Lalala93

Kan ook, tis maar net hoe je het noemt. Ik denk dat de meeste mensen het gewoon hetero vinden, want de meesten hebben dat wel een beetje.

Hoi iedereen, Echt fijn om al die verhalen van andere mensen te lezen en te weten dat ik niet de enige ben. Afgelopen zaterdag had ik jeugdclub en het thema was angst. Nouja, jullie raden het al, denk ik. Ik heb dus verteld waar ik mee zat, toen is er voor mij gebeden en sindsdien heb ik geen last meer gehad van de gedachte dat ik mogelijk lesbisch zou kunnen zijn. Ik weet wel bijna zeker dat ik hetero ben, en ik heb nu ook zoiets van: mocht ik toch bi zijn (lesbisch ben ik zeker weten niet, daar ben ik inmiddels wel achter), dan is het gewoon okee. Ik kan mezelf toch niet veranderen en er

Het gesprek bij de psych ging op zich wel goed, alleen het is een man en ik vind het eerlijk gezegd makkelijker om dit soort moeilijke dingen met een vrouwelijke psycholoog te bespreken. Maar hij is best aardig, hoor, daar niet van.

Sorry, beetje laat, maar ik had het nogal druk de laatste tijd. @meisje-41: Ja, is goed, hoor. (: Ik ben alleen wel bang dat ik mezelf dan heel erg met je ga vergelijken en dan over de verschillen weer bang wordt ofzo, maar ik denk toch dat het goed is om er met iemand die hetzelfde probleem heeft, over te praten. Ik heb ook al mijn intakegesprek bij de psycholoog gehad, dus ik hoop dat ik daar ook wat aan heb dan. Alleen mijn vriendinnen denken volgens mij ook dat ik bi of lesbisch ben, omdat ik op dingen als liefdesgebied (over jongens voor de duidelijkheid) gewoon niet zo goed weet wat

Wel spannend zeg! Ik weet wel een beetje hoe je je voelt, ik heb hetzelfde driekwart jaar terug ook gehad. Toen durfde ik het ook niet te zeggen, maar het kwam ter sprake omdat hij (mijn beste vriend dus) begon over hoe het met mij in de liefde was, enzo. Toen bleek dat hij mij ook leuk vond, ook al had ik dat totaal niet verwacht, omdat hij het niet liet merken. Tis uiteindelijk niks geworden vanwege verschillende redenen, maar ik kan dus wel uit ervaring zeggen hoe spannend het is om zoiets te vertellen aan een hele goede vriend van je. Ik zou, zoals al eerder gezegd, gewoon de sprong wage

Nja, ik wil ook gewoon naar een psycholoog omdat dit echt niet de eerste keer is dat ik last heb van paniekaanvallen (ik heb het al sinds dat ik een klein kind ben, alleen is het nog nooit zo erg geweest als nu). Ik wil er gewoon mee kunnen om leren gaan. Want het lukt me gewoon niet om er niet over na te denken. Ik ben vorig jaar ook een tijdje bij een psycholoog geweest, omdat ik toen heel erg last had van angst in sociale situaties (ik was bijv. bang dat mensen me gingen pesten ofzo) wat zich uitte zich in lichte hyperventilatie. Dat gaat nu stukken beter, maar is nog steeds niet helemaal

@Nynthe: Ja, ik heb het geprobeerd, maar het probleem is dat ik bij de eerste vraag al vastloop. Want als ik in mijn angst zit, weet ik dus niet of iets waar is of niet. Dan kan ik wel denken aan mijn positieve momenten, maar dan ga ik wel twijfelen of ik het toen wel goed had. Ook vooral omdat ik als ik angstig ben, ik juist meer naar meisjes ga kijken en ik dan elke keer weer angstscheuten krijg. Maar dat komt dus omdat ik er dan op gefocused ben, want als ik positieve momenten heb, doe ik dat niet (of veel minder: niet in de zin van "misschien ga ik diegene leuk vinden", wel alsin "hee, die

Ja, maar ik kan het mezelf dus niet aan het verstand krijgen. :S Want als ik die paniekaanvallen heb, denk ik weer van: zie je wel, ik ben geen hetero. Het is allemaal zo verschrikkelijk verwarrend allemaal, ik wil echt de controle over mijn eigen gedachten terugkrijgen. Ja, ik ben gelovig. Ik vraag ook heel vaak aan God of Hij die angstgevoelens wil wegnemen, maar het wordt alleen maar erger. Soms als ik dan vraag of ik vrede mag krijgen in mijn hart gebeurt het wel, maar heel vaak ook niet. Maar misschien moet ik ook wat meer op Hem vertrouwen, want ik probeer altijd zelf alles in de ha

Het is nu trouwens alleen maar erger geworden. Bij elk meisje of zelfs volwassen vrouw slaat de angst me meteen om het hart dat ik verliefd op diegene zou kunnen worden. Het is echt verschrikkelijk om zo naar school te moeten gaan. Ik lijd er echt onder, maar gelukkkig ga ik binnenkort naar een psycholoog (die gast belt me volgende week voor een afspraak als het goed is) Hierdoor heb ik ook mijn toetsweek behoorlijk verknald (niet zo zuinig ook), dus dat geeft weer extra stress. Maar ik snap het niet. Hiervoor wist ik zeker dat ik hetero was, en nu met die angst twijfel ik heel erg. Alleen

Ik vind alleen de gedachte al walgelijk.

Nou, sorry, ik kan me niet echt voorstellen om met een meisje te zoenen of er uberhaupt een relatie mee te hebben, het idee alleen al. Dat is dus het enige waar ik wel zeker over ben, ook als mijn angstgevoelens weer opspelen.

@Athman: Het is ook niet zo dat ik dat in 1x heb besloten, ofzo. Er zijn echt nog een heleboel andere kenmerken van hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit waar ik me in herken (ook dingen van vroeger) en andere mensen (mentor enzo) hebben ook weleens tegen mijn ouders gezegd dat ze denken dat ik hoogbegaafd ben. Ik heb me alleen nooit officieel laten testen, omdat zo'n test toch weinig toevoegt. En ik denk op zich niet veel na over het bang zijn zelf, maar meer over de angst die ik op dat moment heb. Owja, ik ben 17 trouwens. @Nynthe: Ja, dat is dus ook het probleem. Als ik helemaal in di

Naar een psycholoog gaan ga ik zeker doen, ja. Want ik heb nu dit, maar over een tijdje is het weer iets anders. Hoewel ik dit al best lang heb (2,5 maand). Maar denk je echt dat ik hetero ben? Want ik kan dus echt niet meer normaal met een meisje omgaan zonder dat ik de hele tijd aan mijn angst denk. Ik word er echt gewoon niet goed van.

Hoi iedereen Ik heb eigenlijk 2 probleempjes, maar het ene probleem komt voort uit het andere. Het zit namelijk zo. Ik ben waarschijnlijk hoogbegaafd (niet officieel getest, maar wel een indicatietest van Mensa gedaan en daar kwam uit dat ik een goede kans zou maken om toegelaten te worden tot die club (hoogbegaafdheidsclub)). Het zou ook best kunnen zijn dat ik hoogsensitief ben, omdat ik heel erg gevoelig ben en me bepaalde dingen echt enorm aantrek (echt teveel af en toe). Hoogbegaafdheid in combinatie met hoogsensitiviteit geeft vaak angstgevoelens en dat is dus waar ik heel veel last

Btw, om nog even terug te komen op dat vreemdgaan: Ik ben 17 en ik kan zo al 4 mensen uit mijn vorige en huidige kerk noemen die zijn vreemdgegaan, dus christenen hoeven echt geen heilige boontjes te zijn op het gebied van huwelijken en relaties.