Hetairos

Liefde is een abstract begrip, waarvan in feite geen andere beelden bestaan, dan die we zelf aan dit begrip geven. Als de Bijbel mij vertelt, dat God liefde IS, presenteert de Bijbel mij een beeld dat al die zelfgemaakte beelden vervangt. Het punt is echter, dat je de Heilige Geest nodig hebt, om de vertaalslag te kunnen maken. Anders blijft je niet anders over dan het beeld, dat de Bijbel je presenteert, alsnog te vervangen voor dat van jezelf.
Het begrip liefde is namelijk concreet geworden (heeft zich gemanifesteerd), als eerste in Christus. En wil zich nu óók concretiseren (manifesteren) in hen die IN Christus zijn (ingevoegd).  Dat concretiseren en manifesteren valt onder het werk en de verantwoording van de Heilige Geest. Dus de Heilige Geest kán alleen maar een zelfstandige en denkende persoonlijkheid zijn. Nu is de Heilige Geest één met Jezus Christus dus heeft die persoonlijkheid inmiddels een Naam: Jezus Christus. En aangezien Jezus weer één is met de Vader, kun je de Geest nu ook verbeelden als de Vader. Met andere woorden: De Heilige Geest = de Vader = de Zoon.
Voilà, de drie-eenheid. Maar houd wel in de gaten, dat zowel de Vader, als de Zoon, als de Heilige Geest in dit geval weer als beelden (ten behoeve van 'onze' communicatie) worden weergegeven. Het dogma van de drie-eenheid is derhalve zelf óók weer een beeld, waarmee je het eens bent of niet.
Natuurlijk kun je het werk van de Heilige Geest in andere beelden weergeven. We zijn nu eenmaal mensen die met mensen communiceren. En dat doen we altijd via beelden, want anders kúnnen we überhaupt niet communiceren met elkaar. Vandaar dat we ons best zullen moeten doen, onze definities (begrippen, uitgedrukt in beelden) moeten synchroniseren. We blijven anders langs elkaar heen praten in monologen.
Voor ons onderwerp geldt echter, dat we als mens deel kunnen krijgen aan de werkelijkheid van God en kunnen delen in de heerlijkheid van de Zoon. Dan is dus het gebruik van beelden niet meer nodig. Voor wat betreft de liefde vertelt de Bijbel mij precies hoe dit werkt:
Romeinen 5:5 (NBG1951) en de hoop maakt niet beschaamd, omdat de liefde Gods in onze harten uitgestort is door de heilige Geest, die ons gegeven is, PS: Ik zou dus alle Getuigen Jehovah aan willen raden, zich voor hun heil en behoud dus meer te richten naar Jezus Christus en minder op het WTG. Want ze bevinden ze zich nog altijd op oudtestamentisch (lees: wettisch) niveau en het werk van de Heilige Geest gaat aan hun voorbij. God heeft er definitief voor gekozen, Zich alleen IN Hem te openbaren en niet in menselijke dogma's en leestellingen.

Iedereen heeft beelden nodig. Zonder beelden kunnen we onmogelijk met elkaar communiceren. Dat geldt zeker voor gesprekken op fora. 
Weer opnieuw verklaar je dat de beelden, die jij presenteert, beter of van een hoger niveau zijn, dan die van jou.
Eigenlijk is dat arrogant en dus veroordelend. Ik ben echter oprecht van mening, dat het beeld, dat ik van Jezus heb gemaakt, nog steeds onvolledig is en open is voor aanpassing. Ik ben onderweg in het leven en zolang 'zie' ik nog in raadselen. Ik heb dus een extern getuigenis nodig (buiten mij om), dat mij bevestigt dat ik op de goede weg ben. Dat noemen we (wij, Jezus, gelovigen) wandelen in geloof en vertrouwen.
Dat onderscheid, waar je het over hebt, maak je dus gewoon zelf op grond van ... Tja, waarvan? Ik weet: Op grond van jouw gods-beeld, dat je niet kunt verbeelden. Gelukkig heeft de god, waar het in de gesprekken steeds over gaat, het aangezicht van chaos en verwarring. En dus weet ik wel degelijk hoe jouw godsbeeld er werkelijk uit ziet.

Een religie wil niets; het zijn de aanhangers van een religie die iets willen.
Alleen de mens wil iets. Een religie bestaat in feite uit een set regels en voorschriften waar je je aan moet houden, omdat je jouw god (dat wat men ervaart als de hoogste zingeving in het leven) wil (lees: moet!) bevredigen. 
Ieder mens kent altijd een eigen religie, ook al ontkent die het bestaan van een andere god; ieder mens wordt tijdens zijn leven voortdurend gedwongen tot het maken van keuzes. Dat een religie met elkaar wordt beleefd, doet niets ter zake.
Met andere woorden: ieder mens dient z'n eigen god. Ook jij, DBI.

Je hebt helemaal gelijk. 
De 'theologie' van @Hopper heeft één grote keerzijde, die hij evenwel altijd negeert: Hij heeft het altijd over 'wat het niet is'.
Maar om dat te kunnen bepalen, moet je 'het' kunnen vergelijken met wat het wél is. Er zijn inderdaad oneindig veel zaken, die 'het niet zijn'. Dat 'wat het wél is' (de absolute Waarheid) bevindt zich echter niet tussen alles 'wat het niet is', want deze is overkoepelend. De Waarheid moet je gegeven worden. Met andere woorden: pas als je inzicht krijgt in de Waarheid, ben je in het bezit van dé referentie waar je alle andere waarheden kunt toetsen.
De. natuurlijke mens (ook Hopper) wandelt in de duisternis (de chaos of ruis) en zal pas weten waar hij naar toe op weg is, als  hem de weg wordt getoond. Maar dan zal hij wel zijn ogen open moeten doen. Dat is echter een wilsbesluit. 

Je hebt helemaal gelijk. 
De 'theologie' van @Hopper heeft één grote keerzijde, die hij evenwel altijd negeert: Hij heeft het altijd over 'wat het niet is'.
Maar om dat te kunnen bepalen, moet je 'het' kunnen vergelijken met wat het wél is. Er zijn inderdaad oneindig veel zaken, die 'het niet zijn'. Dat 'wat het wél is' (de absolute Waarheid) bevindt zich echter niet tussen alles 'wat het niet is', want deze is overkoepelend. De Waarheid moet je gegeven worden. Met andere woorden: pas als je inzicht krijgt in de Waarheid, ben je in het bezit van dé referentie waar je alle andere waarheden kunt toetsen.
De. natuurlijke mens (ook Hopper) wandelt in de duisternis (de chaos of ruis) en zal pas weten waar hij naar toe op weg is, als  hem de weg wordt getoond. Maar dan zal hij wel zijn ogen open moeten doen. Dat is echter een wilsbesluit. 

Het WTG leert dat de Heilige Geest 'een werkzame kracht' is.
Ik heb dus aan @sjako nog een aanvullende vraag: Is deze 'werkzame' kracht ' een persoonlijkheid of niet?
Zo ja, welke. zo nee, hoe kun je dan door de Heilige Geest 'geleerd' of 'onderwezen' worden? Afgezien nog van het feit, dat je de Geest kunt bedroeven.

Het verschil tussen 'kennen' en 'zien'.
Jezus zegt: Johannes 6:44-47 (NBG1951) "Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader, die Mij gezonden heeft, hem trekke, en Ik zal hem opwekken ten jongsten dage. Er is geschreven in de profeten: En zij zullen allen door God geleerd zijn. Een ieder, die het van de Vader gehoord en geleerd heeft, komt tot Mij. Niet, dat iemand de Vader gezien heeft; alleen die van God komt, die heeft de Vader gezien. Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Wie gelooft, heeft eeuwig leven." Ik weet natuurlijk niet hoe jij dit interpreteert, maar mijn conclusie is, dat NIEMAND behalve de Zoon, de Vader heeft gezien. Let er echter op, dat Jezus dit zegt van de Vader en niet van God. Hij presenteert ons dus een beeld van God. En wel een beeld dat alleen Hij heeft gezien.
Ik begrijp nu een aantal zaken:
Van God bestaat geen ander beeld dan dat wat de mensen zelf maken; Jezus maakt van God een beeld, dat alleen Hij maar kan zien; Dat beeld ziet Hij, omdat de Geest Hem dat persoonlijk openbaard; Vervolgens toont Jezus de Vader (het beeld van God dat overeenkomt met de waarheid of Gods werkelijkheid) en toont dat beeld vervolgens aan hen die IN Hem zijn; In Hem zijn degenen die de Gemeente oftewel het lIchaam van Christus vormen; Het Lichaam van Christus is gelijk aan het Koninkrijk van God; Niemand kan dit Koninkrijk betreden, tenzij door (onder bemiddeling) van de Heilige Geest. Ja, maar de naam is in de Schrift altijd een metafoor voor het karakter van degene die de naam draagt. Een naam is altijd een omschrijving van (abstracte) wezenskenmerken. Wat Jezus bekend maakt is het wezen van God in dat wat Jezus doet. Jezus doet niets dan alleen wat Hij zijn Vader ziet doen. Doordat Hij, bijvoorbeeld, iemand geneest laat Hij het karakter van zijn Vader zien. De Heilige Geest is zodanig in de mens Jezus geïntegreerd dat die (bewezen door Zijn opstanding) niet meer van Jezus te scheiden is. Dat is in feite onze redding, want in Hem (Jezus alleen) is men behouden.
Jezus heeft de naam van de Vader bekend gemaakt aan zijn tijdgenoten in het vlees en Hij zal Hem bekend maken aan hen die deel uitmaken van het Koninkrijk van God. Het eerste 'bekend gemaakt' is voltooide tijd en het tweede 'zal bekend maken' is onvoltooide tijd. Dat laatste geldt door ook nu nog, want het Koninkrijk van God groeit nog. 
Ik denk inderdaad, dat we God nooit in zijn volheid zullen zien, maar dat is ook niet nodig. Het zien van de Vader is voldoende. Ik denk zelfs dat dit voor Jezus zelf geldt.
Ja, maar hier gaat het over het zien van de Vader en niet over het zien van God.
Concreet betekent dit alles dus, dat we nooit een beeld kunnen maken van God, maar wel in abstracte omschrijvingen beelden van God kunnen maken. Maar alleen Jezus maakt Hem bekend. Er is geen mogelijkheid om Hem voorbij te gaan. De consequentie is wel, dat we voortdurend en tot onze laatste snik in deze wereld, in Hem verkeren.
Het aanvaarden van Jezus als Redder en Geneesheer, is geen toegangsticket tot de hemel, dat je eenmalig verstrekt krijgt, maar het betreden van het voertuig waarmee we gezamenlijk (onze Heer en Zijn geestelijke discipelen) de hemel binnen rijden. Vandaar dat Jezus zegt: "Niemand komt tot de Vader dan door (of IN) Mij". Tot slot zegt Jezus:
Johannes 6:56-58 (NBG1951) "Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, blijft in Mij en Ik in hem. Gelijk de levende Vader Mij gezonden heeft en Ik leef door de Vader, zo zal ook hij, die Mij eet, leven door Mij. Dit is het brood, dat uit de hemel nedergedaald is; niet gelijk de vaderen gegeten hebben en gestorven zijn; wie dit brood eet, zal in eeuwigheid leven". Let er op. hoe vaak Jezus spreekt in de tegenwoordige (actieve) tijd.

Dat doen we allemaal, neem ik aan.
Het punt is dat de gesprekken niet gaan over wat er in de Schrift 'staat', maar over wat we begrijpen van wat de Schrift zegt. We presenteren allemaal onze interpretaties. Daarom gebruiken we zoveel vertalingen, die op zichzelf óók alle weer interpretaties zijn en trachten we die in overeenstemming te brengen met onze interpretaties. Dat is een vorm van 'de Schrift laten buikspreken'. Sommgen gaan hierin zover, dat ze zelfs een eigen op kernpunten afwijkende Bijbelvertaling op de markt brengen.
Lang geleden heb ik al eens geschreven, dat het dus beter is, de Heilige Geest (die in feite de inspiratie Bron is van de Bijbel) om uitleg te vragen.

Dat doen we allemaal, neem ik aan.
Het punt is dat de gesprekken niet gaan over wat er in de Schrift 'staat', maar over wat we begrijpen van wat de Schrift zegt. We presenteren allemaal onze interpretaties. Daarom gebruiken we zoveel vertalingen, die op zichzelf óók alle weer interpretaties zijn en trachten we die in overeenstemming te brengen met onze interpretaties. Dat is een vorm van 'de Schrift laten buikspreken'. Sommgen gaan hierin zover, dat ze zelfs een eigen op kernpunten afwijkende Bijbelvertaling op de markt brengen.
Lang geleden heb ik al eens geschreven, dat het dus beter is, de Heilige Geest (die in feite de inspiratie Bron is van de Bijbel) om uitleg te vragen.

Stel je de Schepper voor, vóórdat Hij iets schiep. Was de wijsheid dan al aanwezig of niet?
Ons denken over God wordt altijd gekaderd door dat wat geschapen is. Maar, net zoals God liefde is, is Hij ook wijsheid. Het personifiëren van eigenschappen en/kenmerken, is in feite het maken van beelden. Het maken van beelden is weer voluit een religieuze bezigheid, waaruit allerlei dogma's en leerstellingen ontstaan. Dientengevolge kunnen beelden weer uitgroeien tot afgoden.
Jezus Christus, als mens, kent inderdaad een begin, maar het 'idee' Jezus, als Zoon van God, is al aanwezig vóórdat er iets werd geschapen. 
Ik denk niet dat Jezus Michael is. Jezus is wél een boodschapper.
Een koe is een zoogdier, maar een zoogdier is geen koe.

@sjako schreef:
Sjeool en Gehenna komen uit het Hebreeuws en Hades en Tartarus komen uit het Grieks. Het woord ‘hel’ komt in de grondteksten niet voor maar is altijd een interpretatie van de vertaler.
Daarom schreef ik dat een koe een zoogdier is, maar een zoogdier niet altijd een koe. En dat is precies het probleem als een vertaler een, voor hem vreemd, begrip direct in z’n eigen taal wil omzetten.
Hoe lastig dit is, wordt duidelijk als je verschillende vertalingen met elkaar vergelijkt. Vooral als het gaat om oorspronkelijke talen die etymologisch geen enkele verwantschap hebben met de taal waarin je wilt vertalen.
De laatste opmerking van Sjako: „Tartarus is een soort van gevangenis voor gevallen engelen.“ is daarom veel te kort door de bocht en daardoor meen ik dat zijn conclusie: „Dus Jezus kan daar nooit geweest zijn“. onterecht is.
Voor wie het interesseert!
Ik heb derhalve wat studie gedaan, Het resultaat - gedeeltelijk - vinden jullie hierna.
(CWSB Woordenboek) 5020. ταρταρόω tartaróō; gecontracteerd tartarṓ, fut. tartarṓsō, van Tártaros (n.f.), de onderaardse afgrond uit de Griekse mythologie waar halfgoden werden gestraft. Het wordt genoemd in het pseudepigrafische boek van Henoch als de plaats waar gevallen engelen zijn opgesloten. Het wordt alleen in zijn werkwoordelijke vorm gevonden in 2 Petr. 2:4, wat betekent: in Tartarus werpen of daarheen sturen. Het maakt deel uit van het dodenrijk dat in de Schrift wordt aangeduid als She'ōl (7585, OT) in het OT en Hádēs (G0086) in het NT. Deze engelen worden in deze kerker van de onderwereld vastgehouden tot de dag van het laatste oordeel. Petrus' gebruik van deze term is geen bewijs dat het christendom een syncretistische godsdienst was of dat Petrus zelf geloofde in de heidense mythen over Tartarus. Petrus heeft een woord gebruikt en geen theologie overgenomen.
(CWSB Woordenboek) H7585. שְׁאוֹל še'ôl, שְׁאֹל še'ōl: Een zelfstandig naamwoord dat de wereld van de doden, Sheol, het graf, de dood, de diepte betekent. Het woord beschrijft de onderwereld, maar meestal in de betekenis van het graf en wordt meestal vertaald als graf. Jacob beschreef zichzelf dat hij naar het graf ging bij de veronderstelde dood van Jozef (Gen. 37:35; 42:38); Korach, Dathan en Abiram daalden af in de grond, die hun graf wordt, wanneer God hen oordeelt (Num. 16:30, 33; 1 Sam. 2:6). David beschreef zijn aanraking met de dood door de handen van Saul als het gevoel dat de touwen of banden van het graf hem omklemden (2 Sam. 22:6). De Heer verklaart dat Hij zijn volk zal loskopen uit het graf of Sheol (Hos. 13:14). Habak-kuk verklaart dat het verlangen van het graf naar meer slachtoffers nooit verzadigd wordt (Hab. 2:5). Het woord betekent diepte of Sheol. Job noemde de wegen van de Almachtige hoger dan de hemel en lager dan Sheol of de diepten der aarde (Job 11:8). De psalmist kon de Heer zelfs in de laagste diepten van de aarde niet ontlopen, in tegenstelling tot de hoge hemelen (Ps. 139:8; Amos 9:2). Het betekent het diepste dal of de diepste diepten van de aarde in Jesaja 7:11. In enkele gevallen lijkt Sheol de dood of een soortgelijk begrip te betekenen; dat Abaddon (vernietiging) onbedekt ligt, lijkt overeen te komen met de betekenis van Sheol voor de dood (Job 26:6). Het betekent de dood of het graf, want geen van beide is ooit tevreden (Spr. 7:27; vgl. Jes. 38:10) Het woord wordt het best vertaald als de dood of de diepte in Deuteronomium 32:22. Sheol of het graf is de plaats van de goddelozen (Ps. 9:17[18]; 31:17[18]); Ezechiël stelde het voor als de plaats van de onbesnedenen (Ezech. 31:15; 32:21, 27). Israëls zoektocht naar meer goddeloosheid en afvalligheid bracht hen naar de diepten van Sheol (Jes. 57:9). Anderzijds waren de rechtvaardigen niet gemaakt voor het graf of Sheol; het was niet hun juiste verblijfplaats. Zij werden niet achtergelaten in het graf of Sheol (Ps. 16:10) maar werden daaruit gered (Ps. 49:15[16]). Overspeligen en hoereerders werden metaforisch beschreven als in de lagere delen van Sheol of het graf (Spr. 9:18). Sheol en Abaddon (vernietiging) zijn even open voor de ogen van God als de harten en gedachten van de mensen; er is niets geheimzinnigs aan voor Hem (Spr. 15:11).
(CWSB Woordenboek) 86. ᾅδης hádēs; gen. hádou, masc. noun van het priv. a (G0001), niet, en ideín, het inf. van het 2d aor. eídō (G1492), zien. In Homerus en Hesiodus wordt het woord gespeld als Haïdḗs wat duister, donker, onzichtbaar betekent. Hades, het gebied van de vertrokken geesten van de verlorenen (Lucas 16:23). Het komt overeen met Sheol in het OT dat 59 keer voorkomt. In het NT komt Hádēs slechts 10 keer voor. Het komt nergens voor in het evangelie van Johannes, de brieven van Paulus, de brief aan de Hebreeën of de algemene brieven. Drie van de voorkomens liggen op de lippen van Christus (Matt. 11:23 [met Lucas 10:15]; 16:18; Lucas 16:23). In twee daarvan worden de woorden duidelijk in figuurlijke zin gebruikt: in het geval van Kafarnaüm om een absolute omverwerping uit te drukken, een vernedering zo diep als de vroegere verhevenheid en trots groot was geweest; in het geval van de Kerk om een zekerheid uit te drukken die bestand zal zijn tegen dood en verderf. De derde gebeurtenis, in het verhaal van de rijke man en Lazarus (Lucas 16:19-31), is van een andere aard en is zelfs opgevat als een bevestiging door onze Heer van het Joodse idee van twee compartimenten in de hel, gescheiden van en toch dicht bij elkaar. In Handelingen 2:27, 31 komt het woord Hádēs voor in een citaat uit Ps. 16:10 in een toepassing van het OT-geloof in de komst van Christus, Zijn dood en Zijn opstanding. Daarom heeft het opnieuw de betekenis van de wereld van de ontslapenen waarin Christus net als andere mensen is overgegaan, maar alleen om de aard ervan te veranderen van een plaats die zowel gelovigen als ongelovigen herbergt in een plaats voor alleen ongelovigen (Matt. 11:23; 16:18; Luk. 10:15; 1 Kor. 15:55; Openb. 1:18; 6:8; 20:13, 14). In alle NT-passages behalve Matt. 11:23; Lucas 10:15 wordt Hades geassocieerd met de dood. Het drukt het algemene begrip uit van de onzichtbare wereld of verblijfplaats waarin de geesten van de mensen onmiddellijk na de dood worden opgenomen. De meest voorkomende ideeën die ermee verbonden zijn in verband met de dood zijn die van ontbering, opsluiting en rechtvaardige vergelding. De gedachte aan de relatieve beloning van het goede is ondergeschikt aan de vergelding van het kwade en aan het strafkarakter van Hades als minister van de dood, als die al tot uitdrukking komt. In geen van de passages waarin het woord zelf voorkomt is sprake van vagevuur, zuiveringsprocessen of uitgebreide genadeverrichtingen. De toestand van de mens in Hades is onmiddellijk en onomkeerbaar na de dood, hoewel het niet de eeuwige toestand is, want Hades zelf wordt later de exclusieve plaats voor ongelovigen. Zij wordt geworpen in de vuurzee (Openb. 20:14), terwijl de heerschappij van de rechtvaardigen het paradijs wordt (Luc. 23:43; 2 Kor. 12:4; Openb. 2:7), dat uiteindelijk opgaat in de definitieve hemel (Openb. 21:1). Onze Heer leert in het verhaal van de rijke man en Lazarus onomstotelijk dat er na de dood geen mogelijkheid tot berouw is. In dit licht moet 1 Petr. 3:18-20 worden gezien (vgl. phulakḗ [G5438], gevangenis). Helaas zijn zowel de OT- als NT-woorden in de KJV vertaald als "hel" (Ps. 16:10) of het "graf" (Gen. 37:35) of de "put" (Num. 16:30, 33). Hades duidt nooit het fysieke graf aan, noch is het het permanente gebied van de verlorenen. Het is de tussenstaat tussen de dood en de uiteindelijke hel, Gehenna (Géenna [G1067]). Christus verklaart dat Hij de sleutels van Hades heeft (Openb. 1:18). In Openb. 6:8 wordt het gepersonifieerd met de betekenis van de tijdelijke bestemming van de verdoemden; het is het opgeven van hen die erin zijn (Openb. 20:13), en het moet worden geworpen in de poel van vuur (Openb. 20:14).
Synoniemen:
Géenna (G1067), de uiteindelijke bestemming van de goddelozen, de hel; tartaróō (G5020), de gevangenis van de gevallen engelen of boze geesten; ábussos (G0012), afgrond, de plaats waar de draak (drákōn [G1404]), d.w.z., Satan, gebonden is tijdens de duizendjarige heerschappij (vgl. Lucas 8:31; Openb. 9:11); límnē (G3041) en toú purós (G4442), vuurzee, de plaats waar het beest en de valse profeet in worden geworpen na hun nederlaag door Christus. Een aanvullende verklaring in Openb. 21:8 beschrijft hen die hun deel hebben in de poel van vuur, vergelijk de beschrijving van hen die buiten de stad zijn (Openb. 22:15). Antoniemen:
parádeisos (G3857) > paradijs; kólpos Abraám (kólpos [G2859] =  boezem; Abraám [G0011] = Abraham) > Abrahams boezem; ouranós (G3772) > hemel.

Daarom had ik het ook over 'interpretatie'. Ik schreef: "Een grond tot zorg is echter als iemand een bepaalde vertaling naar voren schuift en beweert dat die de bedoeling van de oorspronkelijke schrijver(s) weergeeft. En dat is wat je doet, als je beweert dat jouw interpretatie (vertaling?) de enige juiste is." Dan stel  je namelijk jouw begrip of uitleg boven die van anderen en pretendeer je het juiste inzicht te hebben. Nu is dat op zichzelf wat iedere gelovige doet en dus vind ik dat niet zo'n probleem. Maar als je voortdurend verkondigt dat JIJ gelijk hebt en alle anderen er naast zitten, dan ben je arrogant.
Je doet er goed aan te beseffen dat jullie mening slechts één van de vele meningen is en dat vanuit dat besef alleen een goed gesprek mogelijk is. Je kunt dan nog altijd vasthouden aan je eigen visie, maar toch die van een ander respecteren. Hier op het forum ontaardt een gesprek echter al gauw in een gevecht, waarbij je meestal geen andere keuze hebt, dan maar weg te lopen. Het nadeel dat de  schreeuwers dan denken dat ze alsnog gelijk hebben, kun je dan het beste maar op de koop toe nemen. 
Nee, dat ben ik niet met je eens; alleen de Heilige Geest maakt de tekst(en) in de Bijbel tot het woord van God. De Heilige Geest is daarbij niet afhankelijk van welke vertaling dan ook. Het gaat de Geest om het hart van de luisteraar/lezer. Je kunt de beste vertaling lezen die menselijk mogelijk is, maar als de Geest het woord niet neemt en er leven inblaast, dan kun je de Bijbel beter dichtdoen. Overigens maakt het in dat geval niet uit of de Bijbel door een gelovige of niet-gelovige wordt gesproken. Jij maar naar de praktijk hier op het forum. 
Dit bewijst alles mijn punt. Ondanks de, in jullie ogen, verkeerde vertaling van sommige begrippen, zijn er toch ontelbare gelovigen die de strekking of bedoeling van de geschreven woorden in de Bijbel juist interpreteren. 
Nee, dat is niet zo. Dit wordt bewezen door het feit, dat de groep, die vindt tot de juiste interpretatie te zijn gekomen JUIST door zich van de NWV verre te houden, oneindig veel groter is dan de Getuigen.
Door het bestuderen van de grondtalen, neemt de kennis van de Bijbelse inhoud ongetwijfeld toe, maar als je daarnaast de interpretatie van de Geest mist, blijft het begrip leeg en kan je beter een wandeling in de natuur maken; dan loop je meer kans de Geest tegen te komen, dan in je studeerkamer

@Dat beloof ik zegt: Daar staat niet dat het een visioen is, maar dat de mannen dat werkelijk mee maakten. Het woord visieon wordt nergens genoemd.
@sjako zegt vervolgens: Je hebt geen Bijbelkennis. (...) ‘En terwijl zij van de berg afdaalden, gebood Jezus hun, zeggende: Vertelt niemand dit gezicht, voordat de Zoon des mensen uit de doden is opgewekt.’ (...) Het is in de meeste vertalingen eruit vertaald, maar er staat visioen, in het Grieks opnama, wat letterlijk zie-effect betekent.
Sjako heeft geen gelijk; DBI geeft blijk van een kennis van de Bijbel die groter is dan van de meesten die hier schrijven. Het punt is echter op dat het in een goed gesprek eigenlijk nooit gaat over kennis (alleen), maar over begrip en dus interpretatie. Daarom worden er op dit forum zo weinig goede gesprekken gevoerd.
En dan valt mij op dat jullie uitgangspunten bij het interpreteren van de Bijbelse boodschap volkomen verschillend zijn, dus in de gesprekken steeds meer uit elkaar lopen en elkaar dus uiteindelijk nergens meer raken. DBI's uitgangspunt is het 'niet-geloven' en Sjako's uitgangspunt is 'dat alleen zijn club de juiste interpretatie (het juiste inzicht) kent'.
Zijn laatste opmerking is derhalve illustratief voor hem: "Het is in de meeste vertalingen eruit vertaald, maar er staat visioen, in het Grieks opnama, wat letterlijk zie-effect betekent". Het begrip, dat hij letterlijk met 'zie-effect' weergeeft is namelijk praktisch niet letterlijk te vertalen en dus wordt het begrip in de betreffende vertaling 'geweven'. Vertalingen die letterlijk de grondteksten volgen, zijn voor de meeste mensen praktisch onleesbaar geworden. Het punt is dat de meeste vertalingen met respect voor de grondtekst omgaan, door contextueel te vertalen. Bij de vertaling van Jehovah Getuigen lijkt het eerder om de bestaande leer te gaan, dan om de vraag wat de Bijbel nu werkelijk zegt. Met andere woorden: de JG laten de Bijbel buikspreken; zij vertalen dus gekleurd en met voorbedachte rade.
Wat een JG vervolgens doet, is zijn leer vervolgens legitimeren door hun interpretatie in een andere vertaling terug projecteren. Je krijgt dan een gesprek over spijkers en schroeven, in plaats van een gesprek over het werkstuk zelf. Als hij dan vervolgens 'overspringt' op een ander onderwerp, dat evenwel 'het thema onder discussie' niet meer raakt, dan heb je vervolgens een gesprek, dat min of meer typerend is voor fora zoals Credible; men praat langs elkaar heen, omdat beide partijen verzuimen het onderwerp goed te kaderen en te definiëren, door b.v. te vragen: wat bedoel je? Of leg dit eens uit? Misschien is men fora-moe en is men in de loop van de tijd een zekere mate van geduld en/of respect voor de ander kwijtgeraakt.
Je kunt je echter afvragen wat kwalijker is: Sjako, die altijd maar probeert zijn leer aan de man te brengen of DBI, die altijd elke leer afwijst en de letter ter discussie stelt.

Dat ben ik met je eens. Maar het is wel de vraag of wij hetzelfde begrijpen. 
Je doelt nu op het prediken? Ik had het over getuigen en dat doet elke gelovige of hij dat nu wil of niet. Zelfs ongelovigen doen dat. Getuigen is namelijk onlosmakelijk verbonden met de mens. Pas als je dood gaat stopt het getuigen en blijft je getuigenis als een soort afdruk achter.
Maar misschien is dat bij de Getuigen nu juist wel de kern van het misverstand, dat ze prediken (van hun eigen leerstellingen) verwisselt hebben met getuigen. Het is voor jullie dus een religieuze (en dus wettische) handeling geworden.
Ik denk dat dit komt omdat jullie de Geest zien als een werkzame kracht, die jullie, als mens, in staat stelt om iets tot stand te brengen. En dat is voluit religie en loon naar werken. In mijn optiek is de Heilige Geest echter Degene die mijn geest aanspoort slechts mijn oog op Christus te houden en als zodanig mijn getuigenis te geven; elke seconde van de dag. En dat totdat de Christus in mij gestalte krijgt. 

Ik heb iets van je geleerd, Sjako.
Inderdaad zijn er vertalingen die het zo zeggen (wat ik dus niet wist!). Dus heb ik direct mijn studie-maatjes geraadpleegd en toen o.a. het volgende gevonden:
"De beslissing of μονογενὴς θεός (monogene god) dan wel μονογενὴς υἰός (eniggeboren zoon) in v 18 de oorspronkelijke lezing is, is moeilijk.
Beide lezingen zijn consistent met de Johannitische theologie, en beide hebben een goede externe ondersteuning. Hoewel υἱός natuurlijker lijkt in het licht van de volgende εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός (in de boezem van de Vader), moet het, misschien juist daarom, worden beschouwd als de gemakkelijkere lezing en zo wijken voor de moeilijkere θεός. In dat geval moet θεός worden gezien als een bijstelling ten opzichte van μονογενὴς en worden opgevat als "God van nature" zoals in v 1c (aldus Schnackenburg, 1:280).
Lindars, in overeenstemming, merkt op: "De hardere lezing heeft de verdienste de gedachte terug te brengen naar v 1, en vormt zo een ander geval van de Johannijnse inclusio, 'God' heeft hier dezelfde betekenis als 'en het Woord was God'"
Een vertaling lost het 'probleem' als volgt op: Joh. 1:18 (Rev. Leidse Vertaling) "Niemand heeft ooit God gezien. De Eniggeborene van God, die in de schoot van de Vader is, heeft Hem doen kennen."
Die vind ik dan nog meer plausibel. In jullie vertaling is, naar mijn mening, de leer van het WTG veel te dominant. Ik ervaar in jullie tekst teveel afstand tussen de Vader en de Zoon; een afstand die in de grondtekst zeer zeker niet aanwezig is.

Eerlijk gezegd, ben ik de draad een beetje kwijt. Excuses daarvoor.
De reden van de opstanding is eenvoudig dat de aanklacht: "Degene die zondigt de dood verdient ( = uitbetaald krijgt als loon)" niet op Jezus van toepassing was. Jezus zondigde niet en dus stond Hij weer op. Het is een bewijs dat God zelf rechtvaardig is. Het bewijsstuk werd vernietigd.
Petrus zegt dan in:
Handelingen 10:37-41 (NBG1951) Gij weet van de dingen, die geschied zijn door het gehele Joodse land, te beginnen in Galilea, na de doop, die Johannes verkondigde, van Jezus van Nazaret, hoe God Hem met de heilige Geest en met kracht heeft gezalfd. Hij is rondgegaan, weldoende en genezende allen, die door de duivel overweldigd waren; want God was met Hem. En wij zijn getuigen van al hetgeen Hij gedaan heeft in het land der Joden zowel als te Jeruzalem; en zij hebben Hem gedood door Hem te hangen aan een hout. Hem heeft God ten derden dage opgewekt en heeft gegeven, dat Hij verscheen, niet aan het gehele volk, doch aan de getuigen, die door God tevoren gekozen waren, aan ons, die met Hem gegeten en gedronken hebben, nadat Hij uit de doden was opgestaan; De opstanding bewijst dat Jezus degene is die door God zelf is aangewezen:
Handelingen 10:42-43 (NBG1951) en Hij heeft ons geboden het volk te prediken en te betuigen, dat Hij het is, die door God is aangesteld tot rechter over levenden en doden. Van Hem getuigen alle profeten, dat een ieder, die in Hem gelooft, vergeving van zonden ontvangt door zijn naam. Romeinen 1:4 (HSV) Wat de Geest van heiliging betreft, is met kracht bewezen dat Hij de Zoon van God is, door Zijn opstanding uit de doden, namelijk Jezus Christus, onze Heere. Jezus Christus leeft nu als Koning van het Koninkrijk van God en als Hogepriester (voor de groeiende Gemeente (het Lichaam van Christus)
Die Gemeente, oftewel de ware of onzichtbare Kerk ontwikkelt zich, want God voegt nog altijd leden (kinderen verwekt door de Heilige Geest) toe. Die Gemeente vormt in de geestelijke wereld een wolk van getuigen. Deze bevinden zich vóór de troon van God waarop hun Heer en Koning heeft plaatsgenomen:
Hebreeën 12:1-3 (NBG1951) Daarom dan, laten ook wij, nu wij zulk een grote wolk van getuigen rondom ons hebben, afleggen alle last en de zonde, die ons zo licht in de weg staat, en met volharding de wedloop lopen, die vóór ons ligt. Laat ons oog daarbij (alleen) gericht zijn op Jezus, de leidsman en voleinder des geloofs, die, om de vreugde, welke vóór Hem lag, het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, en gezeten is ter rechterzijde van de troon Gods.  Romeinen 8:11 (HSV) En als de Geest van Hem Die Jezus uit de doden opgewekt heeft, in u woont, zal Hij Die Christus uit de doden opgewekt heeft, ook uw sterfelijke lichamen levend maken door Zijn Geest, Die in u woont. Het gaat mij niet om teksten alleen, maar om een visie, die door de teksten wordt ondersteund. Ik heb ingezien, dat alle dogma's en leerstellingen, uiteindelijk uit het door de zonde bevuilde denken van mensen komt. We kunnen nu leven in! Christus zonder dogma's of leerstellingen; die zijn voor de mens, die nog buiten Christus en dus onder de wet leeft. 
Ik op een bepaald moment mijn denken bewust in handen gegeven van Jezus Christus. Precies zoals Psalm 139 dit verwoordt:
Psalm 139:23-24 (NBG1951) Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, toets mij en ken mijn gedachten; zie, of bij mij een heilloze weg is, en leid mij op de eeuwige weg.

Ik denk dat God (het vermogen) tot 'waarnemen' wel degelijk heeft meegeschapen. Net zoals God wel degelijk het 'vermogen' om lief te hebben in de mens heeft gelegd. Waar God echter vanaf bleef, was waar de mens zijn liefde op richt. Een vereiste van liefhebben is dat het in volkomen vrijheid functioneren kan.
Ik geloof niet, dat de oorspronkelijke liefde "nergens op gericht is". Persoonlijk vind ik dat onzin. Liefde is altijd ergens op gericht. Er is altijd een object waar de liefde naar uitgaat. Echte liefde is vrij, in die zin, dat ze haar object liefheeft, zonder door het object te worden beïnvloed. Dat maakt de liefde onafhankelijk, maar ook betrouwbaar, omdat ware liefde alleen van God uitgaat. Want God is onveranderlijk. En daarmee zijn liefde ook.
Alles wat je zegt over 'de innerlijke Christus' neem ik als kennisgeving aan. Ik heb in een vorig bericht al uitgebreid aangegeven hoe ik dat zie. Alles wat we er nu nog over kunnen zeggen is een herhaling van zetten en ik denk dat we daar beiden niet mee gediend zijn.
NB: Filosofische bespiegelingen, zoals hierboven, stel ik wel op prijs, want die 'elasticeren' mijn denken.

Maar daar is toch niets mis mee? Vragen naar de motivatie, kan je inzicht geven in het waarom. Ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel aan de hand van de antwoorden die je op de 6 punten gaf:
is de overtreding van Adam, alle mensen toe te rekenen? Is God boos en/of teleurgesteld door de overtreding van Adam? Was het gebod niet veelmeer het aanzeggen van een consequentie, dan een 'verbod'? Wat was eigenlijk de reden waarom Eva van de vrucht at? En is haar eten van de vrucht niet veelmeer 'ons' eten van de vrucht? En was dat niet juist de reden waarom Adam ook van de vrucht nam en dus overtrad? Deze tekst zegt mij iets over het Wat en Hoe. Maar niet over het Waarom. Het antwoord op een waarom-vraag begint vaak met 'omdat'. We worden ingelicht over de consequentie die de overtreding van Adam voor alle mensen heeft. Er wordt echter niets gezegd over de 'toerekening van Adam's overtreding aan alle mensen'. Hier blijkt dus niets van een zonde, die van Adam is geërfd.
God is hier bedroefd over het functioneren van de mens en schepping, maar is niet boos omdat Adam overtreden heeft. 
Dit is jouw mening. Ik lees het echter niet als een (wets)gebod: Je mag niet of Je moet wel.
Dat is naar mijn mening niet de reden. De reden was (omdat) "de boom begeerlijk was om daardoor verstandig te worden".
Ik denk dat het eten van de vrucht op zich niet zondig was, maar dat de zonde daardoor wel toegang kreeg tot heel het menselijk geslacht. Adam, als stamvader en eerstverantwoordelijke, zette door zijn overtreding de deur open. De zonde neemt toe, omdat nu ieder mens van de vrucht van de boom van kennis van goed en kwaad eet. Er zijn geen uitzonderingen, behalve dan natuurlijk Jezus, die zijn weigering om te eten zelfs (onterecht) met de dood moest bekopen.
Dit is nu precies waar het naar mijn mening om gaat. Ik denk dat Adam in de gaten had, dat als Eva niet zou eten, haar nakomelingen dat sowieso wel zouden doen. Maar dit is nu ook precies het punt dat de rabbi (van die YouTube-video) wilde maken. Dat komt ook overeen met wat Romeinen er over zegt in 8:20-21 (NBG1951) "Want de schepping is aan de vruchteloosheid onderworpen, niet vrijwillig, maar om (de wil van) hem, die haar daaraan onderworpen heeft, in hope echter, omdat ook de schepping zelf van de dienstbaarheid aan de vergankelijkheid zal bevrijd worden tot de vrijheid van de heerlijkheid der kinderen Gods."

Dank voor je aanvulling, Sjako.
Voor mij is het echter niet zo heel belangrijk wie die 'ons' is. Het gaat mij in feite om het 'maken' in het ene vers en het 'scheppen' in het andere vers. Dat zijn essentieel verschillende werkwoorden.
Het 'ons' is voor mij secundair. Een handboek dat ik graag gebruik, zegt hierover het volgende:
"Toen zei God: (zie vers 3 en vers 6).Laat ons de mens maken naar ons beeld is het eerste spreken, waarbij de meervouds voornaamwoorden 'ons' en 'onze' worden gebruikt, en de eerste keer dat God over zichzelf spreekt. Het woord voor God is 'elohim (zie vers 1), en dit woord is meervoudig van vorm. Elders spreekt God over zichzelf met meervoudige voornaamwoorden, alleen in Gen 3,22; 11,7; en Jes 6,8. Vier verklaringen zijn gegeven voor dit eigenaardige gebruik:
God verwijst naar zichzelf en zijn hemelse hof, zoals in Job 1,6; 1 Kgs 22,19-20; Psalm 89,5-6. Het gebruik van het meervoud loopt vooruit op het christelijke idee van de drie-eenheid, een opvatting die door sommige van de vroege kerkvaders werd gehuldigd. Het meervoud wordt gebruikt om de gedachte van majesteit en waardigheid over te brengen. Het gebruik is een "meervoud van beraadslaging"; dat wil zeggen, wanneer de spreker met zichzelf beraadslaagt of overlegt. Bijvoorbeeld, in Jes. 6, 8 zegt de Heer: "Wie zal Ik zenden en wie zal voor ons gaan?" Een soortgelijk gebruik kan zijn in Gen 11.7, "De Heer zegt: 'Kom, laat ons afdalen en daar hun talen.... in verwarring brengen' "; Moderne uitleggers geven de voorkeur aan de laatste uitleg. Speiser vertaalt "Ik zal de mens maken naar mijn beeld", terwijl de NJV hetzelfde deed in een eerdere druk, maar sindsdien is teruggekeerd naar het gebruik van het meervoud."
Als ik die voorbeelden in Gen 3,22; 11,7; en Jes 6,8 er bij betrek, dan denk ik inderdaad aan 1. : "God verwijst naar zichzelf en zijn hemelse hof". Dat zou dus impliceren dat de engelen bij het 'maken' van de mens (uiteindelijk resulterend in onze Heer Jezus, als Eerstgeborene van de (nieuwe) schepping, betrokken zijn.

Ik heb dit bericht in z'n geheel overgezet vanuit een ander topic, omdat het hier beter past. IK weet ook niet hoe het daar terecht is gekomen.
Ik kan me voorstellen dat het allemaal wat verwarrend over komt.
In vers 26 zegt God: "Laat Ons mensen maken naar ons beeld, als onze gelijkenis, ... enz." In vers 27 wordt gezegd: "En God schiep de mens naar zijn beeld; naar Gods beeld schiep Hij hem; man en vrouw schiep Hij hen." Zoals ik dit begrijp, vertelt God in vers 26 van zijn voornemen en dat is dat 'we mensen maken'. Wie God met die 'ons'  bedoelt, is in feite giswerk, want dat wordt verder uit de tekst niet duidelijk. Waar het echter omgaat, is dat hier sprake is van een proces, namelijk 'het maken' en dat gebeurt blijkbaar in een samenwerkingsverband.
In vers 27 schept God die mens, waarvan in 26 al sprake is. Dat scheppen doet God natuurlijk alleen. Maar het 'maken' of 'uitwerken' van die mens is iets dat vervolgens door die 'ons' wordt uitgevoerd.
Dus samenvattend, vertelt God (de geestelijke wereld of misschien wel dat deel van de schepping, die er al wél is) wat de bedoeling is en wat Hij van die 'ons' verwacht, waarna Hij die mens dan concreet creëert. Nu ben ik van mening, dat de mens in vers 27 dus wel alle natuurlijke eigenschappen in zich heeft, maar nog niet volgroeid of compleet is. Er is nog geen 'ervaring'.
Daarnaast ben ik van mening, dat God één essentieel attribuut niet kán scheppen en dat is de liefde vanuit God zelf. Adam (en dus ook Eva) was niet in het bezit van deze liefde uit God, want die liefde kan enkel maar gegeven worden, als een mens er om vraagt. Zouden ze wel in het bezit zijn geweest van die liefde, was de slang nooit in staat geweest Eva te verleiden en had Adam nooit overtreden.
NB: Ik heb het citaat anoniem gemaakt, omdat ik denk dat degene die deze reactie gaf, niet echt in mijn antwoord is geïnteresseerd. En dus schrijf ik mijn antwoord (er is overigens géén vraag!) voor degene die het wél interesseert. In het bijzonder is het wellicht bedoeld voor @Petra.

Waar je in het merendeel van je reactie over spreekt, zijn de gevolgen van de overtreding. Waar deze rabbi het over heeft, zijn de motieven van God enerzijds en de reacties van Adam en Eva anderzijds.
Als je het verhaal van Genesis 3 zin voor zin doorneemt, maar wel met een open blik (dus zonder de dogmatische balast die ons moderne mensen altijd parten speelt), dan kun je zien dat hij (die rabbi) echt wel een aantal punten scoort. De vragen die hij oproept, zijn eigenlijk de volgende:
is de overtreding van Adam, alle mensen toe te rekenen? Is God boos en/of teleurgesteld door de overtreding van Adam? Was het gebod niet veelmeer het aanzeggen van een consequentie, dan een 'verbod'? Wat was eigenlijk de reden waarom Eva van de vrucht at? En is haar eten van de vrucht niet veelmeer 'ons' eten van de vrucht? En was dat niet juist de reden waarom Adam ook van de vrucht nam en dus overtrad? En aanvullend:
Is perfect/volkomen hetzelfde als volgroeid of 'uit'ontwikkeld. Wanneer is de mens vanuit God zicht pas volkomen en/of volmaakt? Voorlopig vragen zat om eens goed over te bomen. En als we ons best doen, de bekende leerstellingen buiten ons gesprek te houden, kunnen we een heel eind komen, denk ik.
PS: De rabbi heeft het natuurlijk niet over 'Christus', maar dat is vanuit zijn standpunt meer dan begrijpelijk.

Ook jij volgt een leer. Al probeer je die buiten zicht te houden. Daarom is het inderdaad zo dat ook jij een 'brilletje' op hebt. Als je dit zo zegt 'brilletje' lijkt het niet zo'n probleem. Wellicht is het ook verstandig de sterkte er bij te vermelden? 
Die 'verschillende lezingen' en 'meerdere kerken/stromingen' zijn inderdaad een feit. Maar stel je nu echt de vraag (bijna 2000 jaar na dato) HOE 'we' daarmee om moeten gaan? Het aantal is al bijna niet meer te overzien!
Toch zeker niet door te stellen, dat er één Ware en juiste lezing is. Dat is niet meer of minder dan voortdurend de knuppel in het hoenderhok gooien. Vooral omdat nu jij de indruk wekt wel het voortouw te kunnen nemen. Zo onder het mom van 'in het land der blinden, is éénoog Koning'.
Eenvoudig door de verschillende lezingen en kerken/stromingen gewoon naast elkaar te laten bestaan en dus niet de W-vraag te stellen.
Persoonlijk denk ik, dat áls er een Ware en Juiste lezing is, dat de Waarheid daarvan zich op den duur Zelf wel manifesteert. Gewoon buiten alle inspanningen van goed - en minder-goed bedoelende gelovigen om. Een ieder mag er van uitgaan, dat dit geldt voor de leer die hij of zij volgt. Op den duur vindt vanzelf wel een schifting plaats. Wees daar maar niet bezorgd over.
Het zij dan, dat je van je eigen leer nog niet overtuigd bent. Tja, dan zul je gewoon nog even verder moeten zoeken. Gewoon op eigen kracht en zonder brilletje. Het probleem is dat sommigen zonder dat brilletje (van vooroordeel) bang zijn helemaal niets meer te zien.

Ik voel me zeer vereerd, dat @Petra een vraag die door mij werd gesteld, in een nieuw topic ter sprake brengt. In verband met de volledigheid zal ik hieronder de context schetsen waarbinnen ik de - in feite retorische - vraag naar voren bracht. Misschien helpt het om het gesprek wat meer te focussen.
NB: Ik heb het over verschillende religiën, maar misschien is het binnen dit kader beter om te spreken van 'stromingen'. Ik heb het dus met name over het Christendom, alhoewel zich ook binnen andere, niet-christelijke, religiën, een eigen beeld van Christus heeft ontwikkeld.
--- ACHTERGROND INFO (enigszins aan het nieuwe topic aangepast) ---
We hebben allemaal een eigen, en in zekere zin, uniek beeld van Jezus Christus in wie Hij was/is en wat Hij leerde.
Petra noemde: "Jezus ook een vernieuwer" en koppelde die opmerking aan: "religie is altijd in beweging (geweest)". Daarmee vertelde ze mij impliciet, dat Jezus een vernieuwer was van - in dit geval - de Joodse religie. Ik zie dat evenwel anders: "Jezus Christus is geen vernieuwer, maar dé Vervanger van de enige, door God ingestelde (maar tijdelijke) religie en daarmee tevens dé Vervanger van elke andere religie". Hij vervulde de wet (de basis van de Joodse religie), omdat Hij degene was waarnaar de Joodse religie verwees.
Met andere woorden: "Toen Jezus kwam en Zijn werk volbracht, heeft Hij metterdaad elke religie (in relatie tot Hem!) overbodig verklaard".
Iedereen, die ik hier tot nu toe heb ontmoet, plaatst Jezus binnen het kader van zijn eigen religie. En dus die Jezussen zijn allemaal verschillend, omdat de religiën verschillend zijn. En zo ontstaat een vicieuze cirkel, want nu bepaalt dus de eigen religie wie Jezus was en wat Hij leerde. Religie werkt als een soort gekleurd filter: wat het filter doorlaat is niet alleen incompleet, maar ook, door de kleuring, van karakter veranderd.
Dus: Als je Jezus ziet als de Brenger van een nieuwe vorm van religie, krijg je allemaal verschillende Jezussen en zul je dus nooit een eenheid ervaren, tenzij je dezelfde religie belijdt. Dat betekent dus ook dat het denken meer religie-gecentreerd - , dan Christus-gecentreerd wordt. En dan zou je de vraag kunnen stellen:
"Wordt je geloof door Christus bepaald, of wordt Christus door jouw geloof bepaald?" --- EINDE ACHTERGROND INFO ---

Ik snap dit wel.
Maar uit jouw reactie meen ik op te maken, dat 'mijn' antwoord ook jou niet interesseert. EN dat geldt voor iedereen die momenteel op Credible schrijft.
Ik WIL dit topic geen nieuw leven inblazen, maar gewoon informeren of de vraag nog leeft. Blijkbaar is dit niet het geval. Dus trek ik me maar weer terug, want m'n tijd kan ik dus altijd zinvoller besteden.

Hallo @Monachos,
Ik begrijp dat je eigenlijk nog steeds geen 'bevredigend' antwoord hebt gekregen op jouw vraag: Hoe kon Eva het onderscheid kennen tussen goed en kwaad zonder eerst van de boom te hebben gegeten?
Ik denk echter, dat er een zeer plausibel antwoord te geven is.
Het punt is dat 'iedereen' het antwoord zoekt binnen z'n eigen religieuze kader. Dat kader is namelijk per definitie gevormd door de dogma's en leerstellingen die men als normgevend heeft geaccepteerd. Sinds de overtreding denkt ieder mens (zonder uitzondering) in een religieus ( = wettisch) kader. Dit geldt ook voor atheïsten, agnosten, andersgelovigen, niet-gelovigen (die bestaan trouwens niet), enz. 
Het enige juiste antwoord is slechts te vinden als je in staat bent buiten deze religieuze context te denken. En de enige die een mens kan bevrijden uit dit religieuze/dogmatische/leerstellige/= wettische, slavenkader is, Jezus Christus: Galaten 5:1 (NBG1951) Opdat wij waarlijk vrij zouden zijn, heeft Christus ons vrijgemaakt. Houdt dus stand en laat u niet weder een slavenjuk opleggen.
PS: Mijn bovenstaande reactie is natuurlijk off-topic. Maar als je geïnteresseerd bent in 'mijn' antwoord, dan moet je maar een nieuw topic aanmaken of het oude weer activeren. Dan zie ik wel of het voor mij zin heeft er op in te gaan. Momenteel zie ik echter geen enkele aanleiding om meer van mijn tijd aan Credible te spenderen.