijk een einde aan, want hij verdient het niet om aan het lijntje gehouden te worden.

[audacity 0]

hmmm.....een goede vriendin van mij is al bijna 70, hyper-actief in de kerk en die is al bijna 50 jaar getrouwd met een man die niet christen is. Zij helpt hem bij het organiseren van klassieke concerten, hij helpt en houdt een oogje in het zeil als zij open huis houdt in de kerk. Beiden betrokken bij elkaars dingen.....proberen dingen te vinden die ze kunnen delen.

Verder een prachtig stel hoor........en zeg ik verder niets over deze kwestie. Heb net nog met beiden gegeten bij een etentje van de kerk.

[Goldfish 0]

Hallo allemaal,

Ten eerste: excuses voor mijn late reactie..

Ik heb wel al die tijd jullie berichten met aandacht gelezen. Bedankt voor alle reacties!

Wat me vooral opvalt is dat jullie niet meteen oordelen over mijn situatie. Dat vind ik erg fijn! Ik ben dat niet gewend, want mijn ouders oordelen altijd meteen..

De reden waarom ik niet reageerde was ook wel, omdat ik de reacties wel confronterend vond.. Jullie zeiden dat ontrouw niets te maken heeft met christen zijn of niet.Ik vond dat niet fijn om te lezen..ik dacht dat jullie mijn gedachte zouden bevestigen!

Ik denk dat die angst ook voornamelijk zit in mij zelf en dat ik daar aan moet werken.. Ik ben steeds erg bang dat hij me verlaat of vreemd gaat. Ik heb dan het idee dat als hij zou geloven, hij dat minder zou doen omdat hij het idee heeft dat er iemand mee kijkt ( God ) en zijn geweten dan dus opspeelt.

Ik heb soms het idee dat christelijke stellen perfect zijn.. precies weten hoe het hoort en dat ze nooit vreemd zouden gaan, maar zoals ik jullie hoor komt het ook bij jullie christelijkke vrienden gewoon voor?

daarnaast heb ik nu 3 weken geen contact met m'n ouders. Ik merk dat de druk om naar de kerk te gaan, om in de bijbel te lezen voor mezelf ook veel minder is. Daardoor heb ik er automatisch ook minder moeite mee, dat mijn vriend niet gelooft.

Hij houdt me ook scherp door vragen te stellen waar ik zo 1-2-3 geen antwoord op heb..

Ik had hem vandaag een christelijke rap laten horen en ik vond het doodeng..gewoon bang voor zijn reactie. De rap ging over iemand die ook altijd bewijzen wilde, maar toch ging geloven. Hij luisterde het hele liedje af en vond het leuk! Toen stelde hij de vraag: waarom willen mensen altijd antwoorden hebben? Misschien omdat ze bang zijn voor het onbekende, zei hij. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen, maar was toch blij dat ik het gedurfd had en dat hij positief reageerde!

[Kurt 0]

Je vriend klinkt als een verstandige jongen. Jij klinkt als iemand die ook zeker niet onverstandig is, maar zich wel teveel laat beïnvloeden door de omgeving (je ouders o.a.).

Verder: als je vriend vreemd zou gaan (en op basis van wat je vertelt, zou ik dat opmerkelijk vinden: het lijkt een goede jongen te zijn), ligt dat niet aan zijn ongeloof. Ik hoop dat je dat wel gaat inzien/bent gaan inzien.

Ook ben ik wel benieuwd wat je inhoudelijk van de reacties vond, behalve confronterend. En of je er daadwerkelijk iets aan hebt gehad.

[The Black Mathematician 82]

Quote:

Op zondag 05 december 2010 22:16:15 schreef Goldfish het volgende: [...] De reden waarom ik niet reageerde was ook wel, omdat ik de reacties wel confronterend vond.. Jullie zeiden dat ontrouw niets te maken heeft met christen zijn of niet.Ik vond dat niet fijn om te lezen..ik dacht dat jullie mijn gedachte zouden bevestigen! Ik denk dat die angst ook voornamelijk zit in mij zelf en dat ik daar aan moet werken.. Ik ben steeds erg bang dat hij me verlaat of vreemd gaat. Ik heb dan het idee dat als hij zou geloven, hij dat minder zou doen omdat hij het idee heeft dat er iemand mee kijkt ( God ) en zijn geweten dan dus opspeelt. [...]

Aan de andere kant kan je je afvragen in hoeverre het goed is dat iemand geen kwade dingen doet louter omdat iemand mee kijkt. Volgens mij is iemand die de eventuele toorn van God als stok achter de deur niet nodig heeft om toch goed te leven een veel beter mens dan iemand die dat wel nodig heeft. Waarmee ik niet automatisch wil zeggen dat de meeste christenen die stok nodig hebben.

[Gast Anon_phpbb]

Goldfish, ik ben dus de andere kant van jou verhaal. Ik heb nu ruim een jaar een relatie en woon nu een 1,5 maand samen met mijn gelovige partner. Ik aan de andere hand ben dus absoluut niet gelovig. Voor ik verder ga zal ik mezelf even voorstellen en wat meer over mijzelf vertellen en wat ik hier doe en zoek.

Ik ben Robin 24 jaar en kom oorsprongkelijk uit Apeldoorn en woon dankzij mijn partner nu in het prachtige Limburg, Lemiers om precies te zijn. Na een militaire carriere van ruim 6 jaar ben ik inmiddels militair af en opzoek naar een nieuwe baan.

Ik ben dus nu na een relatie van een jaar gaan samenwonen met mijn vriendin. Zij is gelovig opgevoed en ondanks dat zij sinds haar 15de jaar niet meer naar de kerk gaat nog steeds haar gelovige idealen.(excuses voor het woord maar een beter woord schiet me helaas niet te binnen)Voor haar is het geloof een stok achter de deur zoals iemand dat hier boven zo mooi beschrijft, iets waarop ze terug kan vallen in moeilijke tijden. Echt problemen levert dit niet op, maar toch lopen de gesprekken over het geloof, en de opvoeding van onze kinderen enz toch vaak vast. Ik ben zelf in mijn jeugd neutraal opgevoed en mijn ouders hebben mij mijn eigen weg laten kiezen. Iets waar ik ze heel dankbaar voor ben. Dit omdat ik zelf kon kiezen voor het geloof, of juist niet.

Nu wil ik niet zeggen dat ik absoluut niet geloof, want ieder mens gelooft. Of dit nou in Jezus, God, Mohammed, Boedha, Allah of Klaas is maakt niet uit. Ik zelf geloof niet in een God. Wel geloof ik bijvoorbeeld dat onze overledenen niet geheel verdwijnen, en dat wij niet perse alle dingen van ons levenspad zelf invullen. Het geloof zoals christen, joden, moslims geloven zal mij nooit bereiken, maar dit wil echter niet zeggen dat ik er niet voor open sta en of mee kan gaan in dingen die mijn partner graag wil. Maar het probleem waar ik tegen aanloop is dat mijn partner niet kan uitleggen waarom zij graag ziet dat onze kinderen gedoopt worden de communie doen enz. Ik wil graag weten waarom dat zo belangrijk is. Een doop kan immers ook op latere leeftijd alsnog gedaan worden. Ik wil mijn kinderen niet opzadelen met de keuze die ik voor ze maak. Ik zou ze bijna indoctrineren met mijn keuze en dat is absoluut niet iets waar ik achter sta. Ik wil dat mijn kinderen hun eigen pad bewandelen, of dat pad ze nu naar God leid of naar Allah dat maakt mij niets uit zolang het maar zijn of haar eigen keus is. Ik wil mijn kinderen niet beperken in hun keuzes, terwijl mijn partner ze juist wel de christelijke gedachtte mee wil geven.

Mijn vraag is ook aan jullie of jullie mij wellicht kunnen uitleggen waarom ik mijn kinderen op jonge leeftijd moet dopen enz.

[MarinusCopy 0]

Quote:

Op maandag 06 december 2010 02:44:34 schreef Scorp het volgende: Nu wil ik niet zeggen dat ik absoluut niet geloof, want ieder mens gelooft.

Tijd om je mening bij te stellen. Er bestaan namelijk ongelovigen.

[Eli7 0]

Quote:

Op zondag 05 december 2010 22:16:15 schreef Goldfish het volgende: De reden waarom ik niet reageerde was ook wel, omdat ik de reacties wel confronterend vond.. Jullie zeiden dat ontrouw niets te maken heeft met christen zijn of niet.Ik vond dat niet fijn om te lezen..ik dacht dat jullie mijn gedachte zouden bevestigen!

Geloof en (on)trouw hebben zeker wel met elkaar te maken hoor. Het is niet voor niets dat de Bijbel zich vaak tegen ontrouw uitspreekt. Maar waarom doet de Bijbel dat zo vaak? Wellicht is één van de redenen dat ook bij christenen (en Joden) die ontrouw toch behoorlijk dicht om de hoek lag. Als christen hoor je trouw te zijn, maar helaas is niet iedereen die zich christen noemt ook even trouw.

Aan de andere kant zijn er ook een hoop mensen die geen christen zijn en die ook vinden dat je trouw in een relatie hoort te zijn. En ook daar zijn mensen bij die trouw wel heel belangrijk vinden, maar die de verleiding soms niet kunnen weerstaan. En er is nog een groep die überhaupt niet zoveel opheeft met trouw zijn in relaties, of zich daar althans niet schuldig over voelen.

Het punt is dat het allemaal niet heel erg zwart-wit ligt, maar dat het in de praktijk wat grijzer is. Het punt is wel dat als je allebei christen bent en om die reden al dezelfde normen en waarden deelt, het makkelijker kan zijn om trouw te blijven aan elkaar. Hoewel je ook niet christenen tegen kunt komen met een vergelijkbaar setje normen en waarden. De vervolgvraag die je je dan kunt stellen is: pas je je geloof aan, aan je relatie, of pas je je relatie aan, aan je geloof?

Quote:

Ik denk dat die angst ook voornamelijk zit in mij zelf en dat ik daar aan moet werken.. Ik ben steeds erg bang dat hij me verlaat of vreemd gaat. Ik heb dan het idee dat als hij zou geloven, hij dat minder zou doen omdat hij het idee heeft dat er iemand mee kijkt ( God ) en zijn geweten dan dus opspeelt.

Trouw komt van innerlijke motivatie en niet van externe factoren. Daarbij is trouw een vrucht van de Geest en kan het in die zin door God gegeven worden. Maar trouw, als bang zijn voor de persoon die meekijkt, is geen echte trouw maar angst voor de gevolgen.

Quote:

Ik heb soms het idee dat christelijke stellen perfect zijn.. precies weten hoe het hoort en dat ze nooit vreemd zouden gaan, maar zoals ik jullie hoor komt het ook bij jullie christelijkke vrienden gewoon voor?

Christelijke stellen zijn niet perfect, omdat het ook mensen zijn. Christelijke stellen zouden er wel naar moeten streven om steeds meer aan Christus gelijkvormig te worden en dat is een proces dat je hele leven door blijft gaan. Mocht iemand perfect zijn, zou hij/zij direct in de Hemel opgenomen worden.

Quote:

daarnaast heb ik nu 3 weken geen contact met m'n ouders. Ik merk dat de druk om naar de kerk te gaan, om in de bijbel te lezen voor mezelf ook veel minder is. Daardoor heb ik er automatisch ook minder moeite mee, dat mijn vriend niet gelooft.

Wat is het belangrijkste voor je?

Quote:

Hij houdt me ook scherp door vragen te stellen waar ik zo 1-2-3 geen antwoord op heb.. Ik had hem vandaag een christelijke rap laten horen en ik vond het doodeng..gewoon bang voor zijn reactie. De rap ging over iemand die ook altijd bewijzen wilde, maar toch ging geloven. Hij luisterde het hele liedje af en vond het leuk! Toen stelde hij de vraag: waarom willen mensen altijd antwoorden hebben? Misschien omdat ze bang zijn voor het onbekende, zei hij. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen, maar was toch blij dat ik het gedurfd had en dat hij positief reageerde!

Niet-christen is niet hetzelfde als anti-christen. En angst voor het onbekende kan inderdaad een reden om op zoek te gaan naar antwoorden. God vraagt ons echter niet om op zoek te gaan naar antwoorden, maar om op Hem te vertrouwen.

[Jyoti 0]

Fijn dat je alsnog geantwoord hebt. Ik kan me voorstellen dat het confronterend is als je eigen ideeën niet bevestigd worden, maar haal je daar ook iets positiefs uit?

@Scorp: Interessante vraag waar best wat over te zeggen valt, maar ik denk dat het beter is als je daarvoor een nieuw topic opent, aangezien het toch wel een andere vraag is dan die van Goldfish.

[Kurt 0]

Quote:

Op maandag 06 december 2010 13:04:18 schreef Eli7 het volgende: [...] Geloof en (on)trouw hebben zeker wel met elkaar te maken hoor. Het is niet voor niets dat de Bijbel zich vaak tegen ontrouw uitspreekt. Maar waarom doet de Bijbel dat zo vaak? Wellicht is één van de redenen dat ook bij christenen (en Joden) die ontrouw toch behoorlijk dicht om de hoek lag. Als christen hoor je trouw te zijn, maar helaas is niet iedereen die zich christen noemt ook even trouw.

Het gaat erom dat ongelovigen niet per se eerder ontrouw zijn dan gelovigen. Niet over de vraag of trouw bij het christelijk geloof hoort, want daar zijn 'we' het wel over eens geloof ik.

[Louise26 0]

Hoi,

Even een vraag mijn man geloofd niet en ik wel. Zijn er mensen die in dezelfde situatie zitten?

[annzie 1]

Lees het topic zou ik zeggen. Dan heb je al antwoord op je vraag.

[Lalala93 0]

Btw, om nog even terug te komen op dat vreemdgaan: Ik ben 17 en ik kan zo al 4 mensen uit mijn vorige en huidige kerk noemen die zijn vreemdgegaan, dus christenen hoeven echt geen heilige boontjes te zijn op het gebied van huwelijken en relaties.

[j0han 0]

hee iedereen ik heb ook vreinden die niet geloven hoor, maar het blijkt dat die TOCH geloven! maar niet in jezus, nee dat niet. maar wel in vriendschap, liefde en trouw. maargoed ik geloof ook sommige dingen in de bijbel niet en ik ben toch christen

[Goldfish 0]

Btw, om nog even terug te komen op dat vreemdgaan: Ik ben 17 en ik kan zo al 4 mensen uit mijn vorige en huidige kerk noemen die zijn vreemdgegaan, dus christenen hoeven echt geen heilige boontjes te zijn op het gebied van huwelijken en relaties.

mm ja..dat ze geloven zegt dan ook niets idd

hee iedereen ik heb ook vreinden die niet geloven hoor, maar het blijkt dat die TOCH geloven! maar niet in jezus, nee dat niet. maar wel in vriendschap, liefde en trouw. maargoed ik geloof ook sommige dingen in de bijbel niet en ik ben toch christen

ja, klopt veel waarden en normen kunnen overeenkomen..het enige is denk ik dat je in God gelooft of niet? soms kan je handelen dan wel wat anders zijn dan je vrienden omdat je bepaalde dingen niet wilt/kunt doen omdat je gelooft