TTC

Lijkt meer op het doemscenario waar bijvoorbeeld Sjako het vaak over heeft, een fluweelzachte paradigmashift is iets anders.

We kunnen zelfspot beter maar niet onderschatten, een aantal heeft immers de neiging om steevast op dat elan verder te gaan.

Iconiciteit is in de semiotiek en de taalkunde een overeenkomst of een gelijkenis tussen een teken enerzijds en onze waarneming van de werkelijkheid anderzijds.

Gekend is het fenomeen dat we naar hetzelfde kunnen kijken, en toch totaal andere dingen zien.

De ballen zijn de ballen die volgens wetmatigheden rollen zoals ze rollen, het behoort tot ruimte-tijd-beweging omschreven met wetten die daartoe kunnen dienen.

Zonder ruimte en tijd geen beweging mogelijk, het zou maar al te gek worden moesten we dat willen ontkennen.

Wellicht in verwarring gebracht door de Fishervergelijking, waarin die omloopsnelheid vermeld wordt.

Voor de oefening hebben we geen omloopsnelheid nodig, zo maken we onnodig moeilijk wat simpel is.

Onderhand deel ik een beetje in de mening van een aantal die dat nooit uitgelegd hebben gekregen, ik hoop dan ook dat gemis te kunnen compenseren middels het basistraject NVC voor kwetsbare mensen.

Wanneer blijkt dat inductieve herkadering tot nog een veel simpeler methode leidt dan diegene die aanvankelijk beoogd werd, kunnen we dat legitiem een serendipiteit noemen. De effectiviteit van een aantal 3GCGT-tools mag hiermee dan wel aangetoond kunnen worden, aandacht en de bereidheid tot overdenking zijn primair om de intrinsieke waarachtigheid te kunnen waarderen. Ergo, hulpvragen met betrekking tot paraconsistente logica komen niet zomaar uit de lucht gevallen, maar nu net geïnduceerd door geijkte ggz-tools waartoe kwetsbare mensen gecharmeerd worden om ze vervolgens nogal onnadenkend af

Dat is de spreekwoordelijke onzichtbare hand van marktwerking, wat geschiedt zonder deflatie in rekening te brengen. Door het spinnenweb eerst zelf in te vullen, kun je doorgronden wat de kern is van het gedachtegoed. Sla je die stap over, dan mis je al snel de essentie. Het blijft dan iets buiten jezelf, zonder de impact te doorgronden. Patiënten en cliënten hebben snel door of je zelf doorleefd hebt waar het om te doen is.

Aforismen zijn er in overvloed, we zullen straks zien waar ze naar verwijzen. Chunken zonder ook een helder contextueel kader te schetsen, is als trampolinespringen in een wilde rivier.

Een nog niet opgelost probleem is hoe en waar in de hersenen waarneming van objecten tot stand komt, het bindingsprobleem.

Krachtig, volwassen. Doe je mee met een andere discussie, doe liever je empathische verdwijntrucjes maar. Volgens relevante lectuur zou er bij herstelonderzoek een kloof kunnen ontstaan tussen innerlijke belevingswerelden en dat wat we als courant waarnemen, zodat bij wijze als van nature ook de communicatie daarover bemoeilijkt wordt. Vanuit deze optiek zou interferentie als een onbewust stigmatiserend neveneffect kunnen gezien worden, met zware repercussies voor zij die zich nu net de moeite getroost hebben om een en ander diepgaander te exploreren. Ergo, het is quasi onmogel

Terug opnieuw? Er staat simpelweg these-antithese-synthese, wat in termen van geld inflatie-deflatie-biflatie wordt. Ergo, biflatie is de katalysator die tijdloos aangewend wordt door de menselijke vrije wil, ingekapseld in systemen van deze of gene configuratie en bijhorende conventies. De synthese gaat vooraf en is door niemand bedacht, doch in ons allen vrij beschikbaar om er wanneer dat enigszins de interesse zou kunnen genieten creatief mee om te springen. Indien doordacht betekent dat simpelweg dat we strijden tegen problemen die strikt theoretisch reeds opgelost zijn, onafhankelijk van

Zo gaat het nu eenmaal met onveranderlijk veranderlijke katalysatoren, het potentieel tot verzoening implicerend.

We zullen het zien gebeuren straks, als de kloven steeds groter worden en verbindende dialoog onmogelijk wordt gemaakt. Alsmaar proberen, ga anderen misleiden.

Amper geloofwaardig, alsof er geen boek geschreven werd, eindeloos. Verwarring alom, we maken helder wat duister is, en dat verduisteren we.

Met een synthese is er niets om naast te zitten, dat gaat vooraf aan het tumult binnen het spel van goed en kwaad.

Het basale zetten we buitenspel, met als gevolg dat we die olifant niet eens zien. Hilarisch, de dictator achter het loket, stilzwijgend.

Bizar, bijtijds wonderbaarlijk, is het fenomeen dat de synthese beduidend simpeler is dan alle mogelijke variaties die mogelijk worden gemaakt door de wisselwerking tussen de these en de antithese die in de synthese vervat zitten.

Vergeet Bert Bibber niet, we kunnen slechts hopen op het beste, geen garantie weliswaar. Maak maar dat je weg komt, heel empathische dialoog.

Paradoxaal is het fenomeen dat we langs de ene kant geconfronteerd worden met een haast onontwarbaar kluwen waarvan slechts de dwaas denkt er ooit doorheen te kunnen komen, langs de andere kant de charmerende kracht van eenvoud en kleine dingen die ons op een fluweelzachte manier doorheen hetzelfde proces zouden kunnen leiden.

Meer is het niet, angst voor vrijheid.

Alsof we straks terug naar de schoolbanken moeten om toe te lichten wat delen betekent, omdat het vermenigvuldigen is? Jongens toch, van drie woorden maak je er honderd om het dan een dialoog te noemen, wees liever wat empathisch.