TTC

Belachelijk, haast ongeloofwaardig.

Doe eens normaal, straks implodeert de wereld omdat er per toeval een kever in het systeem gekropen is.

Ja, we zijn expert geworden in hoe atomen spinnen, en tot drie tellen zijn we verleerd.

Al weten we nog zoveel en zetten we de mooiste experimenten op, de wereld blijkt altijd net weer wat anders dan we dachten. Neem de kwantummechanica, we weten nu dat deeltjes zich op twee plaatsen tegelijk kunnen bevinden, of tegelijkertijd links- en rechtsom draaien. Wij mensen kunnen dat niet of nauwelijks begrijpen, noch controleren.

Het goede nieuws is dat de proef op de som onveranderlijk blijft, het slechte van waaruit hulpvragen ter preventie van erger gesteld worden.

Hebben alles nog eens op een rijtje gezet, en kwamen uit bij het begin.

Volgens relevante lectuur zou er bij herstelonderzoek een kloof kunnen ontstaan tussen innerlijke belevingswerelden en dat wat we als courant waarnemen, zodat bij wijze als van nature ook de communicatie daarover bemoeilijkt wordt. Vanuit deze optiek zou interferentie als een onbewust stigmatiserend neveneffect kunnen gezien worden, met zware repercursies voor zij die zich nu net de moeite getroost hebben om een en ander diepgaander te exploreren. Ergo, het is quasi onmogelijk om dat op voorhand te weten, zodat innerlijk gecultiveerde hoop tot een nachtmerrie kan verworden, op die manier veel

De theorie van de dubbele binding is eenvoudiger te begrijpen binnen de context van complexe systemen en cybernetica omdat het functioneren van zowel de menselijke communicatie als de geest veel op dat van ecosystemen lijkt.

Bij issues met betrekking tot paraconsistente logica zijn aandacht en de bereidheid tot overdenking primaire voorwaarden, eenvoudig afleidbaar van de definitie die stelt dat twee schijnbaar conflicterende stellingen tegelijk waar kunnen zijn. In relatie tot een aantal kwetsbaarheden liggen ambivalentie en cognitieve dissonantie dan ook op de loer, met mogelijks sterk marginaliserend effect om redenen die principieel simpel kunnen zijn. Precair zijn deze maar al te vaak onbegrepen kwesties, als fluweelzacht met een kanttekening, doch volledig in lijn met de aspiraties van 3GCGT.

Ondanks de afwezigheid van aandacht, die change blindness en attentional blindness gemeen hebben, bestaan er ook verschillen tussen beide fenomenen.

In die sferen waar termen zoals ego-transverwarring het maar al te vaak quasi onbegrijpelijke discours gaan bepalen, gaat het meestal niet over de pensioenen dan wel over het ontzenuwen van clusters waarbij de specifieke rol van aandacht en onderscheidingsvermogen in alle sereniteit, veiligheid, hoop en vertrouwen des te meer speelt.

Ten slotte zijn er de sociologen en antropologen zoals Alvin Toffler, Daniel Bell en John Nashbitt die theorieën over postindustriële samenlevingen opgesteld hebben. Ze argumenteren dat het huidige tijdperk van de industriële samenlevingen zijn einde nadert en dat diensten en informatie belangrijker geworden zijn dan industrie en goederen. Sommige meer extreme visies op postindustriële samenlevingen, vooral in fictie dan, lijken veel op postsingulariteit samenlevingen.

Naar de mening van verschillende onderzoekers zal het posthumanisme als 'ontwikkelingsfase' van de mensheid geen lange tijd duren. Als de technische mogelijkheid om lichamelijke en psychische capaciteiten te veranderen/uitbreiden er eenmaal is zal de mensheid snel uiteenvallen in sub-soorten die onderling steeds minder gemeen zullen hebben, en ieder in een eigen richting zullen verder evolueren.

Paradoxaal is het fenomeen dat we langs de ene kant geconfronteerd worden met een haast onontwarbaar kluwen waarvan slechts de dwaas denkt er ooit doorheen te kunnen komen, langs de andere kant de charmerende kracht van eenvoud en kleine dingen die ons op een fluweelzachte manier doorheen hetzelfde proces zouden kunnen leiden.

Soms werkt het andersom, dat we als nietige ikjes spontaan op een nogal krampachtige manier iets onderzoeken en pas later blijkt dat geijkte ggz-tools dat proces veel sneller hadden kunnen doen verlopen.

In het simpele zit het complexe, in het complexe het simpele.

Tenzij in de fase van het puzzelen, valt bij mandala’s vooral de symmetrie op.

In deze bijdrage wordt de opkomst van nieuwe, de zogenaamde derde generatie, therapievormen besproken en van kritische kanttekeningen voorzien. De auteurs geven aan dat nieuwe therapieën weliswaar veel aandacht krijgen op congressen, via workshops en in de literatuur, maar dat hun empirische onderbouwing beduidend minder overtuigend is. Daarbij komt dat het om methodologische redenen nauwelijks mogelijk is om aan te tonen dat de nieuwe therapieën effectiever zijn dat de meer traditionele cognitieve en gedragsmatige benaderingen.

Ervaring leert dat RFT mindmapping niet alleen wenselijk maakt maar misschien ook noodzakelijk, zodat bomen bomen blijven, en het bos het bos.

Je bedoelt wellicht dat niet alle eikels een eik worden?

Er is geen verhelpen aan, er is geen hoop.

Misschien dat we het eenvoudiger kunnen houden door toch maar de brede weg te volgen, wat finaal op hetzelfde neer zou kunnen komen.

Als je maar genoeg mensen als een baksteen laat vallen, kunnen ze daar samen een huis van bouwen.

Ervaring leert dat je voor sommige hulpvragen tussendoor misschien beter de sterren kan beginnen tellen, want geduld is een mooie deugd.

Haast wonderbaarlijk is hoeveel informatie een computerchip kan herbergen, en dan hebben we het nog niet over vlindereffectjes die met het blote oog amper zichtbaar zijn. Maar hoe dit nu precies zou kunnen aansluiten met de trendbreuk zoals 3GCGT suggereert, vergt wellicht de bereidheid tot nader onderzoek.