TTC

Leibniz ken ik zelf niet, ga hem ook niet lezen. Beetje als Rogers, als ik mezelf toelaat om anderen te begrijpen dan zou het kunnen dat ik ook mezelf begin te begrijpen, en vooral dat laatste boezemt me angst in. Bekijk het morgen wel eens, dank voor de tip. In 1672 bouwde Leibniz een rekenmachine die kon vermenigvuldigen, delen en worteltrekken.

Een reset lijkt dan nog de beste oplossing, even op adem komen en dan kan men terug opnieuw beginnen. De laatste 2000 jaar zijn we dat ongeveer 40 keer vergeten, maar het kan op elk moment omdat het tijdloos is. Er lijkt een automatisme in te zitten, in die perverse effecten, dat zoeken we nog uit.

Vandaag gaan we langer en harder werken om dingen te produceren die we eigenlijk niet nodig hebben maar wel moeten consumeren om onze job te kunnen behouden, over burnout zijn de meningen verdeeld. Overigens, je ontwijkt het voorstel weer, bang? Ervaringswerkers in de GGZ hadden een subliem idee om uit de regeringsimpasse te geraken, zich niet langer afvragen wie er nu met wie zou kunnen samenwerken maar in een open dialoog sessie een aantal stellingen van Einstein gezamenlijk doorgronden. Dit sublieme idee hebben ze echter snel terug in de schuif gelegd, ze weten namelijk ook

Zelfs in de Bijbel bestaan hierover duistere bladzijden, of in ieder geval toch niet zo goed begrepen door volgelingen die er expert in zijn. Nuttig bezig zijn binnen economische stelsels met als basis beperkte rationaliteit, de absurditeit hiervan uit zich door mindfulness aan te bieden bij de ziekenkas. Op deze manier kom je bij halve waarheden terecht, je kan immers niet zeggen dat ze niet aan het welzijn van mensen denken.

Ik geef het ruiterlijk toe, ik heb me daarin schromelijk vergist, ik dacht vroeger dat verkozen politici vier jaar lang de tijd kregen om na te denken over de samenleving en het welzijn van mensen.

Dat onze werkelijkheid gevormd wordt door een aantal platitudes, valt weinigen op. Maar toch, iedereen is expert in neveneffecten, niet in het diepere denkwerk dat wellicht te ontnuchterend is voor het mensenhart.

Onderhand voel ik me als het coronavirus binnen de muren van de GGZ, niemand die ernstig naar je hulpvragen wil kijken uit risico op besmetting. Het is een virus dat je van binnenuit volledig kapot vreet en aan de buitenkant niet gezien kan worden, iets om absoluut te blijven verdringen omdat eenvoud en logica nu niet bepaald vanzelfsprekend zijn in deze wereld, ondanks alles. En als mensen maar genoeg 'loslaten' blijven zeggen dan vormen er zich stilaan suïcidale gedachten, nog steeds in de verste verte niet wetend wat een aantal klanten nu precies wil zeggen. Nee, ik ben niet alleen, gelukki

Bij jouw volgende consult mag je hem iets eenvoudigs zeggen, je mag zelfs zeggen dat je het zelf ontdekt hebt omdat het ook geheim is. Je hebt maar een enkele zin nodig, jouw psychiater zal vanuit z'n autoriteit en expertise dan wel de eenvoudige gevolgtrekking kunnen maken dat begrotingstekorten en schuldenbergen niet bestaan, tenzij als het product van beperkte rationaliteit die in stand gehouden wordt door de anomalie in die enkele zin niet te herstellen. Je hoeft dus amper iets te doen om die lange arm aan het werk te zien, en jij bent de klant wie hij dankbaar zal zijn. Voor ons speelt he

Het is werkelijk zo en amper iemand die het doorheeft, met klassieke economen is het simpelweg onmogelijk een redelijk debat te voeren door een aantal platitudes die ze onbewust als onwrikbare waarheden hanteren. Erger wordt het wanneer de leek hier helemaal geen weet van heeft, vertrouwend op de expertise van economen die logischerwijs dan ook een onbegrijpelijke taal spreken. Nee, als GGZ-expert wil je hier ook liever niets mee te maken hebben, op voorwaarde dat je dan al zou weten wat je nu precies aan herstellen bent, wat vandaag uitermate dubieus is. En dan zeggen dat open dialoog noodzak

Het domme van herstel is dat je misschien eerst fijnmazig een aantal denksporen verlegt om dan terecht te komen in een wereld waar heel wat problemen niet meer bestaan, met sprekend gemak oplosbaar wanneer we onze manier van denken zouden veranderen. Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, alsof het leven nog slechts een denkexperiment betreft, met optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen kunnen we zelfs per ongeluk tot oplossingen komen, geen wonder maar logisch te verklaren. En wat hierop volgt, amper in woorden te beschrijven, zelfs je ten diepste afvragend waarom je überhaupt nog zou

Man man, zo lang blijkt z'n arm dan toch niet te zijn, er zijn immers nog steeds begrotingstekorten. Of gaat jouw autoriteit aan Van Grieken uitleggen wat een Jubeljaar wil zeggen misschien? Wat een miserie, een wereld zonder mensen, zonder enige empathisch vermogen, zelfs het element van beperkte rationaliteit wordt niet eens begrepen, de reacties daarop zijn er slechts de getuigenis van. Lange armen, straks de hand van Jupiter, hilarisch is niet het juiste woord, het is tragisch absurd en de trollen zijn aan zet om al het mogelijke onmogelijk te maken, alsof we blind en doofstom zouden zijn.

We kunnen het allemaal eenvoudig verklaren door even te verwijzen naar de donkere nacht van de ziel, het zullen die groeipijnen wel zijn die het mensen wat lastig maakt in deze wereld. Sowieso, dit is een woelig proces waardoor psychologie ook als een nobel vak gezien kan worden, om mensen op een deskundige manier doorheen dit proces te leiden. Maar dan begint het pas, er ontwikkelt zich in het innerlijke ook een heel ander wereldbeeld, een wereld waarin we niet moet bedelen om subsidies. En dat is verbluffend eenvoudig te verklaren, het onbegrip en het stigma des te groter, geen verwijt, nuch

Voel me weer dom en naïef, ik dacht namelijk dat iedereen wel hetzelfde zou begrijpen onder derde orde impulsen en het idee van een fluweelzachte paradigmashift. Uit zelfredzaamheid lijkt het me dan ook beter om niet binnen de GGZ naar een plek te zoeken waar ik nog een beetje mezelf zou kunnen of mogen zijn, al heb ik nu nog geen idee waar precies. M’n hulpvragen aan de GGZ kan ik dan ook maar beter zo laten, het resultaat van een gedegen herstelonderzoek en ervaringskennis, pijnlijk is het. Noem het zoals je wil, er zal wel een aangepast label voor bestaan, zoals altijd. In liefde, hoop en v

Het is niet mijn wereld, om gehoord te worden moet je immers eerst in extremen spreken om pas dan te kunnen zeggen wat je eigenlijk wil zeggen, wat eenvoudig is. Als het al zo ver komt, zeker met een GGZ die zegt het over derde orde impulsen en paradigmashifts te willen hebben, schijnbaar zonder enig diepgaander besef wat dit nu in werkelijkheid wil zeggen. Hier had ik gisteren nog een aangenaam gesprek over met iemand die al veel langer meeloopt in het circuit, het was verhelderend, open en eerlijk, tegelijk me extra bedroevend omwille van het gemis aan congruentie, of kennis zo je wil.

Had ik nog nooit van gehoord, van ochlocratie. Ochlocratie is een staatsvorm waarbij de bestuurlijke autoriteit gehandhaafd wordt door de opvattingen van de menigte. Vanwege de negatieve connotatie als ontaarde vorm van democratie wordt zij in het Nederlands ook wel ‘heerschappij van het gepeupel’ genoemd. Ja, vraag dan integer en vreedzaam om hulp om een aantal diep ingeburgerde anomalieën in het systeem nader te willen onderzoeken, alsof je van een andere planeet zou komen, allerminst prettig. Het gaat om kleine dingen, dat wel.

Radeloos kan je er van worden, zo diep ingeburgerd zit het strikt inflatoire denken ingebakken in eeuwen menselijke evolutie, zelfs in die zin dat elk alternatief ook binnen dat kader gepercipieerd wordt en als vanzelfsprekend naar de zwijgspiraal verdreven wordt. Als een automatisme dat geheel onbewust zichzelf lijkt te voeden, fascinerend als onderzoeksobject, ethisch weerzinwekkend wanneer we alle facetten hiervan in ogenschouw nemen. En zo kan een aanvankelijk speelse oefening omdenken ontaarden in een wereldbeeld dat zowel euforie toelaat in die zin dat heel wat maatschappelijke problemen

Waarom probeer je steeds de aandacht af te leiden?

Zoals je het zegt, benieuwd wat het wordt wanneer die kracht van eenvoud duidelijker wordt, iets met briesende leeuwen wellicht.

Dank je, ik had een ander woord in gedachten, maar alles is afleidbaar, dat klopt. Ondanks technisch realiseerbaar zal de financiële relativiteitstheorie praktisch nooit enig succes kennen, samenwerking is namelijk een noodzakelijke voorwaarde hiertoe. Het voordeel is echter wel dat ze tijdloos toepasbaar is, zo kunnen we in de diepte de hoop blijven koesteren dat die samenwerking ooit mogelijk wordt, als een potentieel. En dat is, zoals GGZ-experten meermaals hebben laten weten, een absurde gedachte die slechts tot stoornissen kan leiden wanneer we ze in ons hart zouden blijven drage

Hoe bedoel je precies?

Had het bij aanvang eigenlijk nooit verwacht dat ik heel m’n herstelonderzoek zou kunnen herleiden tot slechts een enkel woord dat maatschappelijk relevant is, de uitleg laat ik dan ook liever aan experten. Ja, ik geloof het, komt een beetje gek over, maar toch.

Het zijn zo van die moeilijke termen, pro- en retroactieve inhibitie, gewoon om te zeggen dat we misschien iets vergeten zijn. Hierna komen er nog veel meer termen die toch enige oefening vergen om ze correct te kunnen uitspreken, over de neveneffecten van vergeten.

Vandaar wellicht dat het perverse effecten noemt, niet verse effecten die gezond verstand laten vermoeden.

De rest komt later, dat weten we.

Bedoel je dit in transcendente of immanente zin? Of was er plots weer even nood om God te vermelden om de republiek te kunnen inluiden?