Hier sta ik... teil zwei

[LodewijkNapoleon 0]

\"Hier sta ik, ik kan niet anders\"

Doe je eens netjes voorstellen?

Ik ben Anthony, roepnaam: Roy en nickname Pius_XII

Vanwaar die Lutherquote?

Het leek me wel een oecomenische geste, en weer eens wat anders dan de smakelijke Lutherquotes over Joden en Bijbelboeken. Bovendien heb ik al eens eerder een topic geopend met deze titel en ik ben nu eenmaal een gewoontedier.

Waarom nu dit topic?

Fijn dat je dat vraagt. Anders blijft die vraag ook maar zo in de lucht hangen he? Ik heb dit topic geopend om wat duidelijkheid te scheppen over mezelf. Ik weet dat veel mensen hun gedachten liever verborgen houden, maar dat heb ik eigenlijk niet zo. Ik denk juist vaak: \"kon men maar in m'n hoofd kijken\".

Hoe kom je daarop dan?

Nou, alle mensen zijn uiteraard verschillend, maar mijn manier van denken wijkt, ik denk dat je dat wel rustig zo mag stellen, toch wel zóver af van de middelmaat dat ik er gewoon vaak mee in niet zo leuke situaties terecht kom, en dat is dan nog tot daaraantoe, maar ik doe er ook geregeld anderen mee pijn, of ben ze tot last. Ik weet het niet zeker of het zou helpen, maar ik heb altijd het idee dat m'n medemensen me wat beter zouden begrijpen als ze mijn manier van denken en/of m'n achtergrond zouden snappen.

Nou, nou, dat komt wel een beetje dikdoenerig over hoor

Dat is niet de bedoeling, sterker, ik koester stiekem eigenlijk nog steeds de hoop ooit een grijze burgermuis te worden, compleet met refokostuum en archaisch taalgebruik.

Is dat een sneer naar onze Refobroeders en zusters?

Nee, een compliment. Maar zie je nu hoe de communicatie al bijna spaak loopt?

Nog niet, maar misschien komt dat nog. Maar wat is dan de oorzaak ervan?

PDD-NOS, een handicap uit het autistisch spectrum.

Alles goed en wel, maar iedereen is toch tegenwoordig autist/ADHD'er/automutileerder/hoog-sensitief/Nieuwetijdskind/ enz. enz.?

Daar doe ik geen uitspraken over, een beetje gevoel voor diplomatie heb ik nog wel. Maar, ook weer zonder te overdrijven, de mate waarin ik die handicap heb, overstijgt misschien toch het 'normale'.

Waar leidt je dat uit af dan?

Ik liep al heel vroeg bij een psychiater, vanaf m'n vijfde of achste, zoiets. En dat was toendertijd ook nog eens een specialist, ja een heuse professor. 8) Ook was ik nog erg speels in die tijd. Sowieso ben ik waarschijnlijk één van de weinige kleuters geweest die is blijven zitten op de kleuterschool, daar heb ik drie jaar over gedaan. Ook in de latere klassen bleef ik wat achter, intellectueel gezien niet trouwens, maar gevoelsmatig wel. Uiteindelijk moest ik in groep zes van school, naar de LOM school. Alleen daar wilden ze me niet hebben omdat ze daar niet in gespecialiseerd waren, dus uiteindelijk door naar weer een andersoortige meer gespecialiseerde LOM school. Overigens was ik verder geen vervelend kind ofzo, en ik heb daar ook niet bepaald trauma's aan over gehouden. Het was meer een probleem voor m'n ouders denk ik dan voor mij. Sowieso, als mensen wel eens de vraag stellen hoe dat nu voelt om autistisch te zijn, dan vind ik dat zo'n vreemde vraag, ik weet toch niet anders? Hoe moet ik dat nu vergelijken? Nu ja, door verhuizingen nog wat LOM scholen versleten. Uiteindelijk in MAVO3 terechtgekomen in het regulier onderwijs, en daar herhaalde zich eigenlijk dezelfde trend die je op de LOM scholen ook zag, op de één of andere wijze wist ik het raar-zijn om te buigen naar speciaal-zijn. Ik leefde nog wel deels in een eigen wereld, maar doordat m'n verstand als het ware een deel van m'n onderontwikkelde gevoel 'emuleerde' kon ik me er ook sociaal prima mee redden. Dat ging méér dan goed eigenlijk, waardoor al dat gedoe over handicap enzo wat naar de achtergrond verschoof. Ik raakte in die jaren wel wat losgeslagen trouwens, maar dat heeft ook met wat anders te maken.

Wat dan?

Ik weet het niet precies hoe het zat, maar vóór dat ik in het regulier onderwijs kwam, waren mijn ouders gescheiden en m'n broertje en ik kwamen bij mijn moeder terecht, zij kon die scheiding niet aan, en takelde langzaam af, waarbij ze ons ook niet ontzag, dat heeft ook wat krassen op de ziel opgelevert. Later overleed ze.

Maar dat heeft toch niets met autisme te maken?

Zeg ik toch ook niet?

Eh nee, inderdaad, maar goed je was wat losgeslagen zeg je?

Ja, ik weet niet, door het 'emuleren' kreeg ik een aardig inzicht in hoe je populair kon worden en ik maakte daar volop gebruik van. In het begin hield zich dat nogal beperkt tot kleine kwajongensstreken, af en toe met de politie in aanraking komen, meiden, drank, blowen, dat werk. Op zich, behalve wat excentrieke dingen die ik deed, was er aan de buitenkant niet zoveel aan me te zien. Juist omdat ik wist dat ik anders was, compenseerde ik dat extra door zeg maar 'charmant zijn' aan te leren, allerlei andere vormen van sociaal gedrag. Maar het bleef in feite een rol die ik speelde. Als ik echt mezelf zou zijn, dan wist ik dat ik uitgekotst zou worden. Zo werkt dat nu eenmaal. Op een gegeven moment kreeg ik, tegen m'n achttiende allemaal kleine confliktjes met m'n vader, bij wie ik toen woonde, achteraf stelde het weinig voor, maar toen was het reden om op mezelf te gaan.

En toen? en toen? en toen?

Hé, het is wel mijn levensverhaal he? Geen spannend jongensboek ofzo. In ieder geval, ik ging op kamers. Ik, de naieveling, kwam terecht in een drugspand, waar zich allemaal langharig werkschuw tuig ophield. Ik pastte er goed tussen dus. (behalve dat langharig dan) Ik was inmiddels op m'n sloffen geslaagd voor de Mavo met redelijk hoge cijfers terwijl ik er werkelijk helemaal niets voor deed. Mijn broertje zat thuis al vanaf s'ochtends vroeg te leren, ik stapte om half een m'n bed uit om om een uur het examen te maken. Ik kwam op de Havo terecht, maar eigenlijk ook weer niet, want ik kwam alleen als ik zin had. Ik had totaal geen benul van op mezelf wonen, dus ik jaagde al m'n geld erdoor heen, bleef nachtenlang op, blowde veel, ging s 'nachts soms op roverspad met andere bewoners, puur voor de spanning. Op een gegeven moment greep m'n vader wel in en ik kwam in een ander kamerhuis terecht, dat veel netter was, toen werd het wel wat beter allemaal, ging iets regelmatiger naar school, had de rectrix in m'n zak, de leraren mochten me, net als m'n klasgenoten die naar me opkeken. Ik bleef wel doorgaan met rottigheid uithalen, maar het was toch veel subtieler. Maar toen gebeurde er iets...

Je werd verliefd?

Volgens mij heb je voorwetenschap. Ja, inderdaad, ik werd verliefd, en hoewel ik al genoeg meiden had gehad, zowel in relaties als one-night stands, kan ik me niet herinneren dat ik ooit écht verliefd was. Nou ja, zij was dat ook, maar voor mij was het toch serieuzer dan dat. Ik zat, eigenlijk voor het eerst, plannen te maken voor de toekomst, werd wat verantwoordelijker, al kon ik toen het gemis aan lesuren niet meer goed maken. Toch had ik mezelf bij de Nederlandse Aardolie Maatschapij naar binnen gepraat voor een, weliswaar tijdelijke, job op HBO niveau, wat ik totaal niet kon, maar goed. Uiteindelijk ging het uit, zoals dat soort jeugdverkeringen altijd uitgingen, en ik kwam weer terecht in de zinloosheid van het bestaan. Ik was hier zó door teleurgesteld, dat het me eigenlijk allemaal niets meer kon schelen, geen emulatie meer, niets, ik deed m'n krantenwijken, blowde op het eind ervan en trok me terug in ledigheid door gewoon in bed te blijven liggen. In m'n dromen kon alles, en dromen was ook genoeg. Toen ik op een gegeven moment ook geen zin meer had om te praten en in een soort halve katatonische toestand terecht kwam, had m'n vader voor me geregeld dat ik opgenomen werd in de adolescentenpsychiatrie. Het was mij allemaal worst verder. Op een gegeven moment kwam ik wel weer los, want ik bracht daar best wel leven in de brouwerij. Wel was het zo dat ik gewoon doorging met blowen en dus steeds meer in een droomwereld terecht kwam. Je mocht daar helemaal niet blowen, dus op een gegeven moment moest ik naar een andere afdeling, voor dubbel diagnoses. Mjah, echt zin erin had ik niet, maar ik moest, ik kon nergens anders heen, m'n kamer was al opgezegt. En tja, eigenlijk was het me allemaal worst. Maar toen ik daar een tijdje zat, werd ik het toch flauw dat ik niet kon blowen. Dus ging ik blowen, en uiteindelijk moest ik daar weg. Zo kwam ik op straat te staan. Maar niet voor lang, want ik had met een beetje bluf een verplegersflat kunnen huren (waar later nog weer een hele rel uit voort kwam). Zo woonde ik ineens bij heel wat verplegers en doktoren in huis die mee eerst verzorgt hadden. Maar ja? Wat toen? Ik had verder ook geen enkel perspectief, dus nam ik het er maar van. Ik wist waar ik moest zijn om van allerlei drugs te gebruiken, dus daar sloeg ik volop mee aan het experimenteren. Ik geloof dat ik zo'n beetje van alles wel gebruikt heb, maar vooral tripmiddelen zoals LSD. Ik betaalde compleet geen huur, had constant weinig te eten én ik had geen geld, want je kon alleen een sociale dienstuitkering krijgen als je 21 was. Maar aan drugs kon ik altijd komen. öf je speelde een beetje de gigolo in feite, óf je schoof ergens aan, het is vreemd hoe creatief en tegelijk passief een mens kan zijn. Dat was ook wel van toepassing op het volgende, men probeerde me uit te zetten, en ik moest dus voor de rechter verschijnen. Daar gaf ik een show ten beste weg, terwijl ik strak stond van de speed, en zo won ik de zaak.Nou ja, op een gegeven moment begon de LSD toch wel z'n tol te eisen. Ik schafte bij de dump een paramilitair uniform aan. (had wat fietsen gejat en verkocht) en paradeerde daarmee over het GGZ terrein. Ook dacht ik dat de FSB (voorm. KGB) me afluisterde in de flat tegenover me. Op een keer tripte ik zó heftig en had ook nog een fles port op, dat ik besloot om eindelijk een éénmansoffensief te beginnen tegen die afluisterpost tegenover me. Om een lang verhaal kort te maken, ik werd weer opgenomen. Maar daar hield ik het ook niet uit, en ik zat er op vrijwillige basis. Dus ik ging er weg en heb een tijdje echt op straat geleefd, meerendeels in de stad Groningen. Maar het werd te koud, en ik belde met de daklozenopvang in Nieuw-Amsterdam en kwam daar terecht. Eerst gebruikte ik daar ook nog drugs, maar na dat ik gechanteerd werd met dat drugsgebruik door een medebewoner hield ik het maar voor gezien. Dus ging ik maar lezen, ik verslond élk lullig boek/tijdschrift/krant dat ik maar tegenkwam, en voor de rest werd je daar beziggehouden met allerlei huishoudelijke klussen. Eigenlijk stabiliseerde ik daar, en toen ik een tijdlang niets meer gebruikte kwamen de schuldgevoelens. M'n vader kwam een keer op bezoek, en haalde de parabel van de verloren zoon aan, dat brak me wel. Toen had ik wel het idee dat ik m'n leven moest beteren, al was het toch vooral omdat ik het voor m'n vader zo zielig vond. Zo kwam ik weer op het GGZ terecht, deed daar gewoon mee, lag niet ál te dwars, al was ik daar nog geregeld aan het napuberen. Ik vond het ook gewoon leuk soms om de minder snuggere verplegers die toch je meerdere waren, in het ootje te nemen, en met sommige vrouwelijke verpleegsters te flirten, gewoon voor de lol, al heeft dit ook nog wel eens bijna een relletje opgeleverd. Nu ja, dat ging al met al goed genoeg, was daar ook best wel geliefd geworden, men hield zelfs een afscheidsfeestje toen ik daar weg ging. Daarna begeleid wonen. Daar was niet echt structuur o.i.d. en ik verveelde me, maar ik had wél internet. Ik leefde vooral s'nachts, verslond CNN én veel eten. Het was een tijd van zoeken. Had het leven zin? Of was het gewoon een kwestie van OVERleven? Lekker eten (en niet gegeten worden), consumeren, n**ken, slapen? Op een gegeven moment ging het me toch zo tegenstaan dat ik me ging verdiepen in allerlei kwesties, wat is nu waarheid? Ik heb eerst 'het' atheisme doorgrond, maar dat stond uiteindelijk te zwak, daarna het wat in de new age gezocht, maar dat had uiteindelijk zo z'n zwarte kanten, en epistemologisch gezien stond het nog veel zwakker. Dan toch maar het Christendom eens bekeken, al had ik een frisse weerzin tegen die achterlijke religie. Maar ja, je moest toch wat? In het begin zocht ik het vooral bij de Evangelischen, maar daar zaten zoveel doctrinaire ongerijmdheden in. Daarbij had ik vooral zoiets van: 'hopen dat er iets van waar is'. Toen ben ik ook maar weer gaan bidden geloof ik, onder het mom van: \"baat het niet dan schaadt het ook niet\". In diezelfde tijd besloot ik om te gaan studeren, nadat ik me voor de zoveelste keer zat te ergeren aan infantiele studenten op tv. Ik dacht: \"Als die lui kunnen studeren, dan kan ik het ook\".

Nou nou, en kon je het dan?

Ja, toch wel, natuurlijk, voor de eerste cursus zakte ik, maar de herkansing haalde ik, en het ging steeds beter. Ook met het geloof ging het beter. Ik had op internet de site van de GKv gevonden, en éindelijk kwam ik argumenten tegen. Maar op de sluitstukken was het het toch niet. Op zich jammer vond ik dat, want qua smaak had ik best Gereformeerd willen worden. Maar uiteindelijk gebeurde wat ik zélf niet had verwacht, van alle Christelijke stromingen vond ik de katholieke wel het meest wat me tegenstond, maar het had wél een sluitend verhaal. Ook m'n studie wees me in die richting. Nu was ik gedoopt en gevormd, ik hoefde alleen nog maar te biechten, en zo keerde ik ook officieel terug in de Kerk.

Mjah, het klinkt af en toe wel wat afstandelijk hoor.

Ja sorry, ik begon met schrijven en ik wist niet dat het zo'n verhaal zou worden. Daarom heb ik sommige dingen in vogelvlucht verteld.

Maar vertel verder?

Ik ging regelmatig naar de Kerk, bad geregeld, leerde meer over het geloof en leerde ook wat Christenen kennen. Maar deze lente werd ik pas goed geraakt door God. Langzaam maar zeker werd de 'muur' die ik om me heen had gebouwd afgebroken. Ik denk dat dat een goed verschijnsel is geweest, maar ook niet zonder problemen. Kijk, in het verleden ging ik gewoon wat bot met mensen om, en dat werd gewoon geaccepteerd en zelfs gewaardeerd. Maar ik wil dat niet meer, ik wil dat mensen me leren kenen zoals ik ben. Ik ben het echt zat om met een masker op te leven, ik ben het ook zat om mensen te kwestsen eigenlijk. Ik mag m'n onhebbelijkheden hebben, ook af en toe wat paranoide trekjes, maar ik wil zó graag van mensen houden, en als het even kan dat ze ook van mij houden. Als je alle lagen wegsnijdt, alle muren afbreekt, dan blijft er uiteindelijk vooral veel liefde over.

Wat spelen vrouwen hier nou voor rol in? Ik bedoel, het begint sommige mensen wellicht op te vallen?

Ja, dat is een verhaal apart. Kijk, ik heb nooit problemen gehad om relaties te krijgen, of gewoon wat sex. In dit land is een flinke beurt eenvoudiger verkrijgbaar dan een goed gesprek. Maar door die instelling heb ik als het ware vrouwen ook nooit écht leren kennen. En misschien speelt er onbewust ook nog wel een schuldgevoel mee tegenover God dat ik zo geleefd heb? Ik heb nu een paar vrouwelijke vriendschappen, en het voelt zó rijk, en ook enigzins als thuiskomen enzo. Ergens wordt een beetje een gat opgevuld wat m'n moeder heeft achtergelaten denk ik. Mijn moeder was, voordat ze doordraaide zeg maar, best een fijn mens, en ik was ook wel haar oogappeltje. Dat was ook erg fijn, ik mocht veel en ik deed dan ook veel terug. Maar juist die positie had er ook voor gezorgd dat ik haar pispaaltje werd toen ze langzaam aftakelde. Ze wist precies m'n zwakke plekken. Ik heb dat verder best wel gemist, vrouwelijke warmte, juist omdat ik zo teleur werd gesteld. Nu ik wat Christelijke vrouwen heb leren kennen heb ik ergens weer dat gevoel tegenover hun dat ik heel vroeger bij m'n moeder had. Als een blije Rottweilerpup die veel te druk is, een beetje vreemd en steeds wil apporteren. De één kan er beter mee omgaan dan de ander. Maar ik geloof wel dat het goed is. Zó ben ik. Op zich heb ik het idee dat ik misschien wel geroepen ben tot het celibaat. Maar hoe dan ook, kuis leven levert zoveel diepte op. Je kan op die manier écht van mensen gaan houden, en dat is zó mooi en zó diep. Je voelt dan de blijdschap van de ander ook door heel je lijf, het is ook net alsof je een verloren gewaande onschuldigheid hervind, ik weet het niet. Ik heb geen hekel aan seks en seksuele relaties, maar ik weet zeker dat ik het niet nodig zou hebben als ik dit soort vrindschappen kan behouden. Het begint nu overigens ook langzaam te ontluiken bij een man. Het is fijn, het is goed en het is van God.

Maar nogmaals, wat wil je nu concreet met dit topic?

Wat ik gezegt heb, bekendheid geven aan het één en ander. En misschien kan het verder ook een plaats zijn waar mensen vragen kunnen stellen als ze me niet begrijpen of als ik ze gekwetst heb. Ik zal ook een linkje plaatsen in m'n profiel.

Hoe hoffelijk

Ik weet 't

Nog een laatste vraag, waarom interview je jezelf?

We zijn toch altijd al met elkaar in gesprek? We kunnen toch ook prima om onze eigen grappen lachen?

[

[audacity 0]

* marliesje is even stil en weet niet zo heel goed wat ze moet zeggen

wel ontzettend cool verhaal.

[Light Jr. 0]

Sjonge Pius, nogal wat meegemaakt zegt.

Ik dacht wel dat er het een en ander schuilging achter die vrolijke flapdrol (positief bedoeld), maar zo veel? Das toch verrassend.

Verbazend ook dat je zo enthousiast / kinderlijk (ook positief bedoeld, zij die zijn als kinderen... etc.) over kunt komen na al dat gedoe. Eigenlijk heb ik je altijd wel een beetje... tsja, dit gaat erg raar klinken, maar goed... vertederend gevonden. Je bent de enige kerel bij wie ik dat heb zelfs

Je bent ook een van die personen waar je geen hekel aan kunt hebben vind ik, zelfs al roep je soms (voor mij) vreemde dingen en heb je zo nu en dan vlagen van gereformeerde botheid.

Enniewee, ik waardeer je zeer, maar dat heb ik je al es gezegd

[Jyoti 0]

Het vreemde is dat ik jou (buiten een paar posts waarin je er zelf redelijk expliciet vertelde over een aantal problemen) altijd zag als iemand die eigenlijk erg evenwichtig was en erg goed met mensen om kon enzo. Is dat ook een stuk masker, of zitten er misschien heel wat goede eigenschappen in je die je zelf niet helemaal ziet?

[BookerT 0]

Ik ben ontroerd. Voel me nu zo'n sentimentele zak :')

[Olorin 155]

@Pius, ik vind het knap dat je je ziel durft bloot te geven, zo op een openbaar forum.

Zo te lezen heb je een hectisch leven gehad (wist ik wel een klein beetje uit je eerdere posts), het verklaart ook wel dingen hoe je nu tegen zaken in de wereld aan kijkt. Gelukkig ben je nu toch goed terecht gekomen. Ik wens je ook veel sterkte en Gods leiding toe op deze verdere weg.

[tigerente 0]

Je kan korte en lange reacties geven op een topic als dit, ik ga proberen het kort te houden.

Pius, ik heb bewondering voor je, dat je dit verhaal met ons durft te delen. Wees trots op jezelf dat je dat heb gedaan, wat jij hebt meegemaakt is niet zo maar iets en dat dan delen met zoveel anderen. Wow!

Verder vind ik het geweldig om te zien hoe jij je hebt teruggeknokt in het leven. Nog weer iets om trots op te zijn.

Tenslotte vind ik het heel fijn dat jij je hier op Credible veilig genoeg voelt om je verhaal te doen. Het is nogal wat, als je erover nadenkt.

Verder wil ik je bemoedigen en je alle goeds toewensen op de weg van het Leven!

[Mystique 1]

Wat een verhaal. Ik dacht altijd dat jij de verstandige, lieve Pius was, dat ben je ook wel, maar er zit zoveel meer achter.

Ik vind het ongelofelijk knap dat je je er doorheen geworsteld hebt. Het gaat er niet om hoe, maar je hebt het gedáán. Voor mij is het toch weer een argument extra om door te vechten, dankjewel!

[Naeva 182]

Quote:

Op woensdag 05 december 2007 22:50:06 schreef Thijs het volgende: Ik ben ontroerd. Voel me nu zo'n sentimentele zak :')

Ik ook hoor

Heel goed en duidelijk opgeschreven Pius Ik ben er (weer) van onder de indruk hoe je met je verleden en jezelf omgaat.

[Eru Iluvatar 0]

Wat een verhaal! Bizar, maar gelukkig wel goed afgelopen

Quote:

Op woensdag 05 december 2007 21:24:13 schreef Pius_XII het volgende: Hé, het is wel mijn levensverhaal he? Geen spannend jongensboek ofzo.

Nee? Non-fictie roman dan? Filmscript? Als je ooit nog een biografie wilt laten schrijven zeg je het maar

[anastasia 0]

Je kunt veel zeggen, maar in ieder geval heb je op je jonge leeftijd al heel wat meer geleefd dan vele anderen. Leuk dat je weet dat je een zekere charme kunt gebruiken, maar dat het je eigen verantwoordelijkheid is of je dit constructief doet.

Ik weet echt niet zeker of je wel geroepen bent tot het celibaat. Op dit moment lijkt het zeker een juiste keuze, om tot beteknisvolle relaties te komen, maar ik acht het niet uitgesloten dat je op een zeker moment die ene andere tegenkomt met wie je zonder sex een zo fantastische verhouding hebt (met zijn ups en downs, anders zou het niet fantastisch zijn ) dat samen verder gaan een optie wordt.

Als ik je verhaal zo lees, dan is dat waar je je in vastbijt (of dat nu positief of negatief is in retrospect) je weet te bereiken. Als ik het zo lees is je grootste uitdaging in het leven een open-mind te houden voor allerlei opties en de afslagen en splitsingen die je op je levensweg tegenkomt.

Maar al met al een sterk verhaal van een uniek mens met veel mooie kanten.

[LodewijkNapoleon 0]

Bedankt voor alle vriendelijke reacties zeg.

Quote:

Op woensdag 05 december 2007 22:31:37 schreef Light Jr. het volgende: Sjonge Pius, nogal wat meegemaakt zegt. Ik dacht wel dat er het een en ander schuilging achter die vrolijke flapdrol (positief bedoeld), maar zo veel? Das toch verrassend. Verbazend ook dat je zo enthousiast / kinderlijk (ook positief bedoeld, zij die zijn als kinderen... etc.) over kunt komen na al dat gedoe. Eigenlijk heb ik je altijd wel een beetje... tsja, dit gaat erg raar klinken, maar goed... vertederend gevonden. Je bent de enige kerel bij wie ik dat heb zelfs Je bent ook een van die personen waar je geen hekel aan kunt hebben vind ik, zelfs al roep je soms (voor mij) vreemde dingen en heb je zo nu en dan vlagen van gereformeerde botheid. Enniewee, ik waardeer je zeer, maar dat heb ik je al es gezegd

Dankje.

Weet je waar die botheid zo af en toe vandaan komt? Vaak als ik met jou discussieer, dan ontaard het al gauw in enorme lappen tekst, en dat terwijl ik maar met één vinger typ. Des te frustrerender, omdat ik in principe er meestal wel een antwoord op heb, maar dan zie ik het niet meer zitten om er op in te gaan door de enorme hoeveelheid tekst.

Vaak heb ik dan ook nog eens zoiets van: lees je eens in, er is vaak zoveel goede literatuur of goede sites over en bepaald onderwerp, net als met Levi trouwens, die heeft daar ook een handje van. Ik kan dat nu eenmaal niet allemaal tegelijk beantwoorden.

Snappez-vous?

Quote:

Op woensdag 05 december 2007 22:49:49 schreef Iriacynthe het volgende: Het vreemde is dat ik jou (buiten een paar posts waarin je er zelf redelijk expliciet vertelde over een aantal problemen) altijd zag als iemand die eigenlijk erg evenwichtig was en erg goed met mensen om kon enzo. Is dat ook een stuk masker, of zitten er misschien heel wat goede eigenschappen in je die je zelf niet helemaal ziet?

Weet ik niet. Want wat is goed met mensen omgaan? Ik had altijd al wel een vlugge babbel, sowieso in het echt nog veel meer dan op het forum, maar dat gebruikte ik eigenlijk vooral als zelfbescherming.

Ik probeer nu veel meer van mezelf te laten zien, in Christus mijn 'muur' langzaam maar zeker af te breken, de keerzijde daarvan is wel dat dat autisme dan wel volledig naar de oppervlakte komt. Dus was het een masker? Mjah half. Ik probeer dat emuleren nu veel meer te gebruiken om m'n gevoel als het ware dingen te laten aanleren in plaats van het te verbergen. Om het begaan zijn met anderen te sturen i.p.v. me te beschermen. Zoiets denk ik.

Quote:

Op woensdag 05 december 2007 22:58:10 schreef Gorthaur het volgende: @Pius, ik vind het knap dat je je ziel durft bloot te geven, zo op een openbaar forum.

Om eerlijk te zijn valt het best mee merk ik nu, en ik ben blij het gedaan te hebben. Wat het minder moeilijk makt, is dat ik ook niet zo heel bang ben aangelegd. Kijk, je kunt toch niet alles verborgen houden, ik weet nog wel dat ik bijvoorbeeld in de 2e klas van het voortgezet onderwijs nog wel met Lego speelde en creaties waar ik trots op was, gewoon naar school meenam. Ik had er niet écht op geanticipeerd dat dat 'not done' was, maar toen ik daar eenmaal op aangesproken werd, wist ik het altijd zo te draaien dat zij die commentaar leverden dat snel weer inslikten. En dat heb ik wel vaker, als mensen iets van mij vreemd vinden, dan ga ik daar niet echt in mee, maar ga ik voluit in de verdediging, misschien niet altijd even verheffend, maar het zorgt er in ieder geval wel voor dat ik me niet zo angstig voel om 'af te wijken'. Er zijn wel andere redenen trouwens om meer 'normaal' te worden, maar die zijn meestal meer praktisch van aard

Quote:

Zo te lezen heb je een hectisch leven gehad (wist ik wel een klein beetje uit je eerdere posts), het verklaart ook wel dingen hoe je nu tegen zaken in de wereld aan kijkt. Gelukkig ben je nu toch goed terecht gekomen. Ik wens je ook veel sterkte en Gods leiding toe op deze verdere weg.

Dankjewel, insgelijks

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 09:52:47 schreef Mystique het volgende: Wat een verhaal. Ik dacht altijd dat jij de verstandige, lieve Pius was, dat ben je ook wel, maar er zit zoveel meer achter. Ik vind het ongelofelijk knap dat je je er doorheen geworsteld hebt. Het gaat er niet om hoe, maar je hebt het gedáán. Voor mij is het toch weer een argument extra om door te vechten, dankjewel!

Graag gedaan. Wat inderdaad wéér een goede reden was om dit topic te openen, scheelt mij weer wat moeite om je op te beuren.

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 11:19:06 schreef Eru Iluvatar het volgende: Als je ooit nog een biografie wilt laten schrijven zeg je het maar

*noteert*

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 13:49:01 schreef anastasia het volgende: Je kunt veel zeggen, maar in ieder geval heb je op je jonge leeftijd al heel wat meer geleefd dan vele anderen. Leuk dat je weet dat je een zekere charme kunt gebruiken, maar dat het je eigen verantwoordelijkheid is of je dit constructief doet.

Ja, het is ook een kwestie van aftasten hoor.

Quote:

Ik weet echt niet zeker of je wel geroepen bent tot het celibaat. Op dit moment lijkt het zeker een juiste keuze, om tot beteknisvolle relaties te komen, maar ik acht het niet uitgesloten dat je op een zeker moment die ene andere tegenkomt met wie je zonder sex een zo fantastische verhouding hebt (met zijn ups en downs, anders zou het niet fantastisch zijn ) dat samen verder gaan een optie wordt.

Dat zou goed kunnen, het is maar net de vraag of God me er ook daadwerkelijk toe geroepen heeft. Maar wat belangrijk is, is dat ik nu geleerd heb dat ik het in ieder geval zou kunnen, en dat kuisheid niet ens een offer is, mar een verrijking.

Quote:

Als ik je verhaal zo lees, dan is dat waar je je in vastbijt (of dat nu positief of negatief is in retrospect) je weet te bereiken.

Ja toch wel denk ik. Niet dat je alles in de hand hebt, maar met God aan je zijde weet je ook situaties die moeilijker zijn om te buigen tot iets positiefs.

Quote:

Als ik het zo lees is je grootste uitdaging in het leven een open-mind te houden voor allerlei opties en de afslagen en splitsingen die je op je levensweg tegenkomt.

Ja dat klopt. Kijk, juist door teleurstellingen enzo bouw je toch een muur van wantrouwen om je heen, en dat is alleen op te lossen als je stukje bij beetje de muur weet af te breken, maar dat moet heel katholiek, steen voor steen.

Quote:

Maar al met al een sterk verhaal van een uniek mens met veel mooie kanten.

[Machiavelli 0]

Ik sluit mij bij de reacties van de anderen aan.

Al moet ik wel even kwijt dat ik het ontzettend vind meevallen met de botheid die jij kennelijk constateerd bij jouw eigen posts.

[WonderfulStar 0]

wow pius. hier wist ik dus echt helemaal niks van..

zo knap dat je je uit alle shit omhoog hebt gevochten, zo ver bent gekomen en dat ook nog eens allemaal hier durft te vertellen. Ik heb respect voor je. Dat had ik al maar nu nog meer.

[Dostojevski 0]

Wat Gorthaur zegt: dat je dit zo op Credible zet. Ik wist wel al iets over je verleden, maar het blijft toch schitterend dat je door die diepe dalen heen bent gekomen en dat alles "goed" is afgelopen. Ik denk overigens dat je vlotte babbel best een positieve eigenschap is, als het je niet verleidt tot opportunisme en dat soort ongein.

(Ik denk trouwens dat dit topic heel goed past op het forumdeel "getuigenissen".)

Wat me enigszins vervreemdt, en dat komt door hoe ik zelf ben, is de intensiteit in je karakter. Bij bijna iedereen gaat het leven in golfbewegingen, periodes waarin je je goed voelt, periodes waarin het minder goed gaat. Maar de pieken en dalen bij jou, daarover kan ik me wel verwonderen, ik herken dat totaal niet. Ergens maakt het me ook jaloers, want juist mensen zoals jij komen vaak op een gegeven moment bij God, en gaan op net zo'n intense manier geloven. Bij mij zijn de wisselingen minder, alles "moddert", en dat is een heel ander leven. Dus, erg leuk om jouw pad naar de Kerk hier zo te lezen.

Wat PDD-NOS betreft, dat is iets heel vaags. Het is een soort vergaarbak voor allerlei sociale stoornissen. Ik functioneer, gelukkig, net iets te goed om erbinnen te vallen, maar er zijn zat mensen om me heen die stellig menen dat ik Asperger "heb", en ook dat is zo'n aanverwante "stoornis". Dat vind ik dan weer vrij apart, op een forum kunnen we elkaar goed vinden (het verschil tussen jou en mij is één vinger, en wel eentje aan de linkerkant ), maar we hebben toch nogal verschillende karakters en levenslopen. Kortom, wat zijn die sociaal gestoorde lui toch verrekte moeilijk te herkennen en in te delen.

Nouja, een punt heb ik niet, ik denk niet dat je overdrijft met je PDD-NOS diagnose, wat misschien weer verklaart dat ik geen problemen met je heb in de omgang, want het klikt altijd wel tussen autisten en mij.

[Asteraceae 0]

Pius je bent fantastisch en lief en ik vind het heel knap dat je dit zo kan posten ()

Al heb ik nooit zo veel van je botheid gemerkt

[Zepto 0]

Wouw eigenlijk zou iedereen dit moeten doen!

way to go Pius! respect!

[Dagmar 0]

Whoo echt heel knap dat je dit hier neer durft te zetten en heel knap hoe je van zo'n [censored]tijd bent opgeklommen naar hoe je nu bent

* Verity sluit zich verder aan bij Thijs: Ik ben ontroerd en voel me een sentimenteel persoon

[WonderfulStar 0]

Ik zag - en zie - je altijd als een wijs iemand, iemand die veel denkt, praat en weet waar hij het over heeft. ik wil even zeggen dat ik je echt een van de meest waardevolle users op dit forum vind. je maakt veel topics aan, stelt veel vragen, zet andere mensen aan het denken. van botheid heb ook ik niks gemerkt eigenlijk. misschien komt het omdat ik zelf weinig tot niet mee doe in discussies maar ik vind je altijd erg vriendelijk en liefdevol overkomen.

eh... nouja, ik weet geen geschikte slotzin voor deze post maar dat moet je maar voor lief nemen

[Holla 0]

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 19:31:49 schreef Dostojevski het volgende: (Ik denk trouwens dat dit topic heel goed past op het forumdeel "getuigenissen".)

Pius, geef het ff door als je dit forum naar Getuigenissen wilt. PP is namelijk onzichtbaar voor gasten, itt tot Getuigenissen.

Ik blijf het ook een bijzonder verhaal vinden, erg bijzonder. Thijs drukt het mooi uit

Succes met het verdere verloop van het verhaal

[Jyoti 0]

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 17:48:53 schreef Pius_XII het volgende: Weet ik niet. Want wat is goed met mensen omgaan?

Begaan met anderen, begripvol, echt proberen luisteren, in een discussie niet gewoon je gelijk willen halen maar echt willen bijleren, respectvol. Allemaal dingen die ik eigenlijk niet meteen associeer met jouw verhaal over jezelf.

[LodewijkNapoleon 0]

Wederom dank.

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 19:31:49 schreef Dostojevski het volgende: Wat Gorthaur zegt: dat je dit zo op Credible zet. Ik wist wel al iets over je verleden, maar het blijft toch schitterend dat je door die diepe dalen heen bent gekomen en dat alles "goed" is afgelopen. Ik denk overigens dat je vlotte babbel best een positieve eigenschap is, als het je niet verleidt tot opportunisme en dat soort ongein.

Inderdaad, fijnafstemming is heel belangrijk. Dat is ook een functie die dit topic deels voor mij heeft. Wat ik al tegen Light jr. heb gezegd he? Dat vlot van de tongriem zijn gesneden moet ook (nog beter? ), nee juist ook pastoraal toe te passen zijn. Maar het blijft een leerproces.

Quote:

(Ik denk trouwens dat dit topic heel goed past op het forumdeel "getuigenissen".) Wat me enigszins vervreemdt, en dat komt door hoe ik zelf ben, is de intensiteit in je karakter. Bij bijna iedereen gaat het leven in golfbewegingen, periodes waarin je je goed voelt, periodes waarin het minder goed gaat. Maar de pieken en dalen bij jou, daarover kan ik me wel verwonderen, ik herken dat totaal niet.

Hmmm... Ik heb ook grote perioden van passiviteit gekend hoor. Op GKv en op Refoweb heb ik de nick Laodicea, juist omdat ik mezelf zo gevangen voelde in lauwheid toen. Dat heeft jaren geduurd, ongeveer van 2002 tot dit voorjaar. Natuurlijk was het niet altijd even lauw, en het is ook stukje bij beetje opgeheven, maar toch.

Quote:

Ergens maakt het me ook jaloers, want juist mensen zoals jij komen vaak op een gegeven moment bij God, en gaan op net zo'n intense manier geloven. Bij mij zijn de wisselingen minder, alles "moddert", en dat is een heel ander leven. Dus, erg leuk om jouw pad naar de Kerk hier zo te lezen.

Ik mag het eigenlijk niet zo zeggen, want ik ken je er toch niet goed genoeg voor, maar ik zie die passie anders ook wel bij jou aanwezig. Het zit er wel, dat het belemmert wordt, voel ik ook wel, maar het zit er wel, als ik er concreter over kan worden, dan laat ik het wel weten.

Quote:

Wat PDD-NOS betreft, dat is iets heel vaags. Het is een soort vergaarbak voor allerlei sociale stoornissen.

'not otherwise specified' he?

Quote:

Ik functioneer, gelukkig, net iets te goed om erbinnen te vallen, maar er zijn zat mensen om me heen die stellig menen dat ik Asperger "heb", en ook dat is zo'n aanverwante "stoornis". Dat vind ik dan weer vrij apart, op een forum kunnen we elkaar goed vinden (het verschil tussen jou en mij is één vinger, en wel eentje aan de linkerkant ), maar we hebben toch nogal verschillende karakters en levenslopen. Kortom, wat zijn die sociaal gestoorde lui toch verrekte moeilijk te herkennen en in te delen. Nouja, een punt heb ik niet, ik denk niet dat je overdrijft met je PDD-NOS diagnose, wat misschien weer verklaart dat ik geen problemen met je heb in de omgang, want het klikt altijd wel tussen autisten en mij.

Dat zou goed kunnen.

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 21:45:37 schreef NienkeJ het volgende: Pius, geef het ff door als je dit forum naar Getuigenissen wilt. PP is namelijk onzichtbaar voor gasten, itt tot Getuigenissen.

Ja toch liever wel. Ik vond het verder geen groot punt dat het naar PP moest, ben al blij dat ik m'n verhaal kan doen, maar nu je het zo aanbiedt, graag.

Quote:

Ik blijf het ook een bijzonder verhaal vinden, erg bijzonder. Thijs drukt het mooi uit Succes met het verdere verloop van het verhaal

Dankje. Fijn om te horen.

Quote:

Op donderdag 06 december 2007 22:20:02 schreef Iriacynthe het volgende: Begaan met anderen, begripvol, echt proberen luisteren, in een discussie niet gewoon je gelijk willen halen maar echt willen bijleren, respectvol. Allemaal dingen die ik eigenlijk niet meteen associeer met jouw verhaal over jezelf.

Nou ja, al die dingen probeer ik wel, maar als je bijvoorbeeld kijkt naar m'n eerste posts hier, en later ook nog wel als er een situatie plaatsvond zoals ik bij Light jr. beschreef, dan is er best nog wel wat voor verbetering vatbaar.

[Jyoti 0]

Er is bij iedereen behoorlijk wat voor verbetering vatbaar, we zijn allemaal maar mensen. Dat is zo bij jou, dat is zo bij Light jr, dat is zo bij mij. Toch ben jij één van de users die me relatief snel positief opgevallen is, en helemaal niet als bot of vreemd ofzo. Soms post je wel zo, maar zoals ik al zei post iedereen soms zo, het was in mijn beeld van jou zeker geen overwegende karaktertrek.

[Joëlle 0]

Ik vind je echt heel TOV en ook dapper.

[MarinusCopy 0]

Pius: een verekte goed en leesbaar (en soms ook herkenbaar) verhaal. Zoals gewoonlijk.....