Noel

Wat misschien wel zin heeft is om extra gunstige werkvergoedingen af te dwingen/te bepleiten voor mensen die op zondag moeten werken, of in de avond, of op feestdagen. Het moet niet zijn dat het "normaal" wordt om altijd maar inzetbaar te zijn. Of wel?

Eigen-wijsheid vaak, als heb je dus ook filosofologen, die veel van de filosofie/eigen-wijsheid van anderen weten. Ik keerde me zelf op een gegeven moment naar het geloof, maar daar heb je toch ook wel een "denken-te-weten" en het "denken-dat-je-genoeg-weet". Ik ben eigen-wijs in het standpunt dat er altijd nog wat te leren is.

Ja, daar kun je eerst een meta-discussie over voeren. Met waarschijnlijk een uitkomst als: "ieder heeft zijn eigen waarheid". En hoe duidelijker de "absolute waarheid", hoe minder mensen het kunnen zien. Het gaat me trouwens niet om de kwestie homoseksualiteit. Het gaat me om de kwestie: je mag als groep de voorwaarden voor lidmaatschap van de groep bepalen. Hoewel ik verder kan willen dat de regels hiervoor ter discussie blijven staan en in overleg blijven, zal niet iedereen daarvan gediend zijn. Hoeft ook niet als elke mening even veilig is.

Ik bepleit dus ook mensen isoleren van bepaalde omgevingen, waarbij de mensen uit die omgevingen dat zelf bepalen, al wil je geen roodharigen, maar op hun beurt kunnen zij dan ook uitgesloten worden van LHTB-feestjes of zo. Het is in mijn ogen heel normaal om voorwaarden voor horen bij een gemeenschap te hebben. Maar wat wel beter is, is als je ook echt valide argumenten hebt natuurlijk. Daar blijft afstemming over nodig.

Ach ja, wie gaat de verzekeraars helpen? Ik dacht ooit dat je best een verzekering voor een gebroken been of zo kon hebben, pure pech, maar geen verzekering nodig had bij terminale ziekten. En nu zijn juist bij dat laatste soms die medicijnen belachelijk duur. Hoe meer verzekering voor terminale ziekten, hoe duurder de medicijnen, of mag ik een dergelijk pervers verband niet trekken?

Ik las ooit een boekje "Erewhon" van Samuel Butler voor mijn lijst Engels. In dit boekje gaat het over een land waar alles net even anders is, zo worden bijvoorbeeld zieken aangeklaagd vanwege hun ziek zijn. Het is verboden om ziek te zijn, tegen de wet, en de straffen zijn ernstig. Ook moeten in dat land ouders hun kind formeel excuses geven voor hun kinderwens, en de reden dat ze het kind op de wereld gezet hebben. Het kind mag in dit land de ouders veroordelen, als dit het zo voelt. Zo zijn er in dat land dat de schrijver op zijn reizen aandoet, wel nog andere dingen anders. Er zijn me

Fijn dat we in gesprek blijven met elkaar. Daar zit volgen Rowan Williams een soort niet weg te stemmen plicht:

De kwestie van reanimatie is lastig. Men kan aan de ene kant het redden van levens na ongeval wel als uitgangspunt nemen, maar op zich ook protesteren tegen een te geavanceerde technologie om mensen te kunnen redden. Het schijnt ook niet zomaar te kunnen om behandeling van bijvoorbeeld kanker te wijzigen, al heb je dan door dat die chemomedicijnen in een klap alle goed bedoelde milieuwinst van spaarlampen en afvalscheiding ongedaan maakt. Ik heb ooit een boeddhistische meester horen afgeven of verzekeringen, en als je een hechte gemeenschap hebt die al solidair is en hulp biedt is

Het kwartje is gevallen Of misschien een dubbeltje...

Dan krijgen we een semantische discussie denk ik. Schuldgevoel is er bijvoorbeeld, waarbij de schuld niet netjes is afgebakend maar vol onzekerheden is. Er zijn allerlei manieren om om te gaan met die onzekerheden. Men kan met deterministisch denken schuld als fictie beschouwen, maar de onzekerheden verdwijnen dan ook niet en het gevoel blijft als onzekerheidsgevoel. Maarten Wisse zegt in een lezing van Raboud Reflects over dit onderwerp, dat "God" als entiteit aangenomen kan worden die als enige het totaal kan overzien, waarbij het voor mensen principieel onmogelijk is en blijft het tota

Wat voor idee heb je daarbij? Hergeboren worden in zekerheid of met zekerheden, of bijvoorbeeld omgangsvormen voor onzekerheden?

Hoe bedoel je dat precies? Wat is een duale mand? De identificering die men persoonlijk graag heeft, tegen onzekerheidsgevoelens, neigt naar het duale, bedoel je dat?

Dank je, ik was me wat aan het verdiepen in oecumene.

Ik vraag me af of wij-zij denken niet zorgt voor een zichzelf vervullende profetie.

@Dolce Vita Echt fijn dat je dit allemaal wilde delen. Dan heb ik in ieder geval een idee dat er nog mensen ook zijn die niet volledig zelfzuchtig zijn. Het is daarbij niet noodzakelijk gegeven dat het als maar rotter wordt. In zekere zin is namelijk jouw verontwaardiging een keuze die van belang is. De vraag is of je de vruchten van die keuze kunt smaken, of je juist gaat identificeren in een slachtofferrol. Want in de juiste keuze kan je jezelf een overwinnaar noemen. Dat het een blijvende overwinning mag zijn!

van Rowan Williams, over het evangelie van markus, weet ik dat Jezus bij het wonderdoen aangedaan was, in gemoed. (is ook te lezen bij Markus) Dus hij voelde iets van onrechtvaardigheid of verontwaardiging die hem noodzaakte om toch bijvoorbeeld op sabbat-dag een wonder te doen, hetgeen hem direct vijandschap opleverde. Het wonderdoen was hem daarbij makkelijker dan om zonden te vergeven, en uiteindelijk zijn het de huisgenoten voor wie het geloof is dat de zonden vergeven zijn en die niet langer naar de letter van de wet, maar naar de geest des geloofs leven.

Heel mooi omschreven. Het gaat er dan natuurlijk om dat je het beeld van de "betere wereld" afstemt met anderen. Waar misschien dus allerlei compromissen en polderen nodig is, en niemand echt helemaal tevreden zal zijn. Zelf-acceptatie is acceptatie dat je niet helemaal tevreden hoeft te zijn? Dat zal voor sommigen misschien nooit mogelijk zijn.

@Dolce Vita Ik kan me goed spiegelen aan de situatie van in de buitenwereld tegen weerstanden aanlopen. De enige manier waarop ik persoonlijk kon begrijpen hoe sommige anderen zijn/denken/reageren is door hun bewustzijn voor te stellen in omgekeerde tijd, met omgekeerde waarden dus. Het omgekeerde tijd bewustzijn ziet geluk als ongeluk en ongeluk als geluk. Daar kun je niet tegen op, dat botst alleen maar. Maar je kunt dus wel weten dat er anderen zijn die blijkbaar een dergelijk omgekeerd bewustzijn hebben. Dat is voor hen ook maar zomaar een gegeven. Ze zijn er niet minder om, maar dus ook n

@Dolce Vita Als ik het goed begrijp is zelfacceptatie de enige weg naar hoger inzicht, dus moet je wel met je zelfrealisatie bezig zijn. Mijn bedenking hierbij is dat, uitgaande van de hierarchie of needs van Maslov, veel mensen hun lagere niveau's van behoefte niet vervuld krijgen en dus ook niet aan het hogere niveau van zelfrealisatie toe kunnen komen. En dat zelfacceptatie dan weer voor andere mensen kan inhouden bezig zijn om in ieder geval die lagere niveau's van behoeften vervuld te krijgen voor andere mensen (wereldverbeteraars). Waar je dan tegen aan kan lopen is dat de ellende en het

@Dolce Vita Ik ga jouw tekst enkele keren lezen en laten inwerken, dan kom ik er op terug als me iets niet onduidelijk is.

@Dolce Vita Hoe zie je dat precies: verlost worden/raken van wil tot wereldverbeteren? Het zou toch eigenlijk jammer moeten zijn als je dat moet opgeven?

Leuk dat we het eens zijn! in ieder geval was dit zeker relevant qua kwadrantendenken (de vraag of je er handelen op moet baseren staat open)

Ik heb die kernkwadranten in trainingen van mijn werk gehad, waarbij mogelijk inzicht, maar dan toch vooral de verbetering van persoonlijke communicatie en effectiviteit het doel zijn. Het blijft dan bij mij verbonden aan het "nut" dat het zou moeten geven. Ik zou het doel "persoonlijke optimalisatie" willen noemen, waarbij ik denk dat hierbij weer heel andere soorten extremen gaan ontstaan dan die van Jezus. Het wordt dan toch 3D...of het "draait" 45 graden. Alles hangt samen met elkaar, niets staat los van elkaar. Men kan voorkomen gijzelaar te worden van 1 type benadering, voor an

Dank je wel, mij mijn eigen weg te gunnen in deze. Of dat inderdaad ook 'wereldverbeteringszucht" is, zoals je met de tip (waarvoor dank) lijkt aan te geven? Zou zo maar kunnen. In mijn zelf-ontdekking, als wereldverbetaar wanna be, heb ik tot bepaalde inzichten te komen, zoals dat jezelf verbeteren (verbeter de wereld begin bij jezelf) helemaal niet zo "onschuldig" is als bezigheid. Dat "besef" is volgens mij cruciaal om echt voorzichtig te worden.

Met alle respect, hoe kom je tot het idee "er is nooit "diegene" die "jouw allergie" is, is? Wat maakt volgens jou deze asymmetrie mogelijk? Ik snap natuurlijk wel dat het complex wordt om een leven te leven met factoren waar je nooit vat op zal krijgen en die negatief voor je zijn, maar om dan net te doen alsof die factoren van "jou" zijn? Leven is natuurlijk heel belangrijk, maar een struisvogel met de kop in het zand, leeft volgens mij niet op ideale wijze.