TTC

Voor het filosofenprobleem in de informatica bestaat geen wonderpil, tenzij een ingreep door een onzichtbare hand die Adam Smith wellicht snel bedacht heeft om er vanaf te zijn.

Heb zelfs vernomen dat de dyade in overvloed getallen gaat baren zodat we nog meer cryptomunten kunnen verzinnen, waar denk je dat zoiets zal eindigen?

De wet van de uitgesloten derde of van het uitgesloten midden, ook wel tertium non datur (een derde is niet gegeven), is een logische wet die inhoudt dat iedere uitspraak waar of onwaar is, een andere, derde, mogelijkheid is er niet. De 'uitgesloten derde' is dus iedere andere denkbare waarheidswaarde. Het al dan niet volgen van de wet van de uitgesloten derde heeft aanzienlijke implicaties voor de acceptatie van bepaalde bewijzen, met name bewijzen uit het ongerijmde.

Zoals we het door ervaring een beetje beter hebben mogen leren begrijpen is herstelonderzoek vaak ook een diepgaand deductief proces met veel doodlopende straten, waarin het kwetsbare mensen mogelijk wordt gemaakt om zich vast te klampen aan het laatste sprankeltje hoop dat hen nog rest, geef niet op.

Chaostheorie, net zoals ggz-experten kunnen kwetsbare mensen boekwerken voor de kiezen krijgen waarin tot 528 aforismen netjes op een rij gepresenteerd worden, en dan toch nog dat subtiele kleinigheidje flagrant over het hoofd zien.

Gradueel ontluikende visielogica laat zich kenmerken door toenemende complexiteit enerzijds, anderzijds het ‘oprakelen’ van basics waarin van nature liefde en ethiek centraal komen te staan. Maar dan spreken we over een soort van catharsis binnen een mondiaal evolutionair imperatief, een soort van collectief trauma dat we te boven komen, zij het individueel doorlopen middels herstelonderzoek, idealiter deskundig begeleide innerlijke transformaties, doch zonder garantie.

Gewetensvol onderzoek naar basismechanismen leidt ons linea recta tot de bijtijds ontnuchterende observatie dat fundamentele kennis niets zegt over de toepassing, maar misschien wel verklaart waarom steeds meer kwetsbare mensen hun geduld op wachtlijsten mogen uitzweten.

Wanneer eenmaal duidelijk wordt dat loslaten ook een zware zielsbeproeving kan worden, slinkt het aantal kandidaten aanzienlijk.

Het zou anders ook niet tot verstand komen kunnen genoemd worden, of alle wegen leiden naar Rome of zoiets.

Abstrahering laat subtiele nuances en roepen in de woestijn makkelijker bevatten, net zoals niet-aflatend stigma.

Rupsen interesseert het maar weinig hoeveel vlindersoorten er nu precies zijn.

In de speltheorie vinden we verschillende spelvormen, in die zin kan een probleem al opgelost zijn zonder dat we het weten.

Alle gekheid op een stokje, zelfs Einstein suggereerde dat andere denksporen tot andere uitkomsten kunnen leiden, en vooral om het simpel te houden.

Wellicht mogen we al van geluk spreken dat verschillende groeimodellen niet om de haverklap veranderen, dan wel ons meer inzage geven in wat we nog mogen verwachten wanneer we er in meer of mindere mate bewust gebruik van maken. Het idee van een paradigmashift komt hier bovenop, simultaan te beschouwen met een aantal tegenstrijdigheden en paradoxen die we misschien nooit eerder aandacht hebben gegeven, dan wel onze innerlijk gecultiveerde hoop bekrachtigen kunnen.

Dat logica kan leiden tot hulpvragen met betrekking tot een aantal epistemologische obstakels, begrijpt het kleinste kind.

Met boerenlogica komen we tot hulpvragen over niet-monotone logica, maar dat is wellicht te simpel om waar te kunnen zijn.

Abstrahering mag dan misschien wel een aantal beginselen transparant maken, het zegt nog niets over het kluwen met inbegrip van een reeks paradoxen en anomalieën die we hiermee in het leven kunnen roepen.

Inherent aan stelsels van halve waarheden is dat we aan alles een draai kunnen geven zodat het altijd ergens wel klopt, maar finaal toch niets zegt over die basiskennis die bruikbaar kan geacht worden om conflicterende stelsels met elkaar te verzoenen.

Het zal wellicht bij hoopvolle binnenpretjes blijven, of verhaaltjes over hoe het zou kunnen zijn/worden.

Kan je misschien eens een boek over schrijven, wat gezien de reeds beschikbare overvloed energieverlies zou zijn.

Wellicht nog niet op de hoogte van wat wetenschappers hen kunnen vertellen, of wat we zelf kunnen onderzoeken.

Wat zijn valse idolen? Inherent aan het idee van een paradigmashift zijn een reeks tegenstrijdigheden die misschien best met prioriteit kunnen opgeklaard worden, ter vermijding dat fluweelzachte aspiraties tot een nachtmerrie verworden.

Moeilijk te beoordelen is dat waarover niets gezegd wordt.

Binnen referentiekaders waarin paradoxen en anomalieën de normaal vorm geven, zijn hulpvragen over logica paradoxaal genoeg niet alledaags.

Van sessies mindfulness in combinatie met The Iceberg Illusion kan je maar moeilijk zeggen dat ze niet effectief zouden kunnen zijn, maar ook enigszins de verbazing wekkend hoe hulpvragen hierover onthaald worden.