Mijn vriend gelooft niet

[Gast Anon_phpbb]

Hoi.

Mijn vriend gelooft ook niet en bij mij heeft het praktiseren van mijn geloof de laatste tijd op een laag pitje gestaan.

Nu heb ik eigenlijk een teken gekregen van de Heere dat Hij me nog steeds vasthoudt, in de vorm van mijn buurvrouw en goede vriendin. Zij heeft mij pas uitgenodigd om samen naar de kerk in onze nieuwe woonplaats te gaan. Ik heb ja gezegd en we gaan ook binnenkort.

Mijn vriend en ik wonen nu een half jaar samen, wij zijn nog niet getrouwd, omdat mijn vriend hier nog niets in zag.

Dit gaat hoogstwaarschijnlijk wel gebeuren, maar dan is mijn vriend tegen het kerkelijke inzegenen. Ik vind dit zo'n lastig dilemma en de enige met wie ik het hierover kan hebben is mijn buurvrouw en goede vriendin. Zij heeft de kerkelijke inzegening bij het trouwen ook niet gehad.

Mijn vriend laat mij wel vrij in naar de kerk gaan, maar ik zit dan met een groot dilemma.

Omdat mijn vriend niet gelooft en dat volgens eigen zeggen ook niet gaat doen, zal hij hoogstwaarschijnlijk niet instemmen met het dopen van onze kinderen die er in de toekomst zeker gaan komen. Misschien dat ik het met veel ruzie en gedoe wel voor elkaar zou krijgen, maar dan zal mijn vriend er ook zeker niet bij zijn om ja te zeggen. Bovendien zal ik dan mijn kinderen niet de opvoeding kunnen geven die ik met de doop zal beloven.

Hoe denken jullie hierover? Wat gebeurt er als kinderen niet gedoopt worden en later toch de keuze maken om de Heere te volgen en lid willen worden van de kerk?

Om kort te zeggen: ik ben bang dat de relatie van mijn vriend en mij niet altijd zal blijven duren als mijn geloof er tussenin komt te staan. Niet omdat ik hem push om zich te bekeren, maar omdat er hiermee altijd verschillende opvattingen zullen blijven bestaan die voor mij belangrijk zijn. Ik zou het erg naar vinden om hem kwijt te raken.

Wat vinden jullie hiervan en wat kan ik het beste doen?

Groetjes, een piekerende kleine zondares

[Michiel 14]

Hoe denken jullie hierover? Wat gebeurt er als kinderen niet gedoopt worden en later toch de keuze maken om de Heere te volgen en lid willen worden van de kerk?

Dan worden ze op een later moment gedoopt en niet direct als baby.

[Thorgrem 430]

Een lastige situatie Tientje84. Toch kan ik je adviseren om enigszins duidelijkheid te vragen aan je vriend over de toekomst.

Hij laat je je geloof vrij belijden als ik het goed begrijp maar naarmate de relatie vordert zal het wel wat gecompliceerder worden, te beginnen bij het huwelijk. Hij is tegen het kerkelijk inzegenen wat een probleem gaat opleveren. Spreek daar ook eens over met je dominee, wat zijn de mogelijkheden en/of onmogelijkheden?

Na het huwelijk zul je kinderen willen krijgen. Staat hij een religieuze opvoeding toe of wil hij een geloofs-neutrale opvoeding (voor zover mogelijk)? Hoe verwacht jij dan het geloof over te kunnen brengen op je zoon/dochter? Geloof breng je over door het goede voorbeeld te geven, en ook als je kind niet gedoopt is kan dat prima hoor, maar dan zul je je kind wel zo nu en dan het geloofsleven laten ervaren door ht bijvoorbeeld mee te nemen naar de kerk.

Zoals Michiel al aangeeft kan een volwassene altijd nog kiezen om zich te laten dopen en om zich aan te sluiten bij een kerk. Maar hoe groot is die kans als het geloof niet voortgeleefd wordt door beide ouders en er zelfs binnen het gezin twist over is?

Ik zou je in ieder geval willen adviseren om eens contact te zoeken met je dominee om je zorgen te bespreken.

[Goldfish 0]

hey Tientje84,

bedankt dat je reageert op mijn topic

ik merk bij mezelf dat ik er nog steeds geen antwoorden op heb. Het blíjft gewoon moeilijk..

Als je een relatie met een ongelovige neemt, zul je moeten dingen moet opgeven.. en dat is ontzettend moeilijk

mijn vriend wil ook geen zegen over het huwelijk bijvoorbeeld..

wat ik niet zo goed snap van jouw vriend is dat hij het inzegenen van de kinderen niet wil. Ze worden er niet slechter op toch? Ik zie niet waar hij het probleem dan ziet..misschien kan je dat nog eens aan hem vragen..

[Goldfish 0]

ik vind het zo erg..want ik houd zoveel van mijn vriend, maar weet ook dat er misschien een punt kan komen dat ik zal moeten kiezen..

wat als ik nou de zending in wil? Ik weeet dat het gissen is, maar wat nou als het echt zo zal gaan? Dan zal het uitgaan omdat hij dat vast niet kan begrijpen.Dan ben ik hem kwijt en als we dan al kinderen hebben, hebben die gescheiden ouders..

ik wou dat alles niet zo moeilijk was.. want ik houd zoveel van hem..

[Enola Gay 0]

ik vind het zo erg..want ik houd zoveel van mijn vriend, maar weet ook dat er misschien een punt kan komen dat ik zal moeten kiezen..

wat als ik nou de zending in wil? Ik weeet dat het gissen is, maar wat nou als het echt zo zal gaan? Dan zal het uitgaan omdat hij dat vast niet kan begrijpen.Dan ben ik hem kwijt en als we dan al kinderen hebben, hebben die gescheiden ouders..

ik wou dat alles niet zo moeilijk was.. want ik houd zoveel van hem..

dan heb je twee keuzes:

- concessies maken

- de relatie beeindigen

geldt voor hem ook

in de toekomst zal je alleen maar ellende krijgen

[Goldfish 0]

ik vind het zo erg..want ik houd zoveel van mijn vriend, maar weet ook dat er misschien een punt kan komen dat ik zal moeten kiezen..

wat als ik nou de zending in wil? Ik weeet dat het gissen is, maar wat nou als het echt zo zal gaan? Dan zal het uitgaan omdat hij dat vast niet kan begrijpen.Dan ben ik hem kwijt en als we dan al kinderen hebben, hebben die gescheiden ouders..

ik wou dat alles niet zo moeilijk was.. want ik houd zoveel van hem..

dan heb je twee keuzes:

- concessies maken

- de relatie beeindigen

geldt voor hem ook

in de toekomst zal je alleen maar ellende krijgen

moet je het dan nu al uitmaken of moet je het dan doen? als het zover is dat ik de zending in wil en hij niet, om zomaar te zeggen..

[Fee 0]

Maar het is toch idioot dat je je afvraagt of je ´het nu al uit moet maken of dan?´

Als jij zelf gelooft dat deze relatie kans van slagen heeft, dan vecht je daar toch voor? En als je een serieuze relatie wilt, en denkt dat dit uiteindelijk jullie relatie gaat opbreken, dan lijkt het mij vooral voor hem wel zo eerlijk als je dat dan ook nu beslist. Toch?

[Enola Gay 0]

ik vind het zo erg..want ik houd zoveel van mijn vriend, maar weet ook dat er misschien een punt kan komen dat ik zal moeten kiezen..

wat als ik nou de zending in wil? Ik weeet dat het gissen is, maar wat nou als het echt zo zal gaan? Dan zal het uitgaan omdat hij dat vast niet kan begrijpen.Dan ben ik hem kwijt en als we dan al kinderen hebben, hebben die gescheiden ouders..

ik wou dat alles niet zo moeilijk was.. want ik houd zoveel van hem..

dan heb je twee keuzes:

- concessies maken

- de relatie beeindigen

geldt voor hem ook

in de toekomst zal je alleen maar ellende krijgen

moet je het dan nu al uitmaken of moet je het dan doen? als het zover is dat ik de zending in wil en hij niet, om zomaar te zeggen..

ik bedoelde niet gelijk uitmaken, ik bedoel, van de hoeveelheid keuzes die je hebt , en zoals ik je verhaal lees, heb je mijns inziens, twee keuzes,

namelijk, en dan dus TZT,

consessies maken of de relatie beeindigen.

als jij een weg inslaat waarbij je geen of nauwelijks steun / begrip krijgt van je man zal het lastig worden om een relatie te beeindigen, zeker als je de zending inwilt.

dat is toch een stap die je niet 1-2-3 doet.

aan jouw de keus hoe de kaarten geschut worden

[Goldfish 0]

ik kan hem nu nog niet loslaten en ik wil het ook niet.. ik vind het zo oneerlijk dat ik moet kiezen tussen hem en God. Zo lijkt het. Ik kan niet kiezen.

[Goldfish 0]

een update:

heb God gebeden of hij het wil laten merken als dit niet de juiste jongen is en ook als het wel de juiste jongen is

aan de ene kant vind ik het doodeng, maar het geeft ook wel een stukje rust

ik mag op God vertrouwen dat hij weet wat het beste voor me is

[Enola Gay 0]

een update:

heb God gebeden of hij het wil laten merken als dit niet de juiste jongen is en ook als het wel de juiste jongen is

aan de ene kant vind ik het doodeng, maar het geeft ook wel een stukje rust

ik mag op God vertrouwen dat hij weet wat het beste voor me is

veel wijsheid toegewenst

[Goldfish 0]

Lieve mensen,

Mijn relatie is toch gestrand na ruim 1,5 jaar..

Er waren verschillende redenen voor.. Ik vertrouwde hem niet helemaal meer. Hij ging te makkelijk met zijn leven om, blowen, laat opblijven, seks filmpjes kijken..

Toch ben ik nog zo teleurgesteld in God. In de bijbel staat dat voor God ALLES mogelijk is, waarom lukte het Hen dan niet om mijn vriend aan te raken? Waarom deed hij niets? Als mijn vriend gelovig was geworden, had hij misschien alle nare dingen wel uit zijn leven verbannen en konden we samen voor de Heer leven..

Ik weet wel dat ik de laatste maanden zelf ook al niet meer naar de kerk ging. Ik was boos op God, omdat mijn vriend niet gelovig werd. Het is misschien niet eerlijk, maar waarom gunde God mij m'n geluk niet?

[Robert Frans 1.537]

Maar Goldfish, hoe kon je dan verwachten dat je vriend tot geloof zou komen, als je zelf al niet meer naar de kerk ging en zogezegd boos was op God?

[joon 0]

Voor God is inderdaad alles mogelijk.

God zal waarschijnlijk duizenden malen aan het hart van jouw vriend hebben geklopt om binnen te komen. Maar als jouw vriend niet opendeed, heeft God wel het respect om de deur niet te forceren.

Als jij ergens op bezoek wilt gaan, wil jij ook binnengelaten worden en niet de deur te hoeven forceren, want dan weet je dat je niet welkom bent

[Michiel 14]

Wellicht heeft God hem wel aangeraakt, maar heeft je ex-vriend de aanraking in de wind geslagen...

[Robert Frans 1.537]

Aan de andere kant, zo zeg ik ook tegen mijzelf, kan het natuurlijk ook gewoon zo wezen dat het helemaal niet aan Goldfish of haar vriend ligt, maar dat God inderdaad gewoon (nog) niets heeft gedaan. God is bepaald niet altijd even snel in het reageren en zal daar wel zijn redenen voor hebben, maar het is altijd wel erg gemakkelijk om meteen de oorzaak bij Goldfish en of haar vriend te leggen.

Overigens geloof ik wel dat als God je daadwerkelijk zou aanraken, je dan eerder ineenkrimpt van diep ontzag en niet meer op je benen kan staan, dan dat je gewoon de schouders zou kunnen ophalen en verder met je gewone leven zou kunnen gaan.

[Floes 0]

Ik vind dat je er nogal makkelijk met het vingertje naar God mee wijst, Goldfish. Wie zegt dat God dit of dat niet heeft gedaan? Als ik lees wat jouw exvriendje allemaal deed en wat jij daarvan vond, dan lijkt het me gewoon dat jullie niet bij elkaar passen en veel te verschillend ingesteld zijn. Wie weet gaat God hem nog aanraken of is het gegaan zoals Michiel zegt? Of wie weet heeft God een ander plan met jou en gaat hij je nog naar een jongen brengen waarmee het wel goed gaat? Maar schuif het niet af op God en durf ook verantwoordelijkheden leggen bij wie die toekomt, aan je exvriend en jezelf.

[Goldfish 0]

@RobertF

Daar ben ik me van bewust idd..

maar ik besefte denk ik ook wel dat het niet hielp of ik naar de kerk ging of niet.

Zijn hart was dicht. Hij wilde echt niet. Het was voor mij dan ook steeds moeilijker om steeds naar de kerk te gaan, omdat ik zag dat dat voor hem ook niets uitmaakte. Hij had geen enkel sprankje interesse naar een relatie met God.

@Floes

Ja, ik wijs misschien te makkelijk naar God. Deze jongen was geen goede jongen. Hij heeft me nooit echt op nummer 1 in zijn leven gezet. Bovendien leidde hij een leven als een echte atheist: blowen, roken, porno, luizuchtig etc. Vroeger veel aan drugs geweest. Als hij gelovig was gaan worden, was hij vast niet in 1x de ideale man geworden..Hij zei altijd dat ik hem maar moest accepteren om wie hij was. Hij had niets met het geloof en de kerk.

IK heb hem in mijn hoofd geidealiseerd. Ik dacht dat God ook zag hoe goed hij bij me paste en hoe goed hij voor me was. Dat God ons samen had gebracht en dat als hij gelovig werd, er niets meer imperfect aan hem zou zijn..ondertussen zag ik zijn foute kanten niet..

Het doet me wel pijn dat hij misschien God nu nooit zal vinden. Nooit die liefde zal ervaren. Doordat mijn ouders mijn ex vanaf het begin al niet mochten, heeft hij een negatief beeld van christenen. Ik denk dus niet dat hij snel verlangen zou krijgen naar het geloof. Hoe kan ik dit loslaten?

[Floes 0]

Misschien moet je eerder aannemen dat JIJ niet zag hoe hij net niet bij je paste en dat hij met zijn levenswijze net niet goed voor je was.

Loslaten, daar kan wel enige tijd over gaan. Dit is een verwerkingsproces, je hebt van die jongen gehouden en doet dat waarschijnlijk nog steeds. Ik denk dat je daar vooral tijd voor nodig hebt. Neem het op in je gebed om nieuwe wegen open te leggen en het verleden achter je te kunnen laten.

[maran 0]

Goldfish schreef:

Deze jongen was geen goede jongen. Hij heeft me nooit echt op nummer 1 in zijn leven gezet. Bovendien leidde hij een leven als een echte atheist: blowen, roken, porno, luizuchtig etc.

zozo, is dat jouw definitie van een atheïst?

in de biblebelt staan trouwens de meeste zuipketens; tevens zijn drugs daar volop aanwezig, rookt men niet minder dan niet-gelovigen, alsmede ook het kijken naar porno komt daar veelvuldig voor.

hoofdzaak in een relatie vind ik dat men elkaar respecteert en niet dat de een de ander zijn/haar geloof, levensvisie of ongeloof gaat opdringen.

hoe meer je aandringt, des te minder kans van slagen.

pas dan kan de liefde bloeien...in vrijheid.

eenheid in verscheidenheid...

[Ursa 1]

Goed punt maran. Gedrag en levensovertuiging zijn niet per se aan elkaar gekoppeld. Het lijkt me dan ook dat die jongen genoeg problemen heeft die in principe losstaan van zijn atheïsme, en die zich ook niet zo maar oplossen als hij zou gaan geloven.

[joon 0]

Deze jongen was geen goede jongen. Hij heeft me nooit echt op nummer 1 in zijn leven gezet. Bovendien leidde hij een leven als een echte atheist: blowen, roken, porno, luizuchtig etc.

Mijn exlief is ook atheïst, dus niet gelovig.

Maar hij rookte niet, dronk niet, hij leidde een luizenleven. porno ook niet.

Dus atheïst wil niet direct zeggen: grootste zondaars ofzo

[Robert Frans 1.537]

Goldfish, het lijkt mij dan ook niet handig om je geloof af te laten hangen van iemand anders. Je gaat niet naar de kerk in de hoop dat je naasten zich ook bekeren, maar omdat je je relatie met God wilt verdiepen en God je daartoe uitnodigt naar de kerk te gaan. Uiteindelijk gaat het er enkel om wat waar is of wat niet. Al zou God geen vinger uitsteken, dan nog wordt Hij daardoor niet meteen niet-bestaand of zo. Hoogstends kun je zijn gedrag wat, ja, eigenaardig en vervelend vinden, maar meer ook niet.

Blijkbaar past de levenswijze van die jongen niet bij die van jou. Dat maakt hem niet meteen slecht, maar daaruit kun je wel concluderen dat een relatie er gewoon niet inzit. Want hij heeft wel gelijk: je moet een vriendschap of relatie wel aangaan met iemand zoals diegene is en niet zoals diegene later naar jouw wensen zou moeten worden. Mensen veranderen, dat wel, en natuurlijk pas je je zover mogelijk aan elkaars normen en waarden aan, maar het is niet goed om dat als insteek voor een relatie te hebben.

[Goldfish 0]

Ik heb me juist heel erg aangepast aan hoe hij was. Ik probeerde alles wat ik minder leuk vond, te accepteren.. Omdat ik van hem hield.

Ik heb zelfs het contact met mijn ouders een tijdje verloren o.a om hem..

Vanaf het begin van de relatie, deden ze al moeilijk. Omdat ie niet gelovig was, rookte, gescheiden ouders had, een beetje dominant was..vonden ze hem niet goed bij me passen. Er kwamen hevige ruzies en het heeft zoveel pijn gedaan.

Iedere keer als ik iets niet leuk aan hem vond, dacht ik: ik kan hem niet laten gaan, we hebben zo hard voor elkaar gevochten, dan zit het vast wel goed. En ik had ook het idee alsof ik moest bewijzen aan mijn ouders, dat het wél een goede jongen was..

De dingen waaraan ik me ergerde, dacht ik ook dat het vast vanuit mijn ouders kwam i.p.v uit mezelf. Dus schoof ik het terzijde.

En als ik in de kerk zat, deed het me vaak pijn dat hij er niet was. Ik wist dat ik het nooit met hem zou kunnen delen, maar ik dacht dat ik toch geen leuke christelijke jongen zou vinden. Ik dacht: hoe groot is die kans nou dat je verliefd wordt op een christelijke jongen? Dan kan je dus alleen maar iemand uit de kerk treffen.. van de pakweg 400 kerkgangers, moet maar net de ware er tussen zitten?

Of dat ik wel een christelijke jongen zou vinden, maar dat dat dan zo'n saai, heilig boontje zou zijn. Zo'n nerd. En mijn vriend was spannend en avontuurlijk. Ik ben ook wel bang voor gelovige jongens..Ik ben bang dat ze mij niet goed genoeg vinden, omdat ik al seks heb gehad.

Ik dacht echt dat dit het beste was wat ik kon krijgen...en dat iedereen wel z'n minpunten had. Ook ik. En ik dacht dat als ik maar goed genoeg het goede voorbeeld liet zien ( naar de kerk gaan/positief over God praten ), mijn vriend jaloers op me zou worden en ook wel gelovig zou worden. Dan zouden we samen voor God leven en gaan evangeliseren in andere landen of zo..want hij houdt ook zo van reizen. Ik dacht dat God deze jongen op mijn pad had gebracht en hem gelovig zou maken.

Soms twijfelde ik wel, maar uitmaken kon ik niet. Ik had geen contact meer met mijn ouders en dan zou ik er dus helemaal alleen voor komen te staan. Mijn moeder had namelijk gezegd dat ik niet terug hoefde te komen als het uit ging..

De laatste tijd had ik de hoop opgegeven, dat ie ooit nog zou geloven. Ik ging zelf ook niet meer naar de kerk. Ik dacht dat het beter was, als ik het geloof gewoon op een laag pitje zou zetten. Dan zouden we gewoon voor altijd bij elkaar blijven en zou het nooit meer tussen ons in komen te staan..

Ik weet het nu allemaal niet meer...