Modestus

@sjako 1. Zelfs al vierden de heidenen iets anders op 25 december, het feest van de Geboorte van Christus verwijst niet naar afgoden. Dat vindt je ook nergens in de gebeden.
2. Het zetten van kerstboom en kerststal en het kussen van een meisje... met alle respect, maar het is geen kerkelijke gebruik. Als er ergens mensen zijn die dat in de kerk doen (niet dat ik het weet), dan is het hun verantwoordelijkheid; ik zou het wel storend vinden tijdens de kerkdienst en in de kerk. En of die gebruiken goed zijn buiten de kerk hangt er vanaf hoe vroom het gedaan wordt, of er veel onbeheersd gelachen en gedronken wordt bijvoorbeeld. Maar op zich het hoeft niet heidens te zijn als het rustig gebeurt. Alles hangt er vanaf welke betekenis je daaraan geeft.
3. Er wordt niet verjaardag van Jezus gevierd, maar de menswording van Christus voor onze verlossing. Ja, in de Bijbel is het niet geboden, maar Christenen doen dat vanuit een dankbare hart. Dit is wat er vaak gezongen wordt:
'Uw geboorte, o Chris- tus onze God. Bracht aan de we- reld het Licht der ken- nis. Een ster onderwees de aanbidders der ster- ren om U te aan- bid- den. Als zon der ge- rech- tig- heid. En als op- gang uit den Ho- ge. Heer, eer aan U.' (tropaar van het feest). https://www.petrusenpaulus.eu/teksten/kerstmis.html
 
 

@sjako Ik weet niet wat er zo heidens is in het vieren van de geboorte van Christus en zijn Opstanding. In de kerkdiensten worden deze twee grote wonderen van God herdacht met extra plechtigheid. Alle lofzangen en liederen zijn gebaseerd op de Bijbel. Pasen wordt jaarlijks niet gevierd op dezelfde dag. En als Kerstmis wordt op 25  december gevierd, dan wordt het niet heidens daardoor.

"De evangelische raden, een term die binnen het katholicisme gehanteerd wordt, zijn de raadgevingen van het evangelie om door gehoorzaam, kuis en arm te leven, een leven te leiden dat vrij is ten aanzien van de wereld, en dat op God gericht is.
Meestal legt iemand die zich in de Rooms-Katholieke Kerk engageert drie geloften af: de gelofte van gehoorzaamheid, de gelofte van kuisheid en de gelofte van armoede. Kloosterlingen leggen deze geloften doorgaans af bij hun inkleding of hun professie."
Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Evangelische_raden
De kartuizers zouden de strengst levende monniken van het westerse kloosterwezen zijn, al valt die reputatie moeilijk te controleren omdat ze nooit een stap buiten hun kloosters zetten en zelfs hun familie maar sporadisch schrijven. In ieder geval besteden ze dagelijks veel tijd aan het getijdengebed (een uitgebreide Officie aangevuld met de dagelijkse Kleine Officie van Onze Lieve Vrouw), spreken alleen met elkaar op een wekelijkse wandeling en op feestdagen, en dan nog zeer kort, doen maar een klein gedeelte van het dagelijkse programma samen en blijven de rest van de tijd in hun kluis. Ze leven zeer afgezonderd van de vroeg 21e eeuwse consumptiemaatschappij. 
 https://nl.wikipedia.org/wiki/Kartuizers
De vrucht die stilte met zich meebrengt is bekend aan hem die het heeft ervaren. In de vroege stadia van ons kartuizer leven kunnen we stilte een last vinden; als we echter trouw zijn, zal er geleidelijk in ons iets uit onze stilte zelf worden geboren, dat ons naar nog grotere stilte zal trekken. Om dit te bereiken, is het onze regel niet met elkaar te spreken zonder toestemming van de president.
Bron: http://www.chartreux.org/en/texts/statutes-book-1.php#c4 (vertaald met Google)

Degene die deze ascese op zich namen leefden met name in de tijd wanneer het christendom algemeen aanvaard werd als staatsreligie (Romeinse en Oost-Romeinse Rijk vanaf 4de eeuw) en iedereen hoorde een christen te zijn. Omdat het evangelie al bekend was, was er in het algemeen geen noodzaak om als apostelen van het ene huis naar het andere te gaan om de Blijde Boodschap te verkondigen. De tijd van de regelmatige vervolgingen was voorbij. Daardoor waren de massa's mensen naar de Kerk toegestroomd om het voorbeeld van hun keizer te volgen en christen te worden. Ijverige christenen zagen dat het christelijke leven in de 'christelijke' wereld (samenleving) steeds decadenter wordt. De intensiteit en de ijver van de christenen neemt af. Daarom gingen ze naar de kloosters of voor een eenzame monastieke leven in de woestijnen, bergen, spelonken, eilanden... om zich daar te kunnen concentreren op het zuiveren van hart, onophoudelijke gebed en het blijven met het aandacht bij God. Het was de nieuwe actuele roeping van die christenen. Dat deden ze in feite niet alleen voor zichzelf, maar ook om voor de wereld te bidden. En hun gebed was voor God welgevallig, veel meer welgevallig dan van de mensen in de wereld die menen vroom te zijn, maar weten niet welke demonen en hartstochten zich schuilhouden in hun hart. Die heilige monniken hebben ook hun kostbare ervaringen doorverteld en opgeschreven. Het boek Filokalia (liefde voor het goede) is dan ook een onmisbare richtsnoer voor degenen die de geestelijke innerlijke strijd aangaan.
Dus ook al predikten ze niet huis aan huis, desalniettemin is hun positieve invloed op de wereld niet minder groot dan dat van apostelen (naar mijn mening). Nu bevinden we ons in een andere situatie en het missionaire werk is dan ook actueel. De vraag is alleen hoe kunnen we dat het beste doen? Mensen moet je niet alleen Bijbel geven, maar ook ervoor zorgen dat ze die gaan lezen met interesse.
Ik weet niet of dat ooit een monastieke beloofte was. In het algemeen een monastieke aspirant belooft 3 dingen: kuisheid of het celibaat, onbaatzuchtigheid en gehoorzaamheid (tenminste in de Orthodoxe kerk, maar ik denk ook in de Rooms-Katholieke kerk). Wat betreft zwijgzaamheid en andere buitengewone ascese, het was blijkbaar hun persoonlijke keuze. Niet alle asceten waren getonsuurde monniken. Formeel waren ze dus niet eens monniken, bijvoorbeeld Maria van Egypte.

Degene die deze ascese op zich namen leefden met name in de tijd wanneer het christendom algemeen aanvaard werd als staatsreligie (Romeinse en Oost-Romeinse Rijk vanaf 4de eeuw) en iedereen hoorde een christen te zijn. Omdat het evangelie al bekend was, was er in het algemeen geen noodzaak om als apostelen van het ene huis naar het andere te gaan om de Blijde Boodschap te verkondigen. De tijd van de regelmatige vervolgingen was voorbij. Daardoor waren de massa's mensen naar de Kerk toegestroomd om het voorbeeld van hun keizer te volgen en christen te worden. Ijverige christenen zagen dat het christelijke leven in de 'christelijke' wereld (samenleving) steeds decadenter wordt. De intensiteit en de ijver van de christenen neemt af. Daarom gingen ze naar de kloosters of voor een eenzame monastieke leven in de woestijnen, bergen, spelonken, eilanden... om zich daar te kunnen concentreren op het zuiveren van hart, onophoudelijke gebed en het blijven met het aandacht bij God. Het was de nieuwe actuele roeping van die christenen. Dat deden ze in feite niet alleen voor zichzelf, maar ook om voor de wereld te bidden. En hun gebed was voor God welgevallig, veel meer welgevallig dan van de mensen in de wereld die menen vroom te zijn, maar weten niet welke demonen en hartstochten zich schuilhouden in hun hart. Die heilige monniken hebben ook hun kostbare ervaringen doorverteld en opgeschreven. Het boek Filokalia (liefde voor het goede) is dan ook een onmisbare richtsnoer voor degenen die de geestelijke innerlijke strijd aangaan.
Dus ook al predikten ze niet huis aan huis, desalniettemin is hun positieve invloed op de wereld niet minder groot dan dat van apostelen (naar mijn mening). Nu bevinden we ons in een andere situatie en het missionaire werk is dan ook actueel. De vraag is alleen hoe kunnen we dat het beste doen? Mensen moet je niet alleen Bijbel geven, maar ook ervoor zorgen dat ze die gaan lezen met interesse.
Ik weet niet of dat ooit een monastieke beloofte was. In het algemeen een monastieke aspirant belooft 3 dingen: kuisheid of het celibaat, onbaatzuchtigheid en gehoorzaamheid (tenminste in de Orthodoxe kerk, maar ik denk ook in de Rooms-Katholieke kerk). Wat betreft zwijgzaamheid en andere buitengewone ascese, het was blijkbaar hun persoonlijke keuze. Niet alle asceten waren getonsuurde monniken. Formeel waren ze dus niet eens monniken, bijvoorbeeld Maria van Egypte.

Degene die deze ascese op zich namen leefden met name in de tijd wanneer het christendom algemeen aanvaard werd als staatsreligie (Romeinse en Oost-Romeinse Rijk vanaf 4de eeuw) en iedereen hoorde een christen te zijn. Omdat het evangelie al bekend was, was er in het algemeen geen noodzaak om als apostelen van het ene huis naar het andere te gaan om de Blijde Boodschap te verkondigen. De tijd van de regelmatige vervolgingen was voorbij. Daardoor waren de massa's mensen naar de Kerk toegestroomd om het voorbeeld van hun keizer te volgen en christen te worden. Ijverige christenen zagen dat het christelijke leven in de 'christelijke' wereld (samenleving) steeds decadenter wordt. De intensiteit en de ijver van de christenen neemt af. Daarom gingen ze naar de kloosters of voor een eenzame monastieke leven in de woestijnen, bergen, spelonken, eilanden... om zich daar te kunnen concentreren op het zuiveren van hart, onophoudelijke gebed en het blijven met het aandacht bij God. Het was de nieuwe actuele roeping van die christenen. Dat deden ze in feite niet alleen voor zichzelf, maar ook om voor de wereld te bidden. En hun gebed was voor God welgevallig, veel meer welgevallig dan van de mensen in de wereld die menen vroom te zijn, maar weten niet welke demonen en hartstochten zich schuilhouden in hun hart. Die heilige monniken hebben ook hun kostbare ervaringen doorverteld en opgeschreven. Het boek Filokalia (liefde voor het goede) is dan ook een onmisbare richtsnoer voor degenen die de geestelijke innerlijke strijd aangaan.
Dus ook al predikten ze niet huis aan huis, desalniettemin is hun positieve invloed op de wereld niet minder groot dan dat van apostelen (naar mijn mening). Nu bevinden we ons in een andere situatie en het missionaire werk is dan ook actueel. De vraag is alleen hoe kunnen we dat het beste doen? Mensen moet je niet alleen Bijbel geven, maar ook ervoor zorgen dat ze die gaan lezen met interesse.
Ik weet niet of dat ooit een monastieke beloofte was. In het algemeen een monastieke aspirant belooft 3 dingen: kuisheid of het celibaat, onbaatzuchtigheid en gehoorzaamheid (tenminste in de Orthodoxe kerk, maar ik denk ook in de Rooms-Katholieke kerk). Wat betreft zwijgzaamheid en andere buitengewone ascese, het was blijkbaar hun persoonlijke keuze. Niet alle asceten waren getonsuurde monniken. Formeel waren ze dus niet eens monniken, bijvoorbeeld Maria van Egypte.

Hij bedoelt een belofte die men maakt om te zwijgen als ascece. Religieuze mensen doen dat vaak bijvoorbeeld wanneer men last heeft van een kwade tong (roddelen, schelden, liegen etc). Spreuken 21:23

@Modestus bedankt voor je toelichting.

@Bastiaan73 De extreme voorbeelden die ik aanhaalde waren karakteristiek voor de solitaire monniken van Egyptische (of Koptische) en Syrische afkomst. De eerste grote christelijke monniken waren met name nakomelingen van de oorspronkelijke Egyptenaren (heiligen Antonius de Grote, Macarius van Egypte, Pachomius...), ook al droegen velen Griekse namen. Het is dan ook mede dankzij hun cultuur dat ze kozen en waren in staat voor zo'n fanatieke levenswijze. Desalniettemin God zegende hun inspanningen. Ze waren namelijk bekend geworden met hun gaven van helderziendheid, toekomstvoorspellingen, konden door hun gebed wonderen verrichten en zelfs doden opwekken. Die gaven probeerden ze vaak te verbergen, maar toch hebben ze een grote invloed uitgeoefend op de ontwikkeling van de christelijke wereld. Het (georganiseerde) monasticisme verspreide zich van Egypte door heel Midden-Oosten en Europa. In Europa en later Rusland werd de ascese niet zo fanatiek beoefend door de monniken. Er werd dan ook nadruk gelegd op gemeenschappelijk en solitair bidden, vasten en arbeid verrichten in de coenobitische kloosters. De meeste mensen, waaronder monniken, zijn niet in staat voor die uitzonderlijke ascetische daden die ik noemde. En het is ook geen verplichting, maar was een daad van liefde en ijver voor God. God vraagt je niet iets te doen wat je niet kan.

Inderdaad, en er zijn nog andere voorbeelden in het Oude en Nieuwe Testament. Bijvoorbeeld 40 dagen vasten van Mozes op de berg Sinaï of harde ascetische leven van profeet Elias.
God zij dank. Zet dan 'like'. ?

Hoe zou de wereld eruit zien als we geen zondige natuur meer zouden hebben ? 

Van de menselijke hartstochten, waarmee de menselijke natuur bedorven is na de zondeval. Daartegen moet men een strijd voeren door middel van ascese.

Je hebt gelijk. 

Waarom dan niet?
Er is geen sprake van 'voorwaardelijke genade'. In het algemeen de enige voorwaarde is dat je tot Jezus bekeert. Als je vrij bent van zonde, dan heb je geen behoefte aan ascese. Je hart is dan volledig ontvankelijk voor de genade van God die in je vrij en onbelemmerd kan werken. Maar omdat mensen beseffen dat ze niet vrij zijn van losbandigheid, huichelarij, ontucht, toorn, afgunst... en alle andere zonden en hartstochten, zoeken ze hulpmiddelen om hun hart te zuiveren van alles wat de Goddelijke genade niet kan tolereren in een christen. Het is een manier om de Goddelijke genade in een christen tegemoet te gaan.
Na hun aardse ascetische strijd, hebbend hun hart/ziel gezuiverd, kunnen ze vrijmoedig overgaan naar het eeuwig leven, waar ze God zullen aanschouwen, gelijk Jezus dat heeft beloofd in zijn zaligsprekingen. 
Dat kan meerdere redenen hebben: Op deze manier probeerden ze bewondering van mensen te ontvluchten, die hen als heiligen zouden gaan bewonderen. Dat was nodig omdat deze bewondering en vereering gevaarlijk kon zijn voor hun geestelijke vooruitgang/strijd vanwege de verleiding om van die vereering te gaan genieten in hun hart (het is namelijk de hartstocht van ijdelheid of, zoals ze dat presiezer in het Engels zeggen 'vainglory'); 2. Op die manier konden ze de deugden van nederigheid, deemoed en geduld meer en dieper verwerven. Zij werden immers vaak bespot en zelfs uitgescholden en geslagen door de mensen als dwazen; 3. Zo konden ze ook de mensen aantonen dat ze niet zo christelijk zijn als ze dachten. Als christen mag immers niet onbeheersd boos zijn op je naaste, zelfs niet op psychisch zieken. En jezelf beter kennen is van groot belang voor je geestelijke vooruitgang.
Als wilt deze zogenaamde dwazen om Christus' wil beter begrijpen, bekijk dan even deze Russische film 'Ostrov' met Engelse ondertiteling. Als je iets niet begrijpt, vraag het en ik zal je alles uitleggen.
 
? Oké, dan moeten we ook stoppen calendar te gebruiken, want het is aanvankelijk uitgevonden door een heiden Julius Caesar. En ook moeten we geen 'heidense' gerechten kopen in de supermarkt.

Ezechiël (4:4) lag honderden dagen op zijn bed. Of het in as liggen zoals Job deed. 

Er is maar één iemand die echt geen greintje gevoel voor humor heeft en dat is de duivel. Met hem valt niet te lachen en hij heeft een hekel aan spot. Voor humor heb je immers relativeringsvermogen nodig, waarin je ook jezelf niet al te serieus neemt, en moet je liefde hebben voor het paradoxale.
Het kwade herken je dan ook aan het gebrek aan humor. Zodra mensen niet meer om zichzelf kunnen lachen en geen grappen over henzelf of hun doen en laten kunnen verdragen, maar alles wat zij zijn en waar zij voor staan uitsluitend bloedserieus nemen, worden ze vrij eng en staat de hoogmoed al op de loer.
Humor, religie en kunst hebben dan ook juist als gemene deler dat zij tegenstrijdigheden even opheffen door een totaal andere manier van denken, die toch logisch is. Het jodendom kent dan ook veel humor, maar bijvoorbeeld het katholieke geloof ook, soms zelfs nog vrij zwarte humor ook. Ik bedoel, een zekere Laurentius die levend gebraden werd tot patroonheilige maken van chef-koks, is wel heel, wel, pássend. Sowieso zitten er erg geestige patronages bij, zoals Bertrand van Aquilea, die patroonheilige is van hopeloze gevallen...
Ook in veel Middeleeuwse, vaak kerkelijke kunst kom je subtiele wenkingen en spot jegens gezagdragers tegen, inclusief geestelijken en de paus zelf, maar daarvoor moet je de achtergronden wel goed kennen. En tenslotte zijn er veel katholieke moppen over het geloof die vooral door katholieken zelf worden verteld.
Er heeft echter wel lange tijd een discussie gewoedt over de rol van humor en van lachen in het geloof; niet alle heiligen vonden lachen en zo plezier maken passen bij de strenge ascetische leefwijze die zij voorstonden. En ook vandaag de dag steekt die discussie hier en daar de kop op en zijn er gelovigen, ook christelijke, die absoluut geen humor over het eigen geloof waarderen.
Of God zelf humor heeft? Hij schiep de kat, Hij laat graag de mooiste dingen gemaakt worden door de meest vreemde mensen, Hij schiep Herman Finkers en Hij schiep de kat.

Of de Schrift humor heeft? Ook en wel vooral veel vooral subtiele, ironische en soms ook bijtende humor. Je moet alleen soms wat tussen de regels door lezen en ook wat van de Hebreeuwse taal en de bijbelse literaire genres kennen om die humor te ontdekken.
Hoewel ook niet altijd:
Deze woorden ontgingen David niet en hij werd zeer bevreesd voor Akis, de koning van Gat.
Daarom veinsde hij krankzinnigheid en stelde zich, toen ze hem grepen, als een gek aan. Hij maakte krassen op de stadspoort en kwijlde in zijn baard.
Toen zei Akis tot zijn hovelingen: `Jullie zien toch wel dat dit een waanzinnige is? Waarom brengen jullie hem bij me? Kom ik soms gekken te kort, dat jullie me die kerel gebracht hebben om bij mij te keer te gaan? Moet die in mijn huis?'
-1 Samuël 21, 13-15; WV75

Humor is natuurlijk niet dé hoofdmoot van Schrift en Kerk, maar wel wat erachter steekt: plezier in het ongerijmde en de ironie van het leven, liefde voor kunst, schoonheid en taal, gezonde nederigheid en relativering van de eigen rol in het geheel, het paradoxale als wegwijzer richting het Mysterie en soms ook juist het op veilige wijze kunnen uiten van bittere, droeve gevoelens over vreselijke dingen die gebeurd zijn.
Tenslotte dan ter aanvulling een prachtig stuk van Herman Finkers die juist ook hierover gaat:
 

Ik denk dat we dat oordeel beter aan God kunnen overlaten. Tegenover de Farao in Egypte staat de koning van Ninevé. In wezen gaat het over de uitverkiezing. Uitverkiezing bestaat wel en toch hebben alle mensen een vrije wil en kunnen voor of tegen God kiezen. God staat de vrije wil niet in de weg en indien mensen Hem aanroepen hoort Hij. Jezus is voor de gehele mensheid gestorven maar er zijn mensen die dit offer en aanbod tot verzoening rigoureus afwijzen. Er is een zonde die volgens de Bijbel niet wordt vergeven en dat is de zonde tegen de Heilige Geest. Het lijkt mij dat dit doelt op doelbewuste afwijzing en niet op iets dat je onbewust doet. Het kan best zo zijn dat er mensen zijn die niet meer te redden zijn. Er zijn zelfs mensen die zeggen niet eens gered te willen worden. Ik vraag me echter wel af wat een pastor met deze boodschap wil bereiken. Het is in ieder geval niet de boodschap van het evangelie. 

Evenzo is het Gods wil dat niemand verloren gaat in het volgende vers:
Want dat is goed en aangenaam voor God, onzen Zaligmaker; Welke wil, dat alle mensen zalig worden, en tot kennis der waarheid komen. (1.Tim.2:4, SV)
Ondanks dat dit de wil van God is zullen er toch velen in de hel belanden en dus ver van zalig verwijderd zijn.Teksten als dezen verklaren mij dat er naast de wil van God nog een wil van belang is. Er is genoeg voor iedereen, maar niet iedereen wil er aan.

Wij zijn als het ware een combinatie van engelen en dieren, van het geestelijke en het natuurlijke. We zijn zowel een sterfelijk lichaam als een onsterfelijke ziel.
En het absoluut bijzondere is: God is dat sinds de Menswording van Jezus nu ook. Ook Híj is zowel natuur als geest, zowel God als Mens, en heeft beiden overwonnen en geheiligd door zijn dood en verrijzenis. Daardoor kunnen wij Hem zowel op natuurlijke als geestelijke wijze beminnen en met Hem gemeenschap hebben.
Daarom wordt ook heel de schepping, inclusief ons lichaam en al onze zintuigen, betrokken bij de aanbidding van en de werkelijke gemeenschap met God. Dat verklaart ook het brood en de wijn, het wijwater, de wierook, het vuur, het knielen, de gezangen, de zalving met olie, etc.
Een aardige theorie die ik las, zegt dat Satan die combinatie echter zo wanstaltig vond, zo niet vond passen bij God en bij de hemelse, geestelijke waardigheid, dat hij zich daarom van Hem verwijderde en door het verleiden van de mens wilde aantonen dat de natuur niets van doen heeft met het geestelijke.
En dat idee resoneert nog steeds in verschillende levensbeschouwingen en hier en daar ook in het christendom zelf, dat de natuur slecht tot vervloekt is, een kerker voor de ziel, en we uit haar moeten ontsnappen om geheel verenigd te kunnen worden met het geestelijke en zo met God.
De Menswording van Christus zal daarom ook altijd een struikelblok blijven en de geestelijke-natuurlijke mystiek altijd onbegrepen door hen die God niet kennen.

Om dezelfde reden waarom mensen ook hier elkaar vragen voor elkaar te bidden en zo elkaar tot voorspraak te zijn. En om dezelfde reden waarom mensen ook hier met elkaar vriendschappen sluiten en elkaar liefhebben.
Wie zegt dat er niet ook tot Paulus gebeden wordt? Paulus is uiteraard ook een heilige, een zeer belangrijke zelfs, en men mag tot alle heiligen bidden.
De heiligenverering beperkt zich vooral tot nieuwtestamentische geloofshelden inderdaad, maar ook de oude profeten kunnen in principe worden aangeroepen. Heel gebruikelijk is het echter niet, omdat er niet echt devoties rondom hen zijn ontstaan.
Klopt, Maria blijft gedurende het leven van Jezus heel nederig op de achtergrond en wijst ook voortdurend op Hem. Maar we weten ook uit de Schrift dat de nederigen verheven zullen worden en Maria profeteerde ook al in Lucas dat alle geslachten haar zalig zullen prijzen. Toen Jezus nog op aarde was, was het haar tijd nog niet daarvoor, maar nu Jezus het Offer heeft gebracht en ook haar heeft verheerlijkt, mogen we haar als onze Moeder begroeten en liefhebben, samen met alle andere heiligen op aarde en in de hemel. En ook dan zal ze altijd naar Jezus wijzen.
Klopt, maar dat is niet in tegenspraak met de rol van Maria, die ons in Johannes zelfs uitdrukkelijk als Moeder gegeven is. Op aarde stichtte Jezus vooral zijn geestelijke familie, dus de Kerk, en Maria en alle heiligen maken daar in het bijzonder deel van uit, omdat zij geheel toegewijd zijn aan het Lam en Hem volgen waar Hij ook gaat. En vanuit de volmaakte vereniging met Hem ook voor ons mogen bidden en ons mogen liefhebben met een liefde die wij op aarde nog niet kennen.

Voor christen het syncretisme is onaanvaardbaar. Voor christen is er maar één objectief ware geloof/religie. Het woord religie is afkomstig van het Latijnse 'religare', hetgeen betekent 'opnieuw verbinden'. Met wie of wat? Met God de Schepper, de bron van het leven en al wat goed is. In deze zin alleen het zuivere Christendom is de religie en alle andere (zoals Islam, Boeddhisme, Hinduisme...) zijn, strikt gesproken, geen religies, aangezien ze verbinden hun volgelingen niet opnieuw met God (er is namelijk geen sprake van 'goed nieuws' (evangelie) in die religies in tegenstelling tot het Christendom). Maar aan de andere kant zijn er ook positieve dingen in andere religies en filosofieën. Ik heb bijvoorbeeld ki-aikido geoefend en tijdens de lessen deden we veel aan meditatie, zonder boeddhistische sutra's te lezen of voor Boeddha beeldjes te buigen, gelukkig. Dat heeft mij veel geholpen op psychologische vlakte. En ik doe het nog steeds zonder dat ik gewetensbezwaar daarvan heb. Mijn doelstelling daarbij is niet in het bereiken van nirvana (of satori in het Japans), maar om mezelf te kalmeren en alle negatieve emoties en gedachten te laten verdwijnen. In die zin zie ik het als een soort ascetische oefening, die nog ontraditioneel is in het Christendom, maar wel effectief. Daarbij begrijp ik dat meditatie of ademhalingsoefening geen prioriteit heeft boven het gebed tot God.
In deze zin alles wat goed en behulpzaam is kun je adopteren uit andere religieuze tradities (bij voorwaarde dat het niet in strijd is met je geweten en relatie met God en Gods geboden), zonder dat je enige afstand hoeft te doen van het christelijk geloof.

Dus het etymologisch woordenboek van Van Dale zit ernaast?

Sta me toe antwoord hierop te geven.
Op Wikipedia wordt syncretisme als volgt beschreven:
Syncretisme is in de godsdienstwetenschappen het naar elkaar toegroeien van religies, een poging om uiteenliggende of tegengestelde geloven en religies met elkaar te combineren. Een equivalent woord kan fusie of hybridisatie zijn.
Neem het katholicisme als voorbeeld. Zij heeft door de eeuwen heen verschillende gebruiken uit andere godsdiensten gekerstend. Maar zij is nooit Wodan, Zeus of Thor zelf gaan aanbidden. Het kerstenen hield dus in dat de gebruiken daadwerkelijk een katholieke duiding en waar nodig aanpassing kregen.
Ongetwijfeld zullen veel gewone mensen destijds lange tijd het katholicisme gecombineerd hebben met hun plaatselijke gebruiken en geloofsverhalen. Ook nu nog zie je dat in verschillende regio's gebeuren. Maar globaal gezien werden die goden dus niet één op één geïncorporeerd in het katholieke, theologische stelsel.
Of een ander, nu weer actueel voorbeeld: de kerstboom. Ook menig atheïst zal vandaag de dag weer zo'n boom in huis zetten en rijkelijk versieren. Zij nemen dus een oud gebruik over uit een andere godsdienst, die echter ook alreeds door christenen gekerstend werd (de protestanten het eerst).
Maar dat betekent niet dat zij de oorspronkelijke betekenis van de kerstboom aanhangen en daarnaar leven. Misschien in zeer verwaterde vorm (iets met licht dat de duisternis verjaagd), maar de gemiddelde Wodan-aanbidder destijds zal in die redenatie niet diens eigen geloof herkennen.
Men kan dus gebruiken uit andere levensbeschouwingen overnemen en zelfs aanpassen aan de eigen, zonder de betreffende levensbeschouwingen zelf tot onderdeel van de eigen levensbeschouwing te maken.

Door de spreker erop te wijzen dat hij feitelijk iets verkeerd zegt en de waarheid er tegenover te stellen. Het is dan aan diegene of hij vervolgens diens verhaal wil herstellen of niet. Het moet dan wel echter om feiten gaan en dat luistert soms best nauw.
Zeg je bijvoorbeeld dat alle christenen de drie-eenheid belijden, dan is dat niet per se een feit, maar een theologische stelling: er zijn immers mensen die zich christenen noemen en toch unitarisch zijn. Maar als je zegt dat de meeste grote kerken de drie-eenheid belijden (en unitariërs niet als christenen erkennen), dan is dat weer een feit, te bewijzen met hun geloofsbelijdenissen.
Door eerherstel te geven aan degene of degenen die het treffen en door genoegdoening te doen waar mogelijk. Met name bij zeer ernstige beschuldigen kan de schade echter al onherstelbaar zijn, maar hetgeen je kunt doen, behoor je dan toch te doen.
Als het dan bijvoorbeeld om een vertrouwenskwestie gaat, dan kun je eerherstel geven door diegene openlijk juist (weer) in vertrouwen te nemen op dat punt. Dus stel dat iemand volkomen onterecht van fraude wordt beschuldigd, dan kun je diegene juist je financiën toevertrouwen, als een krachtig signaal naar degenen die hem vals beschuldigen.
Veelal is het (schuldige) onwetendheid en het niet correct handelen omtrent onderzoek en bewijsvoering. Het kan ook handelen uit angst zijn; wanneer iemand beschuldigd wordt van fraude, dan denk je onbewust misschien toch drie keer na voordat je diegene je financiën toevertrouwd, ook als de beschuldigingen ongegrond zijn. Better safe then sorry, vooral als er veel op het spel staat.
Maar soms kan het ook het bewust opzoeken van leugenverhalen zijn, uit een perverse vorm van nieuwsgierigheid en sensatiezucht, zoals bijvoorbeeld bij het lezen van een roddelblad. Het is algemeen bekend dat deze media de waarheid vaak behoorlijk verdraaien ofwel ronduit leugens verkondigen, dus zij die er vervolgens toch voor kiezen deze media te lezen, kiezen dus bewust ervoor de leugens in stand te houden. Zij zijn daarin dan wel degelijk verwijtbaar.
Op dezelfde wijze als bij andere zonden: vergeving vragen aan God, waar nodig in het sacrament van de biecht, en eerherstel en genoegdoening doen waar mogelijk bij degenen die het troffen. Door je voor te (blijven) nemen om alleen te spreken waarover je voldoende verstand hebt, ofwel over wat daadwerkelijk bewezen is, en bij vergissingen dezen direct te herstellen of te laten herstellen. En door leugenmedia te vermijden en bijvoorbeeld ook social media op gezonde wijze te wantrouwen als het om nieuws en actualiteiten gaat.

Ik blijf het geweldig vinden hoe @Modestus archeologische topics weer opgraaft, waarna e.e.a als een soap weer voortkabbelt.
Chapeau Modestus ?