TTC

Ja, het staat met een haast ijzingwekkende accuratesse beschreven in een overvloed aan studiewerken. Zullen we gewoon even wachten tot de tarievenoorlog achter de rug is, dat is als wachten op Godot.

Misschien zijn er ook verschillende wereldbeelden, om nog niet te spreken over allerhande belangenconflicten.

Ja, en die stimulus is al eeuwen oud, kan je nagaan.

Verbaasd hoeven we niet te zijn, het is immers maar waar je de focus op legt. Men heeft dat zo genoemd, het is altijd al complex geweest.

Er bestaan allerlei varianten van het vervulbaarheidsprobleem, zoals CNF-SAT of k-SAT. Veel bestudeerde varianten van k-SAT zijn 2-SAT en 3-SAT. Als wetenschap toveren wordt, kan er veel gebeuren.

Louter ter info, makkelijker is F=(A+B)/A. Ik twijfel nog tussen clown blijven of worden, er iets van begrijpen zal ik wel nooit.

Die formule, dacht heel even dat het over het topic zou gaan, maar sowieso kunnen we dat ook niet uitsluiten.

Welke formule bedoel je hier precies?

De zandraket is een robuuste plant die niet veel eisen stelt aan zijn omgeving. Hij groeit vaak aan de randen van wegen, tussen trottoirtegels en op landbouwgronden, waardoor het veelal als onkruid wordt gezien.

Dit alles wordt mee opgenomen binnen een veelvoud aan soortgelijken, het doet geen afbreuk aan de synthese.

De kracht van eenvoud en kleine dingen wordt nogal eens onderschat, dat betwist denkelijk niemand.

Zoveel is wel zeker, het verandert wonderbaarlijk genoeg de synthese niet, die is immers a priori gegeven. Een dergelijk bewijs kan onmogelijk zoveel tekst benodigen, anders hadden we ze wel veel sneller gevonden.

Wellicht is een en ander ook sterk afhankelijk van binnen welke context een stimulus geplaatst wordt, anders begint het misschien snel op luchtfietsen te lijken.

Apathie wordt vaak ten onrechte opgevat als onverschilligheid uit gemakzucht, maar in werkelijkheid kan ze juist voortkomen uit een diep gevoeld onvermogen, een uitgeblust geloof in effectiviteit of verbondenheid.

Ja, de synthese kan dan wel bekend zijn, het zegt nog niets over hoe deze wordt aangewend.

Samen met de stelling van Hahn-Banach en de open afbeeldingsstelling wordt het principe van uniforme begrensdheid beschouwd als een van de hoekstenen binnen de functionaalanalyse.

Mao’s uitspraak 'We geloven in dialectiek, en dus kunnen we niet tegen de dood zijn' laat zien hoe de logica van een abstract, historisch of filosofisch model gebruikt kan worden om iets volstrekt onmenselijks te rechtvaardigen.

Kunnen het ook maar moeilijk zelf verzonnen hebben dat de synthese daaraan voorafgaat, dat is evident.

Heb je die vliegende ganzen op dit forum al opgemerkt?

Bij de overgang van lichaam naar puntmassa gaat men van 3 naar 0 dimensies. Voor, achter, links, rechts, onder en boven vallen samen, er kan derhalve geen oriëntatie aan de puntmassa meer geassocieerd worden. Wel behoudt een tot puntmassa gereduceerd lichaam zijn positie in de driedimensionale meetkundige ruimte. Op puntmassa's kunnen translaties eenvoudig uitgevoerd worden.

Chaos staat voor niets, misschien komt het daarvan.

Hoewel kort in letters, heeft het woord 'zijn' de meest uitgebreide omschrijving in het WNT, met maar liefst 109.032 woorden over ruim 180 bladzijden. Dit komt door de complexiteit en veelzijdigheid van het werkwoord 'zijn' in de Nederlandse taal.

Een eulerdiagram bestaat uit een rechthoek met daarbinnen een of meer cirkels. De rechthoek wordt als de kaart gezien, waarin alle objecten van de wereld kunnen worden gevat. Dat kunnen dingen, mensen of dieren zijn. Hierin worden cirkels getekend die verzamelingen weergeven van dezelfde soort objecten. Door cirkels binnen andere cirkels te tekenen worden relaties gedefinieerd, alle objecten in de binnenste cirkel maken ook deel uit van de buitenste cirkel.

Chaoten zien hun eigen wereldbeeld als een veranderlijk stuk gereedschap waarmee de werkelijkheid gevormd kan worden. Dit wereldbeeld kan misschien nog het best omschreven worden als een brij van elementen uit tal van religies, culturen en scholen, gecombineerd met eigen creativiteit.

Op basis van een reeks simplificaties kan een omslag naar een kunstzinniger wereldbeeld misschien dan wel verklaard worden, tegelijk, net omwille van de hypergevoeligheid die erin gelegen is, paradoxaal genoeg, niet overdraagbaar middels een veel vaker als kinderlijk naïef geïnterpreteerde presentatie van dezelfde simplificatie. Bizar genoeg, als ware er magie in het spel, de an sich onpersoonlijke simplificatie blijft, alsof het een pluisje zou kunnen zijn dat door de lucht zweeft, ongeschonden, als het simpele in het complexe, het complexe in het simpele, niet meer, niet minder.