TTC

Indien geen Circulair Diagram gemaakt wordt bij een lastig vraagstuk, is het risico zeer groot dat bij het onderzoek van het vraagstuk het gewenste overzicht niet eens ontstaat. Men stopt halverwege omdat er al veel opgeschreven is, met als gevolg dat verkeerde conclusies worden getrokken en alleen symptomen worden bestreden.

De beschikbaarheidheuristiek werkt vanuit de gedachte dat wanneer men zich iets weer kan herinneren, het wel belangrijk moet zijn. Vervolgens hebben mensen de neiging om dat zwaarder te laten wegen dan recentere gegevens.

Kan eindeloos doorgaan, net zoals het morgen WOIII wordt als cognitieve inhoud die niet waar is? Een derde concept is de ‘pragmatische waarheid’. Volgens dit concept is een ervaring ‘waar’ als deze ervaring het individu helpt om een probleem op te lossen of om een situatie meester te worden. Ervaringen of overtuigingen worden beschouwd als handelingen zoals alle andere handelingen, en ware ervaringen en overtuigingen zijn die ervaringen en overtuigingen die positieve consequenties hebben.

Dat is een afgeleide formule die past op een integrale verkeersvergelijking, beetje te ver al misschien? Mooi gezegd, anders dan binnen niet-coöperatieve spelvormen met naar hun aard incomplete informatie. Misschien dat we het ook zien kunnen, anders zou de zin niet meer kloppen.

Soms houden we het niet voor mogelijk, we kunnen immers niet zien wat anderen zien.

Wordt meestal gebruikt bij acute contextverwisselingen zodat non-lineaire katalysator quasi onzichtbaar worden gemaakt, in die zin wordt uitgesloten wat ingesloten zou kunnen worden om een gegeven proces te versnellen. Niet zelden is dit dermate hypergevoelig dat het ook amper opvalt, soms de indruk wekkend dat er magie in het spel zit, apart alleszins.

Het is een beetje als die grap, dat je in een mand met appelen nooit een peer-review kan organiseren, onmogelijk.

Waarom geef je enkel die voorbeelden met chemische stoffen? Katalysatoren kunnen ook woorden zijn zoals ezelsbruggetjes, het zegt niet dat iedereen die ezelsbruggetjes tot onderwerp van overdenking plaatst, noch de respons of hoe de verwerking daarvan verder verloopt. Het is echter wel op basis daarvan dat we kunnen zeggen dat non-lineaire katalysatoren bestaan, niet eens zo moeilijk overigens.

Wellicht nog een erfenis van destijds, ik heb vernomen dat er ook al atoombommen bestaan. Als ik je goed begrijp dan zou jouw 'script' kunnen zijn om non-lineaire katalysatoren als niet-valide te doen voorkomen binnen een discours dat handelt over smalle en/of brede wegen. Pro forma, een katalysator doet op zichzelf niets, het kan een proces versnellen in de richting van een doelstelling, veel variaties zijn mogelijk.

Beetje als de aap die uit de mouw komt, echter geen idee of het dan nog rijmt met wat je hier precies bedoelen wil.

Het is geen zaak om alles letterlijk te nemen, knopen doorhakken kan ook verwijzen naar deze of gene keuze.

Evident, anders zouden we het ook geen bronkennis noemen, laat het per toeval ook een katalysator zijn.

Prettige toevoeging bij de stelling hoop een tweesnijdend zwaard is, laat het aub niet te verwarrend worden.

Bij 'radicaal' kunnen we denken aan non-lineaire katalysatoren die zonder omwegen naar bronkennis verwijzen, naar de 'wortel' zoals middels de term radicaal geïnterpreteerd kan worden. Het is een soort radicaal van onderliggend vreedzame signature, in schril contrast tot bliksem en donderwolken die mensen de stuipen op het lijf jaagt op een manier die de perceptie doet opwellen dat elke vorm van sociale innovatie wel de voorbode van een nieuwe Holocaust moet zijn. In het bijzonder, volledig los van welke interpretatie dan ook, het doet geen afbreuk aan die non-lineaire elementen die per defini

Laagdrempelig kunnen we, naar categorie, niches en ervaringskennis, voortaan misschien beter nuanceren in die zin dat onderliggende abstracties ons dan wel meer inzicht kunnen bieden met betrekking tot het zogeheten antwoord in eenvoud en kleine dingen, maar ook van die lage drempel een steile rotswand maakt. Dit doet op generlei afbreuk aan het idee dat alles een kwestie van perceptie is, het zegt echter wel dat zonder aandacht, interesse, introspectie, verdieping en/of elaboratie een aantal percepties minder gekend zullen/kunnen blijven, en daarmee ook het correlaat eerder vaag en mistig, on

De berg is de praktijk die dwingt tot diep denken en beter begrijpen. De theoretische oplossing is de vlakte die de last van de berg graag onderkent niet reëel te zijn. En dat wordt ook onderkend, door wie op die vlakte staat, en de leegte voor ogen ziet. Maar alleen wie dat ziet, erkent dat onderkennen als empirisch en als bewijs. Jij denkt diep en je begrijpt beter, maar de vlakte waarmee je spreekt, is in tegenspraak met de vlakte waarop je zou moeten staan. Want een wetmatigheid steunt nooit op gekromde wetten en lijnen. Maar op wetten van recht en rechtlijni

Als het niet iets met aandacht te maken heeft, zullen we wel verkeerd gekeken hebben.

Zet de stop er maar terug op, net gemist zullen we maar denken.

Deze vegen we snel even weg en zoeken verder naar het volgende ezelsbruggetje, onderhand een hele berg.

Niet meer dan een willekeurig voorbeeld is dat bijvoorbeeld de CASSA-methode kan leiden tot een drieletterwoord zoals SPV, dat vanaf dan als een ezelsbruggetje kan gaan fungeren. Volgens dezelfde methodiek kan na verloop een als eigen aan deze of gene discipline vakjargon ontstaan waarmee communicatie onmogelijk is, tenzij we ons verdiepen in wat er met een reeks ezelsbruggetjes zou kunnen bedoeld worden, niet meer, niet minder.

We zien het wel gebeuren, vorige keer is het ook zo gegaan. Het enige dat we nu weten is dat non-lineaire katalysatoren tot ieders beschikking staan, en het lukt telkens opnieuw perfect om er doorheen alles niets over te weten te komen. Is dat niet een wonder op zich?

Dat is de kwestie, door de CASSA-methode weet een aantal dat wel, begrijpelijkerwijs. Het contextuele kader mag dan misschien wel onveranderlijk blijven, het zijn hierbinnen vooral een aantal dynamismen en patronen die vrijwel spontaan doen verzoeken tot nader onderzoek, kwestie van empathie wellicht. Als nietige ikjes staan we echter geparkeerd op wachtlijsten, een gevoel van machteloosheid inducerend, het geweten getart, het hart gekweld, ondanks alle hoop die we nu net, paradoxaal genoeg, in de kracht van eenvoud weerspiegeld kunnen zien, pardoes.

Hoe creatief we zouden kunnen zijn met een SPV, laat die maagdelijkheid misschien een heel ander aanschijn geven.

Ernstig misleid door de berichtgeving kan je worden wanneer je pro forma eens wil weten uit hoeveel lichaamscellen het menselijke lichaam bestaat.

Tweestrijd laat zich maar al te traumatisch doorleefd opvallen omdat je niemand toewenst wat je zelf ervaren hebt, maar misschien wel zou moeten om beter te kunnen leren begrijpen waarom je dat überhaupt niemand zou willen toewensen.